✨ سه ریال!  دیس شیرینی‌های مورد علاقه‌ام از بچگی را گرفته بود جلویم. قطاب و باقلوا و لوز بادامی. از عید دیدنی همیشه همین قسمتش را بیشتر دوست داشتم. چشمم داشت برای انتخاب شیرینی توی دیس دور می‌زد. انگار برادر زن جان عجله داشت و وسط بحث داغ سریال خارجی‌اش آمده بود تعارفی بزند و برود. با خودم گفتم: حالی بهشان بدهم و زیاد مزاحم بحثشان نشوم. یک لوز بادامی برداشتم و بی معطلی فرستادمش برود. ونگ ونگ تلویزیون همیشه روشنِ مادر زن جان بیخ گوشم نمی‌گذاشت بفهمم بحثشان به کجا کشیده. آن یکی برادر زن جان کوچکی می‌گفت: سریال نمی‌دونم چی‌چی آمریکایی را تا فصل ۸ بیشتر نتونستم ببینم. برادر زن جان بزرگ اظهار فضل می‌کرد که من اصلاً دو سه سالی است مطالعه را کنار گذاشتم و به جایش سریال خارجی تماشا می‌کنم. هر چه قرار است توی کتابها باشد بیشترش توی این فیلم‌ها گیرم می‌آید! لوز بادام را می‌گذارم توی دهان. دوست ندارم زود تمام شود. سعی می‌کنم با زبان لوز را دور دهانم بچرخانم تا به همه جای سیستم چشایی برسد و کم‌کم آب شود. وارد بحث داغشان نمی‌شوم تا بیشتر بشنوم. نا سلامتی سینما خوانده‌ام. می‌توانم کمی تا قسمتی بفهمم چه می‌گویند. همسر جان بین دو برادر نشسته و تازه می‌فهمم که در نبودِ من و وقتهایی که سر کار بودم کلی سریال دیده و حالا با ذوق برای برادران تعریف می‌کند. برادر زن جان بزرگی از فیلم نامه و قدرت نویسندگی عجیب و غریب نویسنده‌ی فیلم آمریکایی می‌گوید. کوچکی، می‌پرد وسط و از بزرگی می‌پرسد: خداوکیلی بگو آخرش چه می‌شود؟! دو ماهی است در گیر کاراکتر اصلی شده‌ام. نمی‌فهمم آخرش کی است و چه کار می‌خواهد بکند. همسر جان که از میدان عقب افتاده می‌پرسد: مگر این سریال چند قسمت دارد؟! بزرگی می‌گوید: ۱۰ فصل، هر فصلی ۲۰ قسمت، همه‌اش را دیده‌ام. عرق شرم روی پیشانی همسر جان می‌نشیند. تازه می‌فهمم توی فصل ۱ گیر کرده و برادران خیلی خیلی ازش جلو زده‌اند. لوز بادامی تمام شد. در حسرت قطاب‌های سفید و قهوه‌ای پشتم را به مبل تکیه می‌دهم و به ناچار گوش و چشمم را می‌دهم سمت تلویزیون. بلکه حواسم پرت شود و نفهمم چه چیزهایی از وسطِ بحثشان از دست داده‌ام. هر چه از سینما و نقد فیلم و سریال فهمیده‌ام جلوی چشمم رژه می‌رود. با خودم می‌گویم: اینها دیگر چقدر ساده‌اند. نمی‌فهمند سریالها کارشان کشیدن مخاطب تا آخرین قسمت است و کمپانی های تولید فیلم نمی‌خواهند کسی از جلوی فیلمشان بلند شود. خب معلوم است دیگر، جوری داستان را می‌پیچانند که همینطور سرِ کار بمانید. ولی خب دور از انصاف است که فکر کنیم با سریالهای وطنی خودمان قابل مقایسه است. خارجی ها حرفه‌ای می‌سازند. برای فیلمشان خرج می‌کنند. اما مطمئنم آخر کار چیزهایی به مخاطب قالب کرده‌اند که خودش نفهمیده.   سعی می‌کنم بیشتر بازیِ بچه‌ها را تماشا کنم. سریال‌های آمریکایی که به قاعده‌ی سه ریال هم برایمان نون و آب نداشت. زیر چشمی نگاهی به جمع خواهر برادری‌شان می‌اندازم. به خودم قول می‌دهم این بار گول سریالهای خارجی را نخورم.  #یوسف_تقی_زاده 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef

بسم الله زندگی جاریست. سقف داشته باشی یا نه، نان داشته باشی یا نه، غم داشته باشی یا نه. باید خوابید، لباس پوشید و لباس‌های کثیف را حتی شده با خاکستر شست. باید قوتی جُست و برای بقای جان فرو فرستاد؛ نان پخته شده در تنور نیمه ساز خانه باشد یا علفی تازه روییده گوشه خیابان. باید زیست، به دنبال پتو از زیر آوارِ خاک و خاکستر و بتن، زیراندازی برای نشستن روی سنگ‌ریزه و خورده شیشه های کنار کوچه و وسیله‌ای برای ادمه زندگی. باید ساخت، با غم نداشتن سرپناه از باران و باد و آفتاب، با اندوه جانکاه بی‌پشت و پناهی، بی‌‌سر و همسری و بی‌فرزندی و با ناراحتی از بین رفتن نسلی پسِ نسل دیگر. غزه هرچند غمگین، هرچند مظلوم وهرچند ویران؛ هنوز شادی را نمی‌توان از مردمش گرفت. شاید همه چیز زیر آوار رفته باشد، همه آرزوها به خاک سپرده شده و خاندان‌های بزرگ دفن شده باشند اما شادی شروع ماه خدا در غزه دفن نخواهد شد. بی‌سرپناه و سقف، بی‌فرش، میز و صندلی و مبل، بی آشپزخانه و گاز هم می‌توان به میهمانی خدا وارد شد. همان‌قدر شاد، همان‌قدر گرم و همان‌قدر معنوی. زندگی جاریست در هر فضا و اتمسفری. #زکیه_دشتی‌پور 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef

معذرت می‌خواهم؛ اما این حرف که «مشکلاتِ اقتصادی، مردم را از دین فراری داده» حرفِ مفت است! یعنی نود و نه درصد این ماجرا چیزی توی مایه‌های اراجیفی هست که یک مشت ضد دین سر زبان مردم انداخته‌اند و جوری شده باور عامه! در حالی که اصلاً اینطوری نیست! نیم نگاهی اگر به دور و اطراف‌تان بیندازید می‌فهمید اتفاقاً آن آدمِ مایه‌دار از آدم‌های متوسط به پایین جامعه، دین‌داری‌اش ضعیف‌تر است؛ من حتی کمی دقیق‌تر بگویم؛ خانم‌های کشفِ حجابی را بیشتر توی ماشین‌های مالِ از ما بهتران می‌بینیم تا همین قراضه‌های وطنی که زیر پای ما زیرِ خط فقرها و روی خط زلزله‌هاست! البته نمی‌خواهم جمع ببندم، چون این موضوع می‌تواند برعکس هم باشد؛ پولدارهای مومنی هم دیده‌ام و دیده‌اید که دیندار هستند، هر چند به نظرم دینداری انها زیاد هم به پولداری‌شان ربطی ندارد؛ یعنی همین آدم‌ها بدون آن ثروتی که دارند هم دیندار خواهند بود؛ این یک موضوع عقلی، معرفتی و فطری‌ست که نمی‌توان با پول داشتن یا نداشتن وزن کرد، تائید کرد یا رد کرد...! به هر حال این روزها غزه جلوی چشم ماست! این متن را نوشتم که گریزی بزنم به ناجورترین شرایط ممکن برای زندگی در قرن معاصر یا حتی در تاریخ زندگیِ بشر! گریزی به آدم‌هایی که جلوی چشم همه دنیا دارند سلاخی می‌شوند، زیر و زِبر می‌شوند، آش و لاش می‌شوند و همه چیزشان را از دست داده‌اند، اما بر سر دین‌شان و اعتقادشان مانده‌اند! فارسی‌ش می‌شود این که «به بهانه‌ی واهی خدایشان را کنار نگذاشته‌اند!» این ثابت قدمی اتفاقاً توی مشکلات هم به دادشان رسیده؛ یعنی شما چه بلایی بدتر از این بلایی که سر اینها می‌آید را در مدتِ طولِ زندگی‌تان دیده‌اید که اینها ندیده باشند؟! اما خدای اینها خدایِ پای کاری‌ست که توی مشکلات به‌شان قوت قلب داده و می‌دهد. آنها هم تا پای جانشان پای کار این خدا ایستاده‌اند. و نشده‌اند مثل بعضی که وقتی دو تا دانه‌ی پسته توی سبد آجیلِ شب عیدشان کم می‌شود، تریپِ ضدِ خدایی و ضد دینی بر می‌دارند! توی این ماه عزیز همه تلاش‌مان را بکنیم که پای کار خدا باشیم، در هر حالی و در هر احوالی؛ به خدا که کم پیدا می‌شود کسی شرایطِ ما را داشته باشد و بتواند این قدر راحت به زندگی‌ش برسد... #احمد_کریمی 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef

زندگی پس از زندگی سلول‌هایم پر از ریا شده. هر چه هم می‌گویم تف به هیکل‌تان، بی‌فایده است. اگر تا دیروز چهارتا دانه ثواب بی‌هوا می‌رفت توی کیسه‌ی پشت کتف راستم، حالا آن کیسه را طوری آبکش کرده‌ام، که از این‌ در می‌آید و از آن در بیرون می‌رود.ثواب را عرض می‌کنم. روزها توی خیابان عمیق می‌شوم روی سنگ‌فرش‌ها تا اگر قطار مورچه‌ها درحال حرکت بود ریل‌شان را دور بزنم طوری‌که حتی بادِ کفشم هم مسیرشان را سد نکند، تا به پاس احترام‌شان، در دنیای آن‌وری روی پل صراط سد معبرم نکنند. وقتی بطری آب معدنی را می‌گیرم توی دستم قلو‌پِ سوم‌ْ چهارم، نیمه‌سیر که شدم، می‌گردم تا گُلی، گیاهی چیزی پیدا کنم مابقی آب را بریزم توی حلقومشان تا همین‌کارِ خداپسندانه در جهان دیگر، مانع ریختن مایع زقوم در حلقم بشود. بعداز یک‌روز کاری دست‌هایم را توی سینک گربه‌شور می‌کنم تا یکهو قطره‌ای آب اسراف نکرده باشم و رود شیر و عسل بهشت از دستم در نرود. کمتر حرف می‌زنم و بیشتر می‌خوابم. هم فریضه‌ی «در رمضان خواب مومن عبادت است» را به جا آورده‌ام هم زبانم به کژتابی نچرخیده. و خب گوشه‌ی ذهنم حواسم به وعده‌ی لمیدن در قصرهایی هست که برای خودم در بهشت ساختم هم. چشم عقاب پیدا کردم توی بیرون کشیدن مال حرام از دارایی‌هایم، و نشسته‌ام به انتظارِ روزی که چشمِ برزخی و جهان‌بین به من بخشیده شود. کنار خیابان ساعت‌ها یک لنگه‌پا می‌ایستم بلکه پیرزنی پیرمردی احتیاجش به من بیفتد، نایلون خریدش را بقاپم توی دستم و کمکش ببرم خانه. بعد چشمکی به خدا بزنم و بگویم: حواست که بود؟ نوشتی خط‌به‌خط‌ش را؟ توی روضه‌ها سراسر اشک می‌شوم و ناله، تا قطره‌ی اول اشک گناهانم را بشورد و مابقی قطرات پله‌پله ببردم تا ملاقات خدا. فقیری اگر سر راهم سبز بشود، طلب‌نکرده عطا می‌کنم به امید اینکه خدا بعدها برایم دولا پهنا حساب کند. خلاصه، ماه‌ رمضان‌ها این برنامه‌ی «زندگی پس از زندگی» برای همه نونی، آبی چیزی دارد به جز ما. تنها می‌آید در برهه‌ی حساسِ (یک آیه بخوان صدآیه حسابت می‌کنیم و نفس بکش تسبیح می‌نویسیم)، ثواب‌دان‌مان را سوراخ می‌کند خودش می‌نشیند گوشه‌ی رینگ… حالا بماند قسمت دردسرهای عظیمی که این آقای موزون، وسط شیفت‌ها برای ما درست کرده. صبح‌ تا شب باید عین یک مادر دلسوز دورتادور این مریض‌های ونتیلاتوریِ توی کما رفته بگردیم و نازشان را بخریم، مبادا در دوران بهبودی بنشینند جلوی هفتاد میلیون بیننده، پته‌‌مان را بریزند روی آب. از شما می‌پرسم، ساعت دو نصف شب، یک نیشگون کوچک از بازوی چپ فلان مریضِ بی‌قرار گرفتن، گفتن دارد؟ شاید به صلاحش بوده. شاید همین کار هوشیاری‌اش را برگرداننده. یا مثلا شبی یک پرستار بداقبالْ از زور خستگی توی اتاق رست از روی تخت پرت شده پایین، باید آبرویش را ببرند؟ ما به این عوامل برنامه پیام دهیم صفر تا صد صحبت‌هایتان را قبول و باور داریم، دست از سرِ اثباتش برمی‌دارند؟ آخر زشت نیست این‌ها آدم را رسوای عالم کنند ‌برای خوردن یک قلوپ آبمیوه‌ی آلیس‌شان که سرتاپا مواد افزودنی دارد؟ وقتی خودشان نمی‌توانستند بخورند، پرستارشان هم نمی‌توانست؟ اصلا چه معنی می‌دهد مریض زیر دستگاه تنفسی بلند شود برای خودش ول بچرخد. چشمش همه جا باشد جز سقف بالای سر. ناسلامتی بیمار است. باید استراحت کند… #مریم_شکیبا 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef

یا اهل الاسلام! ما اینجا داریم می‌میریم، هر صبح و شام! شما مشغول باشید با مهمانی‌هایتان، ما نیز ضیافت خون می‌گیریم. در کنار فرزندانتان خوش باشید، ما مشغولیم با غسل و کفن پاره های جگرمان! خود را سرگرم کنید، با سریال ها و جشنواره ها و جشن ها. ما با مرگ می‌رقصیم. یا اهل الاسلام! همسرانتان و دخترانتان در آرامشند،ناموس ما در شفا... آه! بچه هایتان در آغوشتان هستند، بچه های ما در آغوش بمب و موشک. خانه‌تان امن است، خانه‌ی ما ناامن. یا اهل الاسلام! ما خواهیم مرد، شما خواهید ماند و وجدانتان...همین! #زهرا_جعفری 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef

🔶 کانون فرهنگی تربیتی امام خمینی شهرستان اردکان برگزار مینماید : ✅ دوره "نویسندگی خلاق" با حضور استاد محمد علی جعفـــــری 📚 نویسنده کتاب های: + عمار حلب + قصه دلبری +جاده یوتیوب + تاوان عاشقی + و.... 🔻همراه با کلاس‌هایِ 🌱 مهارت‌های رشد فردی 🌱 مدیریت زمان و برنامه ریزی 🌱 کنش‌گری فرهنگی 🌱 هدف‌گذاری 💥با حضور اساتید بزرگوار: 🔸 دکتر برخورداری 🔸 دکتر بهزادی مقدم 👈 رده سنی : ۱۳ سال به بالا . 📍حالا چجوری میتونید توی این دوره شرکت کنید⁉️ کافیه جهت ثبت نام و اطلاعات بیشتر به آیدی زیــــــ👇ـــــر مراجعه کنید: @Z_Mahdavn 📲یا شماره تـــــــــماس : 09199840490 🌀با ثبت نام هرنفر از جانب شما، ۵۰هزارتومان تخفیــــــف بگیرید « نهایت سه نفر»❗️ آخـــــرین مهلت ثبت نام: ۲۵ فروردین ماه 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef