🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حجت الله آذرپیکان* * #نویسنده_منوچهر_ذوقی* * #قسمت_دهم*. کریم احساس کرد باحال از دیگر تحمل بدنش را ندارم. زانوانش خم شد روی زمین نشست و سرش را پایین انداخت. صدای مبهمی از دور دستها به گوش رسید و دم به دم گرفت. ذرات معلق گرد و خاک آرام‌آرام مثل فرو افتادن برگ های پاییز میرقصیدن و روی زمین نشستند.کریم سربلند کردن را از پس پرده ای غبار دید که به سمت آن ها می آمد‌.یکباره جان تازه‌ای گرفت .با ناباوری چشم به آن دوخته و لحظه بعد حجت را دید که پشت فرمان نشسته و با سرعت در آنها نزدیک می شود. اطراف دهانه منبع  که با سماجت به جیب چسبیده بود و برق میزد. 🌸🌸🌸 محاصره آبادان توسط دشمن یک طرف و گرمای طاقت فرسایی که انگار داشت همه چیز را خوب در خودرو می‌کرد یک طرف. نگاه رزمنده میانسالی،که لحظه ای ایستاده بود تا با عرق صورت و گردن را با چفیه پاک کند , مسمط زایید که از دور می آمد کشیده شد. چرخید چشمانش را تنگ کرد تا او را بهتر ببیند. نزدیک‌تر که رسید و نگاهش روی شانه ی هم نشست و یک قدم جلو رفت. _سلام جناب سرهنگ _سلام خسته نباشید. نگاه متعجب اش را به او انداخت و منتظر ماند. سرهنگ لحظه ایستاد و اطراف را نگاه کرد.چند نفر کنار کامیونی مشغول پیاده کردن اسلحه و مهمات بودند. کلاهش را از سر برداشت و با دستمالی که از جیب به اونیفرمش در آورد عرق پیشانی و گردنش را گرفت: _من از نیروی زمینی ارتش به اینجا اومدم. _بله بفرمایید خوش آمدید _اوضاع چطوره؟! _چندان تعریفی نداره.. خودتون که می‌بینید _من برای یک ماموریت اومدم می خوام فرمانده شما را ببینم. آقای آذرپیکان را. و نگاهش را برای پیدا کردن جایی که می توانست محل فرماندهی باشد به اطراف گرداند. مرد نگاه او را گرفت و پرسید: «دنبال چیزی می گردین؟! _مقر آقای آذرپیکان کجاست؟! من که چیزی نمیبینم _درست تشریف آوردین. الان بهتون خبر میدم که شما اومدین. سرهنگ سری تکان داد و به انتظار ایستاد . مرد برگشت و به سمت کامیونی به راه افتاد .سرهنگ با تعجب به او زل زده و پیش خود فکر کرد: «انگار متوجه نشد چی گفتم چرا از اون طرف میره» 👈ادامه دارد .... http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حاج_مهدی_زارع* * #نویسنده_سید_حمید_سجادی_منش* * #قسمت_دهم*. ⁦✔️⁩به روایت خانم مرادی همسر شهید ۱۶ سال بیشتر نداشتم.کم سن بودم و راه و رسم زندگی و پیچیدگی های آن هیچ چیز نمی دانستم. اگر کسی به خواستگاری می آمد پدر و مادرم بدون تحمل پاسخ منفی می دادند.نیم که من می‌خواستم با آنها مخالف بودند یا این که انتظار زیادی داشتم. اصلاً به تنها چیزی که فکر نمی‌کردم ازدواج بود و زندگی مشترک.برای من ازدواج کردن به معنی ورود به عرصه ناشناخته بود که علاقه ای به درک و فهم آن نداشتم. مهدی پسر خاله ام بود. چند سالی در نزدیکی ما در خانه اجاره ای زندگی می کرد. باروحیه و اخلاقش تا حدودی آشنا بودم. اما تصور نمی کردم به خواستگاری من بیاید.او ۱۰ سال از من بزرگتر بود و مثل یک برادر به او نگاه می کردم.ولی تقدیر این بود من شریک زندگی او شوم و او شریک که نه بلکه همه زندگی من بشود. به من روح ببخشد، زندگی ببخشد و صداقت و پاکی بیاموزد.