ــــ بسم الله الرحمان الرحیم 📌 #چهل_نکته_در_ارتباط_با_منبر 🔰 #حجت_الاسلام_والمسلمین_دکتر_رفیعی 1. رسانه منبر بایستے عرصة مطالب پژوهشی، علمی، عمیق، مستند و صحیح با بیان روان و ساده باشد. هنر مبلّغ آن است که محکم‌ترین مطالب را در ساده‌ترین قالب ریخته و براے مردم با سلایق مختلف ارائه کند. منبر نباید صحنة طرح رؤیاهاے بی‌پایه، مطالب جعلے و ضعیف، داستان‌هاے بی‌اساس، خرافات و در یڪ کلام عوام‌زدگے باشد. 2. نوع سخنرانی‌ها با توجه به تفاوت مخاطب، زمان، مکان و شرایط متفاوت می‌شود. سخنران بایستے بتواند مطالب خود را در 5 دقیقه پیاده کند یا در 50 دقیقه تبیین نماید. توجه شود در فضاهاے مختلف موضوعات مبتلابه را مطرح کنید. 3. در طرح مباحث جامع‌نگر باشید. مثلاً وقتے 40 دقیقه از احترام به پدر و مادر صحبت می‌شود اشاره‌اے هم به احترام و تکریم فرزند شود. 4. کمے محتوا و حاشیه‌پردازے پیرامون یڪ مطلب واضح سزاوار نیست. بایستے حداقل 5 آیه و حدیث، دو تاریخ و داستان، 30% پردازش و ارائه در هر منبر باشد. 5. گشودن حوزه‌ها، موضوعات و محورهاے نو در منبر یڪ ضرورت است. هر منبر حداقل 4 الے 5 ساعت مطالعه،‌ تنظیم و دسته‌بندے می‌خواهد. 6. نقل روایات و آیات زیاد روے منبر بدون تحلیل و تأمل و تکرار لازم مخاطب را خسته می‌کند، لازم است یڪ محور خاص شکافته شود تا ده‌ها محور ناقص و ابتر گذاشته شود. 7. سوژه و موضوع منبر بهتر است با توجه به مشکلات هر جامعه، شهر و منطقه ایجاد شود. 8. شبهه‌افکنے بدون پاسخ یا ایجاد تردید در منبر، لغزش بسیار مهمے است. بعضاً بحثے با تفصیل مطرح می‌شود، اما با یڪ تردید افکنے همة زحمت‌ها هدر می‌رود. در صورتی‌که ضرورتے ندارد به آن شبهه اشاره شود، مگر آنکه پاسخ شایسته ارائه شود. 9. کار تبلیغے دیر ثمره می‌دهد، سخنران نباید هرگز مأیوس شود، حتے اگر با تمسخر و استهزاء مواجه شد، باید مقاومت کند تا نتیجه بگیرد. 10. سخنران به مباحثے بپردازد که براے خودش هضم شده است، درغیر این صورت مخاطب را دچار سردرگمے می‌کند. 11. مباحث تخصصے و متشابه روے منبر یا مطرح نشود و یا خوب تحلیل شود. 12. منفی‌نگرے و دائم بر نقاط ضعف دست‌گذاشتن یکے از آسیب‌هاے سخنرانے است. 13. در استفاده از عناوین و القاب، توجه کنیم به قشر یا گروهے توهین نشده یا نادیده گرفته نشوند. 14. در نقل‌هاے تاریخے و وقایع، به گونه‌اے عمل شود که تحریڪ آمیز نباشد و به ملیت یا منطقه خاصے توهین نشود. 15. مزاح و لطیفه روے منبر باعث لطافت و تنوع است، اما باید توجه داشت برخے شوخی‌ها از منبری‌هاے جوان، ناپسند است، یا جو جلسه و مخاطب اقتضاے آن را ندارد، یا شرایط فراهم نیست. 16. از عذرخواهے زیان‌بخش و کوچڪ کردن خود روے منبر بپرهیزیم، برخے وقتے بر کرسے منبر می‌نشینند به دلیل احساس رعب و اضطراب از کلماتے مانند (ببخشید، جاے من نیست، شما بالاترید، وقت مطالعه پیدا نکردم، مزاحم شدم) استفاده می‌کنند و روحیه خود را خراب می‌کنند، در این زمینه روایت هم داریم. 