#بفرمایید_روضه میدونم دارم با ..... بازی می‌کنم و قطعا بسیاری نخواهند پذیرفت اما ... توکل بر خدا ⏰از شب ششم تا شب عاشورا 🪐 جهرم، شهرک انقلاب، مسجدالزهرا همراه با نماز مغرب و عشا سخنرانی با موضوع👇 *مردم* کیست؟ *ما* کیست؟ آیا ما و مردم دو تا چیز هست؟ چرا؟ آیا حکومت بر مردم، حق ماست؟ اگر *مردم* حکومت و دولت را به ما دادند، تا کجا با مردم کار داریم؟ تا کی؟ چرا یه مدت هست که وقتی درباره *تا کی* حرف میزنیم، پرونده سازی میشه؟ حالا اینا به کنار، اگر روزی بین ما و مردم شکرآب شد، تکلیف چیست؟ 👈 اگر این بحث را لازم میدونید، به همراه عزیزانتون تشریف بیارید که در این شبها در خصوص این موضوع گفتگو کنیم. ✍ کانال #حدادپور_جهرمی @Mohamadrezahadadpour

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_ششم روزهای خوشِ نامزدی آغاز شده بود. محمد پرونده تحصیلی‌اش را از حوزه فیضیه بابل به جهرم منتقل و خودش را برای پایه شش حوزه آماده کرد. همان روزهای نخست تاهلش بود که حاج محمد آقا با محمد تماس گرفت. -تبریک میگم. انشاءالله پای هم پیر بشین. -ممنون. دوس داشتم جهرم تشریف داشتید و دعوتتون میکردم. -برادر خانمت و خانواده‌ خانمت رو می‌شناسم. میثم خیلی بچه مسلمون هست و هنوز روحیه جبهه اش رو حفظ کرده. با خانواده خوبی وصلت کردی. بی حاشیه و حزب الهی. الهی شکر. -ممنون. دلم براتون تنگ شده. کی میتونم ببینمتون؟ -به حق چیزای ندیده و نشنیده! مگه کسی در دوران عقدش اصلا هوش و حواسش به بقیه هست که بخواد دلش تنگ بشه؟ -ای بابا. شما فرق میکنی! حتی این شبها سرِ ساعتی که برای خودم مشخص کرده بودم، سیر مطالعاتی که گفتید دنبال میکنم. -شوخی کردم. میشناسمت. خب برنامه‌ات چیه؟ تا کی جهرمی؟ -فقط یک سال. البته اگر خدا بخواد. در حدی که زندگیم شکل بگیره و بعدش پاشم بیام قم. -بسیار خوب. مراقب خودت باش. -زنده باشید. لطفا برامون دعا کنید. در یک سالی که محمد جهرم بود، ظهر در یک مسجد و یک دبیرستان پسرانه و شبها هم در مسجد خواجویی جهرم اقامه نماز جماعت داشت. جسته و گریخته مسئله شرعی هم میگفت و گاهی منبرهای کوتاهی میرفت. کت و شلواری بود اما موقع نماز و بیان مسئله شرعی و منبرک‌هایی که داشت عبا به دوش می‌انداخت. تا اینکه تصمیم گرفت موتور سیکلت بخرد. پولش اینقدر نمی‌رسید. ضمنا موبایل هم نداشت تا بتواند راحت‌تر با صفیه ارتباط بگیرد. این موضوع را با صفیه در هفته دومی که عقد بودند مطرح کرد. -به چهار جا بیشترین رفت و آمد را دارم؛ خونه شما و خونه مادرم و حوزه و مسجد. دو تا دبیرستان هم نماز و بیان مسئله دارم. هیچ کدومش بدون وسیله نمیشه. از طرف دیگه، خط و گوشی هم ندارم. هزینه خط و گوشی با هزینه موتور تقریبا برابر میشه. -ینی فقط یکیش میتونی انتخاب کنی. درسته؟ -آره. که البته ... نه ... پولم کمتر از ایناست. اگه موتور بخرم، همش نمیتونم نقد بدم. باید نصف بیشترش رو وام بگیرم. اگرم خط و گوشی بخوام بخرم، یا باید فقط خط بخرم یا گوشی. هر دوش نمیشه. -خب یه چیزی... من خط دارم. ینی داداشام واسم ثبت نام کردند اما گوشی ندارم. -ینی بنظرت داشتن تلفن همراه ضروری تره؟ خب اگه منم پولمو بدم گوشی، حداقل یکی از مشکلاتمون حله. -اره ولی ... بذار با مطهره صحبت کنم. چون گفت اگه آقا محمد خواست موتور یا چیزی بخره و وام و ضامن نیاز داشت، رو من و آقا صادق حساب کنه. ادامه 👇👇

