🔶 ای دهـــنـــده... ای دِهَنْده‌یْ قُوت و تَمْکین و ثَبات! خَلْق را زین بی‌ثَباتی دِهْ نَجات🤲 ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🔶 تــــنــــهایــــی کسی به خلوت درویشی درآمد؛ گفت: " چرا تنها نشسته‌ای؟" گفت: "این دم تنها شدم که تو آمدی." ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🔶 گـــوش دار تا نـــیـــفــتی نقل است که روزی می گذشت، کودکی دید که در گِل مانده بود. گفت: "گوش دار تا نیفتی!" کودک گفت: " افتادنِ من سهل است، اگر بیفتم تنها باشم؛ اما تو گوش دار! که اگر پای تو بلغزد همهٔ مسلمانان که از پس تو در آیند بلغزند، و برخاستنِ همه دشوار بُوَد". ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🔶 وقــت پـــختــن و خـــوردن آدمی که وقت پختن گِره بر ابرو می زند و وقت خوردن با خواجه سَر سفره زانو می زند... گره وقت پختن بر ابرو زدی چون پختند با خواجه زانو زَدی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🔶 در ســـتایـــش شـــعــــر ! حافظ می گوید: در آسمان نه عجب گر به گفته حافظ سرود زهره به رقص آورد مسیحا را شعر و غزل من آنقدر طَرب ناک و فرح انگیز است که اگر آواز خوان آسمان سوم(ستاره زهره) به صدای بُلند بخواند تا به گوش مسیحای آسمان چهارم برسد، او چنان شاد می شود که به ناگزیر برمی خیزد و به رقص درمی آید و اگر چنین چیزی از مسیحا دیدی تعجب نکن. همان مسیحایی که دنیایی از وقار و متانت و پارسایی است. صائب تبریزی می گوید: سَوادِ شِعرِ تو صائِب! جلایِ چَشم دِهَد نَدیده است چُنین سُرمه اِصفَهان دَر خواب سُرمۀ اِصفَهان دَر قَدیم آوازه‌ای بَس بُلَند داشته است. شاعِر به هَمین آوازه و مَرغوبیَّت نَظَر دارد، و دَر جلادادنِ چشم، شِعرِ خود را اَز سُرمه‌هایِ سِپاهانی بسیار بَرتَر می‌شمارَد؛ آنسان که گویی اِصفَهان که خود سُرمه‌هایِ بسیار مَرغوب و نیکو داشته است، چُنین سُرمه‌ای را به خواب هَم نَدیده است! ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🔶 حــــیــــات و تــــفــــکـــر انديشيدن، مايه حيات قلب شخص با بصيرت است إنَّ التَّفكُّرَ حَياةُ قَلبِ البَصيرِ با فکر و اندیشه دل خود را بیدار کن نَبِّهْ بِالتَّفَكُّرِ قَلْبَكَ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

به روز تولد جام خون هدیه آورده اند، خونی که از لب سرخ طفل خندان بیرون آمده است... وزین روز باشد خون آورندش هزار به لعل خندان طفل زیر آتش زار

🔶 عـــمــامـــه و گــنــبــد مــســجــد واژهٔ «عمامه» دَر اَصل به کَسرِ عین و تَخفیفِ میم است لیک گویا دَر عَصرِ صائب نیز مانَندِ روزگارِ ما به فَتحِ عین و تَشدیدِ میم تَلَفُّظ می‌شُده است. طَعن و تَسخَرِ شاعِر مُتَوَجِّهِ مُدَّعیانِ بی‌مایه‌ای است که با بَستَنِ دَستارهایِ بُزُرگ و چَشمگیر جلوه می‌فُروختَند و خویش را اَز اَهلِ فَضل و فَضیلَت وانمود می‌کَردَند. شاعِر یادآوَر می‌گَردَد که اگر صِرفِ بزرگیِ دَستار و صورَتِ حاصِل از آن بَر فَضل دَلالَتی می‌داشت، گُنبَدِ مَسجِدِ شَهر که به سَری دَستاربَسته می‌مانَد و بسیار کَلان است، باید از همگان فاضِل‌تَر به شُمار می‌رفت! گُنبَدِ مَسجِدِ شَهر از هَمه فاضِل‌تَر بود گَر به عَمّامه کَسی کوسِ فَضیلَت می‌زَد! ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

ســــنــجــاق قلـــــب هـــــا 💕 و العدل تنسیقا للقلوب

🔸 آزمایش سخت در دین 📍حضرت زهرا سلام الله علیها می فرماید: « اللهم لا تجعل مصیبتی فی دینی » خدایا مصیبتم را در دینم قرار نده 📍کلمه ی "مصیبت" به آزمایش ها و مشکلات سخت گفته می شود که به انسان "اصابت" می کند و آن غیر از "مس" است؛ "مسّ" كمترين مرتبه به هم رسيدن دو چيز است که به آن "لمس" گفته می شود؛ ولي "اصابه" رسيدن جامع است که وقتی اصابت کند، دچار تزلزل می کند و اگر این سختی و آزمایش در دین باشد، او را در دین متزلزل می کند. خداوند متعال از هر دو واژه استفاده کرده و می فرماید: «إن تمسسكم حسنة تسؤهم و إن تصبكم سيّئة يفرحوا بها و إن تصبروا و تتّقوا لا يضرّكم كيدهم شيئاً إنّ الله بما يعملون محيط» اگر اندکی حسنه به شما برسد آنها ناراحت می شوند و اگر سیئه فراوان به شما برسد آنها خوشحال می شوند. 📍عصر غیبت حضرت حجت علیه السلام، مصیبت های فراوانی را به دین داران روزگارش اصابت می دهد که در توصیف سختی های آن آمده: «لاحدهم أشد بقیة علی دینه من خرط القتاد فی اللیلة الظلماء أو کالقابض علی جمر الغضا» ثابت قدم بودن هر یک از آنها در دین خود، از خراشیدن خار های قتاد در تاریکی شب سخت تر است، یا مانند کسی است که آتش درخت غضا را در دست داشته باشد. هر یک از کلمات این روایت، به دین داری هر چه سخت تر در روزگار غیبت اشاره دارد؛ "قتاد" درخت بزرگ خارداری است که خار های آن مانند سوزن تیز است "ظَلماء" غیر از "ظلمات" است و آن به تاریکی مطلق در دل شب که چیزی قابل رویت نباشد، گفته می شود "غضا" نام درختی است که چوب آن مدت زیادی آتش را در خود حفظ می کند 📍در میان شب های ظَلماء و خار های قتاد، دیدن مقصد، چراغ روشنا و هدایت قلب است که این مسیر دشوار را با خار های تیزش تبدیل به گل های زیبا می کند. ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🔶 اخــلـاق عـــاریــه ای کسی که وجودش وابسته به حالات و نمودهای عاریتی و موقّتی نظیر شادی و غم است، زندگانی‌اش به همین نمودهای طبیعی و عاریتی بسته است و هیچ اصالتی ندارد. آنکه او بستهٔ غم و خنده بُوَد او بدین دو عاریت زنده بُوَد ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

من به هر جمعیتی نالان شدم جفت بد حالان و خوش حالان شدم ┄┅═✾ شرح ✾═┅┄┈ آینه دسته بندی نمی کند و زشتی و زیبایی برایش تفاوتی ندارد، باران دسته بندی نمی کند و بر مزرعه و بیابان یکسان می بارد. پاکان و اولیای حق مثال آینه و باران را دارند که با هر جماعت و جمعیتی می نشینند و خود را جدای از دیگران نمی بینند چون به دنبال حق و حقیقت هستند و خود را حقیقت مطلق نمی دانند: این حقیقت دان نه حق‌اند این همه نه به کلی گمرهانند این همه و به همین خاطر ممکن است کسی که در ظاهر اظهار نمی کند، لیک در باطن خود گنج حقیقت داشته باشد و به همین دلیل مولانا می گوید: در هر کجا جماعتی دیدم با آنها همراه و همدل شدم و رفتم کنار آدم های بد حال و آدم های خوشحال نشستم. "بد حال" به معنای بیمار است ولی در اینجا مقصود کسی است که حال معنوی خوشی ندارد و اهل معنا و معنویت نیست و نسبت به این دنیا بیگانه است و "خوشحال" یعنی کسی که حال خوش معنوی دارد و مولانا می گوید: من با هر طائفه ی نشست و برخاست کردم به این دلیل که اولا تمام حقیقت ها را در خودم نمی دیدم و ثانیا حقیقت مثل گنج است و هر کجا می تواند نهان و نهفته باشد. البته این موضوع نکته شفا بخشی برای همه نیست؛ بسیاری مانند آب قلیل اند که با اتصاف به اندک نجاستی نجس و آلوده می شوند و ناظر این معنا باید آب کُر باشد که با این آلودگی ها آغشته نمی شود. #نور_ماه #مثنوی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