اگرچه اندکی بعد به تماشای پروازش نشستم با دلی شکسته با آن وجود نورانی او وداع کردم و با رویایی زودگذر و مالامال از خاطره های شیرین تنها ماندم. اوایل سال ۵۸ بود که برادر بزرگتر مهدی مسئله ازدواج ما را پیش کشید.من طبق معمول باید جواب منفی میدادم و پدر و مادرم هم فکر دیگری نداشتند.اما قضایا طوری به هم گره خورد که راضی به ازدواج شدم. در این میان آنچه که بیشترین تاثیر را در پذیرش من داشت اخلاق شایسته و رفتار متین مهدی بود.هنوز یادم نرفته که آمد و با ادب و تواضع بسیار چند کلمه‌ای با من صحبت کرد. من حرفی نمی زدم و ساکت بودم از این رسم و رسومات هم چیزی بلد نبودم و برایم تازگی داشت. اما حرف هایی زد که به دلم نشست. حرف هایی تازه که تا آن موقع کمتر شنیده بودم.آنجا بود که روزنه ای به رویم گشوده شد و از پنجره دید مهدی به آسمان آبی زندگی نگریستم. خیلی زود کارها انجام شد و ازدواج کردیم.او در امور صنایع فلزی تبحر داشت و صداقت و درستکاری اساس کارش بود.با وجود او و صفا و صمیمیت در زندگی به کام ما شیرین بود و نگرانی نداشتیم. برای هر چیز در زندگی برنامه داشت. صله رحم ،حضور در مجالس دعا،کار و تلاش،فداکاری و ایثار،خلاصه برای همه چیز. با این حال به خاطر التهاب و نگرانی‌های آن سال ها و حضور گروه های منحرف و خطراتی که جامعه را تهدید می کرد،در تمامی زنهای انقلاب حضور پیدا می‌کرد. با روحانیت ارتباط تنگاتنگی داشت و به عنوان یک انسان متعهد برای حفظ ارزش های انقلاب با جدیت تمام می کوشید.از همین رو پس از چند ماه که از ازدواجمان گذشته بود وارد سپاه شد و روند تکامل خود را از آنجا دنبال کرد. #ادامه دارد 🍃🌷🍃🌷 •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_عبدالمجید_سپاسی* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_دهم* لب هایش را جمع کرد و آرام زیر دندان فشرد .سرش را بالا آورد طوری که توانست سقف نم داده را ببیند دست هایش را پشتش قفل کرد و دل به دریا زد: _کیف و کتابت را بردار و برو منزل! _بریم آقا؟! _آره برادرت بیرون مدرسه منتظر ه نفهمید چطور به کلاس رسید کیفش را برداشت کشوی میز را نگاه کرد و با سرعت بیرون زد. شاپور پشت دیوار مدرسه ایستاده بود. مجید سلام کرد اما جوابی نشنید پشت سرش راه افتاد به طرف. منزل بوی نم از لبه چین های خشتی و گلی بالا رفته بود کوچه تنگ مسجدجامع خلوت بود. آفتاب فرصت مرور کوچه ها را نداشت. یک پیچ بیشتر نمانده بود تا به ازدحام کوچه برسند .شاپور و برادرش به منزل رسیده بودند اقوام دورونزدیک موی جمع شده و هر دو طبقه منزل پر بود از جمعیت. کفش های زیادی پای پله ریخته بود . فواره وسط بسته بود و آب حوض سر ریز کرده بود .پاشویه با قطر نازکی از جلبک یشمی رنگ پوشیده بود. سیب گاز زده ای پای شیر افتاده بود اما هیچکس به این چیزها توجه نداشت حتی برادر شاپور که حالا چشمهایش مثل لبه حوض سرریز بود. هنوز نمی دانست چه خبر است اما شیون و ناله زنان سقف طبقه بالا را میلرزاند بی دلیل نبود. 