*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* *#شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* *#نویسنده_بابک_طیبی* *#قسمت_بیستم* هرکه نفهمید .مادر فهمید چه خبر است. _چی گفت کاظم آقا؟! کریم از غذا دستکشی را گوش داد. پدر گفت هیچی! به مادر اشاره کرد که دنبال سرش به آشپزخانه بیاید . دستش را بالا آورد انگار که بخواهد مسئله‌ای را توضیح دهد یا توجیه کند سر انگشتانش را جمع کرد یک نقطه. _اگه میخوای هول کنی تا من خودم تنها برم. مادر به پدر نگاه کرد چشمانش لرزید لبهایش را گاز گرفت. جلیل و لباس دامادی ..منصور و احترام نظامی اش ،جاروبرقی خواب قالی.. یحیی.. _میدونم میدونم کاظم آقا نمیخواد بگی...‌ _چی چی رو میدونی حاج خانم ؟بابا طوریکه نشده! اشتباه به گوشتون خورده! منصورفقط زخمی شده .آقای گل آرایش گفت بیمارستان حافظ .حالا بی سر و صدا چادرتو بنداز سر تا بریم اونجا. خیزکه برداشت تا چادر را بر دارد ،چند بار ناخن روی صورت کشید .چتری برداشتند و با هم راه افتادند. خدیجه و کریم چیزی نپرسیدند اما ترسان پچ پچ کردند. ماشین گیرشان نمی‌آمد‌ پاهایشان چلپ چلپ میکرد توی چاله ها. مادر میلرزید و بی صدا می مویید _هوی منصورم.. ننه خدا مرگم بده .یا امام حسین بچم رو از تو میخواهم .‌. پیکان قرمز بوق زد و سرعتش را کم کرد پدر به خود آمد و گفت: بیمارستان حافظ؟. _بیاین بالا من کرایه کش نیستم دیدم بارون گفتم. ‌‌... به بیمارستان که رسیدن پدر سراغ منصور را گرفت و بعد از پرس و جو از چند نفر متوجه شدند آن‌جا مخصوص بیماران اعصاب و روان است و مجروحان جنگی را نمی آورند باید بروند بیمارستان خلیلی. آنجا هم رسیدند و منصور نبود که نبود. بیمارستان نمازی بغل خلیلی بود. با خود گفتند سری هم به آن جا بزنیم و آنجا باید منتظر می ماندند تا پرستار سفیدپوش برگردد ‌ نشستن روی صندلی های سالن انتظار قیامتی بود بیمارستان در آن وقت شب. ناگهان پیر زنی با لباس محلی وارد شد و به بمب بمبم می کرد بی آنکه بداند عزیزش کجاست،سالن را روی سرش گذاشته بود. آنها که توی سالن نشسته بودن پچ پچ می کردند پرستارها اما برایشان عادی بود. پدر تسبیحش را در آورد و شروع کرد به ذکر گفتن. چه خوب است تسبیح موقعی که ناراحتی.دانه ها را در دست می چرخاند و خاطراتش را مرور می کرد. سال ۶۱ قیافه منصور که هیچ به زمان تحصیلش نمی‌خورد. اولین باری که از جبهه آمده بود دم در مغازه. شلوار شش جیب و خاکی رنگ،پیراهن سفید و ساده که لخت افتاده بود روی آن _بابا من دیگه خسته شدم. برف پیری یکی یکی داره میشینه رو سرم .دیگه نوبت شماهاست نمیخوای بیاین؟! و منصور که شرم فرزندی در پیشانی اش گل انداخته بود _بابا اگه بهشت آخرت را میخوای مغازه رو ببندین و برداریم بیاین جبهه! _پس خرج زندگی چی منصور آقا ؟شما که همتون رفتین جبهه. من دارم اینجا جون می کنم تا خرج زندگی رو بدم. و باز منصور که اعتراض و در احترامش گم شد. _خداراشکر تا حالا هیچ کی از گرسنگی نمرده خدا خودش روزی رسونه! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* *#شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* *#نویسنده_بابک_طیبی* *#قسمت_بیست_و_یکم* و منصور را در پادگان شهید دستغیب اهواز دیده بود با لباس خاکی و خاک آلود و چفیه ای دور گردن. _بابا اینجا منطقه جنگی کت و شلوار که برنمیداره. و از آقای احدی لباس می گیرد و در منزل جلیل که اهواز است عوض می‌کند .در آن ۱۲ روزی که آنجاست می بیند منصور خواب ندارد یک روز یا به مقر ها سرکشی می کند یا مشغول کار دیگری است روز و شب نمی شناسد. ۷ یا ۸ دور تسبیحش را رفته بود به عکس های روی دیوار نگاه کرد .به سقف و به چراغها و ناگاه عجول و شتاب آلود چند نفر که مجروحی را در برانکارد می‌آوردند. همه کنجکاوانه به مجروح نگاه می کردند و چند دقیقه بعد مجروح دیگری. بوی تند بیمارستان برای او که عادت نداشت مشمئز کننده بود ولی اهمیت نمی‌داد. مادر همچنان می مویید.