-دستش درد نکنه. اتفاقا مرضیه ما هم ضامن وام ازدواجمون شد. باید پولمو به دو نصف تقسیم کنم. نیست که خیلی هم زیاده. نصفشم بکنم خیلی باحال‌تر میشه. صفیه که در آن لحظه داشت اُملت درست میکرد، خنده اش گرفت و با خنده صفیه، محمد هم خندید. قرار شد مزاحم مطهره بشوند تا ضامن شود و وام مختصری بگیرند و یک عدد موتور سیکلت بخرند. برای خریدِ گوشی همراه هم وقتی اقدام کنند که حداقل نصف وامِ موتور را پرداخت کرده باشند. خلاصه هنوز سه ماه از عقدشان نگذشته بود که یک عدد موتور سیکلت خریدند. موتوری که نو بود اما خیلی عالی نبود. جزء موتورهای متوسط رو به پایین محسوب میشد. محمد وقتی دید برای خریدن موتور با مارکِ پیشرو توان مالی ندارد و حداقل قیمتش دو برابر و نیمِ موتوری هست که انتخاب کرده، از انتخاب آن منصرف شد و لقمه را به اندازه دهانش گرفت. از همان ماه، با شروع شدن ایامِ آب بندی موتور، بازپرداختِ وامِ موتور هم شروع شد. و محمد و صفیه چه عشق و حال ها که نکردند با آن موتور! از حوزه و مسجد و نمازجمعه و خانه مادران و اقوام گرفته تا دانشگاه پیام نورِ صفیه و رساندنش برای کلاس و گشت و گذار در شهر و... کلا ایام نامزدی، رفت و آمد با موتور سیکلت یک لذت و حلاوت دیگری دارد. علاوه بر صفایی که تازه داماد و تازه عروس از سوار شدن بر موتور دارند، دختر و پسر بیشتر حس میکنند که همه چیز را از صفر، بلکه از زیر صفر شروع کرده اند. روزهای خوشی که داشت تند تند سپری میشد و اندک شهریه محمد بعلاوه حق القدمی که مسجد و مدرسه به او بابت کارهای فرهنگی اش میدادند برای بازپرداخت سه چهار وامِ ریز و درشت در هر ماه مصرف میشد. محمد که خیلی اهل قناعت بود، پس از چند ماه، اندک پس اندازی جمع و جور کرد و بخاطر اینکه ارتباطش با صفیه بیشتر و لحظه ای شود و همچنین بتواند شماره اش را به بچه های بسیج و هیئت بدهد تا گاهی برای کلاس و منبر دعوتش کنند، تصمیم گرفت یک گوشی همراه ساده بخرد. محمد در آن روزها و تا مدتی که جهرم بود، یعنی حدودا پانزده ماه، یکی از اساتید دانشگاه به نام استاد حیدرعلی میمنه را به حوزه دعوت میکرد و با هم کلام جدید مباحثه میکردند. علت این انتخاب محمد این بود که تنها استادِ روشنفکر و بسیار اهل مطالعه که دکترای ادیان داشت حیدرعلی میمنه بود. محمد نمی‌خواست مباحث نوظهور کلام جدید را صرفا از منظر طلبگی و درون‌دینی بررسی کند. به خاطر همین، حیدرعلی میمنه بهترین و تنها کسی بود که این دغدغه محمد را می‌فهمید و می‌توانست در مباحث کلام یهودیت و مسیحیت به او کمک کند تا محمد از منظر درون دینی و حیدرعلی هم از منظر برون‌دینی به موضوعات نگاه کنند. این پاراگراف را به ذهن شریفتان داشته باشید که به زودی... هفت ماه گذشت. صفیه و محمد سوار بر موتور در حال گذر بودند که محمد موتور را در کنار یکی از پارک‌ها نگه داشت و پیاده شدند و روی یکی از نیمکت ها دقایقی صحبت کردند. -صفیه! من حس میکنم خیلی دوران نامزدی خوش نیست. اکثر وقت ما داره در رفت و آمد سپری میشه. اگه بریم سر خونه و زندگیمون، بنظرت بیشتر پیشِ هم نیستیم؟ بهتر نیست؟ -چرا. درست میگی. مخصوصا اینکه اگه پایان ترم دوتامون شروع بشه و از هم دور باشیم، سخت میگذره. -موافقی صحبت کنم و اگه خانواده هامون راضی بودند مستقل بشیم؟ -آره. خوبه اما تو جایی سراغ داری؟ چون خونه مادرت که کوچیکه و اگه بریم اونجا مزاحمشون هستیم. ادامه 👇👇

