◾️تاریخ وفات حضرت أمّ البنین "سلام‌الله‌علیها" ● سخنور شهیر عراقی مهدی السویج متولد ۱۹۲۴ میلادی در کتاب أم البنین سیدة نساء العرب: ۸۶ به نقل از کتاب کنز المطالب اثر سید محمد باقر قراباغی همدانی نگاشتۀ سال ۱۳۲۱ و نیز حاشیۀ کتاب وقائع الشهور و الأیام بیرجندی [د. ۱۳۵۲] روز ۱۳ جُمادی الثانیة را به عنوان روز درگذشت حضرت ام البنین علیهاالسلام یاد می‌کند. ● شایان ذکر است که گزارش کنز المطالب از اثری با نام اختیارات است و دربردارندۀ این مطلب که اعمش در روز جمعه ۱۳ جُمادی الثانیة محضر امام زین العابدین علیه‌السلام شرفیاب شد که یکباره فضل پسر حضرت عباس علیه‌السلام آمد و خبر درگذشت مادر بزرگ خویش جناب ام البنین را آورد. گزارش حاشیۀ وقائع نیز از ۱۳ جُمادی الثانیة سال ۶۴ و نیز اعمش سخن دارد. و دانسته است که سلیمان بن مهران اعمش به هنگام وفات آن بانو بسیار خردسال بوده است. ولادت وی را در سال‌های ۵۸ و ۶۰ (۶۱؟) گفته‌اند و درگذشت او را در ۱۴۷ و ۱۴۸. نک. ابن سعد، الطبقات الکبری: ۶/ ۳۳۲. ● با این حساب حضور اعمش نزد امام زین العابدین علیه‌السلام هم‌زمان با ارتحال خانم امّ البنین علیهاالسلام پذیرفتنی نیست. 🔗مقتطفات تراثیة @madras_emb

💠 معنای عبادت بودن نگاه به امیرالمومنین علیه‌السلام از نظر مخالفین قال الجرزي: و في حديث عمران بن حصين قال: قال رسول اللّه صلی‌الله‌علیه‌وآله: (النَّظَرُ إِلَى وَجْهِ عَلِيٍّ عِبَادَةٌ) قيل: معناه انّ عليّا كان اذا برز قال الناس: لا اله الا اللّه ما اشرف هذا الفتى، لا اله الا اللّه ما اكرم هذا الفتى، لا اله الا اللّه ما اعلم هذا الفتى، لا اله الا اللّه ما اشجع هذا الفتى، فكانت رؤيته تحملهم على كلمة التوحيد. النهایة فی غریب الحدیث و الاثر؛ ج۵؛ ص۷۷ ابن اثیر جزری از علمای عامه می‌نویسد: معنای حدیث پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله [النَّظَرُ إِلَى وَجْهِ عَلِيٍّ عِبَادَةٌ] این است: زمانی که علی علیه‌السلام ظاهر می‌شدند مردم از روی تعجب می‌گفتند: لا اله الا الله چقدر این جوان با شرافت است؛ لا اله الا الله چقدر این جوان عالِم است؛ لا اله الا الله چقدر این جوان کریم و متقی است؛ لا اله الا الله چقدر این جوان شجاع است پس رؤیت امیرالمومنین علیه‌السلام آنان را به کلمه توحید وادار می‌ساخت. 🔹قال العلامة المجلسي فی بحار الانوار جواباً له: «أراد هذا الناصب أن ينفي عنه منقبة فأثبت له اضعافها! و ما الباعث على ذلك؟ و ايّ استبعاد في ان يكون محض النظر اليه صلوات‌اللّه‌عليه عبادة؟» بحار الانوار؛ ج۳۸؛ ص۱۹۵ @madras_emb

☀️ در محضر کافی شریف 📖 کتاب فضل العلم 🔖ادامه حدیث دوم؛ فانْظُرُوا عِلْمَكُمْ هَذَا عَمَّنْ تَأْخُذُونَهُ 🎙استاد مهدی طالبی 🗓دوشنبه ۲۶ آذر ۱۴۰۳ 🕖 ابتدای درس مکاسب @madras_emb

┈┅ ❁ـ﷽ـ❁ ┅┈ 💠 نشست علمی با موضوع: توصیه‌های راهگشا در پژوهش‌های دینی 🎙توسط استاد معظم حاج سیدمحمدجواد شبیری 🗓 سه شنبه ۲۷ آذرماه 🕙 ساعت ۱۲:۳۰ 📍مدرسه عالی فقهی امام محمد باقر علیه‌السلام 🌐پخش زنده از طریق کانال نشست و گزارشات علمی در ایتا 🆔 @neshast_mfemb

