🦋#کتاب_تا_شهادت🦋 🌴چهل روایت از آنان که توبه کردند راه حق را پیمودند و تا شهادت رفتند 《انتشارات شهید ابراهیم هادی》 #منزل_دهم/ لاتِ بامرام بعضی آدمها هستند که شخصیت آنها برای تغییر برای اینکه گذشته خود را پاک کنند احتیاج به یک الگو دارد. کافی است که یک انسان الهی راه یافته، در مسیر زندگی آنها نشان میدهد. محمدصادق در خانواده ای مرفه و شلوغ در مشهد به دنیا آمد. بچه سوم خانواده بود. با قدی بلند و هیکلی ورزیده و هوشی سرشار. منتها از همان نوجوانی آدم ناسازگاری شد. درس نخواند، پی کار و مهارت نرفت تا ۲۵ سالگی، عمرش به رفیق بازی ، دعوا ، در گیری، زد و خورد و زندان گذشت! هر روز هم یک جای بدنش را خالکوبی می کرد. زندگی او در لنجزاری که برای خودش درست کرده بود ادامه داشت و ما را عذاب می داد. یکی از عادت های محمد این بود که همیشه یک تیزی به مچ پایش می بست و یک پنجه بوکس بالای آرنجش داشت. از آنجا که قد و قواره دُرشتی داشت و مُشت زن هم بود، نقش مهمی در دعواهای گروهی داشت. حالا حساب کنید خانواده ما از دست کارهای او چقدر در عذاب بود. آن سالها منزل پدری مان احمد آباد مشهد بود، ولی پاتوق محمد که به ممد سیاه معروف بود، کوهسنگی و طبرسی و قهوه خانه عرب بود. البته مثل اغلب گنده لات های قدیم ، از یک مرامی هم پیروی می کرد؛ مثلا، اهلِ دعوای تک به تک نبود و معمولا در مشکلات شخصی گذشت میکرد. مطلب دیگر اینکه روی ناموس محل حساس بود، اعتقاد داشتن ناموس محل، ناموس من است. یادم هست در جریان اعتراضات مردمی انقلاب اسلامی، مردم ریختند و کلانتری کوهسنگی را به آتش کشیدند. محمد ایستاده بود و می خندید و می گفت:" خداروشکر! هفتاد هشتاد تا از پرونده‌ام سوخت🤣" از دیگر برنامه های محمد این که در سالهای اول پیروزی انقلاب باتوجه به قدرتش، برای کلمه ل نان و نفت و... می‌گرفت و کار مردم راه می انداخت. کم کم آن روحیه تند و خشن در حال تغییر بود. یک نفس مسیحایی میخواست که روح او را جلا دهد. گذشت جنگ شروع شد و عباس، برادر بزرگتر مان که نخبه و آدم حسابی بود به جبهه رفت. اردیبهشت سال ۱۳۶۰، محمد رفت اهواز دیدن عباس. خودش تعریف می‌کرد که همینطور دم مقر، منتظر ایستاده بودم که یک جیپ جلوی پایم ترمز کرد. مرد مقتدر اما متواضعی پیاده شد و نگاهی انداخت و سلامی کرد و گفت: اینجا چی کار می کنی؟ گفتم: برای دیدن برادرم اومدم. بی مقدمه از من پرسید: دوست داری بجنگی؟ سرم را زیر انداختم و جواب دادم: دوست دارم ولی بعید بزارن. آن شخص خندید و به همراهش سپرد که مرا راهنمایی کند. من هم که عاشق هیجان و زد و خورد بودم، سر از پا نمیشناختم. پرسیدم: این بابا کی بود که با من صحبت کرد؟ گفتند: ایشان دکتر چمران بودند.😊 اسمش را شنیده بودم اما خودش را ندیده بودم. خیلی از او خوشم آمد. @ebrahim_navid_delha @ebrahim_navid_beheshti @ebrahim_navid_shahadat @ebrahim_navid_sticker ═══°✦ ❃ ✦°═══ ❀#انتشاربادرج_لینک_مجازاست.👆