#یادآوری 📌 سی ام بهمن، آخرین مهلت ارسال یادداشت‌ها و آثار ادبی علاقه‌مندان به حضور در جشنواره ادبی_رسانه‌ای حضرت ابوطالب(ع) ✔️ارسال به @rahil1357 #حضرت_ابوطالب #حامی_پیامبر(ص) #نویسندگان_حوزوی

✔️جهادگری در شرایط خاص ✍️نجمه صالحی می‌خواست فروشگاهش را افتتاح کند از پدرش خواست تا همه اقوام را دعوت کند و افتتاحیه خوبی برپا شد. معمولا هر وقت کار جدیدی را می‌خواهیم شروع کنیم، حمایت دیگران برایمان مهم است خصوصا اگر آن یک نفر تنها فرد تاثیرگذار زندگی‌مان باشد و چون کوه پشت سرمان! دلمان گرم است به حضورش و قوی کار را ادامه می‌دهیم! او نیز برای تبلیغ دین نوظهورش چنین تکیه‌گاهی لازم داشت، کسی که حتی در مقابل مخالفت‌ها، حامی او باشد! و عمو و سرپرست کودکی‌اش این کار را انجام داد! او با فهم عمیق و درک دقیق راه روشن برادرزاده‌اش تصمیم گرفت تا آخر عمر همراهی‌اش کند. او در برابر خدای محمد(ص) تسلیم بود. در روزگار غربت اسلام حامی دین شد! او با از خودگذشتگی بی‌مثال خود از یک کفیل و حامی پا فراتر نهاد و با بذل جان، مال، فرزندان و فداکردن سروری و ریاستش بر قریش، در حمایت از رسالت محمد(ص) جهاد کرد. او به دلیل حفظ جان نبی(ص) و عمق بخشیدن به ریشه‌های درخت اسلام، هیچ گاه به شکل علنی از دین اسلام دفاع نکرد، بلکه بیشتر حمایت مادی، روحی و اخلاقی از پیامبر(ص) و پیروان او می‌کرد. او یک مجاهد فی‌سبیل‌الله بود. عالم‌گیر شدن اسلام نتیجه جهاد او و جهادگرانی همچو اوست. در روایتی در کتاب الغدیر، جلد ۷، پیشوای پنجم(ع) ایمان وی را سنگین‌تر از ایمان همه می‌داند و در این مورد می‌فرماید: «اگر ایمان همه خلق را در یک کفه میزان قرار دهند و ایمان ابوطالب را در کفه دیگر، ایمان #ابوطالب رجحان دارد». 🥀بیست و ششم رجب سالروز رحلت سیدالبطحاء #حضرت_ابوطالب علیه السلام تسلیت🥀 #جمعه #حضرت_ابوطالب @AFKAREHOWZAVI

مُجاهد مُخلص ✍🏻 زهرا کبیری پور وقتی حرف از جهاد می‌شود، اولین واژه‌ای که به ذهن می‌رسد اخلاص است. امروزه از واژه‌ی جهاد بسیار استفاده می‌شود، اما در همان کارهای جهادی اسم شخص و سازمان حتما باید در پایان کار امضا شود؟! اما در روزگار صدر اسلام، در هنگامی که نهال اسلام نوپا بود و ریشه ندوانده بود و در روزگاری که هجوم دشمنان همچون بادهای سهمگین این نهال نوپا را به این سو و آن‌سو می‌کشاند. افرادی همچو ابوطالب(علیه‌السلام) عموی پیامبر با تمام هستی خود از جان، مال، فرزندان و حتی موقعیت اجتماعی‌سیاسیِ خود استفاده کرده و تکیه‌گاهی قدرتمند برای این نهال جوان شدند. افراد مخلص و مجاهدی که جزئیات دقیقِ ایثار و جهاد آن‌ها به طور کامل در هیچ کتابی روایت نشده است! افراد گمنامی که در راه جهاد برای اسلام دنبال کسب نام و نشان نبودند و هرجا که به آن‌ها نیاز بود سراسیمه حاضر می‌شدند و از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کردند. عموی پیامبر یکی از معروفترین مجاهدان خاموش صدر اسلام بود که در اخلاص و گمنامیِ او همین بس که در طول تاریخ حتی نسبت به ایمان او نیز از طرف دشمنان خدشه‌وار شده است. زندگیِ نورانی حضرت ابوطالب(علیه‌السلام) در تسلیم بر اوامر خداوند خلاصه شده بود و تاریخ گواهی می‌دهد که او با از خودگذشتگیِ خود در کسوت یک حامی در حمایت از مأموریت پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) از هیچ کوششی کوتاهی نکرد. اگر نهال نوپای اسلام امروز به یک درخت تنومند، مبدل شده و در تمام دنیا سایه افکنده است، نتیجه‌ی حمایت مجاهدان مخلصی مانند حضرت ابوطالب(علیه‌السلام) است که با تمام هستیِ خود از آن محافظت کردند. و تلاش این مجاهدان خاموش و مظلوم صدر اسلام به زودی با ظهور آخرین سلاله‌ی پیامبر و گسترش عدالت او در تمام جهان به ثمر خواهد نشست. ▪️۲۶ رجب سال‌روز رحلت حضرت ابوطالب(علیه‌السلام) تسلیت باد▪️ #حضرت_ابوطالب #رجب #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

