🟣 📍سعدی می گوید: گل هایی دیدم که بر روی گیاهان گنبدی شکل نشسته اند دیدم گلِ تازه چند دسته بر گنبدی از گیاه رُسته در کنار این گل های زیبا، گل پژمرده ای هم بود که مانند دیگر گل ها عطر و بویی نداشت و تعجب کردم که چرا این گل ناچیز در کنار این گل های تماشایی قرار گرفته است؟ گفتم: چه بود گیاهِ ناچیز تا در صفِ گل نشیند او نیز؟ این گل پژمرده چون حرف های گزندانه مرا شنید، گفت: خاموش که مرد کریم به بزرگ‌منشی و بزرگواریِ‌ خود حقِّ همسایگی و هم‌خانگی را از یاد نمی‌برد و از همنشینیِ تهیدستان روی بر نمی‌تابد بگریست گیاه و گفت: خاموش صحبت نکند کرم فراموش اگر زیبایی و لطافت و عطری مانند دیگر گل ها ندارم، آخر با همه ی این توصیفات گیاهی از باغ های او که هستم گر نیست جمال و رنگ و بویم آخر نه گیاهِ باغِ اویم؟ ┈┄┅═✾ ✾═┅┄┈ 📍سعدی این حکایت را از زبان خویش و گل پژمرده می آورد که در کنار گل های عطرآگین نشسته بود، و در روایت دیگر همین مضمون وارد شده است، آن‌گاه که امام کاظم علیه السلام با همه ی جلالت و بزرگواری خویش در کنار مرد روستایی بدچهره ای قرار گرفت و بر او سلام کرده و مدّتی طولانی با او گفتگو کرد، سپس به او گفت که اگر حاجتی برایش پیش آمد از آن مرد روستایی طلب می کند، پس شخصی به آن حضرت گفت: ای زاده رسول خدا، کنار چنین کسی می نشینی و رفع حاجت خود را از وی می خواهی، در حالی که او به شما بیشتر نیاز دارد [تا شما به او]؟ حضرت در پاسخ فرمود: «عَبْدٌ مِنْ عَبِيدِ اللَّهِ- وَ أَخٌ فِي كِتَابِ اللَّهِ وَ جَارٌ فِي بِلَادِ اللَّهِ- يَجْمَعُنَا وَ إِيَّاهُ خَيْرُ الْآبَاءِ آدَمُ(ع)وَ أَفْضَلُ الْأَدْيَانِ الْإِسْلَامُ- وَ لَعَلَّ الدَّهْرَ يَرُدُّ مِنْ حَاجَاتِنَا» او بنده ای از بندگان خدا، و به حکم قرآن برادر، و در سرزمین خدا همسایه است، و پیوند میان من و او به واسطه بهترین پدران، حضرت آدم است، و به اسلام بهترین دینها است، و چه بسا روزگار، ما را محتاج او سازد، در نتیجه ما را پس از بالیدن بر او، در برابرش فروتن نماید. سپس این شعر را خواند: پیوند با کسی که در خور ما نیست کنیم، از بیم آنکه بی دوست و یار مانی ‌________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است؟ #حافظ

🟣 با آرزوی شهری آرام و امن؛ 😔 شهری که فقط مرغان چمن، آرامش آن را بهم می زنند. پارس در سایه اقبال اتابک ایمن لیکن از ناله مرغان چمن غوغا بود ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 می‌کُنَد دَستِ دُعا بی‌بَرگیِ ما را عِلاج دَست پیشِ مَردُمِ عالَم چِرا داریم ما؟! #صائب #سحرگاهی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

