ساعت حدود یک بعد از نیمه شب بود که با خانواده از #اصفهان به پایگاه می آمدم. در کنار جاده، #سایه مردی را دیدم که پیاده به طرف #پایگاه می رفت. بی اعتنا از کنار او گذشتم. لحظه ای بعد با خود گفتم که برگردم و او را سوار کنم. وقتی برگشتم، باکمال شگفتی دیدم که #فرمانده پایگاه، #سرهنگ بابایی است! به احترام او، از #اتومبیل پیاده شدم. سلام کردم و گفتم: جناب سرهنگ! این موقع #شب در این جاده تاریک #پیاده به کجا می روید؟ او لبخندی زد و گفت: در اصفهان کاری داشتم. وقتی کارم تمام شد کسی به دنبال من نیامد! بهتر دیدم که به پایگاه اطلاع ندهم و #مزاحم کسی نشوم! هوا هم که خوب بود، پس راه افتادم و حالا به اینجا رسیده ام. گفتم: جناب سرهنگ! حالا بفرمایید من شما را می رسانم. ابتدا #امتناع کرد! ولی با اصرار من سوار شد. در راه که می آمدیم گفتم: جناب سرهنگ! می دانید شما چند کیلومتر پیاده آمده اید؟ از اصفهان تا پایگاه بیش از 20 کیلومتر است! لبخندی زد وگفت: طوری نیست برادر! ما عادت داریم. گفتم: می توانستید زنگ بزنید تا #ماشین به دنبال شما بیاید! آخر شما فرمانده پایگاه هستید! گفت: من اگر #تلفن می زدم، آنها #راننده ای را از خواب #بیدار می کردند و نصف شبی بنده خدا بایستی این همه راه را به دنبال من می آمد! ترجیح دادم پیاده بیایم. #شهید_عباس_بابایی 📚 پرواز تا بی نهایت https://eitaa.com/piyroo