هر کسی از ظن خود شد یار من از درون من نجست اسرار من ┄┅═✾ شرح ✾═┅┄┈ به اَسف انسان با ظن و گمان خود زندگی می کند و همه ی صلح ها ریشه در خیال و گمال دارد: بر خیالی صلحشان و جنگشان تمام جنگ آنها ریشه در خیال و وهم و گمان دارد و همین باعث خطاهای سنگینی می شود وهم افتد در خطا و در غلط عقل باشد در اصابت ها فقط فقط کسانی که عقلانی و با یقین زندگی می کنند، زندگی با هدفی دارند و می توانند به اصابت برسند؛ وگرنه هر کس با وهم و گمان خودش حرکت کند راه بجایی نمی برد. گمان و خیال و وهم مثل پرنده ی تک بال است که پرنده با یک بال نمی تواند اوج بگیرد؛ اما علم و یقین مانند پرنده ای است که دو بال دارد و به هر کجا بخواهد می تواند راهی بشود و پَر بکشد: علم را دو پَر و گمان را یک پَر است مشکل مولانا هم همینطور بوده که می گوید: هر کسی از ظن خود شد یار من هر کس از روی ظَن یار من شد، از روی علم و یقین نبوده و بلکه از روی گمان بوده و در نقطه ی مقابل هر کس ستیز و دشمنی کردند از روی ظن و گمان بوده است. مولوی می گوید: هیچ کسی نیامد مرا واکاوی و برسی و دنبال کند تا به آن اسرار نهفته در وجود من پی ببرد. #نور_ماه #مثنوی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

سر من از ناله من دور نیست لیک چشم و گوش را آن نور نیست ┄┅═✾ شرح ✾═┅┄┈ خوب ممکن است که شما بگویید چه کنیم؟ علم که نیست و ظن و گمان هم فایده ای ندارد، پس چگونه بفهمیم تو کی هستی؟ مولانا راهکار می دهد و می گوید: آنچه که در روان آدمی ایست، زبان آدمی است و می توان با زبان به شناخت رسید، همان که قرآن می فرماید: وَلَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ اگر می خواهید کسی را بشناسید، نگاه به سخن آنان کنید، مانند کوزه که مولانا گفت: چون سفالین کوزه‌ها را می‌خری امتحانی می‌کنی ای مشتری وقتی می خواهید کوزه ای بخرید با انگشت به آن ضربه می زنید و از نوع صدایش می فهمید که ترک دارد یا نه؟ شکسته است یا نه؟ هر که را هم می خواهید بشناسید از جنس سخنان و صورت ظاهری آنها می توانید به این شناخت برسید: ما أضمَرَ أحَدٌ شيئا إلاّ ظَهَرَ في فَلَتاتِ لِسانِهِ و صَفَحاتِ وَجهِهِ هر کسی را می توانید از سخن بشناسید، پس به کلمات او خیره شو و به صفحات صورت او دقت کن که زبانش ممکن است دروغ بگوید؛ اما چشم های او نمی تواند دروغ بگوید؛ چرا که صورت مثال تابلو دارد که چگونه تابلو راهنمایی می کند، صفحه ی صورت هم اینگونه است بر دمد آن از دهان و از لبش تا پدید آرد ضمیر و مذهبش یکی از راه‌های شناخت انسانها طریقه سخن گفتن آنهاست؛ حرف و کلامی که به زبان می آوریم نشانه اندیشه ماست و اندیشه نشانه هدف زندگی و مقصد آدمی است هست سر مرد چون بیخ درخت زان بروید برگهاش از چوب سخت شما یک درخت و ریشه اش را از برگ ها و میوه هایش می شناسید، حقیقت انسان ها هم مثال ریشه درخت دارد و حرف ها و چهره ی انسان مثال میوه دارد فعل و قول آمد گواهان ضمیر زین دو بر باطن تو استدلال گیر و این است که مولانا می گوید: سِر من از ناله ی من دور نیست و می خواهی به اسرار نهانی و گفته ی من پی ببری؟ بیا به ناله ها و حرف های من فکر و تأمل کن که متوجه خواهی شد؛ ولی چه باید کرد که گفت: لیک چشم و گوش را آن نور نیست چشم و گوش آن بینایی و شنوایایی را ندارد؛ یعنی انسان ها چشم بسته و گوش بسته قضاوت می کنند و به سخن و چهره ی افراد نمی نگرند و نمی شنوند و یا اساسا چشم و گوش آن نور را ندارد! #نور_ماه #مثنوی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

کاش میشد از بوی نارنگی عطر ساخت...

🔶 آرزوی بـزرگـتر و ســخـتی سـنـگیـن تـر حضرت امیر می‌فرمایند: ﴿هر اندازه چیزى که آرزو مى‌شود بزرگتر باشد، سختى از دست دادن آن سنگین‌تر است.﴾ غررالحکم، جلد۱، ص۴۲۴ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________