🌹🌹🌹🌹 شاپور یادآوری کرد که دایی هم می‌آید فراموشمان نشود لطف سفر به رفیق راه است خاصه که دایی آدم باشد. همه چیز که آماده شد نگاهی به آینه انداخت مثل رزمی کاران قرار گرفت زانوهایش را هم داد به جلو تا تصویر در نقطه وضوح آینه بازتاب شود. برنز را از روی لبه چوبی زیر آینه برداشت و با کمک دست چپ موهایش را برای آخرین بار شانه کشیده پیراهنش را هم مرتب کرد. چشم هایش درشت و گونه هایش بر آمده بود با پرک های خمار را باز کرده که لطف خاصی داشت .جوان ۲۱ ساله بود با حرفهای رجز گونه هاش که از سر خوشحالی و خرسندی بود پدر را نیز تحریض می‌کرد تا سریعتر پاشنه کفش هایش را بکشد و کلاه دوره اش را روی سرش جابجا کند و به یاد بیاورد که یک عمر سی ساله در ارتش کلاهش را در آورده یا استوار کرده و حالا روزگار تقاعد است. مهدی نیز متین و سربه‌زیر بی آنکه احساس خاصی داشته باشد همسفر است و از شاپور بزرگتر و سر وارسی مرکب فلزی پیکان برمی‌آید که پشت فرمان خواهد نشست. #ادامه دارد. •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_سیدمحمد_کدخدا* #نویسنده_علی_سلیمی* #قسمت_دهم 🎤به روایت خواهر شهید «نه جونم ..اونا مثل همین گلدون ها هستن. عین همین گلدون هم ازشون نگهداری میشه.» برگشتم نگاه کنم نبود .حس کردم دور یک دایره نورانی میچرخم و فرو میروم .نمیدانم شاید هم بالا میرفتم بالا پایین چپ راست اصلا برایم مهم نبود .انگار سرگیجه گرفته بودم دست هایم را باز کردم هوا را به خوبی با دست هایم حس می کردم .حس عجیبی بود .انگار توی سینمایی ساکت و تاریک ،تصویری صامت از جلوی چشمانم رد میشد و سرم گیج میرفت. لکه های نورانی از دایره کنده شد. بی اراده دنبالش راه افتادم. صدای پای همراهم بود که به اطمینان بهم اطمینان می داد .فقط همان صدای پا را به یاد دارم. پشت سرم را نگاه کردم رد پاها مثل چراغ های خیابان روشن بود. پایم را نگاه کردم که راه نمی رفتم. لکه نورانی بزرگتر شده بود. اندازه یک پنجره اتاق باز شدن می توان از آن طرف شانه کنم مطمئن بودم دور صورتم را خواهد زد. دستی را دیدم که هوا را لمس می کرد دوتا دست... _اینجا هستند کربلایی !؟ تنها صورتش معلوم بود .صورت کربلایی .میدانستم تازه فوت کرده اما حضورش کنارم اطمینان‌بخش بود. چشمانم را بستم و باز کردم حس کردم دیگه نور پنجره ها صورتم را نخواهد سوزاند آپ طرف پنجره رد پاهایی نورانی بود .قبلا آنها را دیده بودم.هاله ای نور به سمتم در حرکت بود حس میکردم نزدیک شد دستم را روی صورت گرفتم. کربلای قرار بود چه کار کند؟! تصاویر روی پرده قطع شد. خودم را در یک اتاق بسیار روشن دیدم .دور اتاق پر از گل بود .سفره بزرگ وسط اتاق شده بود و چه میوه های قشنگی وسط سفره بود. حس کردم تمام افرادی را که در سفره نشستند میشناسم. سید هم بود اما عجیب جوان تر شده بود حدود ۱۸ ساله.. _آقا سید محمد... ماشالله چقدر جوان تر شده این.. آقا مهدی.. آقا جمال.. آقا کمال ...مادربزرگ... منم! چرا شما صدای منو نمی شنوید نگاه کنید منم. _دختر کجای ناسلامتی اومدی کمک افتادی که چی ؟ چشمانش را مالید.:« کربلایی.‌ سید..‌ مادر بزرگ.. گلدون...‌‌» دختر هرچه دیده بود تعریف کرد.ژژه با پایان یافتن حرف هایش زن دستی به گلدان کوچک کنار پنجره کشید و اشک هایش همان جا ماند... #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_مرتضی_جاویدی* #نویسنده_داریوش_مهبودی* #قسمت_دهم 🙂 یکی می‌گوید زمان پیروزی انقلاب که ماموران رژیم در تلاش بودند تا از حوزه کار خود یک جوری فرار کنند یادمه زمانی که رئیس پاسگاه روستای جلیان قصد فرار داشت، عده‌ای از جوانان های ده جلوی ماشینش را گرفته بودند و با چوب و چماق سنگ به ماشینش می‌زدند که یالا پیاده شو فلان فلان شده... مرتضی که این ماجرا به گوش می‌رسد یک مرتبه می دود جلوی ماشین رئیس که زن و بچه اش هم در آن بودند. رو به مردم می کند و از آنها می‌خواهد تا کاری به آنها نداشته باشند. 😡خودش سوار ماشین می شود و آنها را به فسا می رساند تا نکند کسی به خانواده او بی احترامی کند. مادرش می‌گوید انقلاب که پیروز شد مرتضی به سپاه رفت. بعد از آن کمتر در خانه آفتابی میشد مرتب تردد به این شهر به آن شهر می کرد می گفت: مأموریت دارد.ما که از کارش سر در نمی آوردیم .خدا رحمت کند عمه ای داشت که میگفت من باید برای مرتضی زن بگیرم. از آن روز او را ول نکرد تا اینکه راضیش کردم اولین مرخصی اقدام کند. ما خوشحال شدیم رفتیم خواستگاری. قرار ما نبود دخترخاله اش را برایش بگیرییم.یادم هست شب اول که رفتیم خانه خواهرم در همان صحبت های اولیه که در آمد و گفت: _خاله جان الان جنگ است من میروم جبهه و نمی‌توانم در این جا باشم .خوب فکر هایتان را بکنید بعدا پشیمان نشوید. القصه حرف‌های زیادی داریم و آخرش همشیره رضایت داد و چند روز بعد مراسم مراسم عقد و بعد از چندماه عروسی را برگزار کردیم و در همین خانه خودمان زندگی جدید شان را شروع کردند.😍 💚💚 می داند که در فصل اول اما از قاضی برگشت و به خواب رفت و هنوز باید خواب ببیند تا اینکه در فصل سوم از کابوس بلند شود و نقشه منطقه را مرور کند. آنجا که یک کانال هست آن طرف عراقی ها آب ریختن توی صحرا.. خدایا بچه های لشکر از عملیات کربلای ۴ تا حالا در آن جزیره مانده اند... کی مرده؟! کی زنده...!؟ اما مرتضی هنوز باید در سنگر زیرزمینی اش غلت بزند و خواب ببیند..🤔 اینها باشد برای فصل های بد تا خاطره ای در این میان بگوید یکی دیگر که میگوید تا من بنویسم:: بعد از عملیات والفجر ۲ ( عمو مرتضی با آن سخن تاریخی از پشت بیسیم )یادم هست که بعد از این ماجرای دیدار ایشان با امام همین که وارد محوطه گردان شد بچه ها به سمت عمو یورش بردند تا محلی را که امام بر آن بوسه زده بود، ببوسند. چشمش که به بچه ها افتاد زد زیر خنده و پا به فرار گذاشت.😅 عمو بدو و بچه ها به دنبالش در محوطه گردان می چرخیدند. بچه ها گرگم به هوا کردن و گیرش آوردن در واقع محاصره اش کرده بودند .هر یکی بوسه‌ای چید از پیشانی اش. #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_محمودرضا_بیضایی* ✍از تبریز تا دمشق / #قسمت_دهم 🔹پاسداری برای پاسداری مثل بسیجی ها زندگی می کرد؛ خیلی ساده و به دور از تجملات.نمی پذیرفت در خانه حتی مبل داشته باشد.روحیه اش این طور بود.این طور نبود که از روی تصنع باشد و بخواهد تظاهر به زهد کند. این اواخر یک بار هم که با هم در حاشیه ی میدان آرژانتین روی چمن ها نشسته بودیم و داشتیم ساندویچ میخوردیم، پرسیدم با حقوق پاسداری زندگی چطور میگذرد؟ گفت:《من راضی به گرفتن همین حقوقی هم که میگیرم نیستم، دنبال کاری هستم که زندگی را بچرخاند و شغل پاسداری برای تامین زندگی نباشد.》 