#تعطیلات 💠 حال و هوای علمای قدیم ❖ مشاهدات مرحوم آیت‌الله‌العظمی حاج سید احمد زنجانی از احوالات یکی از علمای قم: ● مرحوم آقا شیخ ابوالقاسم کبیر رحمة‌الله‌علیه از اجلّه علمای قم بود. عملاً مورد قبول عموم بود. خواص و عوام همه تصدیقش می‌کردند. ● همواره مشغول بود یا درس می‌گفت یا مطالعه می‌کرد یا در مطلب علمی فکر می‌نمود یا با طرفی که پیدا می‌کرد به بحث و مذاکره علمی مشغول می‌شد. ● غالباً کتابی در زیر بغلش بود به هر جا که می‌رسید اگر مجلس مقتضی مذاکره علمی بود فوری مسئله‌ای طرح کرده، مشغول تبادل افکار میشد و الا کتاب از زیر بغل بیرون آورده، به مطالعه مشغول می‌گردید. ● حتی در روزهای چهارشنبه عصر در منزل خود مجلس ذکر مصیبت منعقد می‌کرد در عین حال که حاضرین مشغول صرف چای و قلیان بودند او در یک گوشه‌ای مانند هر روز به تدریس و افاده‌ی علم اشتغال داشت. ● فکر روشن و نظر دقیقی داشت. مطلبی را که بین فضلاء القا می‌کرد مادامی که اطراف و جوانب آن را با نظر عمیق تحت مطالعه نیاورده و وزن آن را کاملاً به دست نیاروده، القا نمی‌کرد. ● در ورع و تقوا نمونه گذشتگان بود و در عرفیات نیز بی نهایت دقیق بود. به هر کاری که وارد میشد با کمال سنگینی و متانت قدم می‌گذاشت. خیلی هم بی ادعا و متواضع بود. ذره‌ای در وی آثار منیت نبود. ● آقا سیّد محسن امین شامی در کتاب «اعیان الشیعه» در ترجمه حال او گفته که او بر مرحوم آقای حاج شیخ عبدالکریم حائری ترجیح داده میشد، ولی این اشتباه غریبی است. می‌شود گفت که ترجیح دهنده او را خوب شناخته، آقای حائری را نشناخته (چنان که می گوید علی اللهی علی را خوب شناخته، اما خدا را نشناخته). ● باری، آن مرحوم روز جمعه یازدهم ماه جمادی الثانی سال ۱۳۵۳ قمری از دنیا رحلت کرد. تا یک ماه در قم مجالس ترحیم لیلاً و نهاراً، طولاً و عرضاً منعقد گردید. ( ماتوا و عاشوا بحسن الذکر بعدهم). سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز مرده آنست که نامش به نکوئی نبرد 📚الکلام یجرّ الکلام؛ ج۲؛ ص۳۴۵ @madras_emb

💠 عدم توجه به صحت سند در مباحث لغوی ❖ استاد معظم حاج سیدمحمدجواد شبیری: ● مباحث لغوی متوقف بر صحت سند روایات نیست؛ چرا که بحث لغوی مربوط به استعمال است، و این استعمال هرچند از راوی باشد و از معصوم نقل نشده باشد، همینکه مربوط به قرن اول و یا دوم باشد قابل تمسک است. ● برخی علمای ادبیات بیان کرده‌اند عرب‌هایی که شهرنشین باشند، تا پایان قرن دوم، و اعراب بیابان‌نشین تا پایان قرن چهارم سخنشان در مباحث ادبی قابل استناد است. از این رو استشهاد به بعضی روایات در مباحث ادبی دال بر صحت سند آن نیست. 🔺درس خارج فقه؛ یکشنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۳ @madras_emb

┈┅ ❁ـ﷽ـ❁ ┅┈ ✔️ طلاب محترمی که قصد شرکت در امتحان شفاهی آذر ماه را دارند؛ جهت ثبت نام تا پنجم دی ماه فرصت دارند به دفتر آموزش مراجعه فرمایند.

💠 #درس_اخلاق 📙 براساس کتاب مرآة الرشاد 🎙حجت الاسلام و المسلمین ولی الله #شریفانی 📋موضوع: فرصت طلبگی و پشتوانگی برای دین 🗓چهارشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۳ ✔️جلسه یازدهم 📍مدرس فقهی امام محمد باقر علیه‌السلام @madras_emb

#احکام 🗯 فال حافظ ❓سوال: با نیتی که داشتیم فال حافظ گرفتیم، آیا عمل کردن به آن لازم است؟ ✍️پاسخ: خیر؛ برای تفأل به دیوان حافظ مستند شرعی وجود ندارد. 🔰دفتر آیت‌الله‌العظمی شبیری زنجانی @madras_emb

💭 فال حافظ ● تفألی که در مورد دیوان او رسم است و تداول آن در عهد جهانگیر و همایون پادشاه از رواج آن در عهد تیموریان حکایت دارد، بدون شکّ ناشی از ارتباط او با کشف شهود شخصی است. ● مثل حلاج و ابن عربی، وی نیز در این مکاشفات خویش "تجلّی‌حقّ" را در همه اعیان کائنات محقّق می‌بیند: "عکس روی تو چو در آینه جام افتاد." و در طیّ این غزل است که شاعر نشان می‌دهد که "این‌همه عکس مِی و نقش نگارین که نمود" فقط یک تجلّی‌حق است! ● همین تجلّی است که وی درباره آن، با بیانی که عمق کلام ابن عربی و عراقی را بخاطر می‌آورد می‌گوید: "در ازل پرتو حُسنت ز تجلّی دم زد عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد." این عشق که امانت حق است، چیزیست که در واقع مایهٔ امتیاز انسان است و حتی ملائکه از آن بهره‌ای ندارند!!! ● لذا تمام اشعار و سلوک شخصی حافظ بر پایه همین عشق است، و از این حیث یادآور روزبهان بقلی و حلاج است. 📚 جستجو در تصوف ایران (دکتر عبدالحسین زرین‌کوب)؛ ج١؛ ص٢٣٥ @madras_emb