. امر «نوشتن» در غربت است. در غربت است که انسان می‌فهمد شعر ها و قصه ها به چه درد می‌خورند. اینجاست که اشک می‌ریزد و خوشحال است که داستایوفسکی ده سالش را به نوشتن رمان ابله گذارنده. او با روزگار می‌رود و می‌خواند که: شبی که آواز نی تو شنیدم چو آهوی تشنه پی تو دویدم دوان دوان تا سر چشمه رسیدم نشانه ای از نی و نغمه ندیدم در درد است که زبان با انسان سخن می‌گوید و پاسخ آن سخن شعر است. داستان نیز شاعرانه نوشته می‌شود و این به معنای نوستالژی گری نیست. این همان عهد هنر است که ما امروز آن را از یاد برده ایم و این نه یک قصور جمعی و گروهی که حوالت سوزناک شب های تاریک است. شاید بتوان گفت شب های تاریک توسعه نیافتگی و نوشتن در این تاریخ درد است. هرچند روشنفکرنماها در کلاس هایشان با لبخند بدبختی های کافکا را شخصیت پردازی کنند و ابلهی داستایوفسکی را درس بدهند اما نوشتن، با چنین خیال راحتی پیش نمی آید. اول باید عهد هنر را درک کنیم... ✍🏻 ز.قربانی #عهد_هنر #درباره_گروه_جان_قلم @Jane_ghalam

🌱 قلم نویسنده جان دارد. او گرسنه می شود. وحتی تشنه... احتیاج به آب و غذا دارد. گاهی آنقدر این قلم را و با جانی خسته در میدان کاغذی می چرخانیم تا از حال می رود. تازه انتظار داریم قدم های بلند و محکمی هم بردارد . همچنان بدون توقف بدود و هنر نمایی کند. اما کم کم از نفس می افتد و بی رمق می شود . ما هم سریع از او نا امید می شویم . برای همیشه او را کنار می گذاریم. با دستان خود زنده به گورش می کنیم. غافل از آنکه این قلم زبان بسته گرسنه و تشنه است. او محتاج کمی آب حیات است. می توانیم با یک جرعه واژه های آبدار و خوردنی... یا حتی روزانه با یکی دو صفحه کتاب سیر و سیرابش کنیم. اگر می خواهیم قلمی سر حال وسر زنده داشته باشیم باید حواسمان حسابی به جسمش و روحش باشد. بله جسم و روح! هیچ جای تعجب نیست. قلم یک نویسنده، جان دارد. نویسنده در برابر او مسئول است. بایدحسابی به خورد وخوراکش برسیم. آن هم از نوع خوب و مناسبش... هرچیزی نباید به خوردش بدهیم. با خواندن کتاب های خوب داستان های خواندنی دل نوشته ها و متن های جذاب و پر محتوا ... پرورشش بدهیم. تا رشد کند ، قد بکشد... گاهی حتی احتیاج به دوپینگ دارد . وقتی که بی حال وکسل می شود و نایی برای نوشتن ندارد. کافی است، جرعه ای از واژه ها بنوشد. تکه ای از جملات انگیزشی نوش جان کند. آن وقت است که دوباره جان می گیرد. و جست و خیزش را بیش از پیش خواهیم دید. واقعا بی انصافی محض است‌. توقعی بی جاست. که از قلمی گرسنه ، دویدن یا پریدن بخواهیم. اوج گرفتن بخواهیم. خطای اکثر نو قلمان این است که گمان می کنند یک قلم جادویی به دست گرفته اند که خود به خود شارژ می شود . و تا آخر عمر بی هیچ توقفی می تواند بتازد. اما... میان راه که قلمشان از نفس می افتد. نا امید از همه جا و همه کس با لب و لوچه ی آویزان به ناچار ، سکون را انتخاب می کنند. شاید هزار بار با خود می گویند تو آدم این کار نبودی... و چماق سرزنش را به دست می گیرند به جان خود و قلمشان می افتند. در آخر هم شاهد مرگ تدریجی آن می شوند. و ناتمام می مانند... در حالی که اصل نوشتن به خواندن است. هرچه بیشتر بخوانیم بیشتر ، بهتر زیباتر و قوی تر می نویسیم . و اوج می گیریم . پس باید همزمان، بخوانیم و بنویسیم ، بخوانیم و بنویسیم... ✍🏻مشهودی @Jane_ghalam

چه نیاز به قصه؟ چه نیاز به روایت؟ 🔶حجت‌الاسلام نجات‌بخش در جمع اهالی روایتخانه 🔸بهمن ۱۴۰۱، مجموعه سها @Jane_ghalam

. 🔆نویسنده باید عالم بسازد تا انسان ها جای خودشان را پیدا کنند 🔆کشور ما گیر قلم شماست و قلم شما باید راه بگشاید 🔆ما نیاز به بازخوانی قصه و روایت داریم 🔆متاسفانه هنر به صرف زیباسازی تبدیل شده است درصورتی که هنر راهگشاست... .

. 🔷🔹به راستی چگونه می توان انقلاب را روایت کرد وقتی حتی نمی دانیم که روایت چیست؟🔹🔷 #بازخوانی_روایت @Jane_ghalam

نویسنده برای نوشتن جانش را می‌دهد ♥️ نویسنده سرباز پیاده‌نظام است. او می‌داند پیشروی همان خاکی است که وجب به وجب، هر روز، هر ساعت و هر دقیقه از دشمن می‌گیرد و بهایش را با خون می‌پردازد. هنرمند کفش جنگ به پا دارد. او خودش را در آینه مثل سرباز کوکی می‌بیند. بدانید که فرشتگان الهام به آدم‌های سخت‌کوش لطف دارند و از آدم‌های دمدمی‌مزاج متنفرند. 🖊 استیون پرسفیلد #به_نویسنده 🏠‧₊˚@WriteClub

لینک ✍ یک دیدگاه رایج درباره هنر آن است که آن را از دریچه زیبایی‌شناسی تماشا کنیم. زیبایی‌شناسی به مثابه چیزی که میتوان با رویکردی علمی یا شبه علمی آن را مطالعه کرد، عناصر تعیین کننده اش را شناسایی کرد و در همه جا به کار برد. این نگاه کارکرد اصلی زیبایی‌شناسی را ایجاد تجربه حسی-خیالی لذت‌بخش و آرام‌بخش میداند که برای انسان راحت و فراغتی از مشغله‌ها و سختی های روزمره به وجود می‌آورد. مانند چای عصرانه ای که در لابه‌لای دوندگی های هر روز بسیار دلچسب است. ✒️ اما این دیدگاه مخالفان سرسختی هم دارد. به نظر شما آیا هنر این است؟ یعنی اثری که مولفه های زیبایی شناسانه داشته باشد و موجب راحت روان شود؟ پ ن: تصویر با هوش مصنوعی تولید شده است. @jane_ghalam

🔰صیاد، قرآن و قصه 🔻فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ 🔹بنظر میرسد فیلم صیاد فارغ‌ از نقدهای مرسوم مورد استقبال مردم قرار گیرد. چرا که برای ما تشنگان رها در بیابان نوشیدن قطره آبی غنیمت است و قصه‌ی صیاد برای امروز ما همچنان زنده و تاثیرگذار است. 🔸تماشای این فیلم بهانه‌ی خوبی برای یادآوری و ذکر یاد صیاد و رجوع به زبان و بیان اوست. صیادی که بنظر من خود یکی از مظاهر قصه گویی در انقلاب اسلامی است. 🔹فیلم صیاد میتوانست به مراتب سینمایی‌تر و دراماتیک تر باشد اگر بجای درام پردازی و استفاده از وقایع تاریخی برای روایت از پیش تعیین شده‌ی خود، گوش جان به روایت صیاد از زندگی و مسیر خود می‌سپرد. کسی که روایت صیاد از اتفاقات و سیر علی معلولی ماجراها را از زبان او بشنود دیگر سراغ این نمی‌رود که از زبان همسر جملات سانتیمانتال را به او نسبت دهد. 🔸شاید بتوان گفت که صیاد جزو معدود قهرمان‌های ملی ما باشد که نه تنها کتوم نبوده بلکه به تفکر و روایت و قصه گویی وقایع زندگی خود پرداخته است. شاید یکی از دلایل این امر انس صیاد با زبان قرآن است که او را به این مسیر کشانده که در همزبانی با قرآن عبرت‌های خود از مسیر جستجوی‌ حق را بیان کند. 🔹صیاد به عمق کشکمکش‌های آن برهه واقف بوده و مسئله را به زیبایی بیان می‌کند. مسئله‌ی ناهمگونی ارتش و سپاه نه یک امر کاریکاتوری برای تضاد نام عملیات خیبر و فتح المبین در مقابل کرکس و عقاب و تضاد کتونی و پوتین، بلکه تقابل دو رویکرد و دو نحوه نسبت متفاوت با پدیده‌هاست. نسبت‌هایی که باهم به تعبیر صیاد ترکیب مقدس میسازند و گره گشای موانع جنگ می‌شوند. ترکیب مقدسی از ابتدای ورود به کردستان دغدغه‌ و طرح اصلی صیاد بوده است. 🔸صیاد همیشه‌ ورای سیاست زدگی‌ها بوده و این در نحوه‌ی روایت او از وقایع کاملا مشهود است. چیزی که برخلاف آن را در فیلم صیاد با قرار گرفتن او در تقابل با بنی‌صدر مشاهده میکنیم. او جریان حق را در اتفاقات جستجو و آن‌ها تحت یک امر کلی باهم مربوط میسازد. 🔹فیلم در خصوص پیرنگ صیاد با امام و مردم سکوت میکند و با ارائه‌ی تصویری کلیشه‌ای از بنی‌صدر، زبانش در بیان کشمکش‌های جامعه‌ی آن زمان گویا نیست. سخن درباره‌ی فیلم بسیار است که در این مقال نمی‌گنجد. 🔸شنیدن روایت صیاد نه تنها در جهت فهم وقایع زندگانی او بلکه برای آموختن نحوه‌ی جدیدی از قصه گویی ضروری است. صیاد در قصه گویی جهانی خلق میکند که باخداست و تقدیر الهی را در جای جای آن می‌تواند لمس کرد و شنید. انتخاب وقایع و نحوه‌ی مرتبط ساختن آنها با یکدیگر در ساختاری کاملا دراماتیک و البته حق جویانه و تقدیری است. برای هر علاقه‌مند به فیلمنامه نویسی و داستانگویی که میخواهد جهان انقلاب اسلامی را به تصویر بکشد انس با زبان صیاد میتواند راهگشا باشد. 🔹شاید بتوان گفت که روایت صیاد مدخل و سرآغاز خوبی برای قرار گرفتن در مسیر جستجو و فهم زبان قرآن در قصه‌گویی است. ✍🏻زهراسادات شریعتی #سینمای_دانش_بنیان #نقد_و_سینمای_دانش_بنیان 🆔 @ghabe_hasht @jane_ghalam

روزها برای ما مصرف می‌شوند، هیچ ساعت و روزی برای ما نمی‌ایستد، ما نقطه‌ی وقف نداریم، همچنان لحظه‌ها در گذرند و ما در پی آنها دوان می‌رویم، همه روزها شبیه به هم، امورات تکراری ... روزهای ما صاحب معنا نیست، روزهای ما خالی از اوقات است . اوقات همان زمان معنادار است ... مادری که انتظار تولد فرزند خود می‌کشد یا عاشقی که در فراق معشوق می‌سوزد چگونه روزها را میگذراند؟ موی سپید می‌کند تا لحظه‌ای لحظه‌ی دیگر شود... روزهای ما، قصه میخواهد، تا ما در آن پیدا شویم، قصه‌ای نه از جنس بافتن، بلکه از جنس درک زمانی که در آنیم. از جنس پرواز خیال و گشودگی... قصه یک بستر منسجم و معنادار است که غبار سردرگمی را کنار می‌زند و می‌گوید ما چه هستیم و چه نیستیم و اینجاست که کمی در نسبت با زمان، امام زمان را می‌یابیم و انتظار فرج او در ما شکل میگیرد... @jane_ghalam

. اندیشه ای که در قالب هنر نگنجد ماندنی نیست. 📍رهبر انقلاب @Jane_ghalam

. دهه ۴۰ تا ۷۰ پر از اتفاقات قابل توجه در هنر بود. در سینما، ادبیات، موسیقی و... امثال جلال آل احمد و نادر ابراهیمی و فرهاد و بسیاری از هنرمندان دیگر در این دهه ها زیستند و گفتند و رفتند. اما حالا خفقان همه ی زمین را گرفته است. کاش هنر دوباره آغاز می شد... کاش تکان می خورد همه چیز... کاش صدایی مثل بمب حرفی مثل طلا عشقی مثل عشق مجنون این سکوت اسفبار را تمام کند #سکوت_هنر @Jane_ghalam