- بگو که از غمِ عشقت چگونه جان برهانَم؟

ابتدا بسمِ ربِ آغوشش! . گونھ ها ؛ چشم ها ؛ لبش ؛ گوشش ؛ نقطه‌یِ عطفِ جذبه‌‌یِ رویش ؛ انعکاسِ شکستِ ابرویش! . سبزهِ اندامِ باغِ زیتون ها ؛ مو پریشانِ بیدِ مجنون ها ؛ تن ، بلندایِ نخلِ اهوازی ؛ راه رفتن ، خدایِ طنازی! . شعرِ اعجازِ ناز می‌خوانم ؛ در نگاهش نماز می‌خوانم . . . ربنا آتنا هواۍِ تَنَش! اهدنا فی صراطِ آمدَنَش کھ بیوفتند به کوچه‌‌یِ ما گذَرَش! یا بچرخد به سمتِ ما نَظَرَش! با همان چشم هایِ بۍبَدَلَش ؛ کھ چه جان ها گرفته در قِبَ‌لَش . چشم ها قطره هایِ بادامَند ؛ چشم هایی کھ مستِ مادامَند ؛ خانمان سوزِ ناکَسند اینان! کھ برایِ جهان بَسند اینان! دیده ها را خمار می‌خواهند همه را بی‌قرار می‌خواهند! مردمانم کھ مست می‌خندند تا زمانی کھ هست می‌خندند دل اگرچه نیست می‌بندم . . (:

تجریش می‌خوام . تجریشِ عزیز .

- به‌حرمتِ‌غمِ‌نهفتهِ‌در‌صداش...

آنقدر برایت می‌نویسم ؛ تا که برگردی .

فضایِ خانه برای پر کشیدن فکرم به سمتت ؛ کافی نبود . به لوکیشنِ دلخواه پناه بردمُ ، تجریشِ مطلوبَم را با اشک‌ متر کردم . بر خاطراتت بوسه زدم و زانویِ غم را در آغوش کشیدم . بوی نرگس شبیه عطر روی پیراهنت بود . به یادت یک شاخه ، دو شاخه ، سه شاخه . . یک دسته ، دو دسته ، سه دسته ؛ را بو کردم . قرار بود مرهم باشد ، اما دلتنگ‌ترم کرد . پرسید چند شاخه میخواهی؟ گفتم به تعدادی که هوایش از سرم بپرد ، بوی پیراهنش دوباره در اتاقم بپیچد ، تا استشمامش کنمُ مست شوم ، رویِ پاهایم بلند شوم و با دامنِ سرخِ گل‌دار دور خودم بچرخم . لبخند زد ، گفت "من یملأ الفراغ الذین یغیبون"؟ چه‌ چیزی جای خالی کسانی که نیستند را پر می‌کند؟ . سرم را تکان دادم ، گفتم : چند دسته نرگس جایِ عطرش را که نیست پر میکند؟ . - تجریش ، آخرین روز پاییز .

- حضرت معشوق ؛ ای کاش به هنگامِ رفتن ، عطرتان را هم از ذهنِ ما می‌بردید .

نوشتم ، نیامدی . خواندم ، نیامدی . فریاد زدم ، نیامدی . سکوت کردم ، نیامدی ‌‌. دستت را کشیدم ، نیامدی ‌. اشکِ دیدگانم را بدرقه راهت کردم ، نیامدی ‌. نیامدی ‌‌. فقط نیامدی ‌.

میگن پشت مسافر آب بریزید ، برمیگرده . کم اشک چشممونُ پشتش راهی کردیم؟ اومد؟ نیومد عزیزِمن . نیومد .