5:13

واقعاً آدما برای فهمیدن این که چقدر "متوقف شده" هستن نیاز به یه چراغ قرمز ۶۰ ثانیه‌ای دارن. که بفهمن چقدر خسته و لهیده و مچاله شده‌ن. یه توقف ۶۰ ثانیه‌ایِ چراغ قرمز برابری می‌کنه با آن‌میوت شدن همه‌ی هجمه‌های ذهنی‌ای که تلاش می‌کردی میوت‌شون کنی.

بلاخره تونستم غول سیاهِ آخر هفته‌های زندگی‌مو زمین بزنم. شببخیر

تلاشم برای رعایت اتیکت رفتاریِ خارج از تایم اداری واقعاً مذبوحانه و خنده‌داره.

داشتم آبغوره می‌گرفتم، زنگ درِ خونه رو زدن؛ مطمئنم صمیمیت‌های از دست رفته زنده می‌شه. آره.

ما آدمی‌زادای غیر سید درمونده، خودمونو از بین خستگی جمع می‌کنیم، قلبای مچاله‌مونو می‌ندازیم تهِ جیب‌مونو، اشک مشکامونم تا شب اول سیو می‌کنیم. ما آدمی‌زادای مستاصل رو هم بغل بگیر.

به نظرم دست و پا زدن تو خلاء خود استیصاله.

واقعاً تا ابد بنده‌ی منظومه‌ی فکری امام علی باقی می‌مونم. قِيمَةً كل امْرِي مَا يُحْسِتُه قیمت ما چه‌قدره؟