*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_هشتم* بعد سنگرها را بپاید و یک مشت با خودش کلنجار رود،آفتابه های قرمز و سبز را از تانکر خاکستری پر کند و بگذارد کنار اتاق هایی که با گونی برای شان در ساخته اند. داخل شود آنجا را هم تمیز کند بعد هم بیاید چند گونه را پر کند و قطار کند روی همتا سنگری دیگر راه بیاندازد. دو هفته پیش در سنگرها به دستور او از دژ به دشت کشیده شده بودند. چند روز بعد از هم کینه توپ و تانک ها همه بر سر دل خالی شده بود. رگبار اوار مثل ریزش دانه های تگرگ ،گلوله‌ها بردژ فرود آمده بودند. یکی از بچه‌های خودی در فاصله زیادی از گردان تند تند قدم بر می داشت.بعد می ایستاد و هلهله می زد و از طرف دیگر ای شروع می کرد به دویدن. سرگردان و هلاک از تشنگی. تا اینکه نگاهش رفت به دژ. چشم هایش هم مثل دهانش آب افتاد. از لباسش معلوم بود نیروی گردان دیگری است. بچه‌های گردان ابوالفضل برخلاف گردان های دیگر و لباس و کلاه یک شکلی داشتند که فرمانده شان برایشان خریده بود تا یادشان نرود که بیخیال زندگی شدن و آب و آتش زدن های منطقه جای خود، اینکه آنها نظامی هستند جای خود. خیال عباس راحت شده بود و نیازی به دویدن نمی‌دید. نزدیک‌تر که شد ترس برش داشت. لب قاچ قاچش را مکید آب به درک. یعنی همه بچه های گردان در همین در قلع و قمع شده اند؟! همه از طرف آزار انفجار گلوله های سنگین دیده می‌شد. گونی های ترکیده و دیواره سنگرها که خاکشان شره کرده بود بیرون . به دژ رسید و ناامیدانه نگاهی از بالا به دشت دواند. چشم هایش هم مثل دهانش آب افتاد. سنگرها را با شکل های نا منظم هندسی در میانه دشت دید. کلاغ هم پر نمیزد.قطعاً به سنگ نتراشیده گوشی سنگر لم داده بودند یا در سنگر برای هم رجز می‌خواندند.چیزی به رنگ خاک از سنگر می آمد بیرون و میپرید در سنگر بغلی.عباس همینطور که پایین می آمد دید که این حرکت چند بار تکرار شد. به گردان رسید به سنگرها، فکر کرد که لابد هر کسی باشد در همه سنگرها کار از یکی است یا چیزی تقسیم می‌کند یا خبری تازه دارد ولی آخر این وقت ظهر چرا؟! یک راست رفت سراغ آخرین سنگر یک مرد خاکی رنگ در آن رفته بود. نگاه نکرده شناخت. دیدش که بالای سر پیرمرد چمباتمه زده و خوابیده. شبیه سفیدرنگ خیس نمدار پهن بود روی صورتش.چفیه کار کولر را نمی‌کرد ،ولی هر چه بود با نرم بادی که گاه از روزنه سنگر وارد می‌شد برای خواب بعد از ظهر بد نبود. عباس زل زد به پیر مرد و مرد خاکی رنگ پیرمرد را شناخت حاج رزاق، لابد خواب هفتم اش را می دید که چفیه اش پس زده شد و دوباره پخش شد روی صورتش. مرد خاکی رنگ دستی بر پیشانی اش کشید و دست هایش خیس شدند. بعد بلند شد از سنگ بیاید بیرون عباس خودش را کنار کشید. مرد خاکی رنگ دلا آمد بیرون و او را از پشت سر شناخت. _یا الله!! آقای زیخانی اینجا چیکار می کنی پیرمرد؟! _سلام آقای خادم خسته نباشی.اومدم پیغام داشتم براتون. توی این بیابون در اندر دشت راه گم کردم .هلاک شدم آقای خادم. اینقدر تشنه که خدا میدانه. _با آب که هست. هم چی گفتی هلاک شدم که گفتم حتماً باید بریم سراغ حاج رزاق که ناهارت بده. _آقا منصور! اینجوری که شما گرد و خاک صورتش رو پاک کردی. بنده خدا ۷ تا خواب دیگه هم می کند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_نهم* منصور نگاهش را به زمین دوخت لبش را گزید مکثی کرد و بعد عباس را به چادرش راهنمایی کرد تا آب بخورد و نفسی تازه کند. عباس آبی به سر و صورت پاشیدو در خنکای سایه چادر با سه نفس آب لیوان پلاستیکی قرمز را سرکشید. قطره های آخر را می مکید که پیش رویش نوجوانی را با چشمهایش سیاه و جذاب بود و ابروانی پرپشت و ریشه‌های تازه جوانه زده.دید. لیوان را روی پتوی خاکستری زیر پایش گذاشت و جواب سلام نوجوان را زودتر از منصور داد عباس به صورت خواب آلود نوجوان خیره شد و در ذهن برای سرش او که با ماشین چهار زده شده بودم مو گذاشت.