بسم الله الرحمن الرحیم 🔷داستان «یکی مثل همه-2»🔷 ✍️ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_دهم داود به مسجد و بسیج محله‌شان خیلی علاقه داشت. خودش در گروه آسیدهاشم بود و برادرانش در گروه آقامهدی. داود چون وقت و بی‌وقت کتاب می‌خواند و مثل بقیه بچه‌ها رفتارها و حاشیه‌های نوجوانانه نداشت، از طرف آسیدهاشم به عنوان جانشین گروهشان انتخاب و معرفی شد. روزهایی که مربی عقیدتی و سیاسی دیر می‌آمد، اگر آسیدهاشم بود خودش برای بچه‌ها حرف میزد و اگر هم از طرف سپاه رفته بود ماموریت و یا مطلبی آماده نداشت، به داود می‌گفت که چند کلمه حرف بزند. داود هم از چیزهایی که مطالعه کرده بود و اطلاع داشت، برای بچه‌های هم سن و سالش حرف میزد. یک شب داود تصمیم گرفت که با آسیدهاشم چند کلمه مشورت کند. وقتی بچه‌ها رفته بودند و پایگاه خلوت بود و کم‌کم می‌خواستند چراغ‌ها را خاموش کنند و بروند، داود با آسیدهاشم شروع به حرف زدن کرد. -آسید من سر یه دو راهی گیر کردم. نمیدونم چیکار کنم؟ -لابد دو راهی رفتن به حوزه یا رفتن به دانشگاه! درسته؟ -نه. هنوز زوده واسه این چیزا تصمیم بگیرم. من هنوز تو زندگی الانم موندم. -خیر باشه. چی شده؟ -سید من یه خواهر دارم... می‌شناسیش! -بله. خب؟ -بنده خدا شوهرش چندان اهل نیست. از یه طرف دیگه، دو تا بچه داره. یه دختر و یه پسر. خیلی نگران این دو تا بچه هستم! رفت و آمدمون هم سخته. چون خونه اونا از این محل دوره و فاصله زیادی داره. دلم میخواد بیشتر حواسم بهشون باشه. اگه برم پیشِ اونا، دیگه به اینجا نمیرسم. اگرم اینجا باشم، دیگه اونا کسی ندارن. نمیدونم چیکار کنم؟ -میفهمم. ببین! بذار خیالتو راحت کنم. قبل از این حرفا من می‌خواستم اسم تو رو بدم ناحیه تا حکم رسمی بهت بدیم. اما الان که اینو گفتی، می‌بینم بچه‌های خواهرت واجبترن. داود! بچه‌های بسیج، حتی اگه من و تو و آقامهدی هم نباشیم، یکی پیدا میشه که دست اینا رو بگیره. اما بچه‌های خواهرت جز تو کسی ندارن. این حرف آسیدهاشم مثل پُتک در ذهن داود اثر گذاشت. تا آن شب، اینقدر حساس به بچه‌های هاجر فکر نکرده بود. -داود! تا میتونی به اونا برس. من شوهرخواهرتو می‌شناسم. ما از اولش هم تعجب کردیم که اوس مرتضی تن به وصلت با این خانواده داد! حالا بهش چیزی نگیا! دیگه کار از کار گذشته. اما تو به تکلیفت عمل کن. دست بچه‌های خواهرتو ول نکن. من حواسم به بچه‌های پایگاه هست. -خدا خیرتون بده آسید. اما شما دست تنها... -نگران من نباش. پنج شش روز دیگه باید برم ماموریت. دو روز باید برم اطراف ملارد و برگردم. میگم یکی از بچه‌ها حواسش به اینا باشه. تو نگران نباش. -باشه. ممنون. برنامه‌ریزی میکنم که هفته‌ای دو ساعت بیام پایگاه. برای یک بچه عاشق مسجد و پایگاه بسیج، گفتنِ این حرف خیلی سخت بود اما داود تصمیمش را گرفته بود که خودش را به بچه‌های هاجر نزدیک کند. آسیدهاشم گفت: «خیلی هم عالی. بیشتر از همینم لازم نیست. کار خاصی نداریم. هر کسی بیشتر از اینا میاد و تو پایگاه میمونه، داره وقتش رو تلف میکنه. تو بهترین کارو میکنی.» ته دل داود گرم شد. فقط مانده بود که به هاجر نزدیک‌تر بشود. راهش را بلد نبود. همان‌طور که به خانه می‌رفت، با خودش فکر میکرد اما راهی به