نان‌ها را که تکه میکردم تا زینب توی مشما بگذارد، با سرعت غیر قابل وصفی دور سفره میدوید. میان غرغر های زینب که از نرمی بیش از حد نان ها و برشته نبودنش شاکی بود، داشتم فکر میکردم که سال چندم است. پنجمی اش بود. پنج سال گذشته بود. از آن شب عجیب ، پنج سال گذشته بود. شبی که تلفنم پشت سر هم زنگ میخورد و میگفتم هنوز نوبتم نشده. شبی که پیام پشت پیام آمده بود: فاطمه چی شد؟؟؟ و جواب داده بودم فعلا هیچ‌. مراتب انتظار بیش از حد که سپری شد بالاخره منشیِ ادا اطوار دار مطب اسمم را صدا کرد. انگار که ناظم مقطع راهنمایی مان پشت بلندگو سر مراسم صبحگاه صدایم کرده باشد، از جا پریدم و بلند گفتم بله؟ راهنمایی ام کرد به اتاق مربوطه. واژه ی خلاقانه تری برای عبارت دل توی دلم نبود پیدا نکردم، خب واقعا دل توی دلم نبود. دکتر اسم و رسم داری نشسته بود روی صندلی و بدون اینکه چشم از مانیتور بردارد پشت سر هم سوال میپرسید. می‌گفتند تشخیص هایش رد خور ندارد، دقیق، درست ، بجا. سوال ها را که جواب دادم ، پرسیدم : دکتر جنسیت مشخصه؟ با بی تفاوت ترین حالت ممکن گفت: آره پسره. داشتم فکر میکردم چقدر اذیتشان کنم، از کی چقدر مشتلق بگیرم ، اصلا زود خبر را بدهم یا نه ، توی ذهنم چهره‌ی مامان را تصور کردم که از ذوق بلند بلند میخندد، پسری بودن مامان زبان زد خاص و عام بود و از دلم گذشت که آن وعده ی چرب و چیل بابا را که گفته بود اگر دختر باشد میدهم از دست دادم. میخواستم زودتر از روی آن تخت سفت بلند شوم و به دو پله های کلینیک را پایین بروم و به سید حسین که توی حیاط منتظر است بگویم: پسره، قرار بود اگه پسر باشه اسمش با من باشه دیگه ؟ اسمش انتخاب شد ، تمام. جمله هایم را آماده کردم و همینطور که دکتر اعداد و ارقام را وارد دستگاه میکرد لیست تلفن هایی که باید بزنم را هم توی ذهنم چیدم. اماده بودم بلند شوم و با بهترین حال ممکن از آن اتاق تاریک پر از مانیتور بیرون بیایم. که دست دکتر بی حرکت ماند ، دیگر دستش را دورانی نمیچرخاند و ثابت نگه داشته بود هی با دقت نگاه میکرد. قطعا نمی‌دانست که چه رویاهایی در سر دارم که اینقدر صریح گفت: دو هفته دیگه بیا که اگه تغییر ندیدم مجوز بگیری برای .... دنیا از اینجا به بعدش روی سرم خراب شد ، چشمانم سیاه میدید همه جا را، صدایش مبهم توی سرم می‌پیچید: ستون فقراتش مشکل داره، انگار هنوز تشکیل نشده ، شاید دیگه هم نشه. غم پایش را گذاشت بیخ گلویم و تا می‌توانست فشار داد. پاهایم توان ایستادن نداشتند. هر چه که از آن لحظه ها بنویسم صرفا تراوشات ذهنم است چون خودم هم یادم نمی‌اید که با چه حالی خودم را رساندم پایین پله ها به سید حسین. نشستم توی ماشین سرم را تکیه دادم به پشتی صندلی و بی اراده یادم افتاد که مامان زهرا گفته بود: من هر کدوم از بچه هام رو به یه امام سپردم. تو و حسین رو به امام حسن سپردم. میان هق هق های بلندم گفتم. هر سال سفره میندازیم، خوبه؟؟ هر سال برای کریم ترین کریم عالم به هر اندازه که شد سفره بندازیم ، باشه ؟؟ گفت : باشه ، پس دلت رو هم قرص کن به نگاه کریمانه اش. اشک‌هایم بند نمی‌آمد اما دلم را قرص کردم به نگاه کریمانه‌اش. دو هفته بعدش گفتند، همه چیز در طبیعی ترین حالت ممکن است. اولی اش را وقتی انداختیم که هنوز توی وجودم دو تا قلب میتپید. از سال بعدش قلب دومم بیرون از وجودم میتپید. . زینب پشت سر هم می‌گفت باید میگذاشتی نان ها کمی هوا بخورد و قلب دومم تندتر میزد چون با سرعت غیر قابل وصفی دور سفره میدوید... . #سیدِ_رویاییِ_من #ماهِ_ماهِ‌رمضان_رویت_شد . @hiyaam