دو نفر مجروحی را حمل می کردند که از دور داد میزد جنگی است.لباسهای خاکی ریش بلند دست راستش نصف شده بود و یک طرف صورتش سوخته بود. پدر سر به طرف مادر چرخاند .ملتمسانه و با حوصله گفت: تو رو خدا آروم باش حوصله کن. پرستار سفید پوش برگشت. دم رفتنی گفته بود به همکارش که در این چند چهار روز فقط ۷ ساعت خوابیده و این را می شد در چشم هایش که فقط مانده بود از حدقه بیرون بزند فهمید. رو به پدر گفت: _طبقه دوم که تشریف میبرین دست چپتون یک سالن بزرگ باید همون جا باشن. قدم به قدم روی هر تخته مجروحی دراز کشیده بود.بالای سر بعضی تخت چند دسته گل و جعبه شیرینی در کنار بعضی هاشون کمپوت‌گیلاس و سیب با ترکیبی از رنگ ها و طرح های شاد به چشم می زدند. پای چند تخت آمده بودند ملاقاتی و شب را با مجروحشان صبح می‌کردند. گوشه سالن جوان تنها روی تخت دراز کشیده بود و داشت می نوشت.کنارش مردی با چشم های درشت از دردی نامعلوم دادی بلند کشید و سرش را کوفت روی بالش و از هوش رفت. منصور کجا می توانست باشد؟چشم چشم کردند. مادر گفت از این طرف و پدر دنبالش قدم برداشت. تختی رسیدم من رفته کشیده شده بود تا روی سر مریض. مادر آرام مویید. _منصوره منصور...بچمه.. _بی تابی نکن خانم ها از کجا می دونی منصوره؟! _من انگشت پای بچم رو نشناسم؟! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* #نویسنده_بابک_طیبی* #قسمت_بیست_و_دوم* پدر به پایین تخت نگاه کرد انگشت پا از ملافه بیرون بود مادر دلش نمی آمد صورت منصور را ببیند .شاید یک طرفه صورتش سوخته باشد. ملافه را پس نداده بود که با اشاره و جمله دو کلمه‌ای جوانی که تازه به اتاق آمده بود و فهمید منصورش به هوش نیامده. نه صورتش سوخته بود نه بینی اش را گلوله برده بود. سرش با باندهای سفید که جاهایی از روی آن لکه های خشکیده خون بود بزرگ تر از قبل به نظر می‌رسید. بوی خاک و بوی بدن سربازها در حین جنگ قاطی شده بود با عطر همیشگی و خاص منصور که از بین همه این بو ها زیر دماغ می زد. عطر همین خوش همیشه وقت داخل شدن به جایی پیش از خودش می آمد و می فهمیدند منصور است که آمده. همان عطری که شیرازی‌ها اسمش را «شاهچراغی» گذاشته‌اند. _خانم فعلاً که بیهوش من میرسونمت  خونه برمی گردم. _ای وای مگه من میتونم! 🌿🌿🌿🌿🌿🌿 مادر دسته گل بالای سر تخت را با انگشت آب پاشید. جعبه شیرینی را مرتب کرد کنار تخت. کنار تخت هفتم آبمیوه را که با دست گرفته بود گذاشت. برای تخت بغل دیوار ظرفی با لایه نازکی از خاک نرم برد. مجروح است که ته لهجه اش داد میزد جهرمی است  با زحمت بلند شد نشست و تشکر کرد و بعد کف دست‌هایش را دو سه بار به خاک زده به پیشانی برد و رو به قبله چرخید. در این ۷ روز پرستار ها و دکتر ها آمده بودند با دستگاه های مختلف روی منصور آزمایش کرده بودند. پدر زنبیل خرت و پرت ها را به دست مادر داد و پرسید: _هوش نیومده؟! _نه بچم!  دیگه دستش تیکه تیکه شده از بس سرم دادن خوردش.هفت روز آزگار بیهوش و بی گوش افتاده روی تخت تو یه تیکه نون تو دهنش نرفته. 🌹🌹🌹🌹🌹 دکتر اعرابی وارد شد.منصور از آن دست مریض هایی بود که چهره‌ اش در خاطره دکتر ماندگار بود با آن ترکش‌هایی که در سرش جا خوش کرده بودند. پدر به تایید مشاهدات دکتر برای سپاس خوشحال گفت: _بلاخره بعد ۷ روز همین الان به هوش آمد ما که نمیدونیم به چه زبانی از شما... _خوبه خدا رو شکر .هیچی که نخورده؟! _یه آبمیوه مادرش بهش داده. _خیلی خوب! و همینطور که به طرف به منصور می رفت فقط یک دفعه ای بهش غذای زیادی ندین .آروم آروم .خوب دلاور چاق شدیا تو این هفت روز.! منصور سلام داد غریبانه و مبهوت. حنجره اش انگار خش داشت .نمی‌دانست هفت روز یعنی چه؟! ❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* #قسمت_بیست_و_سوم* تصویر های موهوم مرتب پیش چشمش بود. خاکریز زنی ،کوشک ،پاسگاه زید، داخل تانک. محفظه فلزی محبوس و ناگهان کابوس یک انفجار و صدایش که به رنگ گدازه های مذاب آتشفشان...و حالا درد نرمی سخت و سنگین سرش را می فشرد. آینه کوچکی آن طرف روی میز چوبی کوچک دید.دیدن قیافه خود در آینه با حرف زدن شکسته و خش دار و گوش دادن به لحن حرفه‌ای خویش شاید هیچ کدام مفهوم گذشته ۷ روز را نگفت. نمیدانست چشم راستش حالا که می چپ می بیند. _خوب بهتری جوان ؟!خوشحالم که سالم میبینمت. فقط یادت باشه حالا حالا ها هوای جبهه رفتنت را از سر در کنی! یه سری معاینات دیگه مانده که باید انجام بشه و تو فقط باید استراحت کنی! نگاه مقتدر و غمگینانه منصور به لبهای دکتر بود. دکتر دستی برای خداحافظی بلند کرد بر برگه چیزهایی به لاتین نوشت و از در خارج شد. _آقای دکتر حالا کی به سلامتی خوب میشه!؟ _چند تا از ترکش های سرش را درآوردیم بقیه هم باید توضیح سرش بمونن تا به مرور زمان اثرشان محو بشه _واقعا لطف کردید . از رزمنده‌ها که اونجا بوده شاید دیده باشین حاج اسدالله زمانی میگفت منصور را از بین جنازه‌ها کشیدن بیرون !حالا دیگه لطف خدا بود و زحمات شما! 🌿🌿🌿🌿🌿 مادر ساکت کنار پنجره ایستاده بود و دنبال جوابی برای پاسخ به منصور بود _عزیزم حالا من گناه کردم خونمون شیرازه؟! خوب برای این ها هم که مادری کردم ؛نکردم؟! خدا شاهده اینا هم مثل پسرای خودم هستن مثل خودت. تو این چند روز فرنی درست می‌کردم بهشون می دادم. آبمیوه شان را با دست خودم میگرفتم میدادم.  خاک تیمم میخواستن خودم میدادم. _ببین مادر جون این بندگان خدا یکی شود مال جهرم یکی شون مال فسا‌‌ی.یکیشون.‌‌..حالا شما که اینجا هستی خوب اینا دلشون به درد میاد که چرا خانواده خودشون نیستن من که اصلا نمی خواستم شما بفهمید دیگه چه برسه بیاید اینجا... _بعدش هم من که نمیخوام مثل این پیرمردها که یه تقی به توقی میخوره ۶ ماه باید بخوابم توی رختخواب بیفتم که! اصلاً تورم که نیست مگه ندیدی دکتر گفت کمی زخمی شدم. فردا پس فردا باید بلند برم اونجا نیروهام گیرن‌. _ننه جان شوخیت گرفته به خود دکتر حالا حالا باید استراحت کنی. _خیلی حالا ما به حرفای دکترا گوش میدیم! دکتر چه میدونه! والا به جون خودت من برم اونجا خوب خوب میشم! ناگهان از گوشه چشم منصور یک روده کوچک صاف کرد پایین _به خدا نمی فهمند .من نیروها می گیرند خوب میشم ؛برم خوب میشم.. مادر بوسه به پیشانی پسر زد و به علامت خداحافظی روانی خانه شد به منصور آنقدر غرق خواب بود که چیزی حس نکرد. در روز طاقت نیاورد به تصمیمی که برای راحتی پسرش گرفته بود پایبند باشد.به بیمارستان که برگشت با جای خالی منصور روی تخت مواجه شد. پس از پرس و جو دانست که برای معاینه و گرفتن چند عکس رنگی از سرش اعزامش کردند تهران. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_بیست_و_چهارم* از شمال نسیمی داغ می خرامید صندوق های خالی مهمات هر از چند قدمی که شکسته و سالم ولو شده بودند روی خاک. فاو و بیابان های اطراف در آتش خورشید تیر ماه می برشید. اگر نبود ۵ ماه پیش سد اروند که آب، حسابی بالا بیاید و مین های خورشیدی سطح آب پایین برود ،خبر رفتن نیروها با شناورها به آن طرف آب، در سایه همان پولتیک های تبلیغاتی جنگ که برای بالابردن روحیه است، کمرنگ می شد. غواص ها تله های انفجاری دشمن را خنثی کرده بودند برای آمدن دیگران. فاو اگر به چنگ می‌افتاد عراقی ها دستشان کوتاه می شد از خلیج فارس و آتش شان دور می‌شد از آبادان و خرمشهر. پل های شناور که بعدها آماج حملات هوایی دشمن گشت، مرتب در اروند نصب می‌شد که نیروهای کمکی بیایند تا فاو به راحتی از دست نرود. عراقی‌ها خواسته بودم گندم ری را درو کنند و حالا در آستانه از دست دادن خرمای بغداد زانو در بغل بودند.کارخانه نمک عراق دیگر به همه چیز می برد جز کارخانه به راحتی دیده می‌شد. عراقی ها هرچه کرده بودند تا او را پس بگیرند نشده بود.پاتک پشت پا تک از هواپیماهای شان اعلامیه می‌ریختند پایین: «اینجا زمین غصبی است نماز خواندن در اینجا حرام است و نماز شما باطل است» فایده نمی‌کرد.بصره مثل شهر طاعونی بود از بوی تعفن جسد های سربازان عراقی.فرصت نکرده بودند جنازه ها را تحویل خانواده هایشان بدهند.ایرانی‌ها نمازشان را در فاو و بیابان های اطراف می خواندند توی کانال هایی که کنده شده بود.این چند روزی که از شروع والفجر ۸ می گذشت آمبولانس های ایرانی هم بیکار نبودند تا ابتدای جاده فاو _ام القصر «سه راهی شهادت» نام گرفت .به هر تقدیر حالا ۵ ماه از والفجر ۸ می گذشت .نیروهای ایرانی منطقه البهار و فاو و بصره را با پمپاژ آب گرفته کرده بودند و شبه جزیره فاو به جزیره تبدیل شده بود و ایرانی ها خوب می دانند نگه داشتن دوست از به دست آوردنش مشکل‌تر است. در موقعیت پدافندی بعضی وقت ها فرصتی است تا یک فرمانده نظامی آسوده خیال از عملیات ورزش کند . مسابقه بگذارد به تیم قهرمان جام بدهد،اما ناقة حواس‌پرت اینها که دشمن در کمین را از یاد ببرد. منطقه‌ای که نیروها در آن بودند پر بود از مین‌های گوجه‌ای لقمه‌ای و نیروهای مهندسی با بیل مکانیکی به عمق چند متر خاک را می کندند و می ریختند گوشه ای برای خاکریز زنی‌ گاهی مینی که در سطح زمین بود منفجر نمی‌شد و می‌ماند لابلای خاک تل. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_بیست_و_پنجم* نیروهای لشکر های مختلف حوالی جاده فاو_ام القصر که تنها راه رفت و آمد بود روی یک خط راست قرار داشتند. ۲۵ کربلا،۵ نصر،۱۹ فجر،المهدی...و اطراف خاک رس بود و زمین باتلاقی. عراقی ها هرچه می کردند فاو را پس بگیرند به باتلاق می‌خوردند و فرو می رفتند ‌. حالا هیچ بارانی نمی بارید.نه بارانا زمانی که دست و پای نیرو را ببندد و نگذارد خاکریز بزند که موقعیتش را تثبیت کند،نه باران گلوله دشمن که گاهی به تگرگ می ماند. گردان ابوالفضل هم در همان خط راستی که نیروهای ایرانی پدافند می‌کردند سرحال و استوار در پی تثبیت خودش بود. به جز جاده باریکه به طرف خط دشمن بود تمام زمین های روبرو باتلاقی بود.اول مهربان بود و محکم پاکه میگذاشتی سطح لجنی و لزجش ناگهان دهان وا می کرد و مثل یک اژدها به کام خود می کشاند.منصور چانه اش را از زیر ریش با انگشت کوچکش خاراند. دستش را همان جا نگه داشت و وزن بدنش را انداخت روی پای راستش.مثل همیشه بود پشت زانو و آرنج لباس های خاکی از چین خورده و شوره زده بود از عرق. این چند روز پیر اش را در آورده بود .پشت دستش را به پیشانی کشیده ،نگاهش دوید به خاکریز های نیمه کاره و دشت آن طرفش که تله های انفجاری در زیر آن پنهان بود. با نظم هندسی ویژه ای که دیده نمی شد. نگاه کرد و جلوی خودش را گرفت فرمانده نظامی که دم به دقیقه نمی‌تواند برای مرگ نیروهایش احساساتی شود. اما آن نوجوان سخت غریب رفته بود. لحظه آخر منصور دیده بود که ریش های تنکش سوخته اند مثل یک طرف صورتش. چشم هایشان همیشه از بی تابی نامربوطی سرخ نیستند.چشم هایش آرام روی هم آمده لبخند خشکی به لب دارد در میان صورت سوخته و موهای جزجز شده. معلوم نبود نوجوان روی کدام مین رفته..اینهایی که عراقی‌ها قبل ها گذاشته بودند یامین هایی که ایرانی‌ها بعد از والفجر آن طرف خاکریز کاشته بودند. خاطرات آن نوجوان در نگاه منصور موج می زند. گاه عصبی شدن و تند رفتن هایش و گاه ملاطفت خاصش با بچه‌ها مهری که از منصور در دل داشت و هیچگاه آنچنانی که بود بروز نمی داد،ولی منصور میفهمید.