ذهنش نیامد. تا این که کلید را انداخت و وارد خانه شد. داود عاشق وقت‌هایی بود که مادرش عینک ته استکانی‌اش را میزد و لباس پاره‌های اوس مرتضی و بچه‌ها را می‌دوخت. داود به مادرش نزدیک شد و دستش را انداخت دور کمر مادرش و بوسش کرد و یک نفس عمیق از مادرش در سینه‌ و عقل و هوشش پر کرد. @Mohamadrezahadadpour نیره‌خانم هم عاشق این رفتار داود بود. اما خب. وقتی پسرها کم‌کم بزرگ میشوند و دارد پشت لبشان سبز میشود، مادرها و حتی باباها خجالت می‌کشند که او را بغل کنند. پسر باید خودش عقل و فهم داشته باشد و بغلش را از آنان دریغ نکند. و داود این فهم را داشت. روزی نبود که دست اوس مرتضی را نبوسد و نیره خانم را محکم در بغل نگیرد. همین طور که داود داشت شامش را می‌خورد، نیره خانم عینکش را برداشت و لباس کهنه‌ها را کنار گذاشت و به داود گفت: «امشب تلفنی با هاجر حرف میزدم. خیلی تو فکرش بودم. وسط حرفاش سلام رسوند و خیلی تشکر کرد که اون روز رفتی پیشش.» داود نگاهی به مادرش کرد و همین طور که لقمه بزرگی در دهانش بود، چشمانش را جوری نازک کرد و مثلا پز داد که یعنی خواهش میکنم و قابل هاجر خانم نداشت! ادامه👇

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_دهم محمد سراسیمه به خانه برگشت. صفیه با دیدن محمد هول شد و پرسید: «چه شده؟ چرا داری سرِ ساک را باز میکنی؟» محمد گفت: «برناممون به هم خورد. برام حکم زدند برای تهران!» صفیه که گیج شده بود گفت: «چرا تهران؟ مگه نگفتی که من میخوام برم جهرم؟» محمد همین طور که داشت در ساک دنبال چیزی میگشت جواب داد: «چرا. گفتم. ولی دیگه فایده نداشت.» پارچه عمامه ای را پیدا کرد. فورا گوشی را درآورد و برای یکی از دوستانش تماس گرفت. -سلام. خوبی؟ کجایی؟ -سلام. جهرمم. چطور؟ تو نیومدی؟ -ای وای! فکر کردم قمی. ما هم میاییم. فردا اول صبح میام پیشت تا برام عمامه ببندی! خونه باباتی؟ -آره. بیا. هستم. خدافظی کردند. محمد پارچه عمامه را دوباره در ساک گذاشت و از خانه زدند بیرون. در کل مسیر قم به جهرم که دوازده سیزده ساعت طول کشید، صفیه و محمد به هم دلداری دادند. و خیلی برای محمد سخت بود که در اولین و حساس ترین سفر تبلیغی‌اش صفیه در کنارش نباشد. آن ده دوازده ساعت با استرس و ترس از آینده مبهم گذشت. تا اینکه به جهرم رسیدند. محمد صفیه را گذاشت منزل مادرش. پارچه عمامه را برداشت و به خانه حسینی رفت. محمد رضا حسینی از روحانیون باصفایی بود که برای محمد عمامه می‌بست. حسینی تا عجله و هول شدن محمد را دید او را به داخل دعوت کرد. فورا دو سر پارچه سفیدِ هشت متری را گرفتند و شروع به پیچیدن آن کردند. همین طور که عمامه را می‌پیچیدند حسینی پرسید: «محمد نمیخوای بگی چی شده؟» محمد هم که کل دیشب را در اتوبوس نخوابیده بود و به کلمه وحشتناک تهران و مبهم بودن آینده ای که در انتظارش بود فکر کرده بود، با دلخوری به حسینی گفت: «برای منِ بیچاره و صفر کیلومتر، اشتباها حکم زدند برای تهران! خیلی استرس دارم. من اصلا تهران و تهرانی جماعت نمی‌شناسم. چه میدونم از چی خوششون میاد و از چی بدشون میاد؟ جایی بلد نیستم. حتی آدرس سازمان تبلیغاتشون بلد نیستم که برم و حکممو تحویل بدم.» حسینی که پارچه را به شیوه خاصی جمع کرده بود و حالا میخواست روی زانویش بپیچد تا هشت متر پارچه سفید تبدیل به عمامه ای زیبا با چین های جذاب شود گفت: «عجب! منم بودم هول میکردم. حالا میخوای براشون چی بگی؟ مطلب آماده کردی؟» محمد گفت: «آره تا حدودی. میخوام درباره علل و زمینه های قیام امام حسین بگم. اما کلا خوف کردم. میگم به نظرت نرم تهران و امسال بیخیال تبلیغ بشم بهتر نیست؟» ادامه 👇👇