یک دنیا در درون یک سنگ 🙂

🟣 📍امام باقر علیه السلام فرمود: «يَا كَامِلُ الْمُؤْمِنُ غَرِيبٌ الْمُؤْمِنُ غَرِيبٌ» ای کامل ! مومن غریب است مومن غریب است و کسی که غریب باشد از عام و خاص همنشین ندارد تا با او گفت و گو کند: محرم راز دل شیدای خود کس نمی بینم ز خاص و عام را و به ناچار مهر به دهان می زند و خاموش می شود: مُهر بر لب زده، خون می‌خورم و خاموشم و تو می بینی که گویا رنگ رخسارش تغییر کرده است: به طَرَب حمل مَکُن سرخیِ رویم که چو جام خونِ دل عکس برون می‌دهد از رخسارم این سرخی که در روی من می بینی و اگر می بینی صورت من گل انداخته، از شدت طرب و فرح نیست و بلکه این تصویر و انعکاسی از خون دل هایی است که خورده و می خورم و چه خون دلی تلخ تر از غربت و تنهایی و بی کسی؟ اینکه انسان خودش را وصله ی ناجور عالم ببیند و در هیچ کس درد دین نبیند و همه مست و مسحور دنیا طلبی باشند. هیچ کس از خدا نگوید، هیچ کس از خدا نشوند. همه سو هوس، همه سو هوا، همه بی خیال، همه خواب. نه کسی تو را درک کند، نه کسی با تو صحبت کند... ┈┄┅═✾ ✾═┅┄┈ 📍 چنین مومنی هر کجا برود طالب ندارد چون برخلاف عالمی حرکت می کند که جزء درد دنیا چیز دیگری نمی شناسند؛ گویی ساعت عالم به سویی می رود و او به سوی دیگری. و در این هنگام تصویری خلق می شود که در آن دو عکس ظاهر است و هر کدام نسبت به یکدیگر وارونه اند و اگر بخش باطل اکثر باشد، مومن غریب می شود، همانگونه که امام صادق علیه السلام در مقابل اظهار غربت محمد بن مسلم فرمود: «إن المؤمن فی هذه الدار غریب و فی هذا الخلق المنکوس» مومن در این خانه غریب و در میان خلق وارونه است! ┈┄┅═✾ ✾═┅┄┈ 📍مومن با مومن آرامش می‌یابد: «إنَّ الْمُؤْمِنَ لَيَسْكُنُ إِلَى الْمُؤْمِنِ كَمَا يَسْكُنُ الظَّمْآنُ إِلَى الْمَاءِ الْبَارِدِو» و اگر مومنی نباشد او تنها می شود و این تنهایی و غربت ادامه یابد تا هیچ کس پیدا نشود و خداوند سبحان منافقان را شبیه مومنان می کند تا آنها از شدت غربت به وحشت نیفتند: «یا سماعه آمنوا علی فرسهم و أخافونی أما والله لقد کانت الدنیا و ما فيها إلا واحد یعبد الله ولو کان معه غیره لأضافه الله عزوجل إلیه حیث یقول: «إن ابراهیم کان أمة قانتا لله حنیفا و لم یکن و لم یک من المشرکین» فعبر بذلک ماشاءالله ثم إن الله آنسه بإسماعیل و إسحاق فصارو ثلاثة أما والله إن المؤمن لقلیل و إن أهل الکفر لکثیر أ تدری لم ذاک فقلت لا أدری جعلت فداک فقال صیروا أنسا المؤمنین یبثون إلیهم ما فی صدورهم فیستریحون إلی ذلک و یسکنون إلیه» سماعه بن مهران گفت، موسی بن جعفر فرمود: سماعه آنها در خانه هایشان آسوده هستند ولی مرا میترسانند و در ناراحتی قرار داده اند. بخدا قسم در این دنیا زمانی بود که بیش از یک نفر خدا پرست وجود نداشت اگر بیشتر از یک نفر وجود می داشت در این آیه او را هم اضافه می نمود. به ابراهیم میفرماید: «إِنَّ إِبْراهِیمَ کانَ أُمَّهً قانِتاً لِلَّهِ حَنِیفاً وَ لَمْ یَکُ مِنَ الْمُشْرِکِینَ» به راستی ابراهیم، پیشوایی مطیع خدا [و] حق گرای بود و از مشرکان نبود، مدتی به تنهایی صبر کرد بعد خداوند او را بوسیله فرزندش اسماعیل و اسحاق دلگرم نمود و سه نفر شدند بخدا قسم مؤمن کم است ولی کفار زیاد هستند میدانی علت آن چیست؟ گفتم: نه فدایت شوم. فرمود: آنها شبیه مؤمنین هستند و با ایشان رفت و آمد دارند و اسرار خود را با هم در میان می گذارند مؤمنین خیال میکنند اینها هم با آنها هم عقیده هستند دلگرم می شوند و با آنها مأنوس می شوند و متوجه تعداد کم خود نمی شوند. ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________