وسط برای شان فرق زد بعد یکباره مثل اینکه به کشف مهمی رسیده باشد پرسید. _شما تو هنرستان میثم نبودین؟! منصور گفت:عباس آقا ماشالله چقدر عجولین !!اجازه بدین دوتاتون به هم معرفی می کردم. نو جوان شصت دو دستش را به چشمها مالید _شما باید آقای زنجانی باشین بعد نگاهی به منظور کرد و گفت: «ایشان مربی آموزش نظامی ما بودند. جشنواره نوجوان سرخ تر از همیشه می نامد و شاید اگر مثل قبل و موهایش بلند بود پریشانی خواب از در آشفتگی کاکل هایش خودی نشان می داد. منصور پرسید: «بد نباشه پیرمرد مثل هرروز نیستی! نوجوان دست و پا شکسته و بی حوصله خوابی را که دیده بود برایش تعریف کرد.خواب دیده بود در طبقه دوم خانه شان که دربست در اختیار خود روی همان مبل های آبی دراز کشیده به خط نستعلیق روی دف آویزان به دیوار اتاق خیره شده‌ مثل خیلی وقت های قبل سه تار استاد عبادی گوش می دهد.بعد بلند می‌شود و هدف را برمی‌دارد و چرخاندن چرخ آن روی بخاری تاب می دهد صدای نوار را تا آخر بلند میکند. چشم هایش را روی هم می گذارد سرش را تکان می‌دهد و همراه ضربآهنگ نوار شروع می‌کند به همنوازی با دف. پدر لبخندی می پروراند و با سبابه و شست راستش سیبیل های بلندش را که از دود مدام پیپ زرد شده مرتب می کند.بعد مثل شبهای جمعه که با دوستانش حلقه می‌زنند و پس از زمزمه ها و گاهی هم نه های دسته جمعی اوساز آوازی سر می‌داد تارش را از طاقچه پایین می‌کشد و لم می‌دهد روی مبل و شروع می‌کند به همنوازی با سه تار و نوار و دف پسرش. سه تار را در ماهور می نوازد و آرام آرام به مرغ سحر می رسد و می خواند. ناگهان چرخ های فلزی میان هجاها می آید و بعد منصور با لباس خاکی و کلاش و خشاب های دور کمر سوار بر تانک در چوبی و نقش دار هال را خراب میکند.بوفه و چینی های رویش که پایین می ریزد و دیوار که دهان باز می‌کند تانک متوقف می‌شود.نواختن را قطع می‌کنند منصور از تانک پایین می پرد و با قندی دف را از نوجوانان می گیرد تا روی بخاری تاب دهد. پدر هراسان می شود دفع می سوزد و نوجوان به گریه می‌افتد اما منصور دفع سوخته را به پسرک می‌دهد و شبه دستور نظامی می دهد که دفادفش را درآورد.و اینبار دفتر این بهتری دارد باران تند و تند از سقف با این می‌ریزد ولی کفش اتاق خیس نمی‌شود. ادامه دارد.. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* #شهید_حاج_منصور_خادم_صداق #نویسنده_بابک_طیبی #قسمت_دهم از رعدهایی در دل دیوارها، اتقاق می لرزد. مهتابی های اتاق برنگ برق ابرهای سیاه، خاموش و روشن می شوند. جارها جلنگ جلنگ می‌شکنند. منصور دست پسرک را می کشد که ببرد و او تقلا می‌کند. پدر به کمک پسر می آید. و محکم می کوبد به سر منصور. از سر منصور خون نمی آید ولی از سر پدر چرا. آهنگ نوار قطع می شود. منصور با دست راستش پسر را از دست پدر بیرون می کشد و با دست چپش دفه سوخته را برمی دارد. صدا غرشهای دوردست نزدیک می شود. غباری اخرایی رنگ همه جا را فرا گرفته. لحظه نگذشته، ناگه به منطقه رسیده اند. منصور دف را به پسرک می دهد که بنوازد. ولی پسرک دل و دماغ این کار را ندار رد. بلند می شود که فرار کند پدر رو به رویش ایستاده و با مشت به دهانش کوبد. او جیغ می کشد. بیدار که می شود صدای انفجار گلوله توپی از دورها به گوشش می خورد. غباری نیست. منصور سکوت کرده بود مثل خیلی وقتها. اما عباس خنده اش گرفته بود. _حتماً ناهار زیاد خورده بودی یا!...بلند شو یه آبی به سرو صورتت بزن. یه صلواتی بفرست ایشالا خیره. نوجوان به منصور زل زد و قیافه اش را به‌طرز چندش آوری درهم برد. مثل اینکه دوست داشت بلند شود و محکم بکوبد به کله منصور. منصور که لبخند زد قیافه نوجوان هم عوض شد انگار حس عجیبی او را به یادی، شاید پدرش می انداخت که بیخیال منطقه و همه چیز شود و برود. اما منصور چه؟... «اصلاً منصور اونی که من میخواستم نیست از از موسیقی چی چی میفهمه. اصلا نمیدونه شعر چیه. دیگه دیگه از عشق خسته شدن من که سرباز نیستم که همش مجبورم میکنه سرمو بتراشم. تو این خاک و خولا