-اونجا که واقعا نمیشه. جای خاصی هم سراغ ندارم. باید بگردیم پیدا کنیم. -چند شب پیش مطهره و آقا صادق خونمون بودند. گفتند زیرزمین خونشون فقط رنگ میخواد تا آماده بشه برای زندگی. میخوای بریم اونجا؟ محمد که اصلا انتظار این حرف را نداشت گفت: خدا خیرشون بده. خیلی هم عالیه. ولی صفیه من روم نمیشه. برام سنگینه! صفیه با لبخند گفت: خب با هم بلندش میکنیم که خیلی سنگین نباشه. محمد هم لبخندی زد و گفت: تهیه خونه وظیفه مَرده! وظیفه منه که خونه پیدا کنم. صفیه باز هم با لبخند گفت: خب برو خونه خواهرمو پیدا کن تا به وظیفه خودت عمل کرده باشی. محمد باز هم خندید و گفت: اون وقت میشم دوماد سرخونه؟ صفیه گفت: فکر نکنم. اگه خونه مامانم زندگی میکردیم دوماد سرخونه محسوب میشدی. اینجوری میشی باجناق سرخونه! همان هم شد. محمد قرار شد که باجناق سرخونه شود. صادق و مطهره زیرِ پر و بالِ محمد و صفیه را گرفتند تا اول زندگیشان را با خوبی و خوشی شروع کنند. آنها با خانواده ها صحبت کردند. اولش پدر محمد خیلی راضی نبود. میگفت: «چه معنی داره که بری زیرِ بلیطِ هم‌ریشِت؟ (هم‌ریش در زبان جهرمی به معنی باجناغ است.) بیا همین جا. خونه خودمون. اصلا برو یه جایی کرایه کن و بشین. اول زندگی خودت مدیونِ خانواده زنت نکن!» مادر محمد جوابش میداد و میگفت: «چه اشکال داره؟ اولا خانواده زنش خیلی مردمِ خوبی هستن. دوما مگه مثل خونه و وضع و روزگارِ ما هست که پونزده تا آدم تو یه قوطی کبریت زندگی می‌کردیم؟» خدیجه و راضیه که آن روز خانه مادر محمد بودند با شنیدن این حرف خیلی تعجب کردند! خدیجه پرسید: «همتون تو همون خونه کُلنگی که دو تا اتاق داشت و آبی و آبابا توش بودند زندگی میکردین؟!» (آبی در لهجه جهرمی به معنای مادر بزرگ و آبابا به معنی پدر بزرگ است.) مادر محمد گفت: «ها. همون. مثلا یکی از اتاقا برای من و باباتون بود که تازه عروس و دوماد بودیم. ولی همه استفاده میکردند. این که میگم همه، حداقل مورد استفاده نه نفر بود!» راضیه که چنین وضعیتی حتی در تصورش هم نمی‌گنجید با تعجب پرسید: «اذیت نمیشدین؟ خب این که خیلی وحشتناکه! عروس و دوماد جوون و اول زندگی!» راضیه که این حرف را زد، پدر محمد که آماده شده بود و میخواست به بیرون برود، دوچرخه اش را که برداشت، رو به طرف مادر محمد کرد و با شیطنت خاصی گفت: «نه. معلومه که خیلی هم خوش می‌گذشت. قصه همون روزی که عمو و زن عموم از شیراز اومدن پیشمون براشون بگو! من رفتم! یاعلی!» مادر محمد که از این حرف بابای محمد خیلی حرصش گرفته بود در حالی که دندانش روی هم میسابید رو به طرف در کرد و گفت: «برنگردی!» خدیجه و راضیه و محمد که به خنده پدرشان مشکوک شده بودند با اصرار از مادر خواستند که قصه روزی که عمو و زن عموی پدرشان به جهرم آمده بودند را برایشان تعریف کند. مادر اولش قبول نمی‌کرد اما با اصرار بچه ها فقط دو جمله گفت و بیچاره بعدش در افق محو شد: «این خیر ندیده ... داره روزی رو یادم میاره که آبروم رفت. تازه عروس بودیم و زن و شوهری توی اتاق خودمون خوابیده بودیم. تا اینکه یهو اذون صبح مهمون میاد و من و بابای خیر ندیده تون هم مثل همیشه خواب بودیم. از بس اتاق و حیاط خونمون شلوغ بود و همه ردیف هم دراز کشیده بودند، مهمونا رو مستقیم آوردن تو همون اتاقی که من و باباتون خوابیده بودیم!» ادامه 👇👇

