گل خندان که نخندد چه کند؟ 🙂 #مولانا

🟣 فراق و وصل چه باشد؟ رضای دوست طلب که حیف باشد از او غیر او تمنایی ● نهایت آرزوی من از جهان رسیدن به توست و هر چیز دیگری ولو جان های عزیز را برای رسیدن نثار می کنم و آیا چیزی با ارزش تر از جان های عزیز هم وجود دارد؟ مرا تو غایت مقصودی از جهان ای دوست هزار جان عزیزت فدای جان ای دوست ● کامیابی جزء رسیدن به تو نیست و بدون وصل، درختان مرادم هرگز میوه شیرین نخواهند داد. قدِ بلندِ تو را تا به بَر نمی‌گیرم درختِ کام و مرادم به بَر نمی‌آید ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● قدماء بر این باور بودند که هرچه به کمالِ خود برسد، به‌ ناگزیر دچارِ زوال نیز خواهد شد(إذا تَمَّ أمرٌ بَدا نَقصُهُ تَوَقَّع زَوالاً إذا قيلَ تَمّ) و از این رو بنا های کهن در گذشته ناتمام رها می شد. منتهای کمال نقصان است گل بریزد به‌وقتِ سیرابی! ● و همین نگرانی باعث شده تا حافظ در خطاب به معشوق بگوید: به‌ رغمِ آنکه هر چه به منتهای کمال‌ِ خود می‌رسد در نهایت به کاستی و نقصان دچار می‌آید؛ اما تو بیمی به دلت راه مده؛ چرا که حسنِ تو زوال‌ ناپذیر و ابدی است. بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی خوش‌باش زان‌که نبود این حسن را زوالی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

به شما می گویند حسین (ع) چه کرد و اعجاز او چه بود؟ به آنها بگویید اعجاز حسین (ع) عین رسالت او بود، دقیقا مانند کسی که عربی فصیح سخن می کند و از او سوال می کنند آیا عربی می دانی؟ عینِ تازی گفتنش معنی بُوَد گر چه تازی گفتنش دعوی بود #مولانا

ها یا مهدی، اشلونک الشهر المحرم؟...

🟣 ● شاید این تجربه را داشته اید که در مجلسی با حضور اغنیاء و ثروت مندان دعوت بوده اید. این مجلس شکنجه گاهی برای فقیران خواهد بود وقتی که اغنیاء شمع مجلس شده و از دارایی ها و معاملات میلیاردی خود سخن می کنند و آدم کم برخوردار به گوشه و حاشیه مجلس بُرده می شود. ضیافتی که در آنجا توانگران باشند شکنجه‌ای است فقیران بی‌بضاعت را ● در گذشته امکانات و وسائل رفاهی ثروت مندان محدود تر و نهایتا خود را در چنین مجلسی نشان می داد. اما امروزه که این امکانات به لحاظ تعداد و وسعت جغرافیایی بی شمار شده است، هر شهری تبدیل به یک مجلس بزرگ و زَجرآور شده که فقیر بیچاره هر روز بیشتر در این مجلس بزرگ از داغ نیازی که دارد می سوزد و به حاشیه جامعه بُرده می شود. چو درویش بیند توانگر به ناز دلش بیش سوزد به داغ نیاز ● گویا که ثروتمندان فراموش کرده باشند آنچه که دارند از تکه تکه وجودی همین درویشان بیچاره به دست آمده تا اینکه توانسته اند به این جایگاه برسند. ما هر کجا آبی دیده ایم از جو به دریا رفته است. گرچه محتاجیم چشم اغنیا بر دست ماست هرکجا دیدیم آب از جو به دریا می‌رود ● و گویا فراموش کرده باشند که این مجلس هر چقدر هم بزرگ باشد، روزی به پایان می رسد. مجلسی که در مقیاس بزرگ تر حتی به پادشاهان و جمشید ها هم وفادار نبود. سرودِ مجلسِ جمشید گفته‌اند این بود که «جامِ باده بیاور که جم نخواهد ماند» ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________