لباس م صاف و مرتب باشه. صبح علی الطلوع ورزش کنم دلم میخواد برگردم آخه زندگی که همش کشت و کشتار. حال آنکه برای این چیزا به دنیا نیومده آخه ببین مارو به چه روزی انداخته.... » نوجوان چند دقیقه بیشتر در این فکر ها غلت نزد چراکه بچه ها آماده شده بودند برای مسابقه فینال و او که دیروز تیمش حذف شده بود باید آبی به صورت میزد تا با عباس بشیند و وسط بازی فینال سربه سر بازیکنان بگذارند و هورا بکشند و خیلی هم شلوغ کردند با صلواتی بلند سر وتهش را به هم بیاورند و بعد که تیم قهرمان جام را نبوسیده به منصور داد از منصور بگیرد و گوشه چادر فرماندهی طوری که در دید باشد بگذارد... ادامه دارد.. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_یازدهم* این مدت را گیج نقاشی داداش اسماعیل بودم. بعضی از تصویر ها را نباید خیره شد که دور باشد محو باشد پشت‌ مه مقدس که جاهایی وقت‌هایی یاد و خاطره را برگرداند و به آن نگاهی چیزی که همیشه دیده شود با نگاه مدام دستمالی شود از چشم می‌افتد. عادت آدم است . نزدیک و دم دست که باشد هر چیز زیبایی و قدرش کم می شود . آقای یحیی که نحوه مرگش را برایم شکافت متهٔ داغ....... سینه !! آقا یحیی سرش را چرخاند و :((گفت ۴۵ دقیقه هست مزاحم این بنده خدا شدیم. اگه موافقی بریم یه ربع ساعتی دبستانش را هم ببینیم و ۱۱ باید برم مدرسه بچه م از اون ور هم جلسه دارم بعدش هم همینجوری گیرم تا ساعت 9/5شب.....)) پیرزن نوک موهای حنا زده اش را زیر روسری مشکی اش قایم کرد. شاید از قیافه های ما حساب برده بود یا نمی دانم شاید هم از تنهایی حوصله سر رفته بود یا به یکی از عزیزانش شباهت داشتم .که پرسید:کارتون تمام شد؟ _بااحازه رفع زحمت می کنیم. _ هرچی خاک اوشونه عمر شما باشه. این حرفا چیه منزل خودتونه...... به سلامت. دست و بازوی راست آقای یحیی روی دوشانه ام بود. _بفرموین بفرموین! میگن از دست راست. آخرین نگاهم را به کاشی ها انداختم. منظم و ردیف می رفتند جلو تا به دیوار میرسند.زودتراز آقای یحیی از خانه آمدم بیرون. دو تا پیرمرد با اورکت.های سبز نشسته بودند توی آفتاب تنبل ما را که دیدن گل از گلشان باز شد پیشانی آقا یحیی را بوسیدن و به من فقط گفتند(( سلام بابا جون)) از آدمهای قدیمی بازارچه فیل بودند از حرف‌هایشان فهمیدم که پسر یکی از آنها در جنگ شهید شده. _اصلاً دورش بد شده آدما قدیمی همشون رفتن. از اونا من موندم و ای جوونی که بغلت دستمه... هه.... هه.... هه.... آخی!.... خدا رحمت کنه منصورتونه..... حاج ابراهیم آقو چطورن.... از عجله که داشتم هیچ خوشش نمی آمد دوست داشت بشیند و حالا با آنها گپ بزند ولی خوب نوشابه ای را که پیرمرد می خواست برای من از مغازه کوچک بیاورد نخوردیم و راه افتادیم. گودی آسفالت ها پر شده بود از آب باران. از کناره ها با احتیاط می‌رفتیم. جاهایی سکه یا سر تپسی فرو بود در آسفالت. گریسهای روی آسفالت با قطرات شفاف باران لطافت لزجی را تشکیل داده بودند ادامه دارد.. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_دوازدهم* هرکس هرطور دلش می خواست به خانه ساخته بود برای همین هم پیچه کوچه ها حساب و کتابی نداشت .وسط راه میانبر زدیم از کوچه های تنگ و باریک که فکر می‌کنم دو تا دوچرخه با هم نمی توانستند از آنجا رد شوند. قدیمی ها هنوز هم می‌گفتند کوچه قهر و آشتی. آقای احیای این مسیر را بارها آمده و رفته بود به تعداد روزهای پنج سال تحصیلی. در بین راه طوری بود که فقط یک کیف‌مدرسه کم داشت که بیاندازد روی کولش. یاد آن روزها بچه اش کرده بود از این مسیر با منصور خاطره ها داشت. میکاپ آن موقع این راه به نظر خیلی طولانی می آمده. بچه هایی که کارنامه قبولی پنجم شان را گرفته بودند یا شاید رهگذریم ست که از آنجا رد می شده روی دیوار مدرسه چه چیزهایی به یادگار نوشته بودند. میان اینها نوشته های بزرگ تر و مشخص تر از همه بود :«محبت که گناه نیست» دوتا دروازه با میله های فلزی در دو طرف حیاط کاشته شده بود.