قبلاً زیاد معتقد بودم به ارتباط تقثیل‌نویسی و دل‌ربا بودن متون و دست‌نوشته‌ها. گذر زمان اثبات کرد هرچی سخت باشی و نفهمیدنی، خاک می‌خوری گوشه طاقچه وُ سطح آگاهی آدمی‌زادهای دور و ورت این رو مجاب کرده.

و آدما با سادگی مانوس‌ترن، مانوس‌ترن وُ راحت.

بعضی وقتا دلم می‌خواد از مهربونیِ امام حسین سرمو بکوبم به دیوار.

این روزا رو زیااد برام دعا کنید. مطمئتاً این دعا کردنه از جانب من هم متقابله. ممنون معرفت‌تون🤍

احوالِ مرا می‌پرسید؟! اگر بخواهم راستش را بگویم، این روزها عمیقاً جسمی در این جا و روحی در جای دگر را با تمامِ وجود، از ژرفای جان، درک می‌کنم. شاید هم درک کردن برای این احساس غمینِ عظیم، مقداری کم باشد؛ جسمی در این دیار به کارهای همیشگی و گذرانِ ساعات به شیوه‌های متفاوت، مشغول است و روح.. امان از این روحِ سرکش! دل و روح و جانِ متوصل به یکدیگر مدت‌هاست‌ در دیار دیگری زندگی می‌کنند و جسمم را رها کرده‌اند‌ به امانِ خود.

راستش و بخوای خیلی برام بامزه بوده. این‌که خیلی واهمه‌ی انجام تنهایی " اولین‌ها " رو داشتم و الان با لذت و به صورتی که انگار حرفه من همون کار باشه انجام می‌دم

رسیدم، رسیدم به نقطه‌ای که می‌تونم خیلی مطمئن بگم " رضاً به رضائک "

آدم‌ها بیشتر از هر چیزی، ناامید کننده‌ن بنظرم. به طوری که در موقعیت‌هایِ مختلف، واضحاً دست از امید داشتن بهشون می‌کشی و بعد از اون با یه نخ نازك همچنان ارتباطت رو باهاشون نگه می‌داری. کم‌رنگ و محو اما پابرجا.

آدمی‌زادها هیچ‌وقت گزینه مناسبی نبودن، رها کن بره دختر