امّا امّا پاراگراف‌ها خیلی حرف‌ها دارن عزیزِ نرگس.

ما متعلق به هیچ‌جا نبودیم، از اولش این‌طوری بوده. می‌دونی، حتیٰ اون نُتایِ موسیقی هم تعلق به یه جایی دارن و من نه.

امّا این‌جا ساعت شیشِ صبحُ دو روز بی‌خوابیُ اصلاً این خواب چیه؟ * لب‌خند

کی از دل کی خبر داره زرتاج خانم؟ این بچه اول صبحا کبکش خروسه و شبا، امون از شبا که انگار لاستیک پنچر شده‌ست مامانش می‌گه ادای جدیدشه، من که می‌دونم سهیلا دخترِ رضوانه‌خانوم هوش و حواسش رو قاپیده و یه آبم روش. * من که می‌دونم. - نرگس‌خاتون

پی‌نوشت: این پاراگراف‌ها مکالمهٔ زنده امّا قدیمی بین دو همسایه‌ست اسامی به انتخابِ ثبت‌کننده تغییر کرده.

برایِ بار سومه که گیرِ همین مسیجم. عزیزم‌م، شلوارِ گل‌گلیُ یه چایی با لیوان لب‌پر شده دوست‌داشتنیه. * لب‌خند

عزیزم، اینم قد انداخت. اینم استخون[ شاخه] ترکوند. خرمالوچه دیگه چهٔ قبلی‌شُ یدك نمی‌کشه. خرمالوچه، خانووم شده. می‌فهمی؟ خانووم.

هوایِ نامطلوبِ این‌جا [ غم] به همراه داره. غ م.

آدمی‌زادم که اشرف مخلوقات باشه، با تعلقات و علقه‌ش محشوره.

خیلی خیلی می‌تونه دردناك باشه این جمله عزیزم.

« صبوری؟! چشم »