آجرهای نظامی ۳۰ سال پیش یا پیشتر بندکشی شده بودند با سیمان سفید و جاهایی هم با گل. دورتادور مدرسه با رنگ های مختلف و بی رمق نقاشی شده بود و روی رنگ ها جابجا با خطای لختی شعار نوشته شده بود در باب اهمیت علم و درس خواندن. منصور هم مثل بقیه همین کارگرزاده هاست با تمام بدبختی های شان.روی یکی از شعارهای دیوار چشم تنگ می‌کنم زگهواره تا گور دانش بجوی ‌. آمدن به مدرسه بهانه ای شد که آقای رحیمی هرچه از دوران دانش‌آموزی منصور در ذهن دارد برایم بگوید. او می گفت و من منصور را درآن زمان تصور می کردم. پسرکی که دو هفته ای می شد سرش را با ماشین ۴ زده با صورت آفتاب سوخته ابروهای که موقع فکر کردن به سوالات به هم نزدیک می شوند. جلوی پسرک سفره پهن کردم برادرش را روبرویش مینشاندم به خواهرش را در طرف دیگر.پسرک خودکار را به دندان می سایید و می دیدم که غذا نمی خورد تا برادر و خواهر که سیر شدند بعد شروع کند. میدیدم از در خانه با برادر خواهر ها توی سر و کار هم می زنند با شیطنت های کودکانه و بیرون که می‌آید با بچه های کوچه وقاری درخور بزرگ ها به خود می‌گیرد و باز به خانه می آید. پدرش می آمد پاکت کلاس‌ها به مادر می‌داد .مادر می شست و جلوی پسرک می‌آورد.پسرک به ذرات شفاف آبروی گیلاس نگاه می‌کرد بعد مثل بچه های فضول رو میکرد به مادر. _مامانی به اتاق های دیگه هم دادین عمو اینا ؟خانم جون؟! _بروج گیلاس تو بخور تو‌چیکار اتاق‌های دیگه داری! بلند میشود کلاس ها را داخل چند نعلبکین می چینند و تق تق درهای چوبی اتاق ها را در می آورد ‌. _عموجون خدمت شما قابلی نداره. آقایحیی دست در جیب می‌کرد تا عوض می کرد و ادامه می داد. آفتاب کم کم نمیاد حیاط مدرسه را می گرفت که مدیر مدرسه با ما احوال پرسی کرد خودمان را که معرفی کردین آشنا از کار در آمد و گفت که همکلاسی منصور بوده و به خاطر این که به ناحق یکی از بچه ها را زده کتک مفصل و جانانه از منصور نوش جان کرده. عجله آقای یحیی نگذاشت که بیشتر در این کودکانه گشت بزنیم و خداحافظی کردیم تا دیداری بعد. ادامه دارد.. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_سیزدهم* در خانه یک راست رفتم سراغ دفترچه تحقیق: «٫مصاحبه با آشنایان سردار شهید» با دست راست شروع کردم به ورق زدن آن از آخر هفته ها را امشب تور دیگر می خوانم با زندگی آشنا شده و گاه وقتی بخواهد به کتابی نگاه مختصری بیاندازد با دست راست شروع می کند به ورق زدن آن از آخر. منصور در سردخانه خوابیده است ساکت و فکور به نظر می رسد مثل خیلی وقتها هوای بیرون تاریک است .ریش های بلند و بورش از چانه پایین آمدند و نزدیکی سینه اش در هاله ای از بی رنگی ناپدید شده‌اند. چند ساعت قبل مادر برادر و خیلی‌های دیگر هم این طور که آبرویش می‌ریختند دست ها را به جان هایشان زده اند و برای آخرین بار سیر به تقارن لطیف ابروهایش که با هم خیلی آرام بالا می روند و بعد مثل شمشیر پیچ می خورند نگاه کرده‌اند. برفک های سردخانه یکی لابلای ریشش می‌نشینند و او نه فوت می‌کند در دو دست گره خورده است و دست هایش را بین پاها می گیرد که گرم شود. انگار ساعت‌ها در برف نشسته و غرق در فکر است.فردا در تابوت روی دست های سیاه پوش ها موج میخورد یله می شود دست به دست می شود اما گم نمی شود. دست‌ها برایش به سینه کوفته می‌شوند و دانه‌های اشک و عرق پاشیده می شوند لابلای بارش گلاب. لبهایشان همیشه شادابند مثل عکس ها لبخندی صامت و ساکن نقش آنهاست خبر داشته باشد یا نداشته باشد فردا ساعت ۱۱ صبح آقا یحیی او را داخل قبر خواهد خواباند و در آن همه و شیون و ضجه فریاد خواهد زد:« ساکت ساکت خواهش می کنم آقای دستغیب می خواهند به مسلمان بودن حاج منصور شهادت دهند» آقای دستغیب سر تکان می دهد و می گوید: «چه می گویید.؟!نیازی بر این شهادت نیست ایشان یکی از اولیا الله هستند» رضا بالای دفترچه خیره مانده بودم به منصور که هنوز لب هایت مثل همیشه شاداب بودند و سرخ. لابد در همین زمان در خانه‌اش مادر همسر خواهرها و خیلی‌های دیگر ضجه می زنند. بیشتر مردها مثل آقا یحیی گریه نمیکنند. اما غمشون در سیاهی پیراهن ها جیغ میکشد.