بسم رب الشهدا و الصدیقین 🌛عاشقی به افق حلب🌜 #پارت_هجدهم مانتو و شال مشکی رنگم را پوشیدم. حیاط باغ پر بود از دیگ های شله زرد و قیمه نذری... از تراس عمارت خان بابا به باغ خیره شده بودم... صدای مداحی و صلوات در گوشم طنین انداز شد و چشمانم اجازه باریدن به خود دادند. از پله ها پایین آمدم و سر دیگ شله زرد رفتم... عمه طاهره میگفت از این دیگ های نذری خیلی حاجت گرفته. تمام دعای من، بودن بابا کنارمان بود... بعد از مراسم هیئت، دسته عزاداری برای شام و توزیع شله زرد و تحویل گوسفند قربانی به سمت باغ حرکت کرد... صدای تبل و نی ضربان قلبم را تند تر کرد. هاله ای از اشک باعث شده بود تار ببینم... هر چه اشک هایم را پاک میکردم باز می بارید. درِ بزرگِ باغ باز شد و دسته عزاداری به داخل باغ آمد... چیزی که دیدم به گریه هایم شدت داد.... حتی دیگر توان ایستادن نداشتم. دلم میخواست فریاد بزنم و بگویم خدایا پدرم را از من نگیر...من بدون او میمیرم. بابا روی ویلچر نشسته بود و به کمک عمو محمد از وسط دسته به ما نزدیک میشد. نتوانستم بایستم و به سمت ویلچر دویدم... رو به رویش نشستم و سرم را روی زانوی بابا گذاشتم و گریه کردم. همه برای شفای بابا دعا کردند. صدای امن یجیب با روح و روانم بازی میکرد... نفس هایم سخت و سخت تر میشد... دست بابا روی سرم آمد و نوازشش کمی آرامم کرد. اما باز با فکر اینکه قرار است روزی، گرفتن دست های بابا برایم آرزو شود، قلبم ایستاد... با کمک عمو بلند شدم و به داخل رفتم. فقط گریه میکردم و دعا می خواندم... همه رفته بودند. بعد از چند ساعت که نمیدانم چگونه گذشت، بیرون رفتم و جویای بابا شدم... ادامه دارد... ✍نویسنده: #میم_سلیمی 🌜🌹 @hejabuni 🌹🌛