#معرفی_کتاب رمان «#مرشدومرگاریتا» یکی از محبوب‌های من است. شاید به این دلیل که زمانی خودم را در آن یافته‌ام؛ همان‌طور که کارلوس سافون گفته: «کتاب‌ها آیینه‌اند و شما چیزی را در آن‌ها می‌بینید که درون خودتان است.» از نگاه من این رمان، مانیفستی است در نقد تفکر انسان خردگرا. داستان از این‌جا شروع می‌شود که بزدومنیِ شاعر و ملحد، سفارش سرودن شعری ضددین را از یک گرفته و مشغول گفت‌وگو با سردبیر مجله است. آن‌ها دارند درباره‌ی خرافه‌بودن مسیح و دروغ‌های نیاکانشان حرف می‌زنند. در این میانه ابلیس به‌شان می‌پیوندد و بحثی شکل می‌گیرد. قصه‌ی حضور ابلیس در مسکو دراز است (به اندازه‌ی چهارصد صفحه) اما حدس می‌زنید بزدومنی پایان داستان را چه‌گونه می‌یابیم؟ از فضای شعر فاصله‌گرفته، به تاریخ و فلسفه پناه‌برده، آشفته خوابیده و رؤیای اورشلیم و یسوعای ناصری و پونتیوس پیلاطس را می‌بیند. اگر وظیفه‌ی ادبیات را طرح مسئله بدانیم و نه حلّ آن، به گمانم مسئله‌ای که بولگاکف سعی دارد در این رمان بیان کند، این باشد: «از بشری که اسطوره‌ها و باورهای کهنش را کنار می‌گذارد، چه می‌ماند؟» فکر می‌کنم حاصلش تنهایی انسان معاصر باشد. @hibook🌱 #از_کتاب‌ها

با کتاب ها حرف بزنین ، خوش صحبتن! چاره ی کار آدمو میدونن! خیلی بهتر از آدما... #کتابها @hibook📖

ابونواس شاعر معروف عرب، یک روز داشت به صورت ناشناس از کوچه‌ای در بغداد می‌گذشت که دو نوجوان را می‌بیند که با یکدیگر در حال مشاعره‌اند، یکی از آن دو این شعر ابونواس را می‌خواند: الا فاسقنی خمرا و قل لی هی الخمر... یعنی: ای ساقی! پس به من شراب بده و بگو که این شراب است... آن دیگری از دوستش می‌پرسد چرا ابونواس در این شعر می‌گوید که به من بگو این شراب است؟ نوجوان پاسخ می‌دهد که در هنگام نوشیدن شراب، چشم آن را می‌بیند و دست، لمسش می‌کند و ذائقه، آن را می‌چشد و بینی، رایحه‌اش را استشمام می‌کند و فقط حس شنوایی‌ست که از شراب بهره‌ای نمی‌برد و چون ابونواس می‌خواهد که با تمام وجودش یعنی با هر پنج حس خود از نوشیدن شراب لذت ببرد برای همین از ساقی می‌خواهد که به او بگوید که این، شراب است تا با شنیدن نام شراب، حس شنوایی‌اش هم لذت ببرد. می‌گویند ابونواس بعد از شنیدن این تفسیر به سوی نوجوان می‌رود و می‌گوید: آفرین به تو که شعر ابونواس را بهتر از خود او دریافتی. اینها را نوشتم تا به اینجا برسم که خاصیت نوشتن همین است، نویسنده متنی می‌نویسد بدون این که قصد و غرضی داشته باشد، از زمان انتشار، وقتی این نوشته در اختیار خواننده قرار می‌گیرد، خواننده شروع می‌کند به تفسیر آن و خواندن نوشته از زاویه‌ی دید خودش، یکی از قسمتهای سخت و زیبا و در عین حال ترسناک نویسندگی همین است: برداشت و تفسیر کلمات در درجه‌ی اول اهمیت قرار می‌گیرد. خواننده از زمانی که متن را در دست می‌گیرد، نویسنده را حذف می‌کند و خودش را جایگزین او می‌کند، هیچ نویسنده‌ای نمی‌تواند از سرانجام #کلمات خودش آگاه باشد. #نوشتن #کلمات @hibook📖