جلیل آقا برادر بزرگتر منصور چیز های زیر لب نجوا می کند. آه کوتاهی می‌کشد و با صدای بلندتری می گوید «لا اله الله» مادر و خواهر و بچه ها را به آرامش دعوت می کند ولی این باعث نمی شود که مادر« رودم رودم »راصیحه نزند و صورت خراشیده را زیر چادر قایم نکند» فردا صبح آقا مصطفی یحیی باید جواب تسلیت و پرس و جوی خیلی‌ها را بدهد و بگوید که منصور چگونه از دست رفته است برای همین حتی اگر شده دو سه ساعتی باید چرتی بزند. بی حوصله برمیخیزد زنگ خانگی بغلی را میزند. _حاج محسن سلام شرمنده بد موقع هم هست اگر اجازه بدین اومدم امشب اینجا بخوابم از بس حاج خانم اینا گریه میکند. محسن پاکیاری با منصور روزگاری در جبهه گذرانده و این چند سال بعد از جنگ با او همسایه است و حالا خواب ندارد. _مخلصتیم آقایحیی بفرمایید تو .پهلوی بخاری راحت دراز بکش من که خواب به چشمم نمیاد. ادامه دارد.. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_چهاردهم* چشمهای آقا یحیی روی هم می افتد.اما منصور آرام در سردخانه خوابیده و لبخندی صامت و ساکن با قدمتی ٣١ ساله نقش لبان اوست. شاید این را بداند که فردا بعد از اینکه خاکها را روی کفن شکلات پیچش ریختند و روی خاک آب پاشیدند و مردم همه رفتند غروب مادر و همسر و برادرها و جماعتی دیگر شمعی بالای سرش روشن می کنند و گل می ریرند روی گلهایی که ظهر بر خاک نمدار مزار ریخته اند.و دعا می خوانند و نم نم می گریند .وقتی دعا تمام شد مادر بچه ها می گوید :"برویم سر مزار حاج مهدی فاتحه ای بخوانیم . می روند سر مزار شهید مهدی ظل انوار فاتحه می خوانند و بر میگردند خانه .نگاهشان که به هم می افتد باز میزنند زیر گریه. با تمام خستگی نیمه شب خیره مانده بودم به خط های پایین صفحه.لابلای خطها برهوتی بود بی انتها.در یک گوشه از آن پلی است که آن طرفش آبشار هفت رنگی می ریزد.ضخامت پل دقیقا اندازه نخ مویی است که راه رفتن روی آن آدم را یاد حرکات نمایشی می اندازد.بیابان غلغله است از جوانان و همه می خواهند رد شوند. منصور روی پل ایستاده و آنها را رد می کند.آقای ورزنده هم منتظر است.تا رسیدن نوبتش در شک و تردید غوطه ور است . منصور؟منصور که مرده اینجا چه می کند.؟ _ما را هم رد بفرمایید _باشه فقط یک کم صبر کن منصور دست آقای ورزنده را می گیرد و می فشارد. _میدونی برای چی؟ به خاطر اون قصیده ای که برام گفتی. دم دم های صبح آقای ورزنده نیم خیز می شود .صلوات می فرستد و چشمان خواب الودش را می مالد.به زحمت بلند می شود و وضو می گیرد . و چند روز بعد آقای ورزنده از گرفتاری های مجروحیت زمان جنگ آزاد می شود و می تواند هر از چندی در دارلرحمه چرخی بزند و با منصور برود روی پل بایستد! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_پانزدهم* شعله بخاری را بیشتر کردم و کنجکاو نشدم که چرا وقتی احمد شیخ حسینی دوست زمان جنگ منصور در تشییع جنازه این برداری میکرده ناگهان دلشوره های بی سابقه به دلش می‌افتد و جلدی خودش را به خانه می رساند و حواله داده میشود به بیمارستان تا چند ساعت بعد نوزادش را فاطمه نام بگذارد. چرت میزدم بیدار بودم و خواب .انگار همین حالا میبینم منصور را نشسته در سنگری که ساخته شده با گونی هایی که حالا دیگر پوسیده اند.