من هنوز هم نظرم رو اینه که "تا ابد درود بر آدمای رندوم".
خیلی داغان و ویلان و سیلان برای اینکه زیر بارون نمونیم خودمون و رسوندیم به نزدیکترین کافه.
نشستیم. تولد میز کناریمون بود.
گفتم من عکاسم، عکس بگیرم؟ با یه استقبال ناز مواجه شدم.
حتی دیگه نرگس ویلان و سیلانِ داغانِ خیس غمزده نبودم، فقط نرگس ویلان و سیلانِ خیس بودم.
و پسشم یه تیکّه کیک و بغل و بوس و ماچ و رد و بدل کردن آیدی با آدمای رندوم اتفاقی
قبلاًترها درک نمیکردم این آدمایی که از فرط تشویش ذهن ناخن میخورن یا پوست لب میکنن چهطوری انجامش میدن.
متاسفم عزیزم امّا الان وقتی که استرس میاد میشینه رو تن و بدنم، دستام انگار مکلّف به کندن پوست لب و گوشهی ناخن میشن. پاهام به صورت ریتمیک تکون میخورن. و فکر کنم برای مهارشون یه گلولهی خوشگل بیاد بشینه رو نقطهی مرکزی پیشونیم.
* چشمک
*/ قویترین آدم زندگیِ نرگس همیشه نرگس بوده و باقی میمونه.
نرگسِ قویِ خستهی یخزده امّا امیدوار.
نمیدونم تا حالا دیت گریه رفتید یا نه. امّا دوتا آدمیزادِ بالغِ اتوکشیدهی مامانی رو به رو هم نِشستن و سعی میکنن بدون اینکه قیافهشون زشت شه گریه کنن. و در آخر هیچ کدوم موفق نمیشن خارجکی گریه کنن و هقهقای پشت سر هم و فین فین و در آخر هم خندیدنهای متمادی.
درود بر دیت نرمالیز
نرگِث
نمیدونم تا حالا دیت گریه رفتید یا نه. امّا دوتا آدمیزادِ بالغِ اتوکشیدهی مامانی رو به رو هم نِشست
اینجوریه که عه، میشه پیشت خجالت نکشم و بینیم و با گوشه روسری پاک کنم؟ :))))))
انگار که طرف مقابلت هم تو رو دربایستی باشه میگه باشه منم با آستینم پاک میکنم.
نرگِث
اینجوریه که عه، میشه پیشت خجالت نکشم و بینیم و با گوشه روسری پاک کنم؟ :)))))) انگار که طرف مقابلت
فکر کنم برای این تصویر باید "صمیمیتهای کثیف" رو نسبت بدم.
صمیمیتهای کثیف و چرکی و داغان