محمد و خدیجه و راضیه داشتند از خنده منفجر میشدند اما حیا میکردند که جلوی مادرشان قهقهه بزنند. بخاطر همین قیافه‌شان داشت از زورِ خنده ای که به زور گرفته بودند سیاه میشد که محمد پرسید: «می‌فرمودید! بعدش چی شد؟» مادر هم که رو به آن طرف کرده بود و داشت میرفت آرام این جمله را گفت و رفت: «هیچی. چی میخواستی بشه! عموش و زن‌عموش نشسته بودن بالای سرمون و چراغ هم روشن کرده بودند و کاملا هوشیار و حواس جمع، یه چشمشون به ما بود و یه چشمشون هم به آبی و آبابای خدا بیامرزت! ما هم زیر پتو خودمون زده بودیم به خواب و رومون نمیشد پاشیم بریم بیرون! میپرسه بعدش چی شد؟ میخواستی چی بشه؟» با رفتن مادر، سه تایی زدند زیر خنده. هر چند تصور صحنه ای که آدم، اول زندگی با همسرش در گوشه‌ای در حال استراحت باشد و یهو نصف شب، سر و کله دو تا مهمون پیدا شود و اَد بیایند بالای سر آنها و همه چراغ ها هم روشن باشد، انسان را بیشتر خجالت زده میکند. خلاصه. قرار شد دهم فروردین 1386 عروسی کنند و در زیر زمین خانه مطهره و صادق به حجله بروند. کل ایام عید نوروز را به تمیز کردن زیر زمین و چیدن جهزیه صفیه در آنجا سپری کردند. تازه آنجا را رنگ کرده بودند و تا شش ماه پس از عروسی، حتی سر و هیکل و لباس و کیف و کتابشان هم بوی رنگ تازه میداد! با آن وضع، همه جهیزیه را چیدند و آن زیر زمین، تبدیل به یک خانه نقلی و تپل و باصفای طلبگی شد. موتوری که محمد خریده بود خیلی به دردش خورد. اکثر کارت دعوت ها را خودش با موتورش تقسیم کرد. برای سفارش میوه و شیرینی و جابجا کردن وسایل خودش و خیلی از کارهای دیگر با همان موتور کارش راه می‌افتاد. تا اینکه شب عروسی شد. محمد موتورش را به خانه مادر صفیه برد و آنجا گذاشت تا ماشین مسعود(دومین برادر صفیه) را از گل فروشی بیاورند و به آرایشگاه بروند و عروس را به عروسی ببرند. مردانه در زیرزمین و زنانه هم در طبقه بالا که خانه مطهره و صادق بود برگزار شد. عروسی از سر شب تا پاسی از شب قرار بود ادامه داشته باشد. اما به خاطر شدت بوی رنگ، آقایان دانه دانه از زیر زمین بیرون آمدند و ترجیح دادند در هوای آزاد و کوچه، بقیه مدت زمان عروسی را سپری کنند. محمد هم که متوجه این موضوع شده بود، اصراری بر نگه داشتن ملت، وسط بوی رنگ و اتیلن و نفت نداشت و با سایر آقایان در کوچه سپری کرد و هر از گاهی، مادرش دعوتش میکرد و به زنانه میرفت و شاهد شیرین کاری های خواهرزاده ها و شعارهای سیاسی عمه ها و شویِ لباس خواهرانش بود. تا اینکه کم کم ملت رفتند و محمد و صفیه هم که دو شبانه روز بود نخوابیده بودند تا خانه را آماده کنند، وسط همان بوی رنگ و نفت و اتیلن به خواب عمیقی فرو رفتند. موقع اذان صبح شد. برای نماز بیدار شدند. اولین نماز جماعت زندگی مستقلشان را خواندند. اما هنوز خسته بودند. اما قبل از اینکه دوباره بخوابند، دو رکعت نماز شکر خواندند و سپس دوباره خوابشان برد. ادامه 👇👇

