اطلاعیه مراسم اولین سالگرد ارتحال حضرت آیت‌الله شریعتمداری رحمة‌الله‌علیه (استاد فقید حجت‌الاسلام‌والمسلمین علیرضا کریمی)

✅ بعد از اینکه صاحب مال گمشده پیدا نشد، چه وظیفه‌ای داریم؟ اگر کسی که مالی را پیدا کرده، تا یک سال اعلان کند و صاحب مال پیدا نشود، در صورتی که آن مال را در غیر حرم مکه پیدا کرده باشد، می‌تواند آن را برای صاحبش نگهداری کند که هر وقت پیدا شد به او بدهد، و می‌تواند آن را از طرف صاحبش به فقراء صدقه بدهد و طبق نظر امام خمینی می‌تواند برای خودش تملک کند، اما طبق نظر آیت‌الله سیستانی بنا بر احتیاط واجب نمی‌تواند آن را برای خود بردارد. ضمناً اگر بعد از آنکه یک سال اعلان کرد و صاحب مال پیدا نشد، مال را برای صاحبش نگهداری کرد و از بین رفت، چنانچه در نگهداری آن کوتاهی نکرده و تعدّی یعنی زیاده‌روی هم ننموده، ضامن نیست، ولی اگر از طرف صاحبش صدقه داده باشد، صاحبش مخیر است بین آنکه به صدقه راضی شود، یا عوض مالش را مطالبه کند و ثواب صدقه برای تصدّق‌کننده باشد.

برای تهیه کتاب احکام کاربردی می‌توانید به فروشگاه کتاب بین‌الملل، شعبه تهران، ضلع شمال شرقی میدان فلسطین، مراجعه فرمایید. تلفن: ۰۲۱۸۸۹۱۲۰۵۷ 📌 ان‌شاءالله به محض عرضه کتاب در فروشگاه قم و یا امکان سفارش آن از سایت انتشارات، از همین جا اطلاع‌رسانی خواهد شد.

✅ اگر جست‌وجوی صاحب مال گمشده سودی نداشته باشد، وظیفه چیست؟ طبق نظر امام‌خمینی هر مالی که ارزش آن یک درهم و بیشتر باشد و شخص بداند که جست‌وجو فایده ندارد یا قبل از تمام شدن سال از یافتن مالکش‌‎ ‏مأیوس شود، برای آن مال جست‌وجو لازم نیست و شخص مخیر است که آن را باقی نگه داشته و برای مالکش حفظ کند یا صدقه دهد و البته هر وقت صاحبش پیدا شد، چنانچه به صدقه دادن راضی نشود، عوض آن را به او بدهد. اما آیت‌الله سیستانی می‌فرمایند اگر مالی را که نشانه دارد و قیمت آن به یک درهم می‌رسد در جایی پیدا کند که معلوم است به واسطۀ اعلان، صاحب آن پیدا نمی‌شود، تا زمانی که از یافتن مالک ناامید نشده، بنا بر احتیاط واحب باید مال را برای صاحبش نکهداری کند؛ اما اگر نامید از یافتن مالک شد، باید از روز اوّل آن را از طرف صاحبش به فقرا صدقه بدهد، و نباید صبر نماید تا سال تمام شود و بنا بر احتیاط واجب، صدقه با اذن حاکم شرع باشد.

توضیح المسائل جامع آیت‌الله سیستانی در چهار جلد منتشر شد و روز یکشنبه ۸ خرداد ۱۴۰۱ مهمور به مهر تأیید آیت‌الله سیستانی گردید.

