الان نیمه‌شبه وُ تا گِلو پرِ استرسُ نوساناتِ خلقیِ لاکردار[ قرار بود بشه ایکبیری] ام امّا عزیزم، خودت خوبی؟ * فشردنِ دستات

ببین این قاب کلی پاردوکس پشت‌شه. گول ظاهرشُ نخور. کلی خنده وُ ناراحتیُ آخر سر، خدایا بیا منُ قورت بده *

غروبِ عزیزم، با همه‌چیز دل‌چسبه.

این قطعهٔ کوتاهِ دوست‌داشتنی با لب‌خند * لب‌خندِ خیلی خیلی زیااااد.

من از اولش آدمِ نوشتن نبودم. آدمِ به شرح کشیدن بودم. بلد نبودم مجلسی نوشتنُ، بلد نبودم. با ابُ تاب تعریف کردنُ پیاز داغُ زیاد کردنُ بالُ پر دادن کار من بود. * آره عزیزم.

از این به بعد به یقین برسید #شرحیات با اندکی تغییرُ مبالغه نوشته شدن **

برایِ این قطعه وُ خاك گرفتگیِ روش. صداها، قطعات، تصاویرُ دست‌نوشته‌ها رو باید باید بقچه‌پیچ کنیُ نگه‌شون داری * لب‌خند

امّا امّا پاراگراف‌ها خیلی حرف‌ها دارن عزیزِ نرگس.

ما متعلق به هیچ‌جا نبودیم، از اولش این‌طوری بوده. می‌دونی، حتیٰ اون نُتایِ موسیقی هم تعلق به یه جایی دارن و من نه.

امّا این‌جا ساعت شیشِ صبحُ دو روز بی‌خوابیُ اصلاً این خواب چیه؟ * لب‌خند

کی از دل کی خبر داره زرتاج خانم؟ این بچه اول صبحا کبکش خروسه و شبا، امون از شبا که انگار لاستیک پنچر شده‌ست مامانش می‌گه ادای جدیدشه، من که می‌دونم سهیلا دخترِ رضوانه‌خانوم هوش و حواسش رو قاپیده و یه آبم روش. * من که می‌دونم. - نرگس‌خاتون