*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_سی_و_دوم* همان یک لحظه اندازه ساعت ها بر نیروها اطراف منصور می‌گذشت،صدای انفجار مین را که شنیدند فهمیده بودند چه خبر شده. منصور اشهد را خوانده و نخوانده نگاهش را به جفت پوتین چسباند و لابد فکر کرد تمام زندگیش مثل یک تصویر تند باید از ذهنش بگذرد. ناگهان پای تکیه گاهش سرید روی خاک.یک بار صدای بلند انفجاری خیلی کوتاه بلند شد. نیروها عقب دویدن یا به شکم خوابیدند و گوش هایشان را گرفتند.موج ها با قدرت منصور را یکباره پرت کردن به هوا درست مثل ابتدای حرکت موشک.دو سه دور در هوا ضد پاهایش در هوا از هم باز شدند تا آنجا که می شد. اگر آن وقت منصور می توانست چیزی به ذهن بیاورد لابد حس می کرد زود به زمین میخورد و زیاد که باشد استخوانهایش دو روز درد دارد و بعد زندگی اش را ادامه می‌دهد. در اوج بود و بعد ول شد به طرف پایین.پیراهنش از زیر فانوسخه درآمده بود و مچاله شده روی گردنش. پلاک از گردنش آویزان بود روی ریشها و سر.دوباره چرخی زد و صاف شد زیر زانویش در دیگر پیچید و بعد چند گام آن طرف در خاکریز. با خاک های سطح زمین فاصله داشت..... 🌿🌿🌿🌿🌿 دار علی سرش را خم کرد به طرف آب سرد کن. چند جرعه مکید هنگ کرد و باز مکید و چند قطره با انگشت به صورت باشید و راه افتاد. ناله ها که از اتاق هامی آمد ،وزوز مهتابی ها را محو می کرد. دو پرستار به دو می‌رفتند چیزی بیاورند عجول و پریشان.دارعلی لیوان آب را که با احتیاط گرفته بود جلوی یکی از بچه ها گرفت که او هم به هوا پرت شدن منصور را دیده بود. _آب میخوری ؟!تگریه! _قربون دستت! _نگفتن کی میارنش بیرون؟! _تو اتاق آوردنش! _همون وقتی که رفت رو خاکریز من به دلم بد افتاد .دیدم آقا منصور یه جوری شده! حالا پاشو بریم تو اتاق. داخل شدن از دیروز که منظور پایش روی مین رفته بود خواب به چشمانشان ندیده بودند.۱ ساعت و ۴۵ دقیقه پیش دکتر وقتی دلواپسیشان را دیده بود گفته بود:« خیالتون جمع باشه. اهوازیا با مریضا خوب تا می‌کنتد .بچه‌های بیمارستان بقایی هر کاری از دستشان بر بیاد برای زخمی‌ها می‌کند خیالتون جمع باشه» ادامه دارد.... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_سی_و_سوم* دار علی نگاهی به همراهش کرد و بعد باهم چشم چرخاندند به تخت منصور. تازه به هوش آمده بود و زل زده بود به نقطه‌ای. کلام نمی‌کرد. شاید می خواست و قدرتش را نداشت. ملافه روی پاهایش بود.از دیروز است که پایش روی مین رفته بود ضجه می زد و ناله می کرد. گاهی بلند و گاهی آهسته تر برای خودش. تنها وقتی که برای عمل بیهوش کرده بودند حنجره اش استراحتی کرده بود. .دار علی به ملافه دقیق شد .زیر سفیدی ملافه یکی از پاها کاملاً دیده می شد پای دیگر اما حجم همیشگی ملافه را پر نکرده بود. تا نصفه بود.در هم کشید  صورتش را رو به همراهش کرد و با لحنی موی مانند گفت: «وای پاشو قطع کردن!!» دکتر با حسرت زل زده بود به دارعلی. دستش را زیر چانه برداشت دورگه و شکسته گفت: «کا.. ناراحت نکن خودتو هیچ راه دیگه ای نداشتیم .قطعش نمی کردیم جاهای دیگه بدنش هم عفونت میکرد» دار علی به چین های ملافه روی جای خالی پای قطع شده زل زده بود گوش به دکتر داشت و چشم به منصور.لابد فهمیده بود عصب پای قطع شده منصور هنوز حس دارد و پای نداشته هاش می خارد و نمی‌داند که قطع شده. به چشمهای منصور دقیق شد.التماسی دوستانه در آنها برای خاراندن پایش فریاد می‌زد و دارعلی نمی‌توانست.حتی نمی توانست به او بفهماند دیگر پایی در کار نیست تا مثل روزهای کاپیتانی تیم جوانان برق،چالاک و سرحال اجازه ندهد زهردارترین مهاجم ها از او بگذرند،و نمی توانست به او بفهماند. دکتر گفت: _حالا این ترکش های سرش موج انفجار زده جابجا کرده، زودتر ببرینش بیمارستان گلستان بخش مغز و اعصاب. 🌿🌿🌿🌿🌿 «اگر آمدم خانه تان و لوبیا گرم درست کردی خدات داده !من می دانم و تو....!