از نیمه شب نتایج اعلام شده، اما وضعیت شهر شبیه ۹۲ یا ۹۶ نیست حتی شبیه کلکل‌های ۸۸ هم نیست بجز دو الی سه تا ستاد، هیچکس نزده برقصه، هیچ‌کس بحث نکرده، هیچ‌کس بوق نزده، هیچ‌کس شیپور ورزشگاهی همراهش نیست، هیچ‌کس مچ‌بندِ سبز خاتمی نبسته، هیچ‌کس.... ما که شوکه شدیم به کنار، خودشونم شوکه شدن. و جنسِ این شوکه شدن از جنسِ خوشحالی نیست. از جنسِ "ناباوریِ" تلخ‌ـه. حقیقتِ روشن، پذیرفته نشد و حالا همه ناباور از لجاجت و جهالت، سکوت کردن. سکوتی که یحتمل خیلی هم پایدار نیست و با روزهایِ نچندان دور، از بین میره و جاش رو به اعتراض برای وضعیتِ جامعه میده. اما اون روز دیر شده دیگه. خیلی دیر.

امام‌حسین بی‌پناه‌ها، امام‌حسین پرروها، امام‌حسین آدم بدا و امام‌حسین آدم‌بدا؛ باز هم می‌گم امام‌حسین آدم بدا

ء حبِ حُسین؛ تاثیر وضوی قبل از شیر مادرها/*

ء برنامه همینه عزیزم، خب باید منتظر بمونم تا ساعت از دوازده بگذره تا بتونم زندگی بکنم. شب، قلمرو زندگی منه. سکوت کاامل، تاریکی، آرامش و آرامش و آرامش.

راستش الان که دارم می‌نویسم زیر نورای ضعیف هالوژنا موهام و بافتم و منتظرم تا برای بار نمی‌دونم چندم ملی و راه‌های نرفته‌اش لود شه*/

*/ امّا شب‌های سوّم، نادیده گرفتنی نیستن. شب‌های سوّم زیر بیرقِ حسین بشین؛ آسوده‌ی آسوده‌.

به عنایت شب سوم خیلی معتقدم، می‌بینن. انگار که رویِ تک‌تک آدما فوکوس کرده باشن می‌بینن