🔹از ساچمه تا ترکش سال آخر دبیرستان بود.یک روز کلاس کنکور را پیچانده و با بچه های پایگاه رفته بود اردو. عصری که برگشت، انگشت شستش باندپیچی شده بود، اول میخواست پنهان کند و نگوید چه بلایی سر انگشتش آورده ، اما بعدا معلوم شد که توی اردو چیزی را هدف تیراندازی گذاشته اند تا با تفنگ بادی بزنند. یکی از بچه ها گفته هدف را جابه جا کنید. محمودرضا هم هدف را گرفته روی دستش و گفته بزنید! ساچمه را زده بودند روی ناخن شستش! در عکس رادیوگرافی، ساچمه را از انگشتش درآوردند و به خیر گذشت، اما ما تحمل همان اندازه جراحتِ او را هم نداشتیم. دی ماه سال ۹۲ وقتی در معراج شهدای تهران رفتم بالای سرش، هنوز لباس رزمش تنش بود. از زخم هایش، فقط جای یک زخم زیر چانه و ترکشی که به سرش اصابت کرده بود دیده میشد. در بهشت زهرا و قبل از شروع مراسم تشییع، زخم های تنش را که دیدم، یاد آن ساچمه افتادم و تلخی زخمِ انگشت شستش! اما آن زخمِ کوچک کجا و جراحتِ ناشی از اصابت ۳۵ ترکش به سینه و پهلو کجا! یکی از ترکش ها از زیر کتفِ چپش بیرون زده بود و شاید محمودرضا با همان ترکش پریده بود. ✍به روایت"احمدرضا بیضائی" ادامه دارد... http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_دست_بالا* #نویسنده_بیژن_کیا* #قسمت_دهم از همان نخستین ساعات بامداد روز بیست و دوم بهمن انقلابیون چهارراه زند را سنگربندی کرده بودند. صدای تیراندازی از اطراف به گوش می‌رسید از ساعت ۹ صبح درگیری مسلحانه دود گرفت و در ساعات اولیه ظهر ساختمان شهربانی به تصرف انقلابیون در آمد. آفتاب به اوج آسمان رسیده بود که شایعه پیروزی انقلاب دهان به دهان بین مردم می چرخید. _ورزش با مردم اعلام همبستگی کرده _گارد جاویدان نابود شد چشم هایشان خیس میشد اشک شوق و دلهایشان میلرزید از شروع امیدی که به جانشان افتاده بود .بیمارستانها اما پر شده بود از زخمی‌ها و شهدای که مردم تقدیم انقلاب کرده بودند. در بیمارستان سعدی عده‌ای از جوان‌ها به مصدومین کمک میکردند. مجروحین را در راه را خوابانده بودند. صدای ناله مجروحین تمامی نداشت .مردم بیرون بیمارستان تجمع کرده بودند .کمی بعد یکی از نیروهای انتظامات بیمارستان به سمت جمعیت رفت و داد زد:« ساکت باشید تا اسامی زخمی‌ها را بخونم» _تورو خدا زودتر اسامی رو بخون _پس از اسامی کشته ها چی؟! نگهبان که چند قطره خون روی یونیفرم آبی از نشسته بود سر تکان داد و گفت: اسامی اونا یه ساعت دیگه اعلام میشه. کمی آن سوتر سفید تحویل از مردم که برای اهدای خون آمده بود ،از راهروی بیمارستان تا پیاده روی خیابان زند تشکیل شده بود ازدحام مردم لحظه به لحظه بیشتر و بیشتر می شد. _یخ لازمه ..واسه زخمی ها.. جوانی که دم در بیمارستان ایستاده بود و این جملات را فریاد میزد دوان دوان به سمتی رفت. عده ای به دنبالش به راه افتادند .جوان موهای مجعد و موج دار و چشمانی مهربان و اندامی ورزیده داشت .حالا گروهی از جوانان تشکیل شده بودند که در خیابان های هدایت و شعبه های باغشاه پخش شدند. در خانه ها را میزدند و اهالی منزل می خواستند تا با دادن یخ به زخمی‌ها کمک کنند.. همه به آن ها کمک می کردند حتی بعضی‌ها می‌گفتند برایتان دوباره یخ درست میکنیم چند ساعت دیگر بیاید و یخ را تحویل بگیرید. جوانان با نایلون های پر از یخ برمی‌گشتند. در راه رو های بیمارستان اما داستان دیگر شکل می گرفت. پزشکی که رو پوشش لاله‌گون شده بود گاز استریل را روی زخم جراحی گذاشت. رو به مرد جوان گفت: «زخم فشار بده تا خونریزی بند بیاد میتونی؟!» آن مرد که جوانی درشت اندام بود مشتاقانه گفت: «ها میتونم» مردی که رادیو ترانزیستوری را به گوش چسبانده بود جست و خیز کنان به سمتشان آمد، دور خودش چرخید و چرخید و خندید و داد زد: «تموم شد رژیم شاه تموم شد» فکر میکردند دیوانه شده اما وقتی خبر پیروزی انقلاب را از رادیو شنیدند ،موجی از خنده و شادی بیمارستان را فرا گرفت. #ادامه_دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_شمس_الدین_غازی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_دهم این هم داداشمه که همراهم شده. همان طور که تا نیمه داخل ماشین خم بود و تجسس میکرد غرولند میکرد که دهاتیها خوشی زده زیر دلشان علیه شخص اول مملکت حرف میزنند. آخ که اگر به چنگ من بیفتند پوست از سرشان میکنم ،توش کاه میکنم . در همین حال متوجه شمس شدم که نگاه از من میدزدید و در حالی که سعی میکرد عادی باشد، چیزی زیر لب زمزمه میکرد .شاید برایش آخر بدشانسی بود که آجان اول از همه رفت سراغ کیف بچه؛ یعنی زرنگ تر از خودش هم کسی ممکن است پیدا شود . البته بگویم که شمس واقعاً زرنگ بود .ما افتخار میکردیم که همچین برادری داریم .جسور و چابک بود و خیلی جانسوز خانواده. همه ی خریدهای منزل را با گشاده رویی انجام میداد و در عین حال دل نازکی داشت و برای اندک چیزی اشکش جاری میشد .از هوش سرشاری نیز برخوردار بود و ما کمتر میدیدیم که درس بخواند. وقتی ازش میپرسیدیم مگر تو درس نداری؟ میگفت: تو مدرسه که خواندم کافیست. میل به خواندن و دانستن هم در او زیاد بود و از طریق دایی مادرم ، محمد جعفر ترابی با قم و مراکز دینی و علمی آن روزگار که فعالیتهای مکاتبه ای چشمگیری داشتند ارتباط داشت ،کتاب مجله و بسته های فرهنگی برایش ارسال میشد و میخواند .به همین دلیل بنیه ی آگاهی مذهبی او قوی و قابل توجه بود و نیز از مسائل سیاسی روز با اطلاع بود. حضور فعال او در تظاهرات قبل از انقلاب و آمادگی اش برای مبارزه با رژیم شاه نتیجه ی همین ارتباط معنوی بود. همچنین تأثیر و تعلیم پدر و پدربزرگ از او شخصیت کاملی ساخته بود. روحیه ی سلحشوری و جنگاوری را نیز از همان نوجوانی با خود داشت و از کاردستی های قشنگی که درست میکرد یکی هم ساخت تفنگ بـود کـه شبیه كُلت بود و با باروت و چاشنی صدایی شبیه صدای شلیک از آن خارج میشد. یکی دیگر از کاردستی هایش ساخت رادیوی تک موج بود. سال سوم راهنمایی بود که با وسایل جزئی و معمولی گیرنده رادیویی ساخته بود که حتی رادیو فارسی عراق را میگرفت و میخواست فرستنده هم درست کند که پدر مانع شد و گفت :که خطرناکه و از همین طریق به رادیو عراق نامه نوشت و برایش بسته هدیه فرستادند که شامل یک عدد نوار قرآن عبدالباسط عکس صدام حسین و عکس خیرالله طلفاء بود و نامه ای که از او دعوت کرده بودند تا به عراق بیاید. عراقیها فکر کرده بودند که فرستنده ی نامه شیخ بزرگیست در حالی که شمس تنها پانزده سال داشت و برای این که بداند بر سر نامه ها چه میآید این کار را کرده بود. #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_کرامت_الله_غلامی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_دهم 🎙️به روایت محمدیوسف غلامی کلی اضطراب داشت و به بابا هم نگفته بود که تو مدرسه خواستنش. یک راست اومد به خودم گفت. _طوری نیست .