راهکار های کودکانه اش که در سر دادن گاو و بیگاه آوازهایی از این نمود میاد و گاه تحمل آن سان که سالکان طریقت را باید. منصور زیر لب صلوات فرستاد دست هایش را به کمر زده و شوخ شد . _خدا خیرتون بده امروز حسابی کار کردین. _یا علی حاجی ما مخلص شما هستیم. _نیرو هم نیروهای مهندسی!! ۵۰۰ تا کارگر هم می‌گرفتیم اینقد خاکریز نمی‌زدند! _هه هه ...خدا قوت بده به بیل مکانیکی حاجی!  ما کی باشیم! _برادرای تخریب مین ها را خنثی کردند ولی باز هم مواظب باشید بیلتون زخمی نشه! _حاجی خدا نکنه زخمی بشه که تو هیچ آمبولانسی جاش نمیشه! ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_بیست_و_ششم* چند روز پیش موقع خاکریز زدن آتش عراقی‌ها یک ریز ریخته شده بود به مواضع نیروهای ایرانی و منصور برای منحرف کردن آتش عراق با تانک مانور داده بود تا نیروهای مهندسی آسوده خیال که نه ولی با دردسر کمتری خاکریز بزنند. بچه روزهایی را که با تانک از روی مین‌های گوجه‌ای رد شده بود تا راه را برای دیگران باز کند. فاو در آتش خورشید می برشید و چوب پرچم سایه ای نداشت. حسابی گرسنه بودند و خسته. پای تانکر آب ،منصور وضو می گرفت. مسح پا را که کشید به یاحسین تانکر تکیه داد. آقای عاطفمند را دید که از چند قدمی به هوایش می‌آمد.چند وقتی ندیده بودش دست به سینه گذاشت و خم شد به نشانه تعظیمی جدی و حرمتی خالصانه. و این اولین باری نبود که آقای عاطفمند مشمول این ابراز احساسات منصور نسبت به همه سادات می شد. به همدیگر که رسیدند و معانقه کردند منصور دست او را همون طور محکم فشرده در دستش نگه داشت قدم زدند به طرف نمازخانه. پوتین هایش را انداخته بود دم پایش.دست را لحظه ای رها کرد آستین‌ها را پایین رفت و باز دست راست آقای عاطف مند را در دست چپش فشرد _آ سید محمد! سر جدت یک شعر برات میخونم برای هیچ کی نخوندما ،خاطرت خیلی عزیزه.هوشت باشه نباید برای هیشکی بخونیش. آهنگ ساخته بود من در آوردی. یعنی همین طور که زمزمه میکرده آهنگش درآمده بود...:«یار مرا..غار مرا.. عشق جگرخوار مرا ...یار تویی.. غار تویی ..خواجه نگهدار مرا....آب تویی ..کوزه منم ...بیش میازار مرا...» _خدا رحمت کند رفتگان تان یه آقا بزرگی داشتیم خدابیامرز حاج حیدر. همون که یک بار برات تعریفش کردم.بچه که بودیم هی دم رو برامون شعر می خواند ما هم اون موقع معنیش نمی فهمیدیم که. ولی هی قاپیدیمشون. همینطوری کم کم بیشتر شعرا از برمون شد. دوره دبستان هم یک کلاس های تئاتری بود تو کتابخانه پارک ولیعصر. موسیقی هم داشت.یه چند مدت هم رفتم نور به قبرش بباره یه روز داداش اسماعیلم گفت: من از تئاتر و موسیقی و دامن میاد ولی فعلاً رفتن تورو به اون جا صلاح نمیدونم. محیطش مناسب شمو نیست. دم چادر رسیدند چند تا چادر برزنتی را یکی کرده بودند تا نماز خوان های بزرگ شود. سقف مثلثی بود کناره ها و وسط چادر بغلم کت و پالتوهای روی هم آمده کف، میله های توخالی ‌ و گرد گذاشته بودند ،اسکلت چادر. میله های زنگ زده در هم غافل شده بودند.بال پنجره های پارچه ای افتاده بود روی قسمت بیرونی چادر تا هوای دم کرده عوض شود. یک نفر با موهای تراشیده جلو ایستاده بود.دست راستش روی گوش بود و با آخرین صدا می خواند:« حی علی خیر العمل» ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_بیست_و_هفتم* پشت سر هم صفها بسته شده بود و نشسته بودند. یکی چهارزانو بود و سرش پایین .یکی زانوها را در بغل گرفته بود و یکی که هیکل چاقی داشت در صف نماز هم دست از شوخی با بغل دستی اش بر نمی داشت. سیدمحمد تعارف می کرد _حاجی نمیشه اول شما! _لا اله الا الله مرد حسابی دست راستم هم اگه نبودی ناسلامتی اولاد پیغمبری برو تو تا شکایتت رو به جدت نکردم. سید محمد لبخندی زد و چشم گفت و داخل شد و بعد هم منصور .نماز اول را خواندن و با کناری هایشان دست دادند و دست هایشان را به صورت کشیدند.دسته جمعی دعا خواندند. امام جماعت بلند شد و چرخید و ۵ دقیقه صحبت کرد و نماز دوم را هم خواند ند. بوی خاک و عرق و جوراب پیچیده بود .پیرمردی با ریش های کوتاه و تیز که لاغر بود و تکیده و پایین سبیلش زردی نامنظمی داشت و سنگینی ظرف استوانه فلزی بزرگی کتف چپش را پایین انداخته بود تندوتیز از صف اول شروع کرد. قطرات ریز گلاب مثل غبار در هوا پخش شد و به سر و صورت همه نشست.هرکس دو قدم مانده به رسیدن پیرمرد حواسش را از دعا به حرکت او می داد و خودش را آماده می‌کرد تا دست پیش آورد و نم که گرفت به پشت گوش ،گردن، پیشانی و سر بمالد. بعد از دعا دسته جمعی برای لحظاتی سکوت و بیشتر آدم‌ها به سجده رفتند و مرغ را بوسیدند و بعد همین طور که بعضی ها ایستاده دست راستشان را به سینه می گذاشتند و چیزهای زیر لب زمزمه می کردند و می چرخیدند در جهت دیگری همان کار را تکرار می کردند. همه در نمازخانه پیچید و همه رفتن بیرون تا ناهار بخورند. قوطی‌های خالی کنسرو زنگ زده در راه ریخته بود و آنقدر فراموش شده بود که نوک پوتینی هم به آنها نمی خورد به هوای شوت. منظور از نماز خانه بیرون آمد و انگشت های دست راست پشت سر حلقه شده بود دور مچ دست چپ. سرش پایین بود و به چیزهایی فکر می کرد. سر و صدایی سرش را بالا آورد خبرنگارها را دید با دوربین فیلمبرداری دستی.لباس های نظامی بر تنشان می خندید ناخواسته مادر روبرویش بود باحاله آن دورها که نزدیک است.دفعه آخر مرخصی مادر با لحن التماس آلوده گفته بود: «منصور آقا من و خواهرت به دستور شما از صبح تا پسین داریم کلاه و ژاکت میبافیم برای جبهه.حالو مادر جون این همه رزمنده صبح تا شام از تلویزیون نشون میدن شما هم یه بار بیا خودتو نشون بده تا ما خستگیمون در بره! و منصور سر تکان داده بود. _این ننه !حالا ما هم یه بار اومدیم تو تلویزیون که چطور بشه؟! ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_بیست_و_هشتم* چشم های مادر برق مخصوصی زد.برقی که منصور چند بار دیگر هم که حرف عروسی اش پیش می‌آمد دیده بود.حتی خود منصور هم می‌دانست که این احساس که نه مادر که گاهی بر زبان نمی راندش از ترس چوب شدن زبان، ریشه در آرزوی مادرانه دارد مثل همه مادر ها که میخواهند روزی پسرشان را در لباس دامادی ببینند. یکباره اوایل جنگ دختری برایش دیده بودند و رفته بودند خواستگاری.منصور گفته بود ۶ ماه دیگر می آیم و فعلا نمی توانم ازدواج کنم. همه قبول کرده بودند که تا یک سال هم مسئله ای نیست.رفته بود و عملیات پشت عملیات نگذاشته بود تا هشت ماه از منطقه برگردد. پدرش آماده بود اهواز دنبالش سراغش را گرفته گفته بودند که آبادان است.با دو نفر از دوستانش در آنجا پیدایش کرده بود. _بابا جون شما ۳ روز بیا شیراز دست به سیاه و سفید هم نمیخواد بزنی. به سلامتی ازدواج کن اگه خواستی بعد برگرد. آخه قولی که به مردم دادیم به کنار الان بیست و چهارت تمومه به سلامتی رفتی تو ۲۵، فردا پس فردا پیر میشی زنت نمی دنا!! منصور چشمان چشمان پدر نینداخته و صندوق کائوچویی سفید که کنار درش پاره شده بود نصف هندوانه درآورده و شروع کرده بود به قاچ کردن. _آقاجون فعلاً که عروس این بچه هایی که اینجا میبینید شده این تیکه فلزی که وقت و بی وقت روی دوش شونه.پاکش میکنند بهش میرسند .شب ها هم تو سنگر کنار شونه. بعدشم تو این وضع گرونی مارا تو دردسر میخوای بندازی ها..‌ از شوخی گذشته ما که حالا وضعیتمون معلوم نیست نمیدونم والا هرچی فکر می کنم می بینم زندگی یه بنده خدای دیگه رو هم خراب می کنم... هندونه اش خوبه بفرمویین. پدر ابرو درهم کشیده و سر چرخانده بود _هندونه اش خوبه؟! شدم یه چیزی بگیم شما بگید چشم.. پاشو پاشو دست و پاتو جمع کن بریم ‌ و سوار تویوتا شده بودند که رویش را گل پوشانده بود و فقط شیشه جلوی به اندازه دید راننده پاک بود.