ستاره‌های بزرگ، با جرمی ۲۰ برابر جرم خورشيد ما زمانی که سوختشان تمام می‌شود شروع به جمع شدن می‌کنند و مدام #چگالی آنها بيشتر و بيشتر می‌شود، و مدام داغ‌تر و داغ‌تر می‌شوند. برای ستاره‌ای با چنین جرمی هيچ نيرويی در جهان هستی وجود ندارد که توان متوقف کردن و جمع شدنش در خود، را داشته باشد. هسته بسيار سنگين شده و همين امر باعث می‌شود که به جمع شدن در خود ادامه دهد. #گرانش، وحشی شده است! در حدود ۱۵ ثانيه نيروی غير قابل مهار ستاره‌ای را که ميليون‌ها مايل قطر دارد به چيزی با قطر حدوداً ۱۲ مايل در هم می‌شکند. همۀ جرم ستاره همچنان پابرجاست و همين جرم خودش است که مدام باعث می‌شود که بيشتر در خود فرو رود و کوچکتر شود دمای مرکز به ۱۰۰ ميليارد درجه می‌رسد. لايه‌های بيرونی بصورت ابرنواختر منفجر می‌شوند، اما در مرکز هستۀ ستاره در چيزی به نام “چاه گرانشی” سقوط می‌کند. ستاره خودش را در يک نقطه فشرده می‌کند يک سياهچاله متولد می‌شود!!! هنگامی که ستاره پر جرمی به شکل #ابرنواختر منفجر می‌شود، شاید هستۀ آن سالم بماند. اگر جرم هسته بین ۱.۴ تا ۳ جرم خورشیدی باشد جاذبه، آن را فراتر از مرحلهٔ کوتوله سفید متراکم می‌کند تا این که #پروتون‌ها و #الکترون‌ها برای تشکیل #نوترون‌ها به یکدیگر فشرده شوند و یک ستاره نوترونی متولد می شود. برای اینکه تصور بهتری از یک ستاره نوترونی در ذهنتان به وجود بیاید، می‌توانید فرض کنید که تمام #جرم خورشید در مکانی به وسعت یک شهر جا داده شده‌ است. یعنی می‌توان گفت یک قاشق از ستاره نوترونی یک میلیارد تن جرم دارد. @Ir_nojoom