ناراحت نباش فردا مییام ببینم چی شده! فردا صبح رفتم مدرسه. ما تو قاآنی نو می نشستیم و مدرسه اش تو خیابون شمس بود. رفتم دفتر مدرسه و گفتم :پیغام داده بودید ولی کرامت بیاد من ولی اش هستم. مدیر مدرسه به نگاهی به من انداخت و با تعجب قیافه من رو وارسی کرد و گفت: _بشینید تا معلمش بگم بیاد رفت و معلم کرامت رو صدا کرد و اومد. با خانم معلمش احوال پرسی کردم و گفت: - مگه شما پدرش هستی؟ - نه خانم من برادرش هستم ولی شما هرچی میخواهید بفرمایید بگید من جای پدرشم فرقی نداره. من خودم معلم هستم اون وقتا تا سوم راهنمایی که درس میخوندی میرفتی دانشسرا و دوره های معلمی میگذروندی و به اصطلاح میگفتن سپاه دانش - ببینید آقای غلامی، این برادر شما تو کلاس خیلی شیطنت میکنه. شما که خودتون معلم هستید میدونید ما نمیتونیم یه بچه کلاس سوم دبستانی رو به امان خودش بذاریم تا بقیه هم یاد بگیرند. شما به هر حال باید به عنوان خانواده اش نصیحتش کنید. خدایا این خانم چی میگه؟ کرامت و شیطنت اونم تو کلاس باورم نمیشه _خانم شما بفرمایید چه شیطنتی میکنه تا من خودم تنبیه اش کنم. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_دفاع_مقدس* #نویسنده_محمد_محمودی* #گلابی_های_وحشی #قسمت_دهم خبر اعزام سپاه یک صد هزار نفری به گوشم که ،رسید به اتفاق تعدادی از دوستان به پایگاه رفتیم و نام نویسی کردیم. قرار شد صبح هشتمین روز آذرماه در محل پایگاه حاضر بشویم و اعزام شویم آن شب را با خواب های جور واجور به صبح رساندم. صبح زود لباس بسیجی پوشیدم بند پوتینم را که واکس زده و مرتب نگه اش داشته بودم را تا آخر بستم و با خداحافظی از پدر و مادر به پایگاه رفتم. بچه ها هم یکی یکی آمدند. بلوزم را از یکی، شلوارم را از کس دیگری، قرض گرفتم. برای همین بود که رنگ لباسم یک نواخت نبود. اما در عین حال لباس یک بسیجی بود. کرم ایزدمند، کرم کوهکن خدابخش ،نظری قلی محمودی، زبیر همتی، نعمت اله براتی و خودم هفت نفر میشدیم .دو نفر اول پیر قافله با سن و سال بالای پنجاه و من نیز کوچکترین همراه قافله با شانزده سال سن، سوار بر یک وانت تویوتا راهی نورآباد،شدیم. قبل از آن که از روستا خارج شویم مسئول تبلیغات پایگاه از بلندگویی که روی وانت سوار شده بود؛ با صدایی گرم و حماسی ما را به مردم معرفی کرد. در آن لحظه ها سر از پای نمیشناختم اما در عین حال دلهره رهایم نکرده بود. با خود میگفتم مجدداً نکند. از جثه کوچکم ایرادی بگیرند و از ثبت نام و اعزام من خودداری کنند مسیر را از جاده خاکی و پر دست انداز رد کردیم و بعد از ساعتی به پادگان مجاور شهر رسیدیم. جمعیتی که برای اعزام از اقصی نقاط شهرستان آمده بودند آدم را متحیر می کرد میدان صبحگاه پادگان مملو از نیروهایی