[ سه‌شنبه، ساعت ۱۵:۳۵ ] عزیزم حُسین .. مأمن، ملجا، پناهگاه، آغوش، رفیق، سبزآبیِ نور، قطرات اقیانوس، شیشه‌ۍِ عطر روی طاقچه، سِکَنجبین، بویِ بهاارنارنج، قیمه محرم، شیریني دانمارکیِ روزگار، خنکیِ کولر آبی، پیراهن متبرك، چای روضه، حُـب‌، حلبي الزوار اربعین، سلام .. [ سه‌شنبه، ساعت ۱۵:۳۸ ] خوشا به لطافتِ قلبي که برای تو می‌تپد و روی نخ به نخ‌ـش نام تو گلدوزۍ شده. یقین دارم به لحظه‌یِ خلقت، به فتبارك‌ الله احسن الخالقینِ انسان، قنداقه‌‌ـت به دست جبرائیل سپرده شد و از همان لحظه به جغرافیاۍِ شرقی دلِ ما، پا گذاشتی. [ سه‌شنبه، ساعت ۱۵:۴۰ ] هنگامی که شاخه‌ گل را دادم به دست گل‌فروش تا در حریرِ گلبه‍ی رنگي بپیچد و روی کارت، نام ولادت تو را بنویسد، خندید. طولانی و بَراق. طولانی و دل‌چسب. سری تکان داد و نام‌ـت را زمزمه کرد و گفت : « حسین .. قلبي، روحي، لطافتي، عاقبتي، عافیتي، رفاقتي، آغوشي، مبارکي، مبارك! » نگاهم کرد. آدرس هیئتی را پرسید که با آن شاخهٔ گل به سمتش راهی بودیم. چند دقیقه‌ای فرصت خواست. تا رفتیم سری بچرخانیم، ماشین اسنپي را تا سقف پر از بغل‌هایِ گل کرده بود. غنچهٔ لبم گلاب چکاند از معرفتش. لحظه‌یِ خداحافظی همان یک شاخه گل راه حساب کرده بود. گفت که مابقي هدیه است و بماند برای قیامت و در سرازیریِ قبر. یقین داشت که حسین پیش خودش نمی‌گذارد. که بماند و که‍نه شود. یقین داشت که تسویه حساب می‌کند، رسم معرفتش این است اصلأ... [ سه‌شنبه، ساعت ۱۷ ] حالا امشب تمام هیئت بویِ گل می‌دهد. خلق‌‌اللّھ جمع شده‌اند و نام تو را می‌خوانند. شاید دلیل خلقت انسان این بود که تو را دوست داشته باشد؛ که تا ابد، که تا همیشه، که تا جاودانگي هست و نفس می‌کشد، نام عطرآگین‌ـت از لبش نیُفتد.. ولادتت مبارك نورقلبي.💚

ولادتت مبارك "قمر‌بني‌هاشم".

از روزهایی که زیبا، حزین، مغموم اما امیدوار می‌گذرند...

با چشمایِ بسته به "جزئیاتش" گوش کن.

اگه یه روز از خواب بلند شدی و دیدی عطرش از رویِ پیرهنت رفته چی؟

دست کم خیالم راحت است که اگر روزی، در خیابانی، بین همهمه‌یِ صداها، واژه‌ی "عشق" را شنیدی، من را به یاد خواهی آورد غریبـهِ آشنا...

ما اولین باره باهم قهر میکنیم ولی قهرمون داره به جدایی میرسه... ؛ احتیاط کن برای گوش دادنش.*

"جریانِ زندگی"

همیشه پشت نُت‌های موسیقی، داستانی نهفته شده... ؛ وقتی کریستوفر نولان از هانس زیمر خواست برای فیلم interstellar موسیقی بسازه، موضوع اصلی فیلم رو توضیح نداد، بلکه تنها یك نامه تایپ شده فرستاد که پدری طی یک مأموریتی دخترش رو ترک می‌کنه‌. این نامه فقط دوتا دیالوگ داشت : - برمی‌گردم. + کِی؟ و به زیمر یه روز فرصت داد تا این موسیقی رو بسازه. زیمر همون شب یک قطعه چهار دقیقه‌ای نوشت که یك کد مورس در اون قرار گرفته... و ترجمه‌‌یِ اون کد میشه : stay ( بمان ). و حالا این قطعه جزو شاهکارهای دنیایِ موسیقی شده...

یا چشم بپوش از من و از خـویش برانم، یا تنـگ در آغوش بگیرم که بمیرم. - فاضل نظری.

؛

‏"سلاما علی قلبُ یتألمَ قبلُ المنامِ و یبکیُ بکاءَ العالمُ و لمِ یشعرُ بهِ احدُ" سلام بر قلبی که که قبل از خواب درد می‌کشد، و به وسعت دنیا می‌گرید، و کسی آن را احساس نمی‌کند.

انگار خدا پودرِ قند پاشیده رو غمامون.

در میان جمعیت آرام زمزمه کرد : «از بس به یاد آن لب گفتم به سجده یا‌ رب ترسم که چون بیایی من توبه کرده باشم...» سپس او را بوسید. طولانی و عمیق. و یقین دارم این گرم‌ترین بوسه‌ای بود که خیابانِ تجریش طهران در هوای برفیِ صفر درجه کلوین به خود دیده بود.

وای اگر خاطره‌ها را ببرد از یادش برود ناز کند ، ناز کند ، ناز کند...

با من حرف بزن. به زبانِ موسیقی.

"جــنون"

روزهایِ آبـی ؛

"اگه الان اینجا بودی"

وقتی با من حرف میزنی، جزئیات رو از بین کلمات حذف نکن.

قهوه؛ مایـه حیات.

مرهم باش روی دلِ آدما، این روزا همه به اندازه کافي غم دارن شاپرك.

خاکستري ؛

گفت این شهرتونم اونقدری که می‌گفتی جذاب نیست‌ها! بردمش خیابون نوفل لوشاتو، همون سرازیری که میرسه به سفارت ایتالیا. بعد از چند دقیقه سکوت و نگاه به جزئیات، دیدم که چشماش داره از زیبایی جولون میده. خندیدم. عمیق و طولانی. گفتم دیدی حالا؟ دیگه ببین خیابون تجریش و انقلاب‌ـمون چیه... [ طهرانِ من ]