سه راهی خرمشهر که رسیده بودن منصور نگه داشته _آقاجون.شما اگه میخوای بری شیراز با ماشین اون بچه ها برین! _مگه تو نمیای آقا منصور؟! منصور خیلی جدی و با احترام جواب داده بود _من از این طرف باید برم ماشین‌ام تعمیر کنم .شما با آقای فصیحانی اینا برید به سلامت. به خانواده دختر هم بگین هر عیبی که هست از منه، شما دخترتون رو به سلامتی شوهر بدین. _بابا جون این چه کاریه که می کنی ؟!عیبه !شما به ما قول دادی! _آقاجون تا وقتی که جنگ که هیچ.. حالا اگه عمری بود بعدشما امر بفرمایید ما رو چشم میزاریم. و پدر که به شیراز برگشته بود و آن خانواده هم دخترشان را چندی که گذشت شوهر داده بودند. ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_بیست_و_نهم* منصور دل دل کرد. تصویر مادر رو به رویش بود مثل خیلی وقت های دیگر.۱آن طرف خبرنگار ها که سیر تا پیاز زندگی رزمنده را می‌خواستند. شرح حالش مسئولیتش نظراتش و..‌. موقع مصاحبه با حسرت به زور میزدند انگار آخرین باری است که می بینند اش و چند روز دیگر عکسش را در روزنامه‌ای خواهند دید. منصور نیم خنده به لب کاشت و جلوتر رفته همین کافی بود تا دوربینی به طرفش بچرخد میکروفونی در دستش جا خوش کند و قیافه اش کمی رسمی بشود: « «لا حول ولا قوة الا بالله بنده منصورخادم صادق متولد سال ۱۳۴۱ اهل شیرازم.از ابتدای سال ۶۱ وارد سپاه شدم بعد از دوماه آموزش مقدماتی در دوره ۱۹ سپاه منطقه ۹ و پس از یک دوره ۱۵ روزه آموزش زرهی در مرکز آموزش زرهی شیراز،قبل از عملیات رمضان به جبهه رفتم.در حین عملیات در مرحله پنجم ابتدای عملیات بود قسمت نشد که در عملیات شرکت کنم و به عقب منتقل شدیم. ناگفته نماند در آن عملیات به عنوان توپچی تانک در تیپ امام سجاد مشغول به خدمت بودم.بعد در اوایل سال ۶۲ در واحد آموزش نظامی لشکر ۷۷ که بعد ۱۹ فجر شد،مسئول آموزش نظامی بودم.با توجه به رشته اصلی هم که ذره ای است به عنوان توپچی تانک بهترین آموزش به من داده شد و از همان اول هم به عنوان مسئول آموزش زرهی مشغول خدمت شدم. ولی خوب جور نبود که راه بیفتد. در ابتدای سال ۶۲ مسئول واحد زرهی لشکر ۱۹ فجر شدم.بعد به خاطر مشکلاتی که بود به دستگاه‌های نفربر منحصر شدیم و تحت تشکیلاتی به نام پیاده مکانیزه در آمدیم که نام این گردان هم متناسب با انجام ماموریت هایی است که در توان آن هست ‌. اعم از رساندن مجروح و تدارکات،جنگیدن،پشتیبانی،دلیرانه در زیر آتش دشمن حرکت کردن و آسیب ندیدن. این همان کاری است که آقا ابوالفضل در صحرای کربلا می‌کرد.» نشست روی چند گونه که کنارش روی هم آمده بود و سینه صاف کرد.در بین صحبت‌هایش خبرنگار همینطور که همکارانش با اشاره به نکات فنی گوشزد می‌کرد سرش را به نشانه تهیه برنامه‌های جذاب بالا و پایین می آورد. «اعتقاد ما این است که جهان باید پاک و تزکیه شود. زمین خدا پاک شود از این شیطان صفتانی که انسانیت را فراموش کرده اند.و تمام هم و غمشان خودشان ،مال ،شکم، شهوترانی، مقام پرستی و جاه طلبی شان است. و این رسالت بر دوش من و توست. ای عزیز من!من و تویی که یک عمر زجر برده‌ایم درد کشیده ایم و ادعای ما این است که بنده خدایم و لاغیر. درباره رمز پیروزی عملیات های آینده یک مطلب مشخص است.هر جا که عشق قدم بگذارد پیروزی به دنبالش خواهد آمد و ما وقتی پیروزیم که واقعاً عاشق باشیم ‌ برای همین باید یاد بگیریم که چگونه این بچه های پاک را عاشق بار بیاوریم. با چه وسایلی و چه برنامه‌ای.اگر یک بچه بسیجی بیاید اینجا و راه را نشناسد مطمئناً به جای عاشق شدن عاشق شیطان میشود ‌. ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_سی_ام* فرمانده عزیز! ابتدا باید خودت را بسازی و تربیت کنی، بعد را خدا را به این بسیجی صفرکیلومتر نشان بدهی. ادامه دارد ...اگر این بسیجی ها در محیط مناسبی رشد کنند چرا بهشتی نشوند!؟