بسم الله الرحمن الرحیم . الله اکبر..... . تَهَدَّمَت وَلّله أرْکان الْهُدی..... #علی_جانم🖤

چهار پنج سال پیش وقتی دکترهای بابا بالاتفاق تشخیص دادند که کبد چرب و فشار خون بالا و چربی و اوره و ... راه درمانی جز کاهش وزن ندارد و بابا آب پاکی را روی دستشان ریخت که من آدم رژیم های سخت نیستم، بنا شد معده اش را کوچک کنند. یک عمل به ظاهر ساده که بعدش دیگر اگر بخواهی هم نمیتوانی خیلی چیزی بخوری. استرس های همیشگی ام شروع شد، آسمان و ریسمان می‌بافتم که نباید عمل کنی، واجب نیست، چرا بیخودی خودت رو اذیت کنی. گوش بابا اما بدهکار نبود. همه کارهایش را انجام داده بود، چکاب های قبل از عمل، نامه از دکتر قلب و کلیه و .... انگار که یک ذغال نیم سوخته انداخته باشند توی دلم، هی گر می‌گرفتم ، دستانم می‌لرزید و و کتابچه‌ی کوچک دعا را ورق میزدم و می‌خواندم: ناد علی مظهر العجائب. چشمانم بین مانیتور روبه‌رویم و کتابچه ی دعا قدرت انتخاب نداشتند. نگاهم نه روی مانیتور بند میشد و نه روی صفحات کتاب دعا. به هفتمین ناد علی که رسیدم نوشته‌ی روی مانیتور خبر داد که میتوانیم برویم بابا را از اتاق ریکاوری بیاوریم و ببینمش. ریکاوری خب از اسمش پیداست، انتظارها را البته بالا میبرد. یعنی من انتظار داشتم الان بابا کامل ریکاوری شده بیاید بیرون و انگار نه انگار با ما حرف بزند. صدای مزخرف قیژ قیژِ چرخِ آن تخت‌های لعنتی که بابا رویش خوابیده بود حالم را به هم میزد وقتی با صدای ناله های بابا قاطی میشد. بابا بلند بلند ناله میکرد، درد داشت، دکترش گفت اگر داد هم زد نترسید طبیعیست. من انگار که دور زده باشم در شهر و همه‌ی غم های آدمهای شهر را جمع کرده باشم و ریخته باشم توی دل خودم، داشتم از حجم اینهمه درد و غم پس میفتادم. این همان باباست؟ همان که مامان انسی می‌گفت وقتی ترکش جایی بین رگ اصلی و نخاعش گیر کرده بود آخ نمی‌گفت ؟ این همان باباست که از درد و زخم و تیر خوردن به شوخی یاد میکرد. چه بر سرش آمده که اینطور ناله می‌کند. درد اورترین لحظه های عمرم همان ساعاتی بود که بالای سر بابا ایستاده بودم و زل زده بودم به لبهایش که خشک بود و اجازه خوردن آب نداشت و غم روی غم تلنبار میکردم تا شب که همه‌ی آن لحظه ها را روی بالشت صورتی ام ببارم و نفسم بالا بیاید. . خاک بر دهانم اگر که بخواهم مقایسه کنم خودم را با حتی کنیز خانه‌ی این خاندان. اما ذهن است دیگر ، میرود برای خودش به هرسویی بخواهد. سخت است، خیلی سخت است. صدای شنیدن ناله ی پدر و دیدن درد کشیدنش برای دختر به شکنجه‌ای طولانی و جان فرسا می‌ماند. پدر، قهرمان و جنگجو و قوی باشد که هیچ...... . سر و جانم فدای دل پر درد و غمِ دخترهایت آقا جانم. چه کشیدند این شب ها..... . #ماه_من_علی🖤 @hiyaam

دیشب برای زینب صوت فرستادم و گفتم: من با این بچه های جدیدم چکار کنم؟؟؟ همین پروفایل سورمه ای های فعال و تمرین به موقع بده.