روی شن هایی که بر روی سقف سنگ ریخته شده دو تا بلبل خرما خور آواز می خوانند و نوک می زنند به شن ها. سکوت شلمچه متروک را تنها هوهوی باد به هم می‌زند خاکریزها را در این ده سال باران ها شسته اند و با تا پخش کرده‌اند در فراموشی هوا. بعضی جاها گلوله‌های عمل نکرده توپ و تانک ها شاید درست مثل افسری که شلیک شان کرده و حالا در روزهای بعد از جنگ شکم آورده تا نیمه توی خاک زنگ زده اند. روی پره های یکی از اینها چهارتا یمام نشسته اند با هم می گیرند و باز فرو می آیند و دوباره می چاوند. رده بود اینها پاک شده گویی که پای بنی بشری تقدس اصلی اش را نیالوده. مجله پاره پوره شده‌ای از غبار ۱۰ ساله زرد شده گوشه سنگر مچاله افتاده است. روی مجله عکس صدام از و سیبیلش به پایینش پاره. به صفحه خیره شده ام خواهر کوچکتر از سید حسین موسوی با سیدحسین و همسرش به آنجا می رسند به همان دشت بزرگ و تکیه می دهند به اتومبیل شان و هوای نظر به بقایای آثار جنگ چشم می دوانند به دشت. خواهر سید حسین روی یکی از خاکریزها که دیگر باران آن را پخش کرده و باد ذره ذره خاک هایش را به فراموشی هوا سپرده جوانی خوش سیما و شاداب می بیند. در زیبایی غرق است که منصور از سنگر بیرون می‌آید. دست در گردن سیدحسین می اندازد خواهر او را می شناسد. منصور شتاب دارد که زودتر برود و سیدحسین نمی گذارد و می پرسد کجا؟! منصور می‌خندد دستهایش را باز می‌کند و جایی را نشان می‌دهد _اون بالا بالاها که از دست تو یکی راحت بشم. تعجب سید حسین آنقدر هست که از دست منصور دلگیر نشود. _حاجی تعریف کن جن تو.بعد از هرگز دیدمت. حالا هم سرکارمون گذاشتی. منصور جدید تر و راحت تر از قبل می نماید _خیلی خوب حالا میبینی و می بینم چند تا نقطه سیاه را آن دورها. خواهر سید حسین هراسان و حیران به منظور زده که حالا رویش را به طرف جوان روی خاکریز برگردانده منصور از کنار سنگر و جوان از روی خاکریز می دوند و همدیگر را بغل میکند. پژواک صدای خنده شان در دشت می پیچد. جوان انتظار منصور را خیلی وقت پیش می کشیده. _کجا بودی این همه وقت؟! ادامه دارد .‌ ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_شانزدهم* خواهر سید حسین را فرا می‌خواند به ظرف بلوری براق دسته‌دار اشاره می‌کند نور آفتاب جنوب به آن می خورد و چشم را اذیت می‌کند. تا نصفه در ظرف شیر ریخته شده. _خواهرم لطف کنید این را بگیرید. جوان حاج منصور را بغل میکند و با هایش را تا کاسه زانو در ظرف گله می کند صورتی انگشتان پا در سفیدی غلیظ شیرمحو می‌شود. _این ظرف را از زمین بلند کنید. _سنگین از این همه شیر پا های حاجی.!! _مثل پر کاه برش دارید توکل کنید. چاوان چاوان سه تا یمام کنار سنگر راه می روند. خواهر سید حسین ضعف را به راحتی روی دست می‌برد انگار که بی وزن باشد. _چرا پاهایش را در شیر گذاشته اید؟! جوان دست می چرخاند و به سمت راست اشاره می کند کوهی بلند ناگهان سبز میشود باقله ای که در ابرهای سفید محو است. جای بلندترین نقطه کوه را با سبابه نشان می دهد. ‌ _آنهایی که قراره برن اونجا باهاشون رو توی شیر... _حالا من باید ببرمش؟!!! _نه خودم تا جای میبرم بعد از آن اجازه ندارم. جوان سرش را به نشانه امیدواری تکان می‌دهد و بلافاصله ضعف را به آغوش می کشد و با منصور بدون حرکت خاصی آرام‌آرام از آنجا دور می شوند به سمت بلندترین نقطه قابل دید کوه. نگاه می‌کنند و می‌بینند چند جوان را که ریش های صاف و مرتب شان سفید شده است زیر سایه چادر دراز کشیدند و به آسمان نگاه می کنند. یک بار مرغی با هیئت طاووس با نگاره هایی از رنگ های دست نیافتنی پشت سر منصور و جوان ظاهر می شود. در حالیکه هزارتوی بالهایش دو قله کوه دو طرف دشت را پوشانده و به کندی بال می زند.ناگهان آسمان تاریک می‌شود و بعد برق تیز چشمان مرغ تمام دشت را روشن میکند. شدت نور چشم خواهر سید حسین را می زند. صدای اذان سکوت رازناک صبحگاهی را تلنگر میزند.مادر سید حسین لیوان آبی در دست داشت.نور تند لامپ به آنها می خورد و دهها شعاع از آن ساطع میشد. _بیا بخورش انشالله خیره! حالا دختر جون چی بود که اینقدر هذیون میگفتی.؟!! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_هفدهم* «آن از جلیل که آمده و نیامده و برگشت. آن از منصور که انگار یادش رفته پدری هم دارد.این هم از طفلکی یحیی که راه افتاد و هنوز هیچی نشده رفت پیش آن دو تا.دست تنها شده ام نه به ریزه کاری های خانه رسیده اما نه در مغازه کسی کمک حالمه. خودت حواست به ما باشه هرچی مصلحت خودته یا مقلب القلوب..» _کریم !