17. از انتقاد یا اهانت به شخص یا قشر، گروه و حزب خاصے بپرهیزیم، اگر نقدے هم داریم عام و فراگیر باشد، بالاخره هر فرد یا گروه پیروانے دارد. 18. سخنران نباید تکیه کلام داشته باشد. 19. از عوامل حواس‌پرتے مخاطب پرهیز شود، گاهے شکل عمامه، لباس، حرکت تسبیح، دستمال، حرکت زیاد دست، دائم به عینڪ و لباس و صورت دست‌زدن، حواس مخاطب را پرت می‌کند. 20. اگر در جلسه‌اے شخصیت‌هاے مختلف هستند و امکان نام بردن نیست یا القاب مختلف است، انسان نمی‌داند آیت‌الله بگوید، حجت‌الاسلام بگوید، مسئولیت‌هاے افراد را دقیق نمی‌داند، بهتر است یا اشاره نشود یا کلے بگوید شخصیت‌ها و بزرگان حضور دارند، از همة آنان تقدیر می‌شود. 21. اگر سخنرانے در مسجد است،‌ حتماً قبل از منبر، عرض ارادتے به امام جماعت بشود، حتے نام برده شده و تشکر گردد. 22. مناسبت ایام و امکنه رعایت شود. 23. تلفظ صحیح کتب،‌ اعلام و اشخاص بسیار مهم است، گاهے یڪ غلط همه منبر را زیر سؤال می‌برد. 24. در نقل داستان‌هاے تاریخے هرگز به شنیده‌ها اکتفا نکنیم، داستانے را روے منبرها یا از مردم شنیده‌ایم، بر اساس شنیده‌‌ها نقل نکنیم، حتماً به مصدر اصلے مراجعه کنیم، گرچه گوینده مورد اعتماد باشد. 25. از اداے الفاظ مشکل و متشابه که ممکن است با جابجایے یڪ حرف، واژة زشتے ادا شود یا خندة حاضرین را برانگیزد، دورے کنیم. 26. در نقل‌ها تردید راه ندهیم، اگر شڪ داریم اشاره نکنیم. 27. در نقل ارزش‌ها یا ضد ارزش‌ها مرزها را رعایت کنیم. مثلاً اگر از بدے کبر می‌گوییم، به جایگاه عزت هم توجه بدهیم. 28. همه جانبه‌نگرے در تبلیغ امرے ضرورے است، اگر سخنران همة همت خود را در سرزنش و توبیخ به کارگیرد و فقط در کیفر و عذاب و جهنم و صعوبت‌ها سخن بگوید، باعث وحشت، یأس و فرار مردم می‌شود. حضرت علی(ع) می‌فرماید: "الْإِفْرَاطُ فِے الْمَلَامَةِ یَشُبُّ نَا

رَ اللَّجَاجَةِ؛7 زیاده‌روے در سرزنش، آتش لجاجت را بر می‌انگیزد". 29. رعایت سطوح و درجات ضرورے است، هرگز نباید در منبر بزرگان دین را سبڪ شمرد یا در مقام نصیحت و تذکر به مراجع و استوانه‌ها برآمد. اگر قرار هست مطلبے هم ارائه شود با رعایت کمال احترام و تکریم مطرح کنیم. 30. دفاع از اصل نظام، ولایت فقیه، امام و رهبری، کیان جمهورے اسلامے یڪ ضرورت است. اما سخنران نباید در جناح‌بندی‌هاے سیاسے و خطے وارد شود. 31. مطالعه پیرامون یڪ منبر، بایستے بسیار گسترده‌تر از سطح ارائه به مردم باشد. 32. در نقل مصائب اگر صوت مناسبے نداریم، تکیه به صوت روضه نخوانیم، مردم از سخنران توقع مداحے ندارند. البته اگر بتوان بین بحث و مصیبت تناسب ایجاد کرد، خوب است. مثلاً اگر بحث از صبر است، روضة صبر امام حسین(ع) خوانده شود. 33. در صورتے که از زندگے عرفا، و تندیس‌هاے بندگے مانند مرحوم شیخ رجبعلے خیاط، مرحوم دولابے و دیگران جریاناتے نقل می‌کنیم، توجه داشته باشیم فصل جدیدے غیر از کتاب و سنت نگشاییم. به گونه‌اے موضوع مطرح شود که مردم بدانند بسیارے از این حالات قابل تعمیم نیست، افراد فکر نکنند همه می‌توانند مانند کربلایے کاظم، حافظ قرآن شوند تا فراگیرے قرآن و حفظ آن را کنار بگذارند یا تشویق به برخے اعمال شوند که جنبه شخصے دارد و هر کسے ظرفیت آن را ندارد. طرح برخے موارد مانند کرامات، قابل هضم در دانشگاه نیست، بدون مقدمه سازے مطرح نشود. البته در بیان بعضے جریانات، توجه شود خیلے مسائل را آرمانے نکنید تا