دیشب برای زینب صوت فرستادم و گفتم: من با این بچه های جدیدم چکار کنم؟؟؟ همین پروفایل سورمه ای های فعال و تمرین به موقع بده. کمی آرامم کرد و از تجربه خودش گفت، یعنی خب زینب برای من همیشه تا بوده همین بوده، آرامش توی صدایش و حتی قلمش حالم را بجا می‌آورد ، توی کار کم که می‌آورم، با ایتا طی الارض میکنم به رشت. میروم و دستم را میگذارم روی زنگ در خانه‌شان تا در را برایم باز کند و بروم توی بالکن با صفایشان بنشینم به غرغر. آن روزهایی که دخترک تازه مهمان دنیا شده بود و جسمم از پذیرایی از این مهمان کوچک کم می‌آورد، از همان فاصله برایم چای لاهیجان می‌ریخت و لقمه را آماده می‌کرد و درسته در دهانم می‌گذاشت . می‌گفت نگران نباش من هستم تا بچه هایت را راه بیندازی. پروفایل زردها را می‌گفت ، همان بچه های خلاقم که حالا قد کشیده اند و رنگ عوض کرده اند. همین دیشب برایش صوت فرستادم و گفتم: من با این بچه‌های جدیدم چه کنم؟ نه اینکه ندانم ، که اگر نمی‌دانستم تا پاسی از شب به خط به خط نوشته هایشان گیر نمی‌دادم و با تانک از روی تمرینشان رد نمی‌شدم. دلم بهانه داشت. وقتی گفتم من با اینها چه کنم؟ یعنی زینب من خسته ام، کلی کار کرده ام، کلی کار دارم، بحرانی که یادآوری اش تن و بدنم می‌لرزاند را رد کرده ام و حالا هر شب کمی هراس به سراغم می‌آید. دلم میخواست بار و بندیل بردارم بچه ها را بزنم زیر بغلم برویم زیر پل ری توی کوچه پس کوچه ها حصیر مسافرتی‌مان را پهن کنیم و با شیخ حسین قرآن سر بگیریم اما نشستم گوشه ی پذیرایی خانه‌مان و صدای تلویزیون را کم کردم و زانو بغل گرفتم و حسرت خوردم و گفتم: بِکَ یا الله... دلم میخواست این شبها مثل شب‌های گذشته، تیتراژ برنامه محفل که شروع میشد بلند میشدم و زیر کتری را روشن میکردم و بساط افطار را به راه . تقدیر اما اینطور رقم نخورده بود. که اگر همه چیز سر جایش بود بی جهت بهانه نمیگرفتم. . استادی داشتم که می‌گفت :شب بیست و یکم شب حذف و اضافه اس و شب بیست و سوم ثبت میشه و میری برای پاس کردن واحدهات. قطعا چند واحد از واحد‌های سال گذشته ام را پاس نکردم که امسال با این حال شب های قدر را درک میکنم. شاید هنوز بلد نیستم چگونه و چه طلب کنم. . آقای امام زمان جانم، من به بی معرفتی خودم نسبت به شما اعتراف میکنم ولی شما بزرگی کن استاد راهنمایم باش و آن خوب هایش را برایم جدا کن حتی اگر ظرفیت پر شده است خودت یک کاری اش بکن. واسطه‌ی فیضِ عالم: ما بی سلیقه ایم، تو حاجات ما بخواه... . #پریشان_نویسی . @hiyaam

شش هفت ساله بودم....

