ای هیمنه‌ی پوچِ جهانسوز، بسوز
پایان تو آغاز شده، از امروز
این هجمه‌ی توفنده ز "قد قامت" ماست
"تکبیرة الإحرام" نگفتیم هنوز
#وحید_اجاقی
#طوفان_الاحرار
#طریق_القدس
#فاطمیه
#هجوم_به_خانه
#کوچه_بنی_هاشم
#امام_حسین_ع
پرتلاطم مثل دریا پشت این در ایستاده
پشت این در، جاریِ آیات کوثر ایستاده
آن‌طرف طوفان غیرت، پای دین حق نشسته
این‌طرف دریای عصمت، پشت حیدر ایستاده
ریشه در خاک ازل دارد که این‌سان راست‌قامت
روبروی -تا قیامت قوم ابتر- ایستاده
پشت این در، جبرئیل -آن عند ذی‌العرش المکین- تا
اذن از ناموس ِحق گیرد، مکرر ایستاده
تا ببوید عطر آن سیب بهشتی را دوباره
بر در این خانه، صبح و شب پیمبر ایستاده
اینک اما... آتشی بر دامن این در نشسته
پشت در، پروانه‌ای افروخته پر ایستاده
شعله از شرم بد اقبالیِ خود می‌سوزد آنک
دست بر دامان در، بی‌تاب و مضطر ایستاده
شعله در اقبال شومش دیده شاید دختری را
در بیابان -آتش افتاده به معجر- ایستاده
یک پدر -افتان و خیزان- هر قدم را پیر می‌شد
هر قدم، بر تکه‌ای از نعش اکبر ایستاده
مادری آن‌سوی خیمه، بر لبش لالایی اصغر
تا نبیند شرم شوهر را، عقب‌تر ایستاده
کربلای چار بود و دست‌بسته ته‌نشین شد
چشم بر در، مادرش تا روز آخر ایستاده
امر فرمانده به ماندن بود، تا فرمان بعدی
او چهل سال است -تنها- تنگ معبر ایستاده
این‌طرف گودال خون‌پالا و آن‌سو تل مضطر
آن‌طرف‌تر مادری با دیده‌ی تر ایستاده
خواهری تا یک نشان از کهنه پیراهن بیابد
روی تلی از سنان و تیر و خنجر ایستاده
وارثان غیرت‌اند این قوم، آنک نوجوانی
بی لباس رزم، رودرروی لشکر ایستاده
سال‌های پیش هم، در غربت دلتنگ کوچه
کودکی -بر پنجه- بالاخواه مادر ایستاده
ساکت و غمبار -خانه- بغض، در جانش نشسته
مدتی را... مادرِ این خانه، کمتر ایستاده
می‌فروغد -همچنان- این ماه، حتی در مُحاقش
تا فلک برپاست -با خورشید و اختر- ایستاده
لیلةالقدری که دنیا، وسع درکش را ندارد
در طلوعنده‌ترین آفاقِ محشر ایستاده
#وحید_اجاقی