قابل استفاده و ملموس باشد. 34. سخنران در نقل داستان‌ها یا طرح مباحث باید به سطح بچه‌ها، نوجوانان و جوانان توجه داشته باشد، اگر در مورد نکاح یا طلاق یا زنا یا آداب زناشویے سخن می‌گوید مطالبے را مطرح نکند که تحریڪ آمیز و سئوال برانگیز باشد. 35. در نقل آیات و روایات تکیه بر حافظه دیرینه و بایگانے نشود، حتماً قبل از منبر به متن آیه و روایت مراجعه شود. 36. امر و نهے آنے در مجلس پسندیده نیست، گرچه لازم باشد، اما اگر عمل نشود سخنران تحقیر می‌شود. (با اعلام یڪ صلوات می‌توان آهسته به کسے در کنار منبر تذکر را منتقل کرد). 37. در بیان زندگے بزرگان باید توجه کرد، برداشت منفے نشود. 38. بهتر است سخنران از یادداشت و نوشته استفاده ممتد نکند، البته لازم است مطالب منبر دسته‌بندے شده روے یڪ فیش یا کاغذ نوشته شده و همراه سخنران باشد. 39. پراکندگے مطالب در منبر، بدون انسجام و دسته‌بندی، مخاطب را دچار سردرگمے و تحیر می‌کند. موضوع منبر از اول باید اعلام شود. چارچوب بحث مشخص باشد. به عبارت دیگر سخنران مانند طرح درس، یڪ طرح منبر داشته باشد. کاملاً تنظیم کند در 30 دقیقه براے هر سرفصل و عنوان چه میزان وقت در نظر گرفته است، طبق همان طرح با درصدے اختلاف پیش رود. 40. هر منبر باید مشتمل بر‌ آیه محورے اول بحث، مقدمة کوتاه،‌ متن، نتیجه و خاتمه باشد. منبر نباید از فضاے نیاز مخاطب خارج باشد. به عبارت دیگر حتماً در هر منبر باید بخشے از مشکل مخاطب حل شود و راهبردے ارائه شود، مستمع وقتے برخاست، تأثیر بپذیرد، فقط نگوید خوب صحبت کرد. #کلمات_کلیدی_حجت_الاسلام_والمسلمین_رفیعے #آموزش_منبر http://eitaa.com/golvajhehaye_roozeh ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ بسم الله الرحمن الرحیم #متن_روضه_شهادت_امام_رضا_علیه_السلام #حجت_الاسلام_والمسلمین_دکتر_رفیعی @golvajhehaye_roozeh امام رضا علیه السلام را در خانه ے خدا واسطه قرار بدهیم: السلام علیڪ یا اباالحسن،،،یا علے بن موسے ایهاالرضا یا بن رسول الله امام خمینی(ره) فرمودند: آستان قدس، پایتخت ایران است، افتخار ما این است در کشورے زندگے مے کنیم که صاحب این کشور علے بن موسے الرضاست. قبر او مثل خورشید مے درخشد و تلألؤ دارد. من در مدینه گاهے خدمت زائران این جمله را مے گویم که امام رضا علیه السلام پنجاه و دو سال در مدینه و سه سال در ایران بود. ببینید چه قدر در ایران آثار دارد. هر کجا مے روید مے گویند این موقوفه ے امام رضاست. تقریباً ما در همه ے شهرهاے ایران موقوفه داریم؛باغ،مِلک،خانه،آب،آب انبار،خلاصه هر چه مردم در توان شان بوده وقف کرده اند. قبر و بارگاه و دور و برش را تا جایے که مردم توانسته اند وسعت داده اند. گفتم ببینید امام رضا سه سال در ایران بود. مردم چه کرده اند؟! اما پنجاه و دو سال در مدینه بود حال مردم برایش چه کرده اند؟! مے روے کنار قبر مادرش مے بینے خرابه است. دور تا دورش یڪ دیوارے کشیده اند و قبرش اصلاً معلوم نیست. اثرے از خانه ے آقا نیست،معلوم نیست که کجا بوده؟ کجا درس مے گفته؟ آثارش کجاست؟ واقعاً در مدینه مظلومیت مے بارد. متأسفانه این تلاشے است که وهابیت در از بین بردن آثار داشته اند. مگر مے شود شخصے نیم قرن در شهرے زندگے کرده باشد و اثرے از او نباشد؟ شخصے به  علے بن موسے الرضا عرضه داشت:جایے بودم یکے از بستگان تان پشت سر شما حرف مے زد، مے گفت: موسے بن جعفر آخرین امام است.{ظاهراً این شخص از واقفیه بوده است، از کسانے که به هفت امام بیشتر قائل نبودند} امام فرمود:آیا به پیغمبر عمویش ابولهب بدے نکرد؟ آیا سلمان از سرزمین ایران و از سرزمین عجم نیآمد و به پیامبر ایمان نیآورد؟ مگر صهیب از روم نیآمد؟ مگر بلال از حبشه نیآمد و ایمان نیاورد؟این افتخار بود براے بعضے هایے که از اطراف مے آمدند و به پیغمبر ایمان مے آوردند. ولے کسانے که در کنار پیغمبر بودند ایمان نیاوردند و پیغمبر را اذیت کردند. در روایت دارد که امام از عجم ها تعریف و تمجید کردند،جمله اے فرمودند که قرآن هم مے فرماید: اگر ما پیغمبر را از غیر عرب انتخاب مے کردیم و قرآن را به غیر عرب نازل مے کردیم، ممکن بود بعضے ها از اعراب جاهلے با آن تعصب و لجاجت هایے که داشتند، مثل ابولهب و دیگران زیر بار نروند. این دل ها را روانه کنیم کنار مضجع شریف ثامن الائمه علے بن موسے الرضا، خداوند رحمت کند شیخ عباس  قمے را کتابے دارد به نام« فوائد الرضویه» در آن کتاب معجزاتے را که بعد از شهادت امام رضا از قبر شریف او ساطع شده بیان کرده است. بعضے از این معجزات نسبت به غیر مسلمان هاست که به امام متوسل شده اند و بیمارشان شفا گرفت و یا گرفتارے شان رفع شده است. حالا از همین جا از کنار مضجع شریف حضرت معصومه، خواهرے که به عشق برادر مدینه را ترڪ کرد اما موفق نشد امامش را زیارت کند و قبل از زیارت ِ امامش از دنیا رفت دل ها را روانه کنیم خراسان. السَّلام علیڪ یا ابالحسن یا علے بن موسے ایهّا الرضا یابن رسول الله یا حجه الله علے خلقه یا سیدنا و مولانا انا توجهنا و استشفعنا و توسلنا بڪ الے الله و قدمناڪ بین یدے حاجاتنا یا وجیهاً عندالله اشفع لنا عندالله. سَلامٌ عَلَے آلِ طاها وَ یاسین سَـلامٌ عَلَـے آلِ خَیْـر ِ النَّبیین سلامٌ عَـلَے رَوْضَـهِ حَلَّ فِیـها امامٌ یُباهِے بِهِ المُلکُ والدینُ #ادامه_متن_روضه http://eitaa.com/golvajhehaye_roozeh

#ادامه: اباصلت مے گوید:خدمت اقا بودم به من فرمود: اباصلت،منتظرم بمان اگر آمدم و دیدے عبا بر سر افکنده ام دیگر با  من صحبت نکن بدان مرا مسموم کرده اند. بدان هدف شان را به نتیجه رسانده اند. اباصلت مے گوید:آقا رفت من هم چشم به در گشودم. خدا کند آقا عبا به سر نیفکنده باشد، اما یڪ وقت دیدم در باز شد، امام عبا را به سرافکنده از خانه ے مأمون بیرون آمد، نمے دانم چه شده بود؟۱ اما بعد از هر چند قدمے یڪ لحظه مے نشست، یڪ لحظه بلند مے شد- اباصلت،جگرم پاره پاره شد. این سم چه کرد با بدن آقا؟! حضرت داخل منزل شد، در را بستم. آقا سئوال کرد:خدمتکارها غذا خورده اند؟! گفتم:نه یابن رسول الله، با این حالے که شما دارید مگر مے  شود غذا خورد. فرمود: بروید سفره بیندازید، همه را خبر کنید. اباصلت مے گوید:سفره انداختیم، خدمت کارها و غلام ها سر سفره نشستند،زیر بغل هاے امام رضا را گرفتند و آوردند. از یڪ یڪ آن ها حالشان را پرسید. سفره را برچیدیم و خدمتکارها رفتند. لحظه اے بعد دیدم آقا ضعف کرد.