از وقتی اینجا برای بچه ها جریان لوبیا گرم را تعریف کردم هفته دو سه بار شب ها بهانه ای برای دست گرفتن و سر به سر گذاشتن و خندیدن پیدا کرده‌اند. برای آن مسئله هم که گفته بودی اصلاً ناراحت نباش خداراشکر طرف آدم درستی است،تو باید مانند فولاد آب دیده شوی. تمام مشکلات را برای خدا تحمل کن...» خودش هم نمی دانست از چند روز پیر که خبر از زخمی شدن منصور از ناحیه پا را آورده اند این چندمین بار است که نامه چند ماه قبل او را ،می خواند. ولی در این که بعضی روزها بیش از یک بار سراغ چمدانه عروسیش می‌رود پاکتی اخرایی رنگ با طرح چند رزمنده در منطقه جنگی را بیرون می‌کشد و به جملاتی که دیگر بیشتر شان را حفظ شده خیره می شود شکی نداشت. نیم خندی سرد خشک با طرح ثابت بر لبش نشسته بود چشم‌هایش را بازتر کرد. خطوط را در هم ندید و نگاهش ثابت شد به سطر سوم: «لوبیا گرم درست کرده بودی خدات داده! من می دانم و تو..» زلالی چکید روی کاغذ تا خورده،بغل قطره‌های خشکیده و لکه لکه های قبل. کاغذ را تا زد و در چمدان چپاند. زیر لباس ها و روی نامه ها و یادگاری نگاره‌های دوستان دوران تحصیل. گره لچکش را محکم کرد و از اتاق بیرون زد. شوهرش بارها از بابت نداشتن امکانات جهت تهیه خانه مستقل و حداقل اجاره ای به طور ضمنی لابلای حرف‌ها و گاهی آشکار از او عذر خواسته بود.اما  با آن که اهل خانه پدری شوهر نازکتر از گل به او نمی گفتند و با آنکه زن بسازی بود گاه مثل تمام تازه عروس ها ته دلش دوست داشت خانواده اش ببینند ظرفی را که می شوید خانه ای را که جارو می کند .تنها به اسم خودش و مردش است و دوست داشت در گستره باز خانه‌ای که نبود یکی از دغدغه های همیشگی اش  سفت گره زدن لچک نباشد. ادامه دارد.... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_سی_و_چهارم* وقت فکر کردن به فقری که گاه به روی شوهر هم نمی آورد آزارش می داد .می رفت و در چمدان را باز می‌کرد و آن پاکت را از زیر لباس ها بیرون می کشید: «خواهرم تو باید مانند فولاد آبدیده باشی به خاطر خدا تحمل کن» کتری را آب کرد ناگهان شوهر را در درگاه چوبی کوچک دید. _سلام نصف جونم کردی چه خبر؟! _خبر سلامتی ،آقا منصور رو آوردم خونه باباتون اینا.. دستپاچه شاد و غمگین چادر سر کرد و دم در حال رسید شوهر همراهش شد.خدیجه طبقه دوم کفش دانی چوبی را که می گشت کفش ورزشی استوک دار سیاهی دم دستش آمد با سه خط زرد در دو طرف ،آن را به کناری گذاشت و به شوهرش گفت یادش بیاورد تا برایش ماجرایی در مورد کفش ورزشی استوک دار تعریف کند. آقای نجابت زیر آفتاب تند تابستانی کوچه ماجرا را پرسید و فهمید که در دوران تحصیل همسرش،روزی منصور کفش ورزشی استوک دارش را تمیز می شوید و به او می‌دهد که در مدرسه بپوشد برای زنگ ورزش. خدیجه دل دل میکند و با سپاسی ظاهری از پوشیدن طفره می رود. اما منصور با گفتن:«عارت نشود !کفش ،کفش است و چه فرقی میکند »«وارسته تر از این حرف ها باش .»او را متقاعد می‌کند که از آن پس تا مدت‌ها زنگ ورزش دبیرستانش را بی هیچ شرمی با آن کفش بگذراند و گاهی می شد که صبح منصور آن را می‌پوشید ظهر خدیجه و فردا صبحش یحیی. غرق این تعریف ها بودند که در باز شد و در خانه‌ای که همه فامیل جمع بودند بالای سر منصور رسیدند. ملافه روی پاهایش بود زیر سفیدی ملافه فقط یکی از پا ها دیده می شد.پای دیگر اما حجم همیشگی ملافه را پر نکرده بود و یک چیزی از حالت معمول تا نصفه کم داشت. منصور افتاده در رختخواب نگاه گیج و خندانش را به طرف آدم‌های بالای سرش می سراند. ریش هایش بلند تر از همیشه شده بود خدیجه بازوی مادر را گرفت و سعی کرد خود را عادی بنماید. انگاری که اتفاق خاصی نیافتاده بگوید، بخندد و با منصور شوخی کند ،مثل برگشتن های قبلی است هنوز نیامده بخندد:« با لوبیا چه طوری؟» و منصور دلخور از آزاری شیرین خندان تشرش بزند.. یا دانه های لوبیا ای را که مادر از بشقاب آبگوشت منصور سوا کرده ،ناگهان و یکجا برگرداند در بشقابش و دادش را درآورد. نمی توانست هیچ یک را ملتهب چین پایین ملافه را دید زد. رو برگرداند و خودش را بیرون کشید از حلقه چند لایه آدم‌های دوره رختخواب منصور و به آشپزخانه رفت کنار ظرف های نشسته. ادامه دارد.... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* *#شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* *#نویسنده_بابک_طیبی* *#قسمت_سی_و_پنجم* همینطور که به ظرفشویی آشپزخانه تکیه زده بود و به سرخی چشم هایش آب پاشید.از پس پرده ای سرخ روی مین رفتن و به هوا پرت شدن و به زمین افتادن منصور را تصور می کرد. بعدتر هم که از این و آن شنیده بود این صحنه‌ها را پیش چشم میدید. هنگامی که کریم شایق که خود قبل ها پایش روی مین رفته بود و زجر لحظه‌های بعد از آن را تجربه کرده بود،منصور را از زمین بلند می کند و با هیاهوی ضجه هایش ،روی برانکارد،یله اش می کند ،با انگشت ها زخم ران را می چسبد و فشار می دهد که خون کمتری از او برود،و منظور نیمه‌جان عرقی دوباره روی پیشانی خیسش می نشیند. با صدای زخمی می گوید :کریم آقا دستتون بردارین..