بابا جون ؛بابام را آوردی جلوی چشمم .بابا بسه دیگه این شب عیدی لا اله الا الله. «وهاب»از تو کوچیکتره چرا هی صدا شده در میاری؟! دیگه بچه نیستی اول دبیرستانی‌ها!! حالا داداشات نیستن جای اینکه کمک حال من و مامانت باشی عذاب میدی؟! شب شیراز در جلجل باران اول بهار غرق هلهله بود.خیلی ها مجال به جا آوردن آیین باستانی را داشتند و خیلی‌ها هم اصلاً عیدی نداشتند. عکس پسر شان پدرشان عمو یا چند قدم آن طرف‌تر پسر عمو و یا همسایه شان را قاب کرده بودند.اعلام که شده بود آغاز سال ۱۳۶۳ صلواتی فرستاده بودند و فاتحی و از دیگران پنهان شده بودند به زاویه های اتاق تکیه داده و اشک ریخته بودند. چند خانم طرف‌تر صدای عبدالباسط بلند بود.دم در حجله زده بودند و سرخ زرد سبز سیدی و آبی. صدای قرآن به چهل خانه آن طرف تر هم می رسید. ابراهیم که آشناتر ها کاظم صدایش می کردند،به عکس بالای طاقچه نگاه کرد کشید و در خاطراتش «های اسماعیل قران برای مرده می ذارند میون جلوی چشم می باهام حرف میزنی! بابا الهی قربون چشمای معصومت برم .۱۰ سال گذشته ولی انگار همین دیروز بود که.....» _بابا مامانم میگه شام آماده است بکشم؟! _ها..بکش . هر کاری دلت می خواد بکن. _اه!! بابا شما هم تا ما می‌خواهیم یک کمی خوشحال باشیم میرین توی فکر. حالا می خوای از زیر عیدی در بری هی اخم می کنید که نشه باهاتون حرف بزنیم! خنده تلخی زد نگاه مهربان و پدرانه انداخت. _کاشکی جای شما بودم باباجون .خوش به حالت! مادر با صدای حزین و خسته از آشپزخانه داد زد. _خدیجه اذیت بابات نکن‌.بیا سفره را ببر. خرید سفره را پهن کرد .سبزی را گذاشت در سفرعه.مادر ماست را به وهاب داد .دست به کمر زد صورتش را جمع کرد که از خستگی ننالد. _کاظم آقا .درست نیس همین حال و پای سفره شام بگم، ولی نمیدونم چرا به دلم بد افتاده ! اسماعیل که می‌خواست اینجوری بشه همین طوری شده بودم تو دلم آشوبه! _بیا بشین غذاتو بخور زن! از وقتی بچه ها رفتن دم به دقیقه نفوس بد میزنی! _نه این دفعه یه جور دیگه هستم. حالا هرچی خدا بخواد پیش میاد دیگه .بدون بچه‌ها اصلاً شام به آدم زهر میشه.بمیرم هر وقت یه برنجی چیزی درست می کردم منصور بچه میومد اسفند دود می کرد که همسایه‌ها بوش رو نفهمند. می گفت شاید خونه کل محمود بنا نداشته باشه بپزه! حالا نمیدونم اونجا چی میخورن ؟!کجا می خوابن؟! _اینا چرا اینجوری شدند! باز نوبت مامانه ؟!خیالتون راحت راحت! داداش یحیی می گفت اونجا هتله فقط می خورند و می خوابند. مادر به آشپزخانه رفت تا شام را بیاورد نشست و کفگیر زد. کفگیر به ته دیگ می‌خورد که صاف در بیاید.منصور می‌آمد جلوی چشمش، مثل همیشه با کارهای کودکانه که هیچ با آن ریشه های بلندش تناسبی نداشت از پشت در صداهای عجیبی در می آورد. داخل که می‌آمد خم میشد تعظیم می کرد و بعد احترام نظامی می گذاشت و آزاد می خواست و بعد ظرف را که می شست می آمد و جارو را از دست مادر میگرفت. مادرم کسی می‌کرد و به او می گفت هنوز مونده که بتونی مرد خونه بشی..و منصور می خندید و آشغال‌ها را برمیداشت و فرداش با خورده پس اندازهایش جاروبرقی خرید برای مادر. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_هجدهم* همه تهدیدها را برگرداند و انداخت روی دیس پلو. پدر دست هایش را شسته و آمد سر سفره. _حرف بچه‌ها را زدی داشتم فکر میکردم بازارچه فیل یادته صبح علی الطلوع که میرفتم بچه‌ها خواب بودن. آخر شبم که برمی گشتم خرخر شان هوا بود. یادم سه ماه به سه ماه می شد اینها را بیدار نمی دیدم.ولی خوب آدم دلش قرص بود حالا همین طور که راهشون دوره ها.‌.. پدر برای بچه‌ها به رنج کشید و لقمه دوم را زیر دندان ریز می کرد که صدای بلند زنگ خانه در گوشش پیچید. _یعنی کیه؟! کریم لقمه را قورت داد. انگار که با کسی قرار گذاشته باشد نیم خنده ای کرد و با صدای دورگه گفت: _کی میتونه باشه؟!!! خوب معلومه هرکیه اومده عید دیدنی! خدیجه با تعجب نگاهی به کریم انداخت. _جل الخالق این موقع شب؟! پدر عصبی گفت: حالا هر کی هس. قدمش روی چیش. به جای چونه زدن در باز کنید ببینید کیه! وهاب با دهان پر خیز برداشت به طرف در حال رفت. کریم او را پس زد یقه پیراهنش را کشید روی سرش به دو رفت دم در. مادر پرده اتاق را کنار زد و حیاط را نگاه کرد دید کریم هیکلش توی حیاط است. پدر آمد دم در حال طوری که آدم پشت در بفهمد داد زد: _کریم باباکیه؟ تعارف شو نکن بیان تو. مادر تکیه داد به دیوار و با خودش گفت :حکما دارند آرام آرام خبر می‌دهند که شوکه نشویم .خدایا یعنی کدامشان می‌تواند باشد .جلیل ؟!نه او زن و بچه دارد یتیم می‌شوند. منصور؟ می خواستم براشی خواستگاری بروم . یحیی وای بچه ام.. خدا نکنه..خدایا همشون عزیزن .و خودش را در یک لحظه دید که در عقب تابوتی کشیده می‌شود. دو نفر زیر بغلش را گرفتند و دلداریش می‌دهند و دیگر تا به زدن برایش نمانده. کریم آمد .مادر همین طور که به او زل زده بود انگشتر فیروزه اش را چرخی داد. کریم برگشت سر سفره _عجب آدم هایی پیدا میشن ها. _کی بود؟ _چه می دونم یه مردی بود .نمیدونم از کجا خونه ما را یاد گرفته. میگه بچم را گروه مقاومت گرفته .مثل اینکه فیلم هم پاش بوده.حالا اومدم باباتون یا داداشاتون سفارشی بکنن آزاد بشه .گفت شیرینیش هم روی چشم میذارم. _ما را از کجا می شناخت؟! _لابد یه نفر بهش گفته اینا پاسدارن. _خوب تو چی بهش گفتی؟ _هیچی گفتم اولاً که آدرس اشتباهی بهتون دادن.بعدش هم شما این وقت شب توی بارون وقت گیر آوردی.درامد با شمال‌از کنید به بابا بگید من حتماً از خجالت شما یکی در میام.منم قاطی کردم گفتم خدا روزی یه جوری دیگه بده و در بستم اومدم تو. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* *#شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* *#نویسنده_بابک_طیبی* *#قسمت_نوزدهم* همه به کریم نگاه کردند و خندیدند شاید از لحنش. مادر و با غذا بازی می کرد و اشتها نداشت پدر به چشمی نگاهش کرد و به رویش نیاورد. بعد شام پدر حبه قندی را به چای زد که خیس شود افتاد داخل استکان و حباب های ریز ای از قند جدا شده آمد به سطح چای. خدیجه خنده زد و اشاره کرد به استکان. _اینم از مهمانتان بابا جون خدا کنه داداشم باشم. دل مادر لرزید که تکلیف انجام می‌داد با لحن شیرینی گفت: حتماً همه مردو هست که الان اومدم در.. زینگ زنگ خانه زده شد و همه با هم بلند خندیدند. کریم دست و گامهای بلند برداشت.و زود برگشت _پسر آقای گل آرایش پدر خوشحال پرسید: حسن علی؟! _ها بله. _خوب چرا نیومد تو! _هر کاری کردم نیامد گفت با شما کار داره. پدر هر دو دستش را به زمین فشار داد و بلند شد دم در که رسید داد زد: _آقای گل آرایش بارون که تعارف بردار نیست خوب بیا تو بابا جون. چکه های باران به لوله داغ موتور میخوردند _سلام کاظم آقا! دم در رسید موتور را خاموش کرد کلیدش را برداشت و دست حسنعلی را گرفت و کشاندش. _یا الله یا الله _نه خیلی ممنون همینجا خوبه یه عرض کوچیکی دارم زود زحمت را کم می کنم. _بفرمایید ما در خدمتیم صدای تکه تکه های باران در حلق ناودان به گوش میزد.کریم و به آب غذا می خوردند و مادر و خدیجه نزدیکیهای در حال گوش ایستاده بودند. صورت مادر یک دست زرد و چشمانش برافروخته.لرزان نگاه می کرد دستش را گذاشت روی سینه و آهسته نجوا کرد: _یا امام زمان. خدیجه با آرنج آرام به پهلوی ما در زد و صورتش را در هم کشید. _چه خبره؟!شما هم شورش رو در آوردی آخه شاید یه کار دیگه داره! پدر حسنعلی را بدرقه کرد و زود دوید که خیس نشود.حسنعلی حرفش را آهسته تر از معمول به پدر گفته بود و مادر و خدیجه چیزی نفهمیده بودند.منتظر ماندن تا پدر وارد شود دستهایش پایین بود و در هم قفل شده بود از سردی هوا. حالت صورتش بشاش بود. مادر نفس عمیق و راحتی کشید و بی خیال پرسید: _چرا نیومد تو؟! شنگی پدر ناگهان واگشت. قیافش مثل کسانی شد که دم در مجلس ختم به صاحب عزا تسلیت می گویند موقر و خشک. ❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