بسم رب الشهدا و الصدیقین 🌛عاشقی به افق حلب🌜 #پارت_پنجم عمو محمد و پسر عمو مرتضی دست بابا را گرفته بودند و کمکش میکردند تا از پله ها بالا برود... من بالا آمدم و میز شام را چیدم،میدانستم گرسنه هستند... مامان بعد از تعویض لباس بابا علی و خودش آمد و عمو و پسر عمو را تعارف کرد تا سر میز شام بیایند... عمو محمد سر میز نشست و هنوز غذا را نچشیده شروع به تعریف از دستپختم کرد،میدانستم می خواهد از این حال و هوا در بیایم... _به به...احسنت،چه کرده ریحانه خانم ما! پسرعمو مرتضی گفت: الحق که دختر زن عمو زهرایی... +خواهش میکنم...کاری نکردم! نوش جان... پارچ آب را فراموش کرده بودم ؛از روی صندلی بلند شدم و لنگ لنگان به سمت یخچال رفتم... عمو محمد که متوجه لنگ زدنم شد،با نگرانی پرسید: _چی کار کردی با خودت ریحانه؟چرا لنگ میزنی؟! +طوری نیست عموجان،نگران نباشید... _مطمئنی؟ بزار پاتو بیینم! عمو محمد باندی که به پایم بسته بودم را باز کرد با دیدن کف پایم اخم غلیظی مهمانم کرد... انگار تازه سوزش پایم یادم افتاد و زدم زیر گریه... عمو بدون معطلی من را از روی زمین بلند کرد و به پسرعمو مرتضی اشاره کرد که بلند شود ماشین را روشن کند... مامان زهرا گریه میکرد و نگران بود... بابا علی هم فقط مظلومانه نگاه میکرد. نگاه بابا به گریه ام شدت داد... +عمو جان بذارید خودم میام...نیازی نیست بغلم کنید... _ساکت شو دختر!با این شرایط زخم پات اصلا نباید راه بری. +اما عمو!... _الان از دستت عصبانی ام.نمیخوام چیزی بشنوم... ادامه دارد... ✍نویسنده: #میم_سلیمی 🌜🌹 @hejabuni 🌹🌛

#داستانک #داستان_کوتاه بـا مـــــن بمـــــان❤️ ... #پارت_پنجم آوین تنها تو تخت اش خواب بود.... بالاسرش رفتن.از تو پاکت یه چیزی درآوردن و سنجاق کردن به عروسکی که کنارش بود... به سر پرستار گفتن:"هدیه اس...تبرکی امام رضا...." و بخش رو ترک کردن..... بین اون همه بچه؟؟چرا آوین؟ همه دور آوین جمع شده بودند. من رفتم کنار تخت اش. آروم بغل اش کردم. یکی گفت "خوش به حالت...." سرپرستار گفت"خّدام از ما پرسیدن بدحال ترین نوزاد بخش کدومه؟" همه با ترحم به من نگاه میکردن.... آوین رو تو تخت اش گذاشتم و به صندلی تکیه دادم.... یدفعه انگار یه چیزی تو دلم شکست.... صدای شکستن ام رو شنیدم. این غرور لعنتی من بود... زنگ صدای خدام وصدای سر پرستار،مدام تو گوشم میپیچید... بدحال ترین بچه.... بدحال ترین بچه... شفای خیر... تبرکی امام رضا.... چشم هام بستم... اشک ها جاری بود.... شروع کردم به حرف دل، گریه امون و بریده بود: "امام رضا...یعنی من رو یادت میاد؟ یعنی فراموشم نکردی؟؟دلم برات تنگ شده...دلم برات خیلی تنگ شده...شرمنده ام....خیلی شرمنده....خدایا...میشه به من رحم کنی؟میشه بدی ام رو با خوبی جبران کنی؟میشه به روم نیاری،هیچی رو؟؟خدایا آغوشت هنوزم برای من جا داره؟؟؟" یک ساعتی تو همین حال بودم. یکی از مامان ها که روسری اش رو لبنانی بسته بود.یه لیوان چایی داد دستم. "عزیزم...این رو بخورید.نبات اش تبرک... دیشب تو مجلس روضه پخش کردن.خدا ما رو یادش نمیره...مطمئن باش..." چای خوش عطری بود. بوی هل مشاممُ پر کرده بود. لیوانش تمیز و براق بود،روش یه برچسب زده بودن ....به فدای لب عطشان حسین.... اشکم دوباره سرازیر شد. "بخور عزیزم ....