شش هفت ساله بودم که دایی مجید هجده نوزده سالش بود و دایی حسین شانزده هفده سال. خانه‌ی ماماجون اینها زیاد بزرگ نبود اما از همین خانه های مادربزرگیِ معروف بود. در، رو به یک دالان بی نور باز میشد و بعد از طی کردن طول دالان مستقیم می‌رفتی توی خانه. دو تا اتاق تودر تو داشتند و یک انباری مانند که بهش می‌گفتیم اتاق کوچیکه و قانون خانه این بود که لباس‌ها و وسایل اضافه جاشون به جا لباسی اتاق کوچیکه و توی قفسه های اتاق کوچیکه است. پنجشنبه عصرها توی اتاق کوچیکه جای سوزن انداختن نبود. پنجشنبه های زمستانی که دیگر هیچ... همه‌ی حجم اتاق پر میشد از کاپشن های حجیم تو کرکی و رنگ و وارنگ ما، کلاه پلیسی هایمان، همین ها که وقتی مامان میکشید روی سرمان فقط چشمهایمان پیدا بود گاهی با هم قاطی میشد. تابستان ها اما به قدر یک خاله بازی جمع و جور با سارا و مهین و نرگس، توی اتاق کوچیکه فضا خالی میماند. قبل ترش دقیق یادم نیست، اما شش هفت ساله بودم که دایی مجید هجده نوزده ساله بود و دایی حسین شانزده هفده ساله. عصرهایی که از مغازه‌ی دایی امیر توی بازار می‌آمدند را خیلی خوب به خاطر دارم. یک کَل کَلی با هم داشتند که هر هفته ادامه اش میدادند. من می‌نشستم یک گوشه و نگاه میکردم. دایی مجید می‌رفت تهِ پذیرایی و خیز برمیداشت و به دو جلو می‌آمد و می‌پرید و سر انگشتانش را می‌کشید به سقف. تنها سقف گچی خانه از دستمال های آغشته به تایدِ مامان جون مصون مانده بود و لایه‌ی دودی نازکی از شعله های بخاری رویش نشسته بود. رد انگشتهای دایی مجید میماند روی سقف و مامان جون حرص میخورد. حالا نوبت دایی حسین بود. هم قدش بلندتر بودو هم لاغرتر، رد انگشت‌های دایی حسین طولانی تر بود. بعد همه یکی یکی میخواستند امتحان کنند. محسن میپرید، قدش نمی‌رسید. میلاد می‌رفت روی میز چوبی تلفن و توی هوا قدم برمیداشت اما انگشتانش به سقف نمی‌رسیدند. لیلا ادعای بسکتبالیست بودن داشت و هر هفته تیرش خطا می‌رفت و دستانش به سقف نمی‌رسید. من اما همیشه یک گوشه می‌نشستم و نگاه میکردم ، هیچ تلاشی برای رساندن انگشتهایم به سقف نمی‌کردم. می‌دانستم که قدم هنوز خیلی برای این کار کوتاه است. همیشه اما غبطه می‌خوردم به تلاش محسن و میلاد و لیلا که فقط کمی از من بلندتر بودند، مثل سنشان که نهایت یکی دو سال از من بیشتر بود. مینشستم آن تهِ پذیرایی مامان جون اینها ، کنار کمد دیواری و زل میزدم به سقف که گچبری های رنگی داشت و دورتادورش رد انگشت دایی حسین و دایی مجید بود و فکر میکردم، یعنی میشود من هم یک روزی آنقدر قد بکشم که انگشتانم به سقف برسد. دایی مجید گاهی بلندم میکرد و میگذاشتم روی شانه هایش و می‌گفت :من میدو‌ ام ، تو دستات رو برسون به سقف... قدم وقتی از دایی مجید و دایی حسین هم بلندتر شد که آن سقفِ پر از گچ‌بری‌های رنگی، رنگی و دوده ای را خراب کرده بودند و بجایش ازین سقف‌های هالوژن دارِ مدرن مزخرف ساخته بودند. دیگر پریدن فایده ای نداشت. . این شب‌ها شده ام مثل همان سال‌ها. یک دنده و مأیوس. نشسته ام یک گوشه و با حسرت نگاه میکنم، به همه‌ی آن‌هایی دارند تلاششان را میکنند هر چند شاید مثل من خیلی کوتاهتر از آنی باشند که فکر میکنند، اما میدوند ،میروند، چنگ می‌اندازند. نشسته ام توی مهمانی و زل زده ام به سقفی که هر کی ردی رویش انداخته. مثل دخترک لجباز آن سال‌ها کز کرده ام یک گوشه، نمیخواهم نا امید باشم اما میدانم دستم نمیرسد، که اگر هم برسد میان این همه رد انگشت های جان دار دیده نمیشود. میگویم، حالا که دعوت کرده ای و حالا که سرم را انداخته ام پایین و آمده ام به این ضیافت، خودت یک کاری برای این حال خسران زده‌ی مان بکن. بگذار اندازه سر سوزن هم که شده ما هم دستمان برسد به بلندای سقفِ این بزمی که به پا کردی. بگذار وقتی داریم از مهمانی ات میرویم ، بار حسرتمان خیلی سنگین نباشد. ما یک ولی‌نعمت هایی داریم که از دایی مجید خیلی مهربان ترند، اصلا: خودشان به ما یاد دادند اینگونه خطابشان کنیم:عاَدتَکُمُ الْإحسان وَ سَجیَّتُکُمُ الْکَرَم.... اجازه بده به کمک اینها ما هم دستانمان را برسانیم به سقف رحمتت. #الهی پ.ن: عکس را عید امسال گرفتم ، وقتی اصفهان منزل دوستی مهمان بودیم ، سقفشان عجیب به سقف خانه‌ی مامان جون اینها میماند..... . @hiyaam