به جای این کار را از اینجا ببرنیم.. در همین خیال بود که هوار عاصی منصور خدیجه را هول به هال کشاند. _ویلچر برای چیه ؟این بساط ها چیه ؟؟خدیجه کجا رفت!؟ خدیجه...! حلقه های چندلایه آدم‌های دورش بازتر شده بودند و بعضی از پشت دیوار سرکشان خشم منصور را نظاره می‌کردند و بعد به ناگاه لحن صمیمی اش را با خواهر. _چطوری عزیزم؟ میبینی به چه روزی انداختنمون؟ خوب این ویلچر برای چی؟من هنوز هم  حاضرم با همه اینا مسابقه دو بدم! نمردم که.... آقوی نجابت چطورن؟محمدعلی محمد حسن کجو هستن؟ بیارشون دایی ببوستشون. دو کودک بازیگوش با اندوهی کودکانه ناشی از تاثر حاکم بر فضا سر پیش آوردند و پیشانی نبوسیده زود خود را عقب کشیدند و چشم هایشان می دوید توی چشمهای مادر. نگاهشان سرید به طرف مادر که با جمله :«هنوزم لوبیا درست می کنی » که دایی  گفت از خنده ای به قهقهه سرخی چشمانش کشیده‌تر به نظر می‌رسید. دایی ناغافل دست محمدعلی را کشاند و آرنجش در دست آمد و کشیدش در آغوش.درست ،انگار چند روز بعد که خدیجه همراه بچه ها برای کمک در کارهای خانه به ما در آمد و دم های غروب که شد منصور بچه‌ها را فراخواند و دستشان را گرفت و گفت مادرشان را آرام صدا کنند. هردو که دستش را گرفتن لی لی کرد و به اتاق رفت. خدیجه دستکش پلاستیکی ظرفشویی را هنوز در دست داشت. مثل اینکه جلدی باید برگردد.بچه ها هنوز وسایل بازی شان کف هال پهن بود که منصور بی‌هیچ گفتی با دست و چشم آنها را نشان داد و تکیه داد به عصا و خم شد تا پایین عصا را چسبید و با احتیاط کف اتاق نشست. نگاهی به در اتاق کرد و بدنش را کشیدـ طرف در. با انگشت در راه حل داد صدای تق آمد و در بسته شد.خواهر و دو دردانه اش بی تفاوت تر از روزهای اول به او خیره شدند بلکه زودتر کارش را بگوید تا بروند و کارشان را از سر بگیرند. ادامه دارد.... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_سی_و_ششم* خواهر برگه چک نویسی از کف هال برداشت که خودش را باد بزند. توی چشمهای منصور نگاه نکرد .نگاهش را گرداند در همین دور و برهای گردن و ریش. در نقطه کور دید چشمان داغش را هم میدید. _چیه داداش با من کاری داشتین؟! صدای باز شدن لبهای خشک منصور برای خدیجه که انتظار جواب می کشید مشهود بود. اما منصور باز ساکت شد. بچه ها چشم از او گرفته بودند ولی خدیجه نه. منصور با دو انگشت انتهای ریش را گرفته بود به بازی. _خدیجه! سرگرداند طرف بچه‌ها .گویی ناخنی که روی شیشه کشیده شود صدایش خشک بود. _محمدحسن، محمد علی، دایی جون من که خوندم شمام سینه زنی خوب؟! رنگش زرد تر از همیشه می‌نمود به زانوی پای قطع شده نگاهی کرد .نوری معصوم و زلال در گونه‌هایش موج میزد. چشمانش سرخ بودند و به پنجره خیره.با ضرب آهنگ کوفتن دست به سینه لحنی که هیچگاه از او نشنیده بودند می خواند. «حسین گم شدم ای رودم ای رود...» موجهای صدا خشک و شکسته از گلو می آمدند و انگار در حنجره پژواک می‌شدند و دورگه و بیحال از دهان می زدند بیرون. «نهال خم شدم ای رودم ای رود.. » برقی به تنش دویده بود موهایش سیخ می شد و باز می نشست نری بود فرو خورده انگار که حالا غروبی با لرزه بیرون می پرید. «حسین جانم حسین جانم حسین..... رودم ای رود...» ضرب آهنگ نوحه به هم می خورد . با صاف می شد و با ضربه سینه زدن هماهنگ. آنی نفس بالا میداد از دهان و دم می گرفت.دست دیگر که سینه نمی‌زد لحظه می رفت کف پای نداشته را بخاراند و دوباره آرام می آمد و لرزان می نشست روی گودی قفسه سینه «شرق ..شرق »می‌خواند و بچه ها و مادرشان سینه می زدند. ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_سی_و_هفتم* بچه ها همین طور که با ضرباهنگ سینه را گم می کردند مادر را می نگریستند و دایی را. بعد صورتشان در هم می شد کشمی آمد و زود چشم می دزدیدند.چند بیتی که از خواندن گذشته صدای منصور بلندتر شد انگار نه انگار که خانه است.حالتش مثل زواران شد که حاجتی دارند مریضی دارند و ضریح را چسبیده اند و ضجه می زنند و هق هق می کنند. «گلی گم کرده ام میجویم اورا ..به هر گل میرسم میبویم او را..» خدیجه ایران شده بود از کارهای منصور حالت عجیب و غریبش. دوید به سمت آشپزخانه لیوان آب را که آورد منصور چشم هایش را بسته بود و می خواند. لیوان را جلوی منصور گذاشت و سه بار صدایش کرد .خواندن که قطع شد خنده غمگین روی صورت منصور نشست انگار سبک شده باشد.دو کودک را در بغل کردن لیوان آب را با هم خوردند. 