یازهرا: پلان هفتم من سرطان دارم ❤️😊 زندگیم داشتم میکردم برای خودم تا پارسال که مامان رضا زنگ زد برم خونشون ، ازم خواستگاری کرد برای برادر اقا رضا قرار شد با محمد علی حرف بزنیم بهم گفت من قصد ازدواج ندارم و اگه بخوام هم ازدواج کنم با دست خورده کس دیگه ازدواج نمی کنم. الانم به خاطر اصرار مامان اینجام . خیلی بهم بر خورد حرفش. فهمیدم مامانش داره بهم ترحم میکنه که اره من جوونیم گذاشتم واسه پسرش الانم تنهام بهتره شوهر کنم. راه افتادم رفتم خونه عمم زنگ زدم به عمو مجید دوست بابا گفتم فقط بیا تهران امد و جریان بهش گفتم گفتم فقط یه خونه می خوام ک وسایلم ببرم . دوست نداشتم خونه ای که توش با آقا رضا کلی خاطره دارم ترک‌کنم اما نمیشد باید خونه تحویل میدادم عمو یه خونه خرید من تمام وسایلم بردم اونجا. اون خونه مهریم بود و به اسمم بود به بابای اقارضا گفتم فقط بیا خونه بزن به اسم خودت کن قبول نمیکرد همش معذرت می خواست اما وقتی قسمش دادم قبول کرد خونه رو هم برگردوندم فروردین امسال مامان اقا رضا فوت کرد پارسال اسفند بود که بادرد شدید شکم رفتم بیمارستان و گفتن کیستم خونریزی کرده و اپاندیسم ترکیده اورژانسی عمل کردن اپاندیسم دراوردن و یه تیکه از تخمدانم رو تخلیه کردن هنوز حالم جا نیامده بود دائم دکتر بود به خاطر درد هام و هر ماه چند روز بستری بودم کسی نمی فهمید مشکلم چیه تا این که یه دکتر خوب پیدا کردیم اول فرستاد سونو دارو داد اما بهتر نشدم فرستادم ازمایش رومای خونم بالا بود و این نشان می داد احتمالا سرطان تخمدان دارم فرستادم ام ار ای و فهمیدم سرطان تخمدان دارم و رکتوم و مثانه و رحمم و لگنم درگیر شده خیلی برام سخت بود پذیرشش اما چاره نداشتم تصمیم گرفتم قبل از عمل و شیمی درمانیم برم جنوب راستش فکر میکردم اگه بر م اونجا خوب میشم و دوباره شفا میگیرم اما دقیقا یه روز به حرکتم حالم ریخت بهم بستری شدم دکترم گفت باید برم برم شیمی درمانی چند تا عمل سنگین انجام دادم و شیمی درمانی ..... سختم بود اما توی همه لحظه ها احساس مب کردم حاج همت کنارم وقت هایی ک‌درد شدید داشتم صداش می زدم کنارم بود تنها چیزی که باعث شده بود این درد تحمل کنم و کم نیارم فقط حظور حاج همت بود و راهیان نوری که بعد از دوسال راهش باز شد یه پام جنوب بود یه پام بیمارستان انگار رفتنم به منطقه بهم انرژی میداد #پایان کانال مدداز شهدا👇 🖤 @madadazshohada

🇮🇷 رمان عاشقانه، جذاب و شهدایی #لیلا 🌷قسمت ۸۱ و ۸۲⭕️ (قسمت آخر) چشم  از عکس مادر برميگيرد دست بر حلقه‌ی ازدواج ميلغزاند با حسين نجوا ميكند، بغض آلود: «حسين ! حسين ! كجايي !  به امين چي بگم ... چه جوري جاي خالي تو رو براش پُر كنم ...» @madadazshohada اصلان وارد اتاق ميشود دست دور شانه‌ی ليلا حلقه ميكند و همسو با ليلا برعكس حوراء نگاه ميريزد از بهر دلداري  ليلا ميگويد: - دادم تابلوي حسين رو بكشن ، ميخوام  عكسش بزرگ شده تو مغازم باشه ليلا باخوشحالي به پدر نگاه ميكند. اصلان به رويش لبخند ميزند، به طرف پنجره  ميرود. ليلا نيز او را همراهي ميكند صداي خنده‌ی امين كه با سهراب و سپهر بازي  ميكرد، نگاه مشتاق آن دو را به خود جلب ميكند اصلان نفسي به راحتي كشيده و بی‌آنكه به  ليلا نگاه كند با آرامشي كه در سخن گفتنش  حاكم است ميگويد: - ليلا! اونا منتظر جوابن ... تا كِي ميخواي  دستشونو تو حنا نگه داري ؟ صدايي در گوش جان ليلا ميپيچد: - ليلاجون ! من آفتاب لب بومم ... آفتاب لب  بوم ... به خاطر امين ... به خاطرفرهاد... سر بر چهارچوب پنجره  تكيه ميدهد، چشم‌ها نگران به افق خيره ميماند. * مهرماه سال ۱۳۶۶ آرام از كنار قبرها ميگذرد. امين نيز همراه  اوست.مثل هميشه . امين هم براي پدر حرف‌هايي دارد، ميخواهد از اولين روز مدرسه‌اش با پدر سخن بگويد. از اولين روز مهر. امين نزديك مزار پدر از مادر جدا شده ، شتابان به آن سو ميدود.‌ كنار عكسی می‌ايستد  و با دست‌های كوچكش آن را نوازش ميكند و مرتب ميبوسد ليلا بر سر مزار ايستاده است فاتحه و اخلاصي ميخواند براي او كه سنگ  صبور غصه‌هايش بود، قطرات اشك بر گونه هايش آرام آرام ميغلتد.. دست بر سنگ قبر ميكشد. سرش به نرمی تكان ميخورد. صداي لرزانش درگلو خفه مانده است : «حسين ! ميبيني ... امين بزرگ شده ... ميره مدرسه ... جات خالي بود... نبودی كه مدرسه رفتن پسرتو ببيني و مثل  من آن قدر ذوق زده بشي كه اشكت دربياد.» قطرات گرم اشک همچنان برصورت منجمدش  سرازير است و سخنانش دربغض گلوگيرش ، خفه ، سوزناك ، آه برآورده باشدت بيشتري  گريه سر ميدهد امين چادر از صورت مادر كنار ميكشد نگاه معصومش از چشم‌های باران زده‌ی ليلا روی گردان نيست ليلا با اشتياق فراوان او را در آغوش ميكشد و محكم به سينه ميفشرد، پلک ميگشايد و دوباره به عكس نگاه ميكند، احساسي لطيف نرم نرمك در وجود متلاطمش  رخنه ميكند، احساسي آشنا وناآشنا كه چون  سايه ، بر سرتاسر وجودش چتر ميگستراند، آوای درون را ميشنود كه بر ذهنش انگشت ميزند: «تا شقايق هست ... زندگي بايد كرد...» 🍃🇮🇷‌ #پایان 🍃نویسنده رمان ؛ مرضیه شهلایی 🌷تقدیم به خانواده شهدای کشور عزیزمون بخصوص همسران🌷 💖 کانال مدداز شهدا 💖 @madadazshohada ╰━━🌷🕊🌼🕊🌷━━╯ «#اَلَّلهُم‌عجِّل‌‌لِوَلیِڪَ‌‌الفرَج»

#مدافع_عشـــــق #قسمت_آخر ❤️ #هوالعشــــــق @madadazshohada خم میشود تا پیشانیم را ببوسد که محمدرضا خودش را ولو میکند در آغوشش!! میخندد _ای حسود!... معنادار نگاه ش میکنم _مثل باباشه!!! _که دیوونه ی مامانشه؟ خجالت میکشم و سرم را پایین میندازم... یکدفعه بلند میگویم _وااای علی کلاست!! میخندد... میخنددو قلبم را میدزدد... مثل همیشه!!! _عجب استادیم من!خدا حفظم کنه... خداحافظی که میکند به حیاط میرود و نگاهم پشتش میماند... چقدر در لباس جدید بی نظیر شده است... #سیدخواستنی_من! سوار ماشین که میشود سرس را از پنجره بیرون می آورد و با لبخندش دوباره خداحافظی میکندـ برو عزیز دل! یاد یک چیز می افتم... بلند میگویم _ناهار چی درست کنم؟؟؟.. از داخل ماشین صدایش بم بگوش میرسد _#عشق!!!!.. بوق میزند و میرود... به خانه برمیگردم ودر راپشت سرم میبندم. همانطور که محمدرضا رادر آغوشم فشارمیدهم سمت آشپز خانه میروم دردلم میگذرد... حتمن دفاع از#زندگی... و بیشتر خودم را تحویل میگیرم نه نه! دفاع از#من... سخته دیگه!...محمدرضا را روی صندلی مخصوص پشت میزش میشونم. بینی کوچیکش را بین دو انگشتم آرام فشار میدهم _مگه نه جوجه؟... آستین هایم رابالا میدهم... بسم الله میگویم خیلی زود ظهر میشود میخواهم برای ناهار #عشـــــق بزارم... #پــایــان 💖 کانال مدداز شهدا https://eitaa.com/joinchat/16449734C323bd61cd4 ╰━━🌷🕊🌼🕊🌷━━╯ «#اَلَّلهُم‌عجِّل‌‌لِوَلیِڪَ‌‌الفرَج »