بلاخره تونستم غول سیاهِ آخر هفته‌های زندگی‌مو زمین بزنم. شببخیر

تلاشم برای رعایت اتیکت رفتاریِ خارج از تایم اداری واقعاً مذبوحانه و خنده‌داره.

داشتم آبغوره می‌گرفتم، زنگ درِ خونه رو زدن؛ مطمئنم صمیمیت‌های از دست رفته زنده می‌شه. آره.

ما آدمی‌زادای غیر سید درمونده، خودمونو از بین خستگی جمع می‌کنیم، قلبای مچاله‌مونو می‌ندازیم تهِ جیب‌مونو، اشک مشکامونم تا شب اول سیو می‌کنیم. ما آدمی‌زادای مستاصل رو هم بغل بگیر.

به نظرم دست و پا زدن تو خلاء خود استیصاله.

واقعاً تا ابد بنده‌ی منظومه‌ی فکری امام علی باقی می‌مونم. قِيمَةً كل امْرِي مَا يُحْسِتُه قیمت ما چه‌قدره؟

عذاب وجدانِ این قضیه که هنوز نتونستم مچ "به تعویق انداختن کارها و به انجام رسوندن اونا تو دقیقه نودترین لحظه" رو زمین بخوابونم داره من رو می‌خوره امّا من هم‌چنان من برای رسیدگی به کارا دقیقه نود رو انتخاب می‌کنم.

خدایا ما رو با صبرمون امتحان نکن.