🌿🌿🌿🌿 یه بار عرض کردم خدمتتون موقعش که که شد خودم بهتون میگم حالا شما گرفتاری دیگه ای ندارین دیگه همش چسبیدین به ازدواج من؟! پوست شکلات را توی بشقاب میوه ای که ما در آورده بود انداخت بعد بین دو انگشتش گذاشت و گرفت جلوی دخترک و بچه شد. _خانوم خانوما این شکلات های مخصوص بچه های خوب بفرمایید.. مامان! راضیه اینقدر دختر خوبی هست که خدا میدونه !معدلشون ۲۰ شده ! اذیت مامانشون  هم نمی کنن. مگه نه؟! چند ماه پیش تر وقتی منصور نشسته بود و جوراب بلند و سیاهش را در آورده بود و بعد پای مصنوعی اش را و فوت کرده بود سر کاسه زانویش گفته بود: _چه کار کنم همش گیر بودم اون وقت جنگ بود بعدشم تا فروردین پارسال دوره دافوس نذاشت سرمو بخارونم. دوره ام که تموم شد خوب نگهم داشتن همون تهران. تازه حالا یه کمی وقت پیدا کردم خیلی خوب حالا که اصرار داری من به شرطی عروسی می کنم که زنم همسر شهید باشه ،سیده هم باشه، بچه هم داشته باشه! پدر چند لحظه با نقش های قالی بازی کرده بود و بعد نیم نگاهی به مادر انداخته بود. _عجب بابا جون! جوان نیستی که هستی! خوش قیافه نیستی که هستی! بی سواد تو اجتماع نگشته هستی که نیستی !چرا حالا.... مادر خیره به پای پلاستیکی، محزون پریده بود توی حرف پدر _نان جانب خدا داده دختر با ایمان و خونواده دارم اگه فکر می کنی بهتر هم می کنند دلشان به حالت میسوزه اشتباه می‌کنی. ده تا دختر برات دیدم.هی  میگم برم.. میبینم خودت نمیخوای. _نه مامان اصلاً قابل ترحم و دلسوزی و این چیزا نیست از ما دیگه جوانی و جور حرفا گذشته می خوام چیکار بده آدم عروسی بکنه بابای چند نفر دیگه هم باشه ؟! ای دنیا مگه چند روز که حالا بیام کل و شا باشی راه بندازم. من اگه پام سالم بود دوست داشتم یه همچین کاری بکنم. حالا راضی شکلات را گرفت و با خیلی ممنون سر زیر انداخت لب گزید و با سبابه و شست بالای روسری را به بازی گرفت.مادر همین‌طور که پرتقال را پاک می‌کرد باریکلا دخترم گفت و کنجکاوانه دقیق شد به حالت نشستن راضیه.این اولین بار بود که کاسه زانو منصور را می‌دید به روسری رنگی اش که با آن صورت کودکانه طرح معصومی تشکیل می داد به دستش که شکلات را در آن نگه داشته بود و بشقاب شکسته دست نخورده مانده بود. بعد پرتقال قاچ شده را جلوی راضیه گذاشت. _«بخور عزیزم» و بلند شد با تکان سر به منظور گفت که بی آشپزخانه. منصور بند دور پای پلاستیکی را چرخاند تا تکه فلز باریک را از سوراخ آن  رد کرد و محکم بست کاسه زانو درد در قسمت بالای پای مصنوعی جا گرفت. _اگه قول بدی تا برگردم پرتقالت راا خورده باشی، زود میریم خونه عمو جلیل اینا. دخترک لبخندی زد و برآمده باشه سرش را شانه چپ پایین و بالا آورد .منصور دستش را به زمین گذاشت و بلند شد.راضیه به یک فریب شدن بدن او دقت می گردد نسبت به روزهای اول کمتر میلنگید دم در آشپزخانه آنیش ها وارد توهم همیشگی به سراغش آمد و زود رفت. «فکر می‌کنم ماهیچه ها هم دیگر به این لنگی عادت کرده اند. اگر میشد یک روز پایم برگردد سرجایش .حالا گیریم که بشود تا مدت ها به خاطر این عادت ماهیچه‌هایم ناخودآگاه میلنگم.» _عمه فرمایید خیلی مخلصیم حاج خانم. _نه عزیزم خواهرتو خانم جلیل آقا همه چی رو برای بابات گفتن. بابات هم گفت زودتر بریم خواستگاری. _والا مامان !خودتون که میدونید عروس و  دختر  محترمتون خودشون بریدن  و دوختن ر من گفتم خوب شرایطش بهم میخوره چشم! حالا هم گفتم قبل از ازدواج بچه‌ها بیشتر با شما آشنا بشن می آوردمشون اینجا.. دیگه  بقیش با شما بزرگترها. یه مهر معقول و اسلامی به مراسم.. ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_سی_و_هشتم* به هال برگشت پای سالم را تکیه گاه کرد و خم شد و تک قاچ پرتقالی را که در بشقاب مانده بود برداشت و انداخت توی دهم و خندان به راضیه نگاه کرد. چشم به هم صدا سرگردان و با اشاره دست به راضیه فهماند که برخیزد.لحظاتی بعد هردو در حیاط از مادر خداحافظی کردند تا در راه به پارک محله ای برسند.راضیه تابی بخورد ،سرسره بازی کند ،منصور هم پایش کودکانه بدود،برایش رنگ و وارنگ خوراکی بچه‌ها را بخرد و بعد به خانه جلیل آقا برسند. قبل ها خانم جلیل آقا و خواهر منصور مطابق شرایط منصور گشته بودند تا بلاخره مادر راضیه ،«خانم گلستانی »را که از قضا سیده هم بود پیدا کرده بودند. از همین حرف های زنانه پیش از مسجل شدن عروسی ،که برای جلب رضایت طرفین است به هر دو زده بودند و چه لذتی می‌بردند وقتی در غیبت مردهایشان ،ور دل هم می نشستند و پچ پچ می کردند و برای یکدیگر دامادی قریب الوقوع منصور را به تصویر می کشاندند و برنامه میریختند. منصور اما قبل از هر چیزی در زیبایی معصومانه راضیه غرق بود و همین طور که آب خنکی را خانم جدید عراق آورده بود به او می نوشاند در لابلای غبار های تاریکی که نبودند, پدر راضیه را می‌دید در کنارش... هردو شتابان می‌دویدند در تاریکنای کناره‌های جزیره مجنون.روی کول منصور مجروحی بود یک باغت و بر شانه های پدر راضیه مجروح دیگر که دست راستش از مچ به پایین رفته بود پاهای منصور و پدر راضیه مثل نیروهای پشت سر، که به طرف خودی می دویدند، تا زانو یا بالاتر آغشته بود به لکه های لجن باتلاق. خسته شدند و ایستادند تا نفسی بگیرند که حس کردند کنار پای شان لجن‌های باتلاق تکان خوردند. آدمی دراز کشیده که با طرح باتلاق و لجن هایش یکی شده بود کمی بالا آمده از صورت طاق شده از لجن اش صدایی ملتمس و خش دار درآمد. صدا در حنجره خفه بود و به زوزه می مانست. _منم ببرین ...پس من چی... میشم... آقای ظل انوار ... منصور چشمم به راضیه بود و صدای ۴ سال پیش خودش که آن شب پشت زمان ها مانده بود در گوشش پیچید. _مهندس !مهندس.. چه کار کنیم؟ حاج مهدی نگاهی به منصور و نگاهی به حوالی چشم های رزمنده مانده در باتلاق کرد. او را نشناخت. با صدایی مایوس گفت :می بینید که هیچ کاری از دستمون بر نمیاد. دو قدم برداشت و باز برگشت. نگاهش کرد و تند چشم از او دزدید هر دو با مجروح های روی کول راه افتادند. جلیل آقا برای کار بیرون رفته بود و فرصتی بود تا خواهر منصور که روزهای اخیر برای بحث‌های حواشی ازدواج منصور بیشتر از قبل به خانم جدید آقا سر می زد حالا دم دمای غروب تابستانی شیراز چند گام آن طرف‌تر از منصور بنشیند و برنامه بریزد که رازی را که رساند خانه با مادرش قرار و مداری بگذارد برای خواستگاری و بعد از تاریخ عقد و عروسی مشخص شود. راضی هم انگار از چیزی خبر نداشته باشد صدایش را از ته حلق بیرون داد. _عمو منصور پس کی میریم خونه؟! _الان دختر گلم من سرمو رو مهر بزارم و بردارم رفتیم. ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_سی_و_نهم* راضیه چیزی نگفت.منصور تندتر از همیشه نماز میخواند.با خم شدن برای رکوع و سجده چین های کوچک و زودگذر از درد پا به صورت پدیدار می‌شد. وقتی که از سجده بر خاست نشست و وردی خواند و بعد کف دو دست را چند بار باید بر بالای زانو زد سرگرداند به دو طرف مقابل دست را به دعا گرفت و مختصر وردی خواند و باز به سجده رفته و جلدی جانماز را جمع کرد و برداشت. _خوب ..در خدمتیم ارباب! راضیه خندید و بلند شد بال چادر خواهر منصور را چسبید.در راه منصور طوریکه راضیه با آن حواس تیز بچه گانه چیزی حس نکند با خواهرش آخرین حرف ها و پیغام ها و شرایط خودش را در میان گذاشت.تا او دقایقی بعد که دست راضیه را در دست مادرش گذاشتن نیم ساعتی بنشیند و راجع به همین حرف‌ها با او صحبت کند. 🌿🌿🌿🌿 به هرحال اعتبار دیگری داشت که شخص مهمی خود به عقد را بخواند.منصور قبل از یکسری هماهنگی کرده بود و به هر دری زده بود بلکه بشود.دو روز بود صدای وحشتناک ماشین ها و دود پایتخت را تحمل می‌کرد به این خاطر. آقا برای خیلی‌ها خطبه خوانده بود ولی نمی شد یعنی انگار نمی خواست که بشود. حالا منصور چه اصراری داشت که« آقای خامنه‌ای »خطبه اش را بخواند معلوم نیست. به هر حال یک روز دیگر هم گذشت و نشد که نشد.قاعدتاً منظور و همراهان مجبور بودند به خود به خواندن مشابه دیگر رضایت بدهند و به شیراز رسیدند در محل محضر ثبت کنند. تا روز عروسی دو روز دیگر مانده بود اول پاییز شیراز برگ های زرد و مچاله را کم‌کم کف آسفالت میریخت و گاه باد تندی می آمد.منصور ویترین زرق و برق دار را برانداز کرد و سر به طرف گوشه مادر گرفت. _مامان اینجا نه !مگه قرار نشد اول برای راضیه و مرضیه خرید کنید؟! مادر چشمی به هم زد و رو کرده خانم گلستانی. _طاهره خانم منصور آقا نظرشونه برای بچه‌ها هم خرید کنن. _زحمت نکشید..استغفرالله .. منظورم این نبود.. خیلی هم خوب هر جور امر بفرمایین.. همگی گشتی زدند و خرید ها که تمام شد خسته از برقا برق ویترین ها و تفاوت سلیقه ها برگشتند تا آماده شوند برای پس فردا. منصور از این جهت مشکل چندانی نداشت بچه‌های سپاه دورش می پلکیدن که هر کمکی از دستش می آید از او دریغ نمی کردند. مجید عباسی همکلاسی دوره دبیرستان منصور و از همرزمانش در جبهه دوربین عکس برداری آماده می کرد و سر به سرش می‌گذاشت. _ای خدا نگاه کن منصورم داره داماد میشه !حتما میخوای شام بهمون ساندویچ بدی. میگم آقایحیی برادرتون سوم دبیرستان که بودیم یه کار سیم کشی برق کنترات کرده بود هممون اجیر کرده بود اجرتمون هم روزی یک ساندویچ می داد.. ای داد بیداد !! حالا تو هم یک امشب این رشات کوتاه کن .زبونمون چوب شد بس که گفتیم. _نه عامو دلت میاد ریشه به قشنگی! تازه اگه صورتم هم مو نداشت می رفتم برای امشب از یه جایی قرض میکردم. یحیی و جلیل و دیگران مشغول بودند یک لامپ های رنگی می بست.یکی مسئول پخش شام ..یکی شیرینی..شب میلاد حضرت رسول ص و امام صادق ع فرا رسیده بود و مهمانان که بیشترشان از بچه‌های سپاه بودند لبخند بر لب یکی یکی وارد باغ بسیج ناحیه می شدند. مادر دم در باغ منصور صدا زد آمد و سر خم کرد .مادر پیشانی اش را بوسید. _الهی قربونت بشم مبارکت باشه ننه !تو مجلس زنانه چند نفر میخوان کل بزنن واسونک بخونن اشکال نداره؟! _مامان جون قبلا هم عرض کرده بودم خدمتتون میگم یعنی خدای ناکرده راضیه و مرضیه ناراحت نشن.بعد من تو رو خدا بیامرز حاج مهدی شرمنده میشم .وگرنه خوب چه اشکالی داره تو عروسی واسونک بخونن کل بزنن. حالا هم شما اگه امر می‌فرمایید بخونن بگید بخونن. ما در عجولانه چادر را پناه صورت کرد. _حالا میگی ها! ولی این دو تا آتیش پاره ای که من میبینم روحیشون از این چیزا قوی تره !ولی خوب باشه میگم نزنن. ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_چهلم* جعبه های شیرینی ظرفهای میوه و دسته های گل طراوتی به اتاق بخشیده بودند. مادر بی قرار آمدن پسر بود.چشمی از سر رضایت به عروسش داشت که گوشه اتاق زنهای فامیل بالای سرش نشسته بودند و نوزاد بغل دستش را نگاه می‌کردند.و دیگر چشم و گوش هایش را به در و زنگ خانه تیز کرده بود. دو ساعتی میشد که از دردسرهای چند روزه بیمارستان خلاصی یافته بود. سرخوش از لذتی غریب ،نگاه می سراند به عروس. راضیه و مرضیه،به نوزاد که از جیغ های چند روز گذشته اش خبری نبود. پیچیده در قنداق،خواب بود و سیاهی موهومی از لای چشمهای روی هم آمده اش دیده میشد. انگشتر فیروزه را لمس می کرد و چشم می چرخاند. به زوایای نامعلوم از اتاق زل میزد. خطوط چهره اش بیشتر به چشم می آمد. آرزوی دیرینه ای که عمری در سر می پروراند ه: «بالاخره مادر الحمدلله زن خوبی هم نصیبت شد .دیگر خیالم راحت است از بابت زندگی ات. با این پسر کاکل زری که خدا نصیبت کرده.حالا می آیی از سرکار و چقدر کیف می کنم وقتی پسرت را بغل می کنی و شاد می شوی.» زنگ زده نشد. صدای چرخیدن کلید ای بود و بعد پر هیبتش در آستانه در به چشم آمد.با دسته گل قرمز و نارنجی و همین رنگ هایی که در دسته گل های خبرهای خوش جیغ می زنند. _سلام ..سلام قربان شما.. رو تون مبارک. هله هله که پیچید در خانه طاهره خانم،با نگاه خسته و ته چهره ای که از موفقیت ایثار و هدیه ای همسرانه لبریز بود،چشم روی هم گذاشت که جوابش داده باشد ‌. مادر دسته گل را گرفت و در گلدان شیشه ای گذاشت. زن های فامیل که با آمدن منصور نوک لچک هایشان را جلو کشیده بودند،سرخوشی دیرپای دلها را بیرون می پراندند. بزرگترها به تبریک های تکراری «قدم نو رسیده مبارک» یا خندهای به آن حد از صمیمیت که قبل تر ها کمتر در چهره هاشان پیدا می‌شد،بسنده می‌کردند و کوچکترها،گاه کف می زدند و گاه می خواندند. درست و غلط از این ترانه های محلی شیراز. به پف چشم های نوزاد به گونه هایش که مانده بود خونشان بیرون بزند به ابروهای کم پشت و لب هاش دست می‌کشیدند و با لحنی کودکانه با او حرف می زدند: «موشو... کوچولو...گربه میاد لیس میزنه...» آن سان که گویی نوزاد حرفهاشان را بفهمد. مرضیه برای چندمین بار خم می شد که نوزاد را ببوسد و بانه ای به چندمین مادر «نبوس براش خوب نیست عزیزم» اخمی در سیمایش می نشست. راضیه اما انگار که چندان می پلکید دور نوزاد. گوشه ای هاج و واج جمع بود.خانم گلستانی شاد و غمگین به نوزاد می نگریست و به راضیه و می گفت که نی نی برایش اسباب بازی آورده. سنگ بلبلی خانه به صدا در آمد.منصور لباس نکنده شکلاتهای روزانه دو دختر را از جیب در آورد. تند بین آنها و دیگر همسالان حاضر تقسیم کرد و عجول با همان لنگیه همیشگی پرید دم در. تولد نوزاد و حضور مهمانان وقت آن را گرفته بود که مثل روزهای پیش،نرسیده، از وضعیت درسی دخترها و نمره املایشان سوال کند. بعد مرضیه را بر کمر سوار کند،با پای درد چهارچنگولی دور اتاق را برود. و صداهای عجیب و غریب در بیاورد و بچه‌ها را بخنداند. ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_چهل_ویکم* یک روز همین حین مادر آنجا بود دیده بود منصور پای مصنوعی اش را در آورده بود سر کاسه زانویش روی فرش لیز خورده بود .صورتش که به هم چلیده سر برگردانده بود طرف دیوار. _مامان پات درد نمیگیره ایجوری چهار دست و پا را میری؟ _درد!؟ نه مامان درد کدومه؟! مرضیه را پایین آورده بود و بعد بچه ها از اتاق بیرون رفته بودند. _اصلاً عجیبه مامان !من با اینها که هستم همه دردهام فراموش میشه .تا حالا هم هیچ کاری براشون نکردما .ولی خدا شاهده ستاره بخوان از آسمون براشون میارم. _خدا خیرت بده ننه! حالا جدی پات درد نگرفت ؟چرا صورت توی هم کشیدی؟! _راسیاتش چرا.‌ یک کمی درد گرفت ولی گفتم این زبون بسته، یه موقع فکر نکنه باهام بازی میکنه ناراحت میشم. زنگ زده شد و رفتم و در باز به سر اسم نوزاد در گرفت. مادر بی میل نبود نام پدرش محمدتقی بر او گذاشته شود.راهبرد که میراث آبا و اجدادی را حالا در سراشیبی عمر در حوالی خودش حس کند. همان روزهای کودکی و سایه دست پدر،آش های نذری و مجالس امام حسین برایش زنده شود. وقتی نوه کوچک را خودش و دیگران صدا بزنند.طاهره خانوم با حال زایمان در حال فکر کردن به این چیزها را نداشت ‌.خدیجه خودش را یک قدم دورتر حس میکردی که بخواهد آشکارا در انتخاب اسم دخالت کند.ولی رندانه می گفت که چشم و ابروی نوزاد شباهت عجیبی به چشم و ابروی خدابیامرز داداش اسماعیل دارد. دو دختر هم بی اعتنا به بزرگترها دعواهای شان را قبل تر کرده بودند بر سر اسم های انتخابی شان و حالا در همین قهرهای خواهرها که به ساعت نمی کشد، به سر می بردند. جمع غرق این حرف های شاد از یاد برده بودند هشت دقیقه ای است که منصور رفته دم در و باز نگشته. تا اینکه برگشت با دست های سیاه و روغنی و پیشانی عرق نشسته. لکه های سیاه روغن روی شلوار ش محو بودند. _کجا رفته بودین داداش!؟ _همسایمون بود. بنده خدا سیم کشی خونشون اشکال داشت رفتم درست کردم. آبگرمکنشون هم عیب کرده بود .هی نه و نو کردن، دیگه باهاش ور رفتم خدا را شکر اونم درست شد. _مادر جون شیرینی نخور اشتها بر میشی نمیتونی نهار بخوری! نشسته بود و جوراب هایش را می کند .گل شیرینی را درسته در دهان گذشته بود. کلمات از دهان پرش سنگین بیرون می آمد. _مامان بالاخره انرژی باید بگیرم که ظرف ها را بشورم یا نه؟! میخوای عروست از خونه بیرونم کنه! _ای وای ننه..مگه ما مردیم تو ظرفارو بشوری؟! _نه نشد که بشه این چند روز ما را قرارداد داخلی امضا کردیم قبلاً .نظافت خونه مال منه فعلاً. _نگاه کن بازم داره شیرینی میخوره !!نخور ننه از اینا می خوای ناهار بخوری. _یعنی میگین ناهار از شیرینی آقا محمدمهدی خوشمزه تره؟! ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_چهل_ودوم* با شنیدن «محمدمهدی»خنده از لبها و برچیده شد. و سوال به صورت ها آمد .منصور به همسرش که و دست نوزاد دراز کشیده بود چشم چسباند.خندهای منتظر و گریه بی تاب شعله ور بود در آن دو نگاه _مگه نه خانوم!؟ طاهره خانم به نقطه سیاه سه‌گوش اتاق زل زد. «محمد مهدی!!؟ نه خدا رحمتش..  پدر دخترهایم... حالا من هیچ این دو طفل معصوم اسم پدرشون و برادرشان یکی باشد؟!! ولی پس منصور چی؟ به او چه بگویم ؟!اما نه...» مادر به خدیجه که ماتش برده بود چشم  دواند و سر به زیر انداخت و تکه شیرینی افتاده بر فرش را بین دو انگشت گرفت. «خدایا بچه، بچه خودشه. اختیارشو داره. نمیتونم رو حرفش چیزی بگم .ولی آخه شگون نداره اسم اون خدا بیامرز روش باشه !مگه اسم قحطی اومده .بمیرم برای بچه ها هر وقت صداش بکنن یاد باباشون می‌افتند ..خدایا چی بگم بهش؟! خانم جلیل آقا هم مثل بقیه در سکوت بود و شاید برای کاستن حساسیت پیش آمده و عادی نمایاندن اوضاع بود که به پسرش نیم خندی زد.. _مامان جون زیاد دور و بر نی نرو بیدار میشه !خیلی خوب باشه بذار بابات بیاد... منصور جفت جورابش رادر هم انداخت و گلوله کرد. گونه هایش با دو خطی که از بینی تا پایین آن کشیده میشد مشهودتر می‌شدند. _خدمتتون که عارضم .والا من هر که هرچی فکر کردم عقلم از این بیشتر قد نداد .حالا این نظر نظر خانم و مادر و شماها.. راضیه به منصور نگاه کرد و بعد به مرضیه و اخم آلود به سر گرداند.