چرا فردا امام نشوند.اگر از ۱۵ سالگی گناه نکرد سختی‌ها را تحمل کرد و متقی بود خوب باید امام بشود و اگر اینها امام نشوند چه کسی باید بشود؟! پای راستش را روی پای چپش انداخت. بند پوتین هایش بسته بود و نبود. کف پای راستش به زمین نمیرسید و در هوا بی هیچ رعشه یا تکانی خشک مانده بود.میکروفون را به آن دست داد و لحنش عوض شد سرش پایین بود هر از گاهی گوشه چشم چپش با زاویه های مشخص سه تا چین می خورد و باز صاف می شد. «این چهارچوب ها را کنار بگذاریم که حتماً باید فلان باشد، حتماً باید این طور باشد. بهتر از انسانها به اندازه ظرفیتشان و توانشان استفاده کنیم ‌.بسیجی مانند یک معدن است معدنی که همه جور ماده و نیرو در دل آن وجود دارد. استاد دانشگاه،مسئول مملکت،مدیر مدرسه،معلم،دانش آموز،کارگر و خلاصه همه قشری، بیایید آنها را دقیق بشناسیم و به کارشان بگیریم و تامین شان کنیم. جنگ بین بسیجی ها می‌چرخانند ‌.اینها به فطرت خود رسیده اند به ذات پاکی که منتهی می‌شود به خدا و در آن به جز خوبی و صفا و صمیمیت هیچ‌چیز راه ندارد. خوب زیاد حرف زدم. دیگر صحبت چندانی ندارم.تنها این که همگی بیاین به این نسل جوان بیاندیشیم و تربیت کنیم نسل جوانی که آینده این مملکت است و امید تمام دلسوزان کشور. *این صحبت ها عینا از نوار ویدیویی مصاحبه شهید اقتباس شده است* ادامه دارد.... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_سی_و_یکم* بلدوزر با آن دندانه های سخت فلزی می رفت زیر خاک می کند و تکان تکان می داد و می ریخت آن طرف تر. بعد دوباره ادامه می داد روی همان خط راست. راننده اش چهار چشمی منصور را می پایید و با حرکت دست او فرمان را می‌چرخاند.شاید گاه گداری که منصور به طرف مواضع عراقی‌ها چشم می سراند،و خیره خیره می شد و از یاد می برد به راننده خط بدهد صورت سوخته و لکه های خون لخته پاهای آن نوجوان پیش رویش بود.شاید هم به لحظه ای فکر می کرد که مادر او را در تلویزیون ببیند و بچه ها را صدا کند و ذوق کند. چیزی هم زیر لب می‌راند چند کلمه از شبیه شعر هایی بود که قبل از نماز ظهر برای سید محمد خوانده بود. _بپا زیر این خاک و خلا سنگ گنده هم هست. چیکار داری می کنی !بریز اونور..‌ جون به جون این طایفه «بنی هندل» بکنم آخرش حرف حرف خودشونه. راننده یک چیزهایی را از لابلای صدای موتور بلدوزر شنید و منصور از پشت شیشه دید همانطور که می خندد با دست راست فرمان نمی گرداند بعد از دست چپش را به سینه می گذارد و خم می شود به طرف فرمان. منصور هم خندید و دستی تکان داد و قدم برداشت. بازوی یکی از نیروهای اش رافشرد و صدایش را پایین آورد. _این خاکریز هایی که ایشون میزنه ساچمه تفنگ بادی هم ازش رد میشه .بیا بریم امروز تا بفهمی! خورشید آن دورها با زردی بی‌همتای از دشت دور میشد منصور مکثی کرد دکمه جیب پیراهنش را سوء از سوراخ رد کرد به پلاستیک روی جیب که زیرش عکسی بود و به دکمه پیراهن و وصل بود دستی کشید و گرد و غبار نامعلومش را زدود. دست کرد داخل جیب شانه سبز و کوچکش را در آورد و به راه افتاد و به ریشش کشید. شانه که می کرد داخل ریشش و به زحمت پایین می آمد و چند نخ را می‌کند و همراه ذره های خاکی که به چشم نمی آمد پایین می ریخت. شانه را داخل جیبش گذاشت _امروز حسابی گرم بود تنم بدجور به عرق نشسته. _ها حسابی! چند نفر دیگر همراهشان شدند به اول خاکریز که رسیدند منصور یا علی گفت و رفت بالا بقیه هم آمدند. _می بینی خاکش اعتباری نداره. این را گفت و دو قدم برداشت بیاید پایین یکباره انگار برق بگیرد ایستاد. خشک خشک. هرچه صدا در حنجره دار جمع کرد و بیرون ریخت. _برید کنار برید کنار. یک لحظه بود همه رفتند عقب دو نفر خواستند بیاید طرف منصور داد زد: برید کنار! ادامه دارد.... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