🟣 بر درِ شاهم گدایی نکته‌ای در کار کرد گفت بر هر خوان که بِنْشَستَم خدا رزّاق بود #حافظ #سحرگاهی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _______

فقط کسانی می توانند همراه تماشاگران به این فیلم بخندند که به قله های شهرت و ثروت در این دنیا رسیده باشند و دریابند هیچ خبری نیست در جهانی که شما ذره ای بیش نیستید. مانند قطره بارانی که با دیدن پهنه دریا خجل شد و گفت: من کیستم؟ یکی قطره باران ز ابری چکید خجل شد چو پهنای دریا بدید که جایی که دریاست من کیستم؟ گر او هست حقا که من نیستم

🟣 ● سعدی از بازار شب عید می گوید؛ بازاری که بسیار شلوغ است و مردم در این بازار آشفته و دلربا مشغول خریدند و در این میان پدری به فرزندش می گوید: مبادا دستم را رها کنی که در این بازار گم خواهی شد... تو هم مانند این طفل باش و در این بازار دنیا راهنما اختیار کن که مبادا در این آشفتگی ها گم شوی... تو هم طفل راهی به سعی ای فقیر برو دامن راه دانان بگیر ● و بیاموز از طفلی که وقتی می خواهد قدم بردارد، به دیوار دست می گذارد... بیاموز رفتار از آن طفل خرد که چون استعانت به دیوار برد ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

باشد که بِه از آن باشد که می اندیشم. .

🟣 ● انسان های عادی به قصد تماشا کردن به بوستان و دشت می روند؛ گویا برای آنها چیزی در طبیعت است که در خانه پیدا نیست. اما برای ما که فقط تو منظوری، خاطر ما جایی نمی رود. هر کس به تماشایی رفتند به صحرایی ما را که تو مَنظوری، خاطر نرود جایی! ● اصلا تو فرض کن ما نیز مانند انسان های عادی به بوستان برویم. در این صورت به من پاسخ دهید که در این بوستان کدام درخت سرو به بلندای یار ما است؟ گرفتم از غم دل راه بوستان گیرم کدام سرو به بالای دوست مانندست؟ ● و آخر در نگاه مولانا، همخانه یا همان همسر، می‌تواند خانه را به صحرا یعنی دشتی وسیع و سبز و دلگشا، تبدیل کند. اگر همسر نیکو سیرت باشد خانه خودش تبدیل به گلستان می شود. تلخ از شیرین لَبان خوش می‌شَوَد خار از گُلزار دل کَش می‌شود حَنظل از معشوق خُرما می‌شود خانه از هم خانه صحرا می‌شود ● که وقتی خانه چنین باشد، ما را چه نیاز به صحرا و دشت و طبیعت است؟ خلوت گُزیده را به تماشا چه حاجت است چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● در ادبیات ما، شمع خاموش نمی شود، بلکه جان خود را از دست می دهد و می میرد. این تعبیر از مرگ شمع در این بیت حافظ هویدا است: شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن تا به همسایه نگوید که تو در خانه مایی ● سعدی می گوید: من مانند شمعی هستم که تا سحر روشن است و یار مانند صبحی است که چون بیاید، شمع را خاموش می کنند و در نتیجه این شمع جان خود را از دست می دهد. بنابراین ای صبح ما ! تبسمی کن و بین که چون تو آمدی من جان خود را از دست دادم. تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________