تا حدود ساعت هشت صبح. محمد وقتی چشم باز کرد، دید صفیه سفره انداخته و پنیر و خیار و خرما آماده کرده. چایی را هم دم کرده بود و در حال شکستن تخم مرغ بود که دید محمد بیدار شده. با لبخند گفت: «صبح بخیر عزیزم.» محمد هم دلش غش رفت. از این همه محبت و صبحانه مَشتی و صبح بخیری که خانمش به او گفت. بلند شد و دست و صورتش را شست و نشست سر سفره. صفیه همه چیز را مرتب کرده بود. مشخص بود که حداقل یکی دو ساعت زودتر از محمد بلند شده و همه جا را مرتب کرده و صبحانه هم درست کرده. محمد کاملترین صبحانه عمرش را تا آن روز خورد و خدا را شکر کرد. صفیه برایش چایی ریخت و یک نبات خوش رنگ هم داخلش انداخت و گذاشت جلوی محمد. سپس از روبروی محمد بلند شد و آمد کنار محمد نشست. محمد ذوق کرد و گفت: «دستت درد نکنه. خیلی چسبید. خیلی هم همه جا مرتب شده. خیلی زحمت کشیدی.» صفیه دست محمد را گرفت و در دستانش فشرد و گفت: «نوش جان. محمد ما باید خودمون برای خیلی چیزا آماده کنیم. زندگی پستی و بلندی خیلی داره.» محمد خیلی عادی گفت: «آره. درسته. خدا برامون خوش بخواد.» صفیه گفت: «ان‌شاءالله. همه چی رو با هم میسازیم و با هم درست میکنیم. خیالت راحت.» محمد گفت: «خیالم راحته. شک ندارم با دختر مهربون و عاقلی ازدواج کردم.» صفیه گفت: «مطلبی هست که باید همین حالا بهت بگم. اصلا هم مهم نیست و نیاز نیست خودت ناراحت کنی. باشه؟» محمد یک لحظه جا خورد. با تعجب گفت: «منو نترسون! چی شده؟» صفیه همان طور که دست محمد در دستش بود گفت: «نگران نشو اما دیشب موتورمون رو دزد برد.» محمد جا خورد! موتوری که هنوز تو آب بندی بود و وامش حداقل تا یک سال دیگه باید پرداخت میشد را دزد برده بود! محمد گفت: «دیشب؟» صفیه گفت: «میگن قبل از اذان صبح بوده. از دیوار خونه مادرم رفتند بالا و در را آروم باز کردند و موتور را بردند. محمد جان اصلا خودت ناراحت نکنیا. همه چی درست میشه.» محمد که فکرش مشغول شده بود گفت: «اگرم میخواستم عصبی بشم و خیلی ناراحت بشم، با این کاری که تو کردی و با اینکه خبر داشتی، اما گذاشتی بخوابم و بعدش چنین صبحانه ای و چنین مرتب کردنی و چنین برخوردی، اگه بخوامم دیگه روم نمیشه بی قراری کنم.» صفیه گفت: «الهی قربونت برم. مال دنیاست. اشکال نداره. حیفه که بخواد زندگیمون با تلخی شروع بشه. مادرم و داداشام خونه مادرم هستند و گفتند هر وقت تونستی بری اونجا تا برین کلانتری. الان هم چاییت بخور. چند لحظه هم پیشم باش. بعدش برو و تا ناهار درست میکنم برگرد.» ادامه دارد... #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour

ماه محرم هست اما یه چیزایی و خاطراتی داره با این داستان برایم زنده میشه که نمیدونم باهاش بخندم یا گریه کنم؟ مثلا تا پلیس اومد در خونه ، جلوی خانواده خانمم رو کرد به من و گفت: حتما دزده از آشناهاتونه !😐🙈😂 دلم میخواست بهش بگم: دزد همه کَس و کارِت از اول تاریخ تا آخر تاریخه!! والا

انالله و انا الیه راجعون حجت الاسلام و المسلمین جناب آقای سید علی اصغر حجازی سلام علیکم درگذشت پدر بزرگوارتان را تسلیت عرض می کنیم. روح آن بزرگوار بر سفره سیدالشهدا علیه السلام و در کنار دو فرزند شهیدش متنعم و قرین رحمت واسعه الهی باشد ان شالله. محمد رضا حدادپور جهرمی