🟣 تقدیم به آدم بزرگ هایی که روزی بچه بودند..! ● در کتاب شازده کوچولو "آدم بزرگ بودن" اهانت است. از نظر شازده کوچولو برای صحبت با آدم بزرگ ها باید تا سطح آنها پایین آمد تا شاید حرف ما رو بفهمند. بچه ها همیشه باید مقابل آدم بزرگ ها از خود گذشت نشون بدهند. آدم بزرگ ها به هیچ چیزی علاقه ندارند جزء آمار و ارقام. برای آدم بزرگ ها دیدن غروب خورشید هیچ گونه جذابیتی ندارد. بقول شازده کوچولو: این آدم بزرگ ها راستی راستی چقدر عجیب و غریب اند ● سوفی هم در کتاب دنیای سوفی با شازده کوچولو موافق است. اصلا از نظر سوفی عادی بودن شگفتی های این جهان، نشانه بزرگسالی است. سوفی در خطاب به مادر خودش می گوید: بیشتر آدم ها خیال می کنند این دنیا چیز بسیار عادی است... مامان! تو آنقدر به این دنیا عادت کرده ای که دیگر هیچ چیزی برایت غیر عادی نیست. ● برای عطار همینطور هیچ چیزی عادی نیست؛ گویا همین دیروز به دنیا آمده است و برای اولین بار خورشید را دیده و در خطاب به خورشید می گوید: گفت ای سلطانسرگیتی نورد در جهان بسیار دیده گرم و سرد ای بفیض و روشنی برده سبق بوده برچارم سما زرین طبق گرم کردی ذات ذریات را عاشقی آموختی ذرات را تو بحق چشم و چراغ عالمی این جهان را وان جهان را محرمی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

چیست این سقفِ بلندِ سادهٔ بسیارنقش؟ زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست #حافظ

🟣 📍سعدی می گوید: گل هایی دیدم که بر روی گیاهان گنبدی شکل نشسته اند دیدم گلِ تازه چند دسته بر گنبدی از گیاه رُسته در کنار این گل های زیبا، گل پژمرده ای هم بود که مانند دیگر گل ها عطر و بویی نداشت و تعجب کردم که چرا این گل ناچیز در کنار این گل های تماشایی قرار گرفته است؟ گفتم: چه بود گیاهِ ناچیز تا در صفِ گل نشیند او نیز؟ این گل پژمرده چون حرف های گزندانه مرا شنید، گفت: خاموش که مرد کریم به بزرگ‌منشی و بزرگواریِ‌ خود حقِّ همسایگی و هم‌خانگی را از یاد نمی‌برد و از همنشینیِ تهیدستان روی بر نمی‌تابد بگریست گیاه و گفت: خاموش صحبت نکند کرم فراموش اگر زیبایی و لطافت و عطری مانند دیگر گل ها ندارم، آخر با همه ی این توصیفات گیاهی از باغ های او که هستم گر نیست جمال و رنگ و بویم آخر نه گیاهِ باغِ اویم؟ ┈┄┅═✾ ✾═┅┄┈ 📍سعدی این حکایت را از زبان خویش و گل پژمرده می آورد که در کنار گل های عطرآگین نشسته بود، و در روایت دیگر همین مضمون وارد شده است، آن‌گاه که امام کاظم علیه السلام با همه ی جلالت و بزرگواری خویش در کنار مرد روستایی بدچهره ای قرار گرفت و بر او سلام کرده و مدّتی طولانی با او گفتگو کرد، سپس به او گفت که اگر حاجتی برایش پیش آمد از آن مرد روستایی طلب می کند، پس شخصی به آن حضرت گفت: ای زاده رسول خدا، کنار چنین کسی می نشینی و رفع حاجت خود را از وی می خواهی، در حالی که او به شما بیشتر نیاز دارد [تا شما به او]؟ حضرت در پاسخ فرمود: «عَبْدٌ مِنْ عَبِيدِ اللَّهِ- وَ أَخٌ فِي كِتَابِ اللَّهِ وَ جَارٌ فِي بِلَادِ اللَّهِ- يَجْمَعُنَا وَ إِيَّاهُ خَيْرُ الْآبَاءِ آدَمُ(ع)وَ أَفْضَلُ الْأَدْيَانِ الْإِسْلَامُ- وَ لَعَلَّ الدَّهْرَ يَرُدُّ مِنْ حَاجَاتِنَا» او بنده ای از بندگان خدا، و به حکم قرآن برادر، و در سرزمین خدا همسایه است، و پیوند میان من و او به واسطه بهترین پدران، حضرت آدم است، و به اسلام بهترین دینها است، و چه بسا روزگار، ما را محتاج او سازد، در نتیجه ما را پس از بالیدن بر او، در برابرش فروتن نماید. سپس این شعر را خواند: پیوند با کسی که در خور ما نیست کنیم، از بیم آنکه بی دوست و یار مانی ‌________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است؟ #حافظ

🟣 با آرزوی شهری آرام و امن؛ 😔 شهری که فقط مرغان چمن، آرامش آن را بهم می زنند. پارس در سایه اقبال اتابک ایمن لیکن از ناله مرغان چمن غوغا بود ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 می‌کُنَد دَستِ دُعا بی‌بَرگیِ ما را عِلاج دَست پیشِ مَردُمِ عالَم چِرا داریم ما؟! #صائب #سحرگاهی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________