بسم الله الرحمن الرحیم رمان 🔥🔥#خط_سوم🔥🔥 ✍️ اثر محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_دهم ⛔️آفریقا آدام کسی نبود که هر شرطی را بپذیرد. ولی وقتی آبراهام بعد از یکی دو روز، به او جواب مثبت داد و شرطش را گفت، جواب رد نداد اما همه را در محوطه جمع کرد. کل زندان. با این که جا برای همه نبود. اما به جز کسانی که در انفرادی بودند، همه را به زور در محوطه جا دادند. با همان وضعیت زنجیر پا که البته وقتی قرار بود به محوطه بروند، زنجیر دست هم به آنها میزدند. بعد از این که گروهبان، نظم و سکوت را برقرار کرد، آدام پشت بلندگو رفت و گفت: «هر کس نمیدونه بدونه که بالاخره آبراهامِ پیر به درخواست من جواب داد و قرار شد که فرداشب با هم مسابقه بدیم. ولی یه چیزی اذیتم میکنه و بنظرم تا تکلیفش مشخص نشه، نه از مسابقه خبری هست و نه از شروطی که آبراهام گذاشته.» این را گفت و با سر به چند سرباز اشاره کرد. همه دیدند که از در سمت چپ محوطه، چیزی شبیه تابوت وارد کردند و در حالی که روی دوش سربازان بود، آن را از وسط جمعیت رد کردند و گذاشتند نقطه وسط محوطه. نقطه ای که حالت سکو مانند داشت و تقریبا میتوانستند آن را ببینند. سپس دوباره سر تکان داد و پارچه سفید روی آن برداشته شد و همه یک جنازه دیدند. آدام پشت بلندگو گفت: «این جنازه، دو سه روز پیش، پس از ساعت هواخوریِ بند هفت در دستشویی های ردیف آخر منتهی به دیوارهای بلند زندان پیدا شده. جایی که دو متر اون ورتر، مسیر تردد و بازگشت کسانی هست که در بند هفت هستند. تا تکلیف این مشخص نشه، نه از مسابقه خبری هست و نه از یک روز غذای پاک و شروط آبراهام.» نفس در سینه همه حبس شده بود و کسی جرات کوچکترین مخالفت و یا اعتراض نداشت. داروین و جوزت که در یک ردیف بودند، یک لحظه زیر چشمی و ریز با هم چشم تو چشم شدند و نگرانی در چشمان هر دو آنها موج میزد. لحظات سخت و سنگینی بود. کشتن و زخمی کردن و دعوا و مرافعه کار همیشگی زندانیان آنجاست اما آدام نمیتوانست پذیرد که کسی بدون اجازه و یا اشاره او دست به همچین کاری در نقطه ای زده باشد که نقطه کور دوربین هاست و هیچ سر نخی از قاتل یا قاتلان وجود ندارد. لحظاتی گذشت و یهو همه شنیدند که آدام از پشت بلندگو گفت: «چیه آبراهام؟ چی میخوای بگی؟» همه با شنیدن اسم آبراهام به طرف او رو برگرداندند. داروین و جوزت هم با نگرانی به آن طرف نگاه کردند. در ان سکوت و یخبندان صبحگاهی، صدای آبراهام به خوبی به همه علی الخصوص آدام میرسید که گفت: «آدام مطمئنی که کار خودت نیست؟!» با همین یک سوال کوتاه که در واقع یک سوال و چند کلمه ساده نبود، بلکه نقطه زنی به قلب سیاه یک توده متعفن بود، لرزه به اندام آدام افتاد. آدام فورا گرفت که آبراهام میخواهد چه بگوید و چه بازی میخواهد درآوَرَد! لحظه ای سکوت کرد و فقط به چشمان آبراهام زل زد. آبراهام ادامه داد: «اگر نمیخوای با من مسابقه بدی و یا پشیمون شدی، دیگه این بازیا چیه که در میاری؟ مگه میشه در این خراب شده اتفاقی بیفته اما تو در جریانش نباشی؟ مگه میشه جنازه به این گندگی یه جا بیفته اما از چشم تو دور باشه؟» و باز هم آدام سکوت کرد و داشت در ذهنش دنبال کلمات میگشت که آبراهام خلاصش کرد و با فریاد گفت: «آدام از من گذشت اما برای اعتبار خودت خوب نیست که به این زودی بترسی و پشیمون بشی و مثل قدیسه ها بگی تا تکلیف این جنازه روشن نشه، همه چی بی همه چی! اینجا کلیساست؟ خانه مقدسه؟ روزانه توش قتل و غارت انجام نمیشه؟ اینقدر اینجا همه نَجیبَن؟ جواب منو بده آدام!» این را گفت و برخلاف دستور و قوانین حاکم بر کل زندان، به آدام پشت کرد و با همان دست و پایی که زنجیر به آن آویزان بود، به طرف بندها حرکت کرد. با حرکت کردن آبراهام، برایش کوچه باز کردند و تا او رد شود اما با فریاد «وایسا سر جات آبراهام!» همان طور، پشت به آدام، سر جایش میخکوب شد و حرکت نکرد. آدام پشت بلندگو و خطاب به آبراهام گفت: «اقرار میکنم که آدم فوق العاده زیرکی هستی. اقرار میکنم که برای مسابقه دادن با تویِ کفتار پیرِ سیاه و چندش، لحظه شماری میکنم. قبول. مسابقه میدیم و همه شروط تو هم سر جاش. اما تو هنوز از شرط من خبر نداری! درسته؟» تا این را گفت، بین همه پچ پچ افتاد. آبراهام همچنان سرجایش، پشت به آدام ایستاده بود. آدام گفت: «من دو تا شرط دارم. یکیش این که اگه باختی، عنوانت رو ازت بگیرم و بدم به کسی که خودم صلاح میدونم. و دومیش این که...» چند هزار چشم به لب و دهان کثیف آدام بود تا بداند شرط دومش چیست؟ آدام ادامه داد: «دومیش هم این که اگر باختی، یک سال ساکن همون دستشویی باشی که این جنازه در اونجا افتاده بود.» آبراهام با شنیدن این شرطِ بی ادبانه و وقیحانه آدام عصبانی شد و با خشم و نفرت به طرف او برگشت و به او زل زد. با هم چشم در چشم شدند. لحظه ای گذشت و دوباره رو به طرف بندها کرد و به راه خود ادامه داد. ادامه ...👇

🌸بسم الله الرحمن الرحیم 🌸 🔹مستند داستانی #مممحمد۳ ✍️ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_دهم [آدمی که به دنبال حقیقت است، باید گاهی از احساسات خود بگذرد و با شجاعت به سوی چالش‌ها برود، زیرا هیچ چیز ارزشمند بدون آزمون و درد به دست نمی‌آید. سقراط] محمد با همان دست‌فرمان حرکت کرد و به مطالعه کتبی که استاد تولّایی توصیه کرده بود، پرداخت. از کتاب «درآمدی بر هرمنوتیک» اثر استاد احمد واعظی شروع کرد. آن را صفحه صفحه از استاد تولّایی درس گرفت. چون اهل پیش مطالعه و اصطلاحاً خودخوان بود، درس بیشتر جلو می‌رفت و تولّایی هم با خیال جمعی بیشتری آن را به محمد یاد می‌داد. خب طبیعی است که وقتی پنجره علوم جدید بر کسی باز می‌شود، سوالات جدید و دغدغه‌های جدید هم پیدا می‌کند. و چون محمد همه چیز را با محوریت قرآن و اصلاً همه علوم را برای فهم بهتر قرآن می‌خواست تا از دریچه قرآن که معجزه جاری و تا قیامت است، بفهمد که اسلام چیست و آیا باید مسلمان بشود یا خیر؟ تمام سوالاتش بر اساس آیات قرآن بود. -محمد دقت کن! ما یه تفسیر داریم و یه تاویل! تفسیر یعنی درباره یک مطلب توضیح بدی و بشکافیش. اما تاویل یعنی اصل و اول یک متن چه میخواد بگه؟ یا به عبارت دیگه؛ اصل غرض از بیان اون مطلب چه بوده؟ -خب این ینی تاویل چندین پله از تفسیر بالاتره؟ -اصلاً قابل مقایسه نیست اما یه جورایی آره. به خاطر همین، اینقدر تاویل مهمه که دست هر کسی بهش نمیرسه. -خب الان این چه ربطی به بحث ما پیدا میکنه؟ -آفرین. ربطش اینه که هرمنوتیک میخواد تاویل متن را پیدا کنه نه تفسیر متن. -آهان. یعنی قراره به ما اصولی یاد بده که ما تهش بتونیم به غرض اصلیِ کسی که متنی را نوشته و یا شعری را سروده و یا آیه‌ای را نازل کرده برسیم. درسته؟ -دقیقاً. اما خب این کار هر کسی نیست. و حتی مخالفین جدی در اسلام داشته. -مثلاً کی؟ -مثلاً ابن تیمیه که پدرجدّ وهابیت هست و اصلاً وهابیت هر چه داره از این تیمیه داره. و یا مثلاً احمد بن حنبل که موسس یکی از چهار فرقه اهل سنت هست و الان میلیون‌ها نفر پیرو داره. -اینا چی میگن؟ یه مثال میشه بزنید؟ -مثلاً احمد بن حنبل در تفسیر آیه «الرَّحْمَنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى» معتقده که معنای ظاهری این آیه ما را با مشکل روبرو میکنه. چرا که اگه بگیم خدا روی تختش نشسته، هیچ معنایی نداره. این بنده خدا وقتی میبینه که هیچ جوره نمیتونه تفسیرش کنه و باب تاویل هم روی خودش بسته و با اهل بیت هم میونه خوبی نداره و نمیتونه از اهل بیت پیامبر بپرسه تا جوابش بدهند، پا را فراتر میذاره و میگه این آیه هیچ تأویلی نداره و کیفیت آن برای ما مجهوله. و حتی گفته که هر گونه سئوالی در این باب بدعت و کفر است. یعنی فضولی موقوف، قبول کن و برو! -ینی مثلاً اگه من الان سُنی و اهل مکتب حنبلیه بودم، الان خونم مباح بود. درسته؟ تولّایی خنده‌ای کرد و گفت: دقیقاً. چون تو خیلی سوال می‌پرسی. البته الان هم فکر نکنم خیلی در امان باشیا. چون شاید خیلی‌ها اسمشون شیعه باشه، اما در عمل ... بگذریم. بذار دنباله درس رو بگم. استاد تولّایی درست می‌گفت. چرا که نوچه‌های بهرام مشغول طرح و برنامه ریزی بودند. شب دور هم جمع شدند تا آخرین هماهنگی‌ها را با هم داشته باشند. یکی گفت: دو تا موتور جور شد. یکی هم داداشم با دوستش میاره. جمعاً میشیم شش نفر. اگه بازم کسی هست که میخواد در ثواب ادب کردن این جوجه شریک بشه، بگه تا بیشتر موتور جور کنیم. یکی دیگه گفت: به نظرم همین تعداد کافیه. بقیه همین جا و بین بچه‌ها باشن که کسی شک نکنه. یکی رو به طرف صالح کرد و پرسید: تو نمیایی؟ بهرام و بقیه رو به طرف صالح کردند. صالح که از استرس و نگرانی آن چند روز حالش طبیعی نبود، گفت: می‌خواستم بیام اما دیشب تو تمرین، یه کم دست و کمرم درد گرفت. بمونم حوزه بهتره. وقتی صالح این حرف را زد، بهرام نگاه عمیقی به صالح انداخت و فقط سرش را تکان داد. کسی که نقشه را کشیده بود و بقیه هم به تبعیت از او می‌خواستند وارد این فیض بشوند، گفت: یکی دو روز هست که تلفن کارتی مدرسه قطع شده و هنوز درست نشده. این پسره معمولاً آخر هفته‌ها حتماً به شهرستان زنگ میزنه و با خانوادش حرف میزنه. با این حساب، حتی اگه کاری هم نداشته باشه، باید از حوزه بیاد بیرون و به مخابرات بره و از اونجا تماس بگیره. ادامه ... 👇 @Mohamadrezahadadpour