قطره چون واصل به #دریا گشت دریا می‌شود... #صائب @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف

پرید جلو تلویزیون گفت: مامان من طرفدار قرمزام. ذوق مرگ شدم😅 بالاخره فطرت بچه پاکه، ناخودآگاه گرایش داره به سمت حق. . پ.ن: خونه‌ی مادر بزرگه همه چیش جذابه. حتی فرش و روتختی و رو متکایی😅 . #خونه_مادربزرگه #سرتو_بالا_کن_جدولو_نگاه_کن . @hiyaam

من آدمِ ارتباطِ مجازی نبودم....

بسم الله الرحمن الرحیم یک: سلام، ذجاجی هستم خوشحالم از اینکه در جمع شما حضور دارم. . ببخشید یه سوال داشتم، محتواها رو چه روزی باید ارسال کنیم؟ . شما اسم کوچیکتون چی بود؟ . چه جالب؟ اهل جنوبید؟ . آخی ، کجای تهرانید؟ . اتفاقا من هم خیلی دلم میخواد یه بار بیام اهواز. . خانم شیرین بیگی الان تبریز هوا چه جوریه؟ . خانم موسوی جان شما به دریا نزدیکید یا دور؟ . ببخشید خانم کریمی ، من هی شما رو با خانم کریمان اشتباه میگیرم. . خانم اکبر نیا چه اسم با مزه ای دارید. . میشه آدرس اینستاگرام تون رو بدین خانم رحمانی؟ . از محفل چه خبر خانم علیپور؟ . .خانم نوروزی خیلی دوست دارم زودتر کتابتون رو بخونم. . دو: حدییییث سر جدت اینقدر به واژه های من گیر نده. کوووثرر میزنمتاااا یکم کمتر حرف بزن تو ویس خب. طاهره اون خورشته که کدو داشت زود آماده میشد رو یادم میدی؟ مرضیه کم منبر برو برا من، من خودم آخوووندم. زینب این بچه رو تا چند ماهگی باید باد گلوشو بگیرم ؟ هدی من می‌خوام همه جا تو رو با خودم ببرم، چون با کریمان کارها دشوار نیست:)) نفیسه کوفته تبریزی وسطش تخم مرغ داره؟ فاطمه امشب رفتی حرم دعام نکنی خودت می دونی ، فهمیدی؟؟؟؟ راضیهههه اومدی تهران کتابت رو برام بیار بهم اهدا کن دیگه:)) میثاق یه آماری می‌خوام برام درمیاری؟ ریحانه خانوووم حواسم بهت هستاا زیر آبی میری هی. فاطمه مراقب خودت باش دیگه، من اگه نزدیک بودم میومدم پیشت. مهدیه جان شما سلطان قلبهایی:) زهرا پا میشم میام کتکت میزنم هم خودت راحت شی هم من. مبارکههه ، دست هادی ، هانی رو بگیر خب بیار اینجا دیگه اه، لوووس. فایزه بخداا اگه این پتو قلاب بافیه رو برام نمیفرستادی بچم یخ میزد:)) . . سه: من آدم ارتباط مجازی نبودم، آدم صمیمیت مجازی نبودم، من اصلا مجازی ای نبودم. نمیدانم چه شد ؟؟ نفهمیدم، به خودم آمدم دیدم دلم دارد برای دوستان ندیده ام تنگ میشود.... نفهمیدم چه اتفاقی افتاد که بعد از یکسال، منِ خشکِ یخِ، با غریبه ارتباط نگیر و قفل، حالا دلم برای تک تکشان می‌تپد و تنگ میشود و دوستشان دارم. این خاصیت هم رویا بودن است یا شاید هم مبنا بودن. پارسال دقیقا همچین روزی خانواده ما سومی ها تشکیل شد. حرف بیشتری ندارم. خدا برایم حفظتان کند و برایتان حفظم کند😅 و به قول کوثر: تمااام #ما_یک_خانواده‌ایم #هم_رویاییم #هم_مبنا @hiyaam

برای پریسا مزینانی....