سوالِ همیشگیِ چکامه، عزیزم چای یا قهوه؟ در ادامه عزیزم‌م‌م، سکوت یا گپُ گفت. گپُ گفت با تویِ این‌چنینی جذاب‌تره. این نوا وُ آره آره گپُ گفت * لب‌خند

امّا سناریوها زودتر پیادهٔ کاغذ می‌شن.

[ اپیزودِ آخر ] همیشه از پیر شدنِ مامان می‌ترسیدم. می‌ترسیدم لطافتِ دست‌ش ‌شونه خالی کنه از وظیفه‌شُ چروك جاشُ بگیره. می‌ترسیدم موهاشُ جو گندمی ببینم. می‌ترسیدم، امّا ام‌روز؛ چینُ چروك شده بود برایِ دستاش. عزیزم‌ زمان مادرِ سرعت‌نوره. همیشه همین بوده. - عصرِ مرداد | پائیزِ نزدیك

امّا همیشه شنیدم که واژهٔ اپیزودُ مسخرهٔ نوشته‌هات نکن، مگه فیلمه. عزیزِ نرگس، پاراگرافایِ ما همیشهٔ یه سکانسن از مخیلهٔ من، تو، ما * چشمك

این‌جا خیلی خیلی سختُ سرد شده. به یادِ ایّام؛ ظهرتون به کام. * حرهٔ من شده پنج ماهُ هفت روزه؟ دیدید حره خیلی زود بزرگ شد.

از پنج دقیقه وُ پنجاهُ چهارثانیه نمی‌شه گذشتُ نفرستاد عزیزم. چایی تکراری شده، هرچند این نورِ دیده تکرار ناشدنیه، آبِ دیدهَ چاشنیِ این قطعه کنید. * لب‌خند

امّا آفتاب، تا گیسو وا می‌کنه زلفاش می‌ریزه رو صورت‌مورتمون.

سلسلهٔ گیسویِ تو برده دل از رویِ من، جام شرابم دهید. * مه‌رو، چشمك

این‌همه تعریف‌تمجیدِ شاید غلو شده از پیرامون قراره جایِ محتوایِ خیلی خیلی جدیُ بگیره؟ نه عزیزم، منم تو فکرِ وارد شدن از یه درِ دیگه‌م.

خیلی خیلی واقعی انگشتم Delete channel رو لمس کرد. امّا امّا دل‌کندنُ نتونستم. شاید خطِ آخر بتونه خیلی دوست‌داشتنی‌تر بکنه جوّ رو. * نه؟

همیشه کیفیت مهم‌تر از کمیت بوده. عزیزِ نرگس، اگه فکر می‌کنی از این‌جا آن‌چنان چیزی عایدت نمی‌شه، مطالب‌شُ مطلوب نمی‌بینی. خیلی کمك کننده‌ست برات رفتن از این اتاق‌چه. بل‌اخره این فضا؛ فضایِ جّدی گرفتنیه. * لب‌خند