بسم الله الرحمن الرحیم [وَقَضَيْنَا إِلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا] 🔹مستند داستانی 🔥 #قبیله_عصیان 🔥 ✍ محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_دهم آن شب اولین بار بود که فاطمه دو فرزند از فرزندان گرامی امیر مومنان و زهرای اطهر را دید و آنها را تا در خانه بدرقه کرد. - هر وقت بخوای بیای بیرون، همیشه با داداشت میایی؟ - بیشتر وقتا بله. ما عادت نداریم زن یا دختر تنهایی از خونه بیرون بره. حتی مامانم هم همین طور بود. -چقدر خوب. مادرتون همیشه با پدرتون از خانه خارج می شدند؟ زینب جوابی داد که فاطمه متوجه نشد منظور دقیق او چه بود؟ وقتی دو سه روز بعد متوجه منظور زینب شد روزگارش سیاه شد. -خب همیشه که پدرم فرصت نداشتند با مادرم بیرون برن. از وقتی داداش حسن می تونست راه بره و مراقب مادرم باشه، مادرم همیشه با داداش حسن بیرون می رفت. -چی شد چرا صورتت تغییر کرد عزیز دلم؟ -یاد چیز ناراحت کننده ای افتادی؟ -هیچی... نگرانت داداش حسنم هستم. یعنی هممون نگرانشیم. -خدا نکنه! چی شده؟ -نمی دونم. کسی نمی دونه. از یکی دو هفته قبل از شهادت مادرمون، داداشم یه روز که... فکر کنم... آره... آخرین بار که با مادرم رفتن بیرون، وقتی برگشتن، دیگه خونه و زندگی ما مثل قبل نشد. -چی شد؟ بگو! دارم دق می کنم. -نمی دونم. من و داداش حسین و آبجی ام کلثوم خونه بودیم. بابام نبود. بیرون بود. دیدیم در باز شد و... مادر و داداشم اومدن داخل... رنگ تو صورت داداشم نبود... دست مادرم رو گرفته بود و آوردش داخل. -دستش رو گرفته بود؟ چرا؟ -نمیدونم! ما فقط دیدیم که چادر مادرم کثیف و خاکی شده. یک ور صورتش سرخ شده. یه طرف دیگه اش روز به روز کبودتر شد. -آخی خدا نکنه عزیز دلم -از اون روز مادرم روز به روز بیناییش کمتر شد. از ما و بابام رو می گرفت و نمی ذاشت دقیق به صورتش نگاه کنیم. -داداش چیزی تعریف نکرد؟ -از اون روز حسن کم حرف شد. مثل کسی شد که یه چیزی می دونه اما نمی تونه بگه. حتی شب ها هم یهو از خواب می پرید و بلند فریاد می زد و می گفت «نزن... نزن...» -بعدش تعریف نمی کرد که چه خوابی دیده؟ - نه! نمیگفت. تا مادرم بود، وقتی حسن رو اونجوری می دید، بغلش می کرد و آروم درِ گوشش می گفت «اشکال نداره عزیز دلم... من خوبم... چیزیم نشد... چیزی نگیا... باشه؟» فاطمه متوجه منظور زینب نشد. اما خیلی دلش سوخت. جگرش برای حسن کباب شد. پرسید: الان داداش حَسَنت چطوره؟ -خوب نیست. مرتب خواب می بینه. داداش حسنم خیلی خوشگل و خوش تیپ بود. از اون روز دیگه نه به خودش می رسه و نه دل و دماغ داره و نه با کسی حرف می زنه. -بابات چی؟ ازش نپرسید چی شده؟ -چرا... بابام همه چیزو می دونه. اما چون می دونه که حسن به مامانم قول داده که دهنش قرص باشه و به کسی نگه، ازش نمی پرسه. فاطمه که در کنار زینب راه می رفت، جوری دستش را کنار دست زینب گرفت که ناخودآگاه زینب دلش خواست دست فاطمه را بگیرد. تا دست زینب به دست فاطمه رسید، فاطمه چنان آن دست را آرام و گرم و مهربان گرفت که زینب دلش خواست دست فاطمه را محکم تر بگیرد. این محکم تر گرفتن دستان همدیگر همانا و یک مدل رفاقت گرم دخترانه و البته خیلی بالاتر از یک رفاقت معمولی هم همانا... ادامه... 👇