۲ فرش ها را کنار زد و شکم را به زمین چسباند؛یَتَمَلْمَلُ تَمَلْمُلَ السَّلیم؛ مثل مار گزیده به خود مے پیچد، دائماً به در نگاه مے کرد و انتظار مے کشید.یه وقت دیدم سرش روے زانوے جواد الائمه است،از مدینه آمده بود. خودش به آن شخص فرمود: من دارم مے روم سر بابام را به دامن بگیرم، و ودایع امامت را تحویل بگیرم. یا بقیهالله،آقا جواد الائمه علیه السلام از مدینه با طے الارض خودش را کنار بدن بابا رساند. اما دل ها بسوزد براے آقا امام سجاد که نتوانست از خیمه ها بیاید. مگر از خیمه ها چه قدر راه بود که امام سجاد نتوانست سر بابا را به دامن بگیرد؟! هرچه اباعبدالله منتظر ماند،خبرے نشد کسے نیست سرش را به دامن بگیرد. چه کرد؟ سرش را روے خاڪ هاے گرم کربلا گذاشت؛ فَوَضَعَ رأسَه عَلے الأرض ِ و التّراب؛ صورت را گذاشت روے خاڪ کربلا. منابع: ۱- منتهے الامال،ص۱۰۵۲؛ سوگنامه آل محمد،ص۱۲۳ ۲- منتهے الامال،ص۱۰۵؛ سوگنامه آل محمد،ص۱۲۱  📚#منبع کتاب مقتل” روضه هاے  استاد رفیعے ” ص۷۲-۶۹ http://eitaa.com/golvajhehaye_roozeh •┈┈••✾•✾•✾••┈┈• 📌با نشـر لینڪ کانال ما در ثواب اهداف کانال سهیـم باشید. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ #شب_جمعه_شب_زیارتی_ارباب هر شب جمعه صدای مادر آید از حرم من تمــام عمــر دنبال صــدای مــادرم میزند نالـه بُنَـیَّ کـو لبـاس کــهنه ات؟ کو سرت کوحنجرت کو یاورت کو دخترم؟ ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ به نام خدا #آیت_الله_جوادی_آملے #دهان_پاڪ #درس_اخلاق_شماره اين بيان نورانی پيغمبر (صلّي الله عليه و آله و سلّم) را خوب احساس می کند،فرمود: «تَعَطَّرُوا بِالإِستِغفَارِ لا تَفضَحَنَّکُم رَوَائِحُ الذُّنُوب» اينها را استشمام می کند. فرمود گناه بدبوست، بوی بد گناه بالأخره آدم را رسوا می کند، مگر می شود يڪ چيز بدبویی همراه آدم باشد و رسوا نکند، فرمود گناه اين‌چنين است «تَعَطَّرُوا بِالإِستِغفَارِ لا تَفضَحَنَّکُم رَوَائِحُ الذُّنُوب»، فرمود اين دهان‌ها را هم تطهير کنيد. مسئله مسواڪ کردن که برای دندان است يڪ فضيلت شرعی است و فقهی است، حکم خاصّ خودش را دارد؛ اما اين روايت نورانی فرمود: «طَهِّرُوا أَفوَاهکُم»، نه «أسنانکم»؛ پاڪ کردن دندان استحبابی دارد، فضيلتی دارد به نام مسواڪ کردن که حرفی در آن نيست، اما در اين حديث نورانی فرمود: دهانتان را پاڪ کنيد، نه دندانتان را، «طَهِّرُوا أَفوَاهکُم فَإِنَّهَا طُرُقُ القُرآن» قرآن می خواهد از اين‌جا عبور کند، مگر نمی خواهيد نماز بخوانيد! مگر نماز, قرآن نيست! چرا قرآن را از مسير پاڪ عبور نمی دهيد؟! اگر بخواهيد قرآن بخوانيد بايد از مسير پاڪ باشد, نماز بخوانيد از مسير پاڪ باشد. استدلال حضرت اين است، کلمات خدا بايد از اين‌جا عبور کند. حرف بد از اين‌جا در بيايد آلوده می شود, غذای بد در اين‌جا وارد شود آلوده می شود، بالأخره اين دهان آلوده می شود؛ آن وقت اگر شما از کانال آلوده, بهترين و پاک‌ترين آب را عبور بدهيد بالأخره بی اثر می شود، فرمود دهان شما اين کانال و معبر و نهر «کلام الله» است، «طَهِّرُوا أَفوَاهکُم فَإِنَّهَا طُرُقُ القُرآن». ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