احوالِ مرا می‌پرسید؟! اگر بخواهم راستش را بگویم، این روزها عمیقاً جسمی در این جا و روحی در جای دگر را با تمامِ وجود، از ژرفای جان، درک می‌کنم. شاید هم درک کردن برای این احساس غمینِ عظیم، مقداری کم باشد؛ جسمی در این دیار به کارهای همیشگی و گذرانِ ساعات به شیوه‌های متفاوت، مشغول است و روح.. امان از این روحِ سرکش! دل و روح و جانِ متوصل به یکدیگر مدت‌هاست‌ در دیار دیگری زندگی می‌کنند و جسمم را رها کرده‌اند‌ به امانِ خود.

راستش و بخوای خیلی برام بامزه بوده. این‌که خیلی واهمه‌ی انجام تنهایی " اولین‌ها " رو داشتم و الان با لذت و به صورتی که انگار حرفه من همون کار باشه انجام می‌دم

رسیدم، رسیدم به نقطه‌ای که می‌تونم خیلی مطمئن بگم " رضاً به رضائک "

آدم‌ها بیشتر از هر چیزی، ناامید کننده‌ن بنظرم. به طوری که در موقعیت‌هایِ مختلف، واضحاً دست از امید داشتن بهشون می‌کشی و بعد از اون با یه نخ نازك همچنان ارتباطت رو باهاشون نگه می‌داری. کم‌رنگ و محو اما پابرجا.

آدمی‌زادها هیچ‌وقت گزینه مناسبی نبودن، رها کن بره دختر

بچه‌ها هیچ‌وقت دوست نداشتم به وقایع صفر و صدی نگاه کنم. در ۹۹ درصد مواقع، آدمی‌زادها گزینه مناسبی نبودن. همون یه درصد با مهر، برای شما باشه. آدم امن خیلی خیلی کمه. آدمی که گفتن تروماهات و روز سختی که داشتی و روزایی که گذروندی رو مو به مو تعریف کنی و بیمِ عدم خرج سیاست در روابط و فلان و بهمان و کوفت و زهرمار نداشته باشی. آدم امن خیلی مهمه.

اُمید

آدمی‌زادِ بی‌اُمید عملاً هیچه. هیچ هیج. راستی، برای چی زنده‌ای؟

راستش رو بخوای اگه بخوام برای تعریف یه موضوعی ذوق کنم. شاید بحث امید باشه. ان‌قدر تو طیفای مختلف، بحثای متفاوت و کلی چیزای دیگه امید گنجوندم که برای همون‌ها ذوق زندگی کردن رو داشته باشم نمی‌تونم عدد تعیین کنم. امید دارم. و امیدوارم به شدت زیاادی