ساعت دوازده. ‌ عزیزم، مثل تموم پاراگرافایی که این‌چُنینی هستن باید یادآوری کنم، خبری از سنگین‌نویسی نیست. این‌ساعتا رو پرسُ جو کردم، هیچ‌کس درست درمون نیست احوالِ لاکردارش. همه‌شُ از چشم ماهِ پدَ صلواتی ببین، تا این جزرُ مده هست این بهم ریختنا هم هست. کلی پاراگرافِ ناتموم مونده که باید ادامه‌َشونُ هم وصلهٔ جون‌شون کنم. اما اما تو بیم‌ت نباشه؛ همین الان که قابِ خیالم داره موهایِ پریشون‌تُ از پیشونی‌ت کنار می‌زنه برایِ بارِ نمی‌دونم چندم می‌گه تموم می‌شه. تو چشماتُ رو هم بزار به من اعتماد کن * فشردنِ دستات

یه بیت کفاف غم این عکسا رو می‌ده؟ با خون دل ثبت شدن عزیزم‌م؛ خبر داری از پشتِ صحنه‌ش؟ بی‌خیال بی‌خیال مرداد | ارومیه.

امّا این ساعتا رو با لب‌خند بدرقه کردمُ آخر آخر دونه به دونهٔ اشكِ ساعتُ با سرانگشت پاك کردم. * لب‌خند

اینُ جدا کردم از این عکسا مخصوصاً بدم بیرون. * این غربتِ توی عکس پیش‌پیش رایحه‌ٔ مظلوم‌ش پیچیده.

نه این‌که این‌روزا بازی در بیارم، نه دختر. این روزا گیرِ گیرم، خیلی اصلاً یه پاراگرافایی سرِ هم کردم که هیس

غروبِ ارومیهٔ عزیزم، این غم‌ت قبلنا نبود، الانا خیلی غم‌ش گین شده. تموم می‌شه دوستِ من، خب؟ *

خواستم اولین مسیج امروز با قطعهٔ خیلی بوسیدنی باشه وُ لب‌خنددد *

بچه‌آ، عکسا عجیبِ عجیب قلبُ به بازی می‌گیرن. ام‌روز روزِ شماست، که خیلی شکیلُ مجلسی ثبت می‌کنید. روزتون مباااارك * فشردنِ دستاتون

من عاشق‌ عکاسی‌ام؛ تلاش برای ثبت یک واقعیت گذرا. ایستانیدن حرکت و بیش از هرچیز تلاش برای ثبت تجربه لحظه‌ای که در حال فرو کشیده شدن به گرداب گذشته است. چالش برانگیز ترین و دشوارترین نوع عکاسی ، عکاسی از آدم هاست یک عکس پرتره خوب این حس را به ما میدهد که انگار ، نگاه، حالت و پس زمینه عکس ؛ خود واقعی آن شخص را آشکار میکند عکس کسی را که خوب می‌شناسم نگاه میکنم و آن وقت است که می‌گویم : آره ، خودشه ، خوب دراوردیش . - برشۍ از کتاب ؛ با اندکی تغییر .

پاراگراف‌ها قطعه‌هایِ صوتیُ عکسا، این سه‌قلمُ باید بوسید گذاشت رو چشم. [ تلاش برایِ ثبت یک واقعیت گذرا ]