#روایت #مهدی_امین_فروغی https://eitaa.com/hafez_adabiyat

غزل ۴۱۴     اگر دستم رسد روزی که انصاف از تو بستانم قضای عهد ماضی را شبی دستی برافشانم چنانت دوست می‌دارم که گر روزی فراق افتد تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم دلم صد بار می‌گوید که چشم از فتنه بر هم نه دگر ره دیده می‌افتد بر آن بالای فتانم تو را در بوستان باید که پیش سرو ننشینی و گر نه باغبان گوید که دیگر سرو ننشانم رفیقانم سفر کردند هر یاری به اقصایی خلاف من که بگرفته است دامن در مغیلانم به دریایی درافتادم که پایانش نمی‌بینم کسی را پنجه افکندم که درمانش نمی‌دانم فراقم سخت می‌آید ولیکن صبر می‌باید که گر بگریزم از سختی رفیق سست پیمانم مپرسم دوش چون بودی به تاریکی و تنهایی شب هجرم چه می‌پرسی که روز وصل حیرانم شبان آهسته می‌نالم مگر دردم نهان ماند به گوش هر که در عالم رسید آواز پنهانم دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت من آزادی نمی‌خواهم که با یوسف به زندانم من آن مرغ سخندانم که در خاکم رود صورت هنوز آواز می‌آید که سعدی در گلستانم   #روایت #استاد_مهدی_امین_فروغی #سعدی @hafez_adabiyat

حکایت شمارهٔ ۲۱     مردم‌آزاری را حکایت کنند که سنگی بر سر صالحی زد. درویش را مجال انتقام نبود. سنگ را نگاه همی‌داشت تا زمانی که ملک را بر آن لشکری خشم آمد و در چاه کرد. درویش اندر آمد و سنگ در سرش کوفت. گفتا: تو کیستی و مرا این سنگ چرا زدی؟ گفت: من فلانم و این همان سنگ است که در فلان تاریخ بر سر من زدی. گفت: چندین روزگار کجا بودی؟ گفت: از جاهت اندیشه همی‌کردم، اکنون که در چاهت دیدم فرصت غنیمت دانستم. ناسزایی را که بینی بخت یار عاقلان تسلیم کردند اختیار چون نداری ناخن درنده تیز با ددان آن به که کم گیری ستیز هر که با پولاد بازو پنجه کرد ساعد مسکین خود را رنجه کرد باش تا دستش ببندد روزگار پس به کام دوستان مغزش بر آر #روایت #استاد_مهدی_امین_فروغی #سعدی_نامه @hafez_adabiyat

حکایت شمارهٔ ۲۰   باب اول در سیرت پادشاهان   غافلی را شنیدم که خانه رعیت خراب کردی تا خزانه سلطان آباد کند بی خبر از قول حکیمان که گفته‌اند هر که خدای را عزّ و جلّ بیازارد تا دل خلقی به دست آرد خداوند تعالی همان خلق را بر او گمارد تا دمار از روزگارش بر آرد آتش سوزان نکند با سپند آنچه کند دود دل دردمند سر جمله حیوانات گویند که شیر است و کمترین جانوران خر و به اتفاق خر باربر به که شیر مردم در #روایت #استاد_مهدی_امین_فروغی #سعدی_نامه @hafez_adabiyat

ملک را ذمائم اخلاق او به قرائن معلوم شد در شکنجه کشید و به انواع عقوبت بکشت حاصل نشود رضای سلطان تا خاطر بندگان نجویی خواهی که خدای بر تو بخشد با خلق خدای کن نکویی آورده‌اند که یکی از ستم دیدگان بر سر او بگذشت و در حال تباه او تأمل کرد و گفت نه هر که قوّت بازو و منصبی دارد به سلطنت بخورد مال مردمان به گزاف توان به حلق فرو بردن استخوان درشت ولی شکم بدرد چون بگیرد اندر ناف نماند ستمکار بد روزگار بماند بر او لعنت پایدار #روایت #استاد_مهدی_امین_فروغی #سعدی_نامه @hafez_adabiyat

زبان بگشاد مور و گفت ای شاه به همت می‌توان رفتن درین راه تو منگر در نهاد و بنیت من نگه کن در کمال نیت من یکی مورست کز من ناپدیدست به دام عشق خویشم در کشیدست به من گفتست اگر این تلّ پر خاک ازین جا بر کنی و ره کنی پاک من این خرسنگ هجران تو از راه براندازم نشینم با تو آنگاه کنون این کار را بسته میانم بجز این خاک بردن می‌ندانم اگر این خاک گردد ناپدیدار توانم گشت وصلش را خریدار وگر از من برآید جان درین باب نباشم مدّعی باری و کذّاب عزیزا عشق از موری بیاموز چنین بینائی از کوری بیاموز گلیم مور اگرچه بس سیاهست ولیکن از کمر داران راهست به چشم خرد منگر سوی موری که او را نیز در دل هست شوری   #حکایت_مور_الهی_نامه #روایت #ساعد_باقری @hafez_adabiyat