#لحظه_نگاشت 🍀موضوع انشا را که میدهم همه ابروهایشان را کج و کوله میکنند و چشم ها را خسته. اولین ناله ها بر می خیزد: خانوم، من هیچی به ذهنم نمیرسه. از آن سمت دیگر : آخه من چه میدونم یک ساعت چه احساساتی داره. و باز از همان عقب های کلاس: ای وای، خانوم، یعنی الان قراره ما یک ساعت باشیم؟ خوب که به حرفهایشان گوش میدهم، ماژیک را برمیدارم و دو سه تا شروع روی تخته می نویسم. فوری می پرسند: میشه ما با همین جمله ها شروع کنیم. و جواب حتما مثبت است. کم کم صدای شکایتها می خوابد. بعضی دارند می نویسند و برخی هم با نگاهی که خبر از جرقه در ذهن می دهد توی حال و هوای خودشان هستند. یکی خودکار را روی لُپش گذاشته، دیگری دارد با چشم ریز کرده از ایده خلاقانه خودش لذت میبرد و چند نفری هم دستشان را بالا گرفته اند تا بپرسند فکر بکرشان خوب است یا نه. یک ربع بعد که بچه ها شروع میکنند به خواندن انشاهایشان، از این همه سیالیت و روانی در سرشان لذت میبرم. حُسنا، از ارزش زمان گفته و بی خیالی ما آدم ها نسبت به آن، با همان واژه های نابی که همیشه در آستین دارد. زهرا میگوید ماجرا درباره دختری است که با داشتن یک ساعت میتواند بفهمد که آدم ها کِی میمیرند، فاطمه لحظه زلزله را طوری تعریف کرده که دلم میخواهد عقربه ها در داستانش پیش نروند، و .... اسما هم مثل همیشه با ایده ساده اش فضای طنز ایجاد کرده و کلاس را شاد می کند. مَهدا، زینب، دُرسا، بهار،ستایش و ..... همه شان دلنشین می نویسند و زیبا. با اینکه شروع سختی داشتیم، اما پایانِ ماجرا خوش بود...» #مربی: فهیمه فرشتیان #رضوان #دوره_اول @jaryaniha