#گزیده_کتاب #آقا_روح_الله 📚 او از جوانی به دو خصلت نماز شب و شرکت نکردن در مجلس غیبت معروف بود. اگر احساس می‌کرد کسی می‌خواهد غیبت کند یا بلند می‌شد و می‌رفت و یا به‌شدت جلوگیری می‌کرد. دوستان او در مورد احوالاتش می‌گفتند: "آقا روح‌الله حتی از گناه صغیره هم اجتناب می‌کند و بلکه بالاتر از آن، از مکروهات نیز اجتناب دارد و مثلاً همیشه به جای خنده بلند، تبسم می‌کند، چرا که خنده بلند و یا قهقهه کراهت دارد." طبیعتاً فضای معنوی آن زمان حوزه قم و رسیدگی‌های اخلاقی حاج شیخ به طلاب در ملکه شدن چنین خصلت‌هایی بی‌تأثیر نبود. 📌 برگرفته از ص ۱۴۸ و ۱۴۹ کتاب https://nashrebeynolmelal.ir/?p=6303

در روز 14 خرداد، یاد و خاطره مرجع عالیقدر جهان تشیع و معمار انقلاب اسلامی، حضرت امام‌خمینی رحمت‌الله‌علیه را گرامی می‌داریم. خداوند ایشان را با اجداد طاهرینشان محشور فرماید.

✅ نگاه و پوشش 📝 در باب نگاه به نامحرم و حفظ حجاب و نیز نگاه به شرمگاه دیگران و لزوم پوشش آن، دو نکته وجود دارد که باید آن‌ها را مد نظر قرار داد: 1⃣ اگر انسان بداند در صورتی که در یک مکان مشخص قرار بگیرد، حتماً ولو بدون اختیار چشمش به نامحرم یا شرمگاه دیگران می‌افتد، جایز نیست در آنجا قرار بگیرد؛ یعنی یا باید از قرار گرفتن در آن مکان خودداری کند یا اگر آنجا قرار گرفت، چشمان خود را ببندد. اما اگر چنین یقینی وجود نداشت و انسان احتمال بدهد که قرار گرفتن در یک مکان خاص، موجب افتادن نگاهش به نامحرم یا شرمگاه دیگری می‌شود، اشکالی ندارد که در آن مکان قرار بگیرد. اگرچه باز هم احتیاط در آن است که انسان به آنجا نرود یا اگر رفت، چشمش را ببندد. 2⃣ اگر مرد شک داشت در جایی که عریان شده، نگاه کسی که اجازه ندارد (کسانی چون همسر و کودک غیر ممیز اجازه دارند)، به شرمگاهش می‌افتد یا خیر، یا زن شک داشت در جایی که حجاب ندارد، نگاه نامحرم بر او می‌افتد یا خیر (در مورد زن نیز توجه شود که شرمگاه وی را حتی محارم و زنان نیز نمی‌توانند ببینند جز همسر و کودک غیر ممیز)؛ 📌 طبق نظر امام‌خمینی اگر آنجا در معرض نگاه دیگران باشد، مثل قرار گرفتن لب پنجره‌ای که عابران کوچه و خیابان می‌توانند آن را ببینند یا در حیاط خانه‌ای که ساختمان‌های اطراف به آن اشراف دارند یا در ایوانی که از خارج منزل هم دیده می‌شود، بنا بر احتیاط واجب باید خود را بپوشاند. همچنین طبق نظر امام‌خمینی اگر شک داشت کسی که او را می‌بیند، از افرادی است که نگاهش حلال است (مثل همسر یا طفل غیر ممیز) یا از افرادی است که نگاهش حرام است، واجب نیست خود را بپوشاند؛ مگر اینکه آن ناظر قبلاً نگاهش به او حرام بوده و حالا انسان شک داشته باشد که هنوز هم نگاهش حرام است یا خیر؛ مثلاً شک کند که فرد بیننده دیوانه شده و قدرت تشخیصش را از دست داده یا هنوز عاقل است. 📌 اما طبق نظر آیت‌الله سیستانی در صورت شک، چه شک در وجود بیننده و چه شک در اینکه بیننده نگاهش حرام است یا حلال، پوشاندن، بنا بر احتیاط مستحب است و واجب نیست. ـــــــــــــــــــــــــــــ العروة الوثقی، کتاب الطهارة، فصل فی احکام التخلی، م 9 و 10