همه فک میکنن اگه شیر کاکائو تو ماگ لبِ پنجره ای که بارون میزنه با ی اهنگِ مخصوص حالشون بخورن ته خوشبختیِ یا از این دسته فکرا در صورتی که اصلا اینطوری نیست میشه با لیوان جهیزیه مامان که مال ۲۰ سالِ پیشِ چایی خورد اونم تو اتاق که هیچ ویویی از بیرون نداره خیلی هم عالیه میدونی.. اینارو ذهن تو مشخص میکنه و خب بلاگرا یا هر ادم دیگه ای خوشبختی رو ریخته تو فانتزی بودنِ محیط ولی اصلا خوشبختی اونجا نیست خوشبختی جاییِ که حال دلت خوب باشه پس بیخیال این فانتزی بازیا با شلوار مامان دوز چایی بخور عشق کن😌☕️' - خود نوشت .

آدم‌ها تا درگیرِ "برترین"ها هستند، کامشان لذتِ واقعی را نمی‌چشد. * همون خطِ آخر، با شلوار مامان‌دوز چایی بخور.

یه دم قرار، غمِ موجود رویِ صدا وُ یه فنجون قهوهٔ تلخ * همین

سوالِ همیشگیِ چکامه، عزیزم چای یا قهوه؟ در ادامه عزیزم‌م‌م، سکوت یا گپُ گفت. گپُ گفت با تویِ این‌چنینی جذاب‌تره. این نوا وُ آره آره گپُ گفت * لب‌خند

امّا سناریوها زودتر پیادهٔ کاغذ می‌شن.

[ اپیزودِ آخر ] همیشه از پیر شدنِ مامان می‌ترسیدم. می‌ترسیدم لطافتِ دست‌ش ‌شونه خالی کنه از وظیفه‌شُ چروك جاشُ بگیره. می‌ترسیدم موهاشُ جو گندمی ببینم. می‌ترسیدم، امّا ام‌روز؛ چینُ چروك شده بود برایِ دستاش. عزیزم‌ زمان مادرِ سرعت‌نوره. همیشه همین بوده. - عصرِ مرداد | پائیزِ نزدیك

امّا همیشه شنیدم که واژهٔ اپیزودُ مسخرهٔ نوشته‌هات نکن، مگه فیلمه. عزیزِ نرگس، پاراگرافایِ ما همیشهٔ یه سکانسن از مخیلهٔ من، تو، ما * چشمك

این‌جا خیلی خیلی سختُ سرد شده. به یادِ ایّام؛ ظهرتون به کام. * حرهٔ من شده پنج ماهُ هفت روزه؟ دیدید حره خیلی زود بزرگ شد.

از پنج دقیقه وُ پنجاهُ چهارثانیه نمی‌شه گذشتُ نفرستاد عزیزم. چایی تکراری شده، هرچند این نورِ دیده تکرار ناشدنیه، آبِ دیدهَ چاشنیِ این قطعه کنید. * لب‌خند

امّا آفتاب، تا گیسو وا می‌کنه زلفاش می‌ریزه رو صورت‌مورتمون.

سلسلهٔ گیسویِ تو برده دل از رویِ من، جام شرابم دهید. * مه‌رو، چشمك