بیشتر او نمی دانست بحث بر سر چیست و لابد توقع داشت منصور ،مرضیه را شماتت کند و مقصر بداند که چرا اذیتش کرده. اما حتم میدانست مثل دفعه های قبل هیچ کدام را مقصر نخواهد خواند و با چند کلام حرف دوباره صلحشان خواهد داد. منصور اما هر چه این همه مدت وقت آمدن از مدرسه پشت در منتظر می ایستاد و تا می آمد کیفش را می گرفت و روی دوش می گذاشت و از این کارها، در این حسرت مانده بود که «عمو» و این چیزها صدایش نکنند. تا قبل از تولد پسرش بیش از پیش احساس پدری کند .شاید شرم یا غریبی کردن دخترک نمی‌گذاشت. حالا او می‌دانست راضیه و شاید مرضیه هم، با منطق فکری و احساسی کودکانه شان ،نوزاد را مرکز توجه احساس های مادرانه مادر می پندارند و این می تواند آغاز یک کینه یا عقده بچه گانه که گاه بزرگ هم هست باشد و لااقل تا ۱۰ سال آینده این برداشت در ذهن آنها ریشه بدواند. _راضیه خانم شما نظرت چیه بابا جون!؟ راضیه و دیگران باباجون را اول بار می شنیدند. لبش را گزید.هرچه کوشید در اش را در صورت نگاه دارد .سرخی سیمایش ،شرم حضور همیشگی و غریبی کردنش را فریاد زد.کشید به قنداق بالا تر آمد و انگشت های کوچک را به بازی گرفت. به زمین چشم دو و بعد به مادر که ابرو در هم انداخته بود. _راضیه جان باز دوباره..!!! تا محمد مهدی را از خواب بیدار نکنید دست بردار نیستی ها!! منصور به زمین خیره ماند و دستی به ریشهایش کشید .انگار که رخوت یک شادی موهوم با صلابت اندوهی دیرپا در آمیخته باشد و بدود در رگ هایش. سربالا کرد .چشم مادر را هم خواند و غرقه لذت این درک،  خیره شد به خطوط راه راه پرده حال که خودش پشت سر مادر نصب کرده بود ،تا رفت و آمدهای غیر خانوادگی اش با آدم های جورواجور،راننده،کارگر، ضد انقلاب،جوانهای بالاشهری.‌و .‌که می آورد شان خانه و در اتاقی جداگانه با آنها ساعت ها حرف می زد و دوست می شد و بعد آنها را رعایت می کردند و دوباره و دوباره می‌آمدند، مانع راحتی خانگی طاهره خانم و دختر نشود. ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_چهل_وسوم* انگار طاهره خانم که نوزاد را محمدمهدی صدا کرد نگاه ها چرخید.همه بافته های شان را برای اسمی دیگر رشته کردند. بدشگونی و این چیزها از ذهن ها پرید. حالا طنین نام محمدمهدی احساس یک اقتدار یا آشنایی را در فضای خانه می پیچاند. راضیه و مرضیه خندان دو طرف محمدمهدی هر یک دستی را نوازش می کردند و به هم می نگریستند. دقایقی بعد منصور آرام از جمع جدا شد تا اتاقش و لای نامه های یادگاری و آلبوم ها عکسی را که با حاج مهدی ظل انوار در جبهه گرفته بود بیرون کشید. سیر نگاه کرد به ریش های بور حاج مهدی به چشمانش که پشت عینک ریزتر شده بود،به دست چپش که روی شانه اش بود و به چشم انداز سبز پشت سرشان که جاهایی،تجهیزات نظامی را با رنگ های زیتونی در آنها به چشم نمی آمد.عکس که در دستش را گرفت دایره هایی خیس و شکسته افتادند لای نیزارها. سرش را بین دست ها گرفت و نتوانست پاکت خاکستری رنگ را از زیر وسایل بیرون نکشد و به زحمت باز شدن کند و دوباره نخواندش. گفت شاید چیزهایی اضافه اش کند. زندگی که اعتباری ندارد .از کجا همین فردا.... حالا مسئولیت چندتایی هم به دوشش بود.باید برای آنها هم سطرهایی اضافه می‌کرد و گریه نگذاشت اضافه کند و تنها توانست یک بار دیگر هم از رویش بخواند با چشمهای سرخ. «خدایا.. آن توفیق ای دادی در... که خودت گفتی دری از درهای بهشت... جستجو که گوشتی جزغاله شده و یا بدنی مثله شده و استخوانی خرده نباشد......بدان ما با قلبی مملو از عشق خدا و سریع مملو از شور حسین در پی امر تو قدم به این وادی گذاشته‌ایم و تو رهبر ما هستی و بر.... مادر دوستت دارم همچون مادر وهب که سر را بلند کرد و به طرف دشمن انداخت و گفت ما چیزی را که در راه خدا دادیم پس نمی..‌‌‍... نمیگویم برای از دست دادن من گریه نکنید.... گریه ضعف نباشد،گریه شور باشد،گریه عشق، گریه حرکت.... که سیل جاری کند و کاخ ظالمان را بر آب....‌ خواهر مهربانم چقدر شما را اذیت کردم مرا ببخشید.... خون از من است و پیام از تو.... مردم دنیا را به حال خودشان بگذار. محمد حسنت را لباس رزم بپوشان و..... که پایشان را از گلیم خود خارج.... و خون ملت را می میکند ریشه کن .... دیگر مراسم دعا را با عظمت تر و پرشورتر.... از همه کسانی که اذیتشان کرده‌ام و حقی بر گردن..... قرار دهید و تجربه‌های آن را با خود به گور نبریم. از مطرح کردن مسائل و فرعی و جزئی جداً خودداری..‌‌....‌ و خود را دست خدا.....» ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