◾️به بهانه‌‌ی رحلت #حضرت_ابوطالب 💠 پرده‌دار پرده‌نشین ✍ علی اسفندیار همیشه می‌گویند: کار را آن کس کرد که تمام کرد. درست. اما چه کسی شروع می‌کند؟ چه کسی مبتدای حرکت‌هاست؟ چه کسی در نقطه آغازینِ رویدادها قرار دارد؟ و پرسش‌های جدیِ دیگر. گفتن از «ابوطالب» گفتن از آغاز است، سرودن از سرچشمه است و «خاموشی»، خصلت سرچشمه‌ها!‌ این سکوت را اهالی رود و مردمان پایین دست، سخت می‌شنوند؛ هیاهوی رود مگر می‌گذارد؟! چشمه‌ها حال چشمه را بیشتر می‌دانند؛ ابوطالب اگر پسر عبدالله را به آغوش و پناه امن خود نمی‌کشید، جوششی رخ نمی‌داد، جریانی به صدا در نمی‌آمد، اسیری به آزادی نمی‌رسید، دختری زنده نمی‌ماند، زهرایی ظهور نمی‌کرد، اسداللهی بر طاغوت غالب نمی‌شد، ما نیز در کعبه و کربلایی وقوف نمی‌یافتیم و عِطر عِترت را عالم‌گیر نمی‌دیدیم؛ همه و همه حاصل آن چشمه‌ی خموش و پرجوش است.  سید بطحای ما، بذل نفس را از دوران سقایت حاجیان تمرین می‌کرد، تا این که چشمه هشت‌ساله را در هنگامه‌ی خشکسالی به آسمان نشان داد، آن گاه ابر را به باران فرا خواند و مردمِ سوت و کور آن زمان را حیات نوشاند! ابرهه کجاست که تسخیر ابرها را ببیند و از دریاشدن زمزم مکه، قالب تهی کند؟! هنوز وقت پیام بریِ ابوطالب فرا نرسیده است، ابوطالب نخستین حافظ طلوع پیامبر است، ماه بطحا باید پرده‌نشین باشد تا شب‌زده‌ها، پذیرای صبح شوند. همان خشک‌های باران خورده، حالا شده‌اند دشنه‌کش مسیر خاتمِ اوصیا! و کفیل باکفایت رسول همچنان خاموش بود، از پشت چشم‌‎های سران بت‎ها باخبر بود و از اسرار مصطفا آگاه؛ بی‌دلیل نیست که حال چشمه را چشمه می‌داند! یقه سفیدهای بی‌خیال آن زمان، با ریش سفیدی طالبُ المؤمنین مدیریت می‌شدند تا فتنه‌های سیاه، راه را بر علنی‌شدن انقلابِ پیامبر نبندد. به راستی چه قرابتی بین ما و آن پرده‌دار پرده‌نشین برقرار است؟ و چه نسبتی با دودمان محمد(ص) داریم؟ با صلب شامخ «طالبِ حقیقت» است که زمین، از صاحبان زمان، رنگ و رو گرفت و انوارشان چشمگیر شد. با ابوالائمه است که دوازده اقیانوسِ تمام‌نشدنی، دارایی ما شدند، و اکنون شُکر این شرب مدام را بر کدام آستان سر بساییم؟! آری! ابوطالب کارهای آغاز اسلام را به خوبی به اتمام رساند؛ ابوطالب با آغازش، پایان اسلام را ضمانت کرد تا وقت دیدارِ «آن یار غایب»، و اگر محبتِ محمد را فرو نمی‌خورد ما رشحه‌ای از عشق سرشارش نمی‌نوشیدیم. ای «نَبَعُ الاِمامَه»، ای چشمه آرام نور! چه هنرمندانه و پنهانی عشق را سر می‌کشیدی و چه هنرمندانه، هنرِ کتمان را به ما آموختی تا عشق عالم‌گیر شود. اگر پدرت عبدالمطلب می‌گفت: أنا ربّ الابل و للبیتِ ربُّ، تو نیز خدای کتمان عشق و لامیّه‌های آشکاری و خدا نیز خدای آخرین پیامبرش! و آخر سخن این که: در کار گلاب و گل حکم ازلی این بـود/ کین شاهد بازاری وان پرده‌نشین باشد. #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN