🍂 #مارادونا ح‌ق: مارادونا پیوند #فوتبال و #ادبیات است؛ خودش را نمی‌گویم، کتابش را می‌گویم که #گیم_بالاگه نوشته و عادل فردوسی‌پور به هم‌راه علی شهروز در اوج مهارت به #فارسی ترجمه‌اش کرده‌اند. از #حق نگذریم که #نشر_چشمه در خلق این کتاب، سنگ‌تمام گذاشته و از جلد و پشت‌جلد بگیر تا صفحه‌آرایی صفحات کتاب، به احسن وجه عمل کرده. القصه! دیشب در #اعتراض به نظام، در اعتراض به اصحاب اعتراض، در اعتراض به این پاییز آدم‌ریز لعنتی و بل‌که در اعتراض به خودم و این همه تنهایی ویران‌کننده، دست به یک #اغتشاش جانانه زدم و تا خود صبح، یک کله از باده‌ی دل‌ربای مارادونا نوشیدم. آخ که چقدر این بشر را دوست می‌دارم؛ فقط #خدا می‌داند. یعنی هر #صفحه را که می‌خواندم، پشت‌بندش داد می‌زدم: «مرگ بر تو ای مارادونا؛ نه! تو حق نداشتی این همه #جذاب باشی.» دیشب با حضرت #دیگو فقر را تا اعماق وجودم احساس کردم؛ ساکن حلبی‌آبادهای ویافیوریتو در حومه‌ی بوئنس‌آیرس شدم؛ با درب و داغون‌ترین توپ‌چهل‌تکه‌ی تمام تاریخ، هم‌راه #آرماندو روپایی زدم و صدالبته که بند کفش‌هایم هم #باز بود: «آهای دیگو آرماندو مارادونا! به ما ربطی ندارد که تو با زندگی خودت چه کار کردی؛ ممنون بابت کاری که با زندگی ما کردی!» آن سوپرگل #دست_خدا که اگر #خداوند خودش هم داور بازی بود، باز #گل را قبول می‌کرد؛ یا همان گل قرن که برداشتی از نیمه‌ی زمین، همه‌ی شیاطین را، همه‌ی عاقل‌ها را، همه‌ی بچه‌مثبت‌های بوگندو را، همه‌ی شاگرداول‌های پاچه‌خوار را، همه‌ی ماله‌کش‌های ظلم ظالمین را، همه‌ی پاپ‌های بچه‌باز را، همه‌ی آخوندهای خودخداپندار را، همه‌ی فراعنه را، همه‌ی ملکه‌ها را و اصلا بگو همه‌ی الیزابت‌پرست‌های مروش را که شعار مرگ بر انگلیس سرمی‌دهند اما تا تخم‌شان باد می‌کند سر از بیمارستان‌های لندن درمی‌آورند، یکی پس از دیگری، به عشق ما پابرهنه‌های تیله‌باز جنوب‌شهری جا گذاشتی و دست‌آخر #شیلتون را هم فرستادی دنبال سرنوشتش. آخر بگو عوضی! چه کار کردی با #زندگی ما؟ ما در این #توهم بودیم که فوتبال هم ورزشی در کنار دیگر ورزش‌های قهرمانی است ولی تو به ما آموختی که #مستطیل_سبز در حکم یک معبد باستانی، چیزی جز #اصالت و #قداست ندارد. کاش #دختر بودم و در امتداد شعار زن، زندگی، آزادی، دوست‌دخترت می‌شدم و چنان شب‌هایت را ستاره‌باران می‌کردم که دیگر حتی به دختر شاه پریان هم #امضاء ندهی. خودت که دیدی پای همه‌ی این چهارصد و چهل و هشت صفحه، قطره‌های اشکم را به #یادگار گذاشتم. الساعه بنا دارم سرم را از #پنجره بکنم بیرون و #فریاد بزنم: زنده باد مارادونا... #حسین_قدیانی ▫️سایت حق‌دیلی haghdaily.ir @ghete26

‍ گاهی وقتها از من می‌پرسند چرا ادبیات؟ و بین شاخه‌های مختلف ادبیات چرا رمان؟ برای پاسخ به این سوال باید منتظر بمانم تا قلاب خواندنم گیر کند به کتابی که وقتی به پایان رساندمش آنقدر در لذت و بهت و خوشی غرق شده‌‌ باشم که چاره‌ای نداشته باشم جز برگشتن به صفحه‌ی آغازین داستان و دوباره خواندنش. بندهای دومنیکو استارنونه از آن دسته کتابهاست که معنای دقیقی از عبارت ادبیات به مثابه زندگی‌ست. روایتی از پیچیدگی روابط انسانی و منفعت‌طلبی‌ها و زخمهای زندگی که فکر می‌کنیم گذشت زمان آنها را خوب کرده ولی در واقع اینطوری نیستند. وقتی پای پیچیدگی‌ روابط به میان می‌آید نمی‌شود یک حکم کلی صادر کرد و تراژدی زندگی در همین است، همه حق دارند و هیچ‌کس حق ندارد، ادبیات می‌تواند راوی همین سردرگمی‌ها و دردهایی باشد که نسل‌های متمادی انسانها تجربه‌اش کرده‌اند. از سیمون دوبوار پرسیده بودند به کدام یک از شخصیتهای داستانهایتان علاقه دارید؟ گفته بود «نمیدانم، بیشتر از آنکه به خود این شخصیت‌ها علاقه داشته باشم به روابطشان علاقه‌مندم، حالا می‌خواهد عشق باشد یا دوستی.» چیزی که در مورد داستان‌ها دوست دارم همانی‌ست که سیمون دوبوار رویش تاکید می‌کند: روابط انسانی، تراژدی انسان بودن، آن تلخکامی رضایت نداشتن از زندگی و تحمل آن. بله آقایان و خانمهای محترم، رمان بخوانید تا بتوانید به درک مناسبی از این روابط و مفهوم زندگی برسید و بدانید در این راه سخت و طاقت‌فرسا تنها نیستید، ما با هم و تنها رنج می‌کشیم. #بندها #دومنیکو_استارنونه #امیرمهدی_حقیقت #نشر_چشمه #ادبیات_ایتالیا #معرفی_کتاب @whatisliterature