سلام بر امام حسین(ع).." چایی رو یه نفس سر کشیدم.زیر بغلم گرفت و برد سمت سرویس بهداشتی.تو آینه خودم دیدم. ترحم برانگیز شده بودم. رژم پخش شده بود دور لبم تا چونه ام اومده بود.چشمام حالت بدی داشت.سیاهی های ریمل وحشتناک اش کرده بود.ریمل ضد آب اسنس ام ،انگار در برابر اشک های از ته دل ،مقاومتی نداشتن.... اینجا خبری از شیر پاکن اورال و لوسیون های گرون قیمت مک نبود. با مایع دست شویی ،تمام صورتم رو شستم. محکم.... اون قدر که انگار داشتم از چهره ام انتقام می گرفتم.... وقتی اومدم بیرون،همه نگاهشون رو از من دزدین.... بعد مدتی سرپرستار بخش اومد. "خانم ها، آقای دکتر دارن میان،آماده باشید." ⬅️ادامه دارد.... 🖌نویسنده : مریم حق گو 🏴 @hejabuni | دانشگاه حجاب 🎓

#داستانک #داستان_کوتاه بـا من بمان❤️ ... #پارت_پنجم آوین تنها تو تخت اش خواب بود.... بالاسرش رفتن.از تو پاکت یه چیزی درآوردن و سنجاق کردن به عروسکی که کنارش بود... به سر پرستار گفتن:"هدیه اس...تبرکی امام رضا...." و بخش رو ترک کردن..... بین اون همه بچه؟؟چرا آوین؟ همه دور آوین جمع شده بودند. من رفتم کنار تخت اش. آروم بغل اش کردم. یکی گفت "خوش به حالت...." سرپرستار گفت"خّدام از ما پرسیدن بدحال ترین نوزاد بخش کدومه؟" همه با ترحم به من نگاه میکردن.... آوین رو تو تخت اش گذاشتم و به صندلی تکیه دادم.... یدفعه انگار یه چیزی تو دلم شکست.... صدای شکستن ام رو شنیدم. این غرور لعنتی من بود... زنگ صدای خدام وصدای سر پرستار،مدام تو گوشم میپیچید... بدحال ترین بچه.... بدحال ترین بچه... شفای خیر... تبرکی امام رضا.... چشم هام بستم... اشک ها جاری بود.... شروع کردم به حرف دل، گریه امون و بریده بود: "امام رضا...یعنی من رو یادت میاد؟ یعنی فراموشم نکردی؟؟دلم برات تنگ شده...دلم برات خیلی تنگ شده...شرمنده ام....خیلی شرمنده....خدایا...میشه به من رحم کنی؟میشه بدی ام رو با خوبی جبران کنی؟میشه به روم نیاری،هیچی رو؟؟خدایا آغوشت هنوزم برای من جا داره؟؟؟" یک ساعتی تو همین حال بودم. یکی از مامان ها که روسری اش رو لبنانی بسته بود.یه لیوان چایی داد دستم. "عزیزم...این رو بخورید.نبات اش تبرک... دیشب تو مجلس روضه پخش کردن.خدا ما رو یادش نمیره...مطمئن باش..." چای خوش عطری بود. بوی هل مشاممُ پر کرده بود. لیوانش تمیز و براق بود،روش یه برچسب زده بودن ....به فدای لب عطشان حسین.... اشکم دوباره سرازیر شد. "بخور عزیزم ....سلام بر امام حسین(ع).." چایی رو یه نفس سر کشیدم.زیر بغلم گرفت و برد سمت سرویس بهداشتی.تو آینه خودم دیدم. ترحم برانگیز شده بودم. رژم پخش شده بود دور لبم تا چونه ام اومده بود.چشمام حالت بدی داشت.سیاهی های ریمل وحشتناک اش کرده بود.ریمل ضد آب اسنس ام ،انگار در برابر اشک های از ته دل ،مقاومتی نداشتن.... اینجا خبری از شیر پاکن اورال و لوسیون های گرون قیمت مک نبود. با مایع دست شویی ،تمام صورتم رو شستم. محکم.... اون قدر که انگار داشتم از چهره ام انتقام می گرفتم.... وقتی اومدم بیرون،همه نگاهشون رو از من دزدین.... بعد مدتی سرپرستار بخش اومد. "خانم ها، آقای دکتر دارن میان،آماده باشید." ⬅️ادامه دارد.... 🖌نویسنده : مریم حق گو ┄┅‎‌─┅═༅𖣔❀ @hejabuni