بود که به سرعت ثبت نام شده بودند و از پادگان خارج میشدند ازدحام جمعیت به حدی بود که به راحتی میشد بین آنها گم و گور شد خودم را از چشم ارزیابها دور نگه داشته بودم در یک لحظه بد آوردم یکی از ارزیابها که پایش میلنگید و عصا می،زد چشمش به من افتاد و با صدای بلندگفت: - بلند شو ببینم! بلند که شدم گفت: - تو خیلی کوچکی برو آن گوشه بمون تا ببینم چی میشه. رفتم و در گوشه ای ایستادم. اما به محض این که رویش را برگرداند خودم را گم و گور کرده و خیلی زود در یکی از لیستها نامم را با التماس نوشتم .به سرعت سوار یکی از مینی بوسها شدم و با دلهره و اضطراب صبر کردم تا مینی بوس حرکت کرد. بعد از حدود سه ساعت صفی طویل از مینی بوسهای اعزامی از شهرستان ممسنی به شیراز رسیدند. بنا بود همه ی شهرستانهای فارس نیروهایشان در شیراز جمع ، بعد به اتفاق به سمت جبهه ها حرکت کنند وقتی وارد شیراز شدیم یک راست به سمت مسجدی قدیمی که درست مقابل حرم مطهر حضرت احمد ابن موسی شاهچراغ (ع) بود. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_جبهه #نویسنده_حبیب_صفری #حلاوت_ایثار #قسمت_دهم . اولین مأموریت در عملیات دم دمای صبح روز عملیات هوا گرگ و میشی بود تعدادی جعبه مهمات و آذوقه به من دادند ، گفتند به خط برسانم و در بازگشت شهدای عزیزمان را به پشت خط منتقل نمایم . به نزدیکی های پل چم سری رسیدم، یک مقر فرماندهی عراقی ها توسط رزمندگان اسلام به تصرف درآمده بود. در آنجا برای اولین بار جنازه ای دیدم که با صورت روی زمین افتاده بود و کلاه جنگی به سر داشت ، با پا بدنش را به رو برگرداندم دیدم یک عراقی است که فقط کاسه سر داشت و صورتش به طور کامل بر اثر اصابت ترکش خمپاره متلاشی شده بود. چند جنازه عراقی هم کمی آن طرف تر افتاده بودند چون برای اولین بار چنین صحنه ای می دیدم حالم بد شد ،. دوستی که همراهم بود مقداری آب به صورتم زد کم کم بهتر شدم . در آن مقر عراقیها یک دستگاه خودرو سنگین کانتینر دار نو عراقی که در آن یک دستگاه موتور برق بزرگ با کلیه تجهیزات قرار داشت مشاهده کردم، به کمک یکی از برادران بسیجی با رنگ فشاری ( که همراه داشتیم) آرم سپاه پاسداران را بر روی آن نقش کردیم که مشخص شود این خودرو از غنائم جنگی متعلق به سپاه است برای فرماندهی لشکر فجر هم پیغام فرستادیم تا این خودرو که کارایی زیادی داشت را به مقر منتقل نمایند. به طرف خط ادامه دادیم کمی جلوتر که رفتیم تانک عراقی را مسیر مشاهده کردم که در کنار جاده در حال سوختن بود و دو جنازه عراقی هم در کنار آن میسوختند. بوی سوختن گوشت و خون محیط اطراف را فرا گرفته و وضعیت بسیار بدی ایجاد کرده بود . راننده لودری که در همان نزدیکیها در حال ساختن خاکریز بود را صدا کردم ، آمد و مقداری خاک با بیل لودر بر روی جنازه ها ریخت. وقتی بعد از چند ساعت از خط برگشتم دیدم چربی بدن جنازه ها از خاک بیرون زده و جلب توجه میکرد. #ادامه_دارد... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

📕🎙کتاب صوتی #من_محمدعلی_رجایی ✉️خاطرات متفاوت و کوتاه از شهید رجایی نویسنده داوود بختیاری نژاد باصدای محمدرضا نبی 💠 #قسمت_دهم 🌱🌷🌱🌷🌱 https://eitaa.com/golzarshohadashiraz