🌟رفیق مثل رسول 🌟۲۳ شب پنجشنبه مراسم افطار در مسجد بود.من،فرید و پوریا زودتر رفتیم تا در آماده کردن وسایل پذیرایی و پهن کردن سفره افطار کمک کنیم.به قول مادر پوریا ما خادم هیئت بودیم.حیاط مسجد آن روز خیلی قشنگ شده بود. یک گوشه بخار دیگ آش بلند شده بود و گوشه دیگر تعدادی از مردها مشغول بسته بندی میوه بودند.داخل شبستان سفره بزرگی پهن بود چندنفر از خانم‌هادورش نشسته بودند پنیر،خرما و سبزی خوردن را داخل ظرف های یک نفره می‌چیدند. بعداز نماز سریع سفره ها پهن شد و روحانی مسجد دعای افطار را خواند.ما سه نفر کنارهم گرم حرف زدن بودیم که آقا مرتضی خرما تعارف کرد، (بسم الله ) مراسم افطار که تمام شد،دوباره همه به یکدیگر کمک کردند،همه جا را تمیز و مرتب تحویل خادم مسجد دادند. صبح روز عید،نماز عیدفطر را در مسجد جامع محل خواندیم .بعداز نماز آقای ساسانی صدایم کرد و گفت:برای ایام دهه فجر پایگاه یک سری برنامه ها مثل کوه پیمایی و راپل مشخص کرده ،هماهنگی با بچه های رده سنی خودتون با شماست. _چشم،من با بچه ها هماهنگ می کنم. 🌟رفیق مثل رسول 🌟۲۴ علاقه زیادی به این دو رشته به خصوص راپل داشتم .از سالی که وارد بسیج شده بودم،راپل را زیر نظر آقا مرتضی یاد گرفته بودم.غلبه به ترس از ارتفاع، بزرگترین حسن آموزش راپل بود و من این مهارت را دوست داشتم. آن روز وقتی رسیدم خانه،به اتاقم رفتم و یک لیست از بچه ها نوشتم،اول لیست هم اسم خودم،فرید و پوریا را نوشتم.کار نوشتن لیست بچه ها که تمام شد برنامه مرور درس ها را چک کردم،امروز باید انشاء هم می نوشتم،آلبوم بچگی ام را آوردم گذاشتم کنار دفتر انشاء، حتما میشد از بین این عکس ها چیزی پیدا کرد. بعد از چندروز هوا آفتابی شده بود،پرده اتاقم را کنار زدم.چند برگه برای چک نویس برداشتم.شروع کردم به ورق زدن آلبوم،همان صفحه های اول یک عکس از روح الله بود با یک ماشین بزرگ،منم توی بغل مامان بودم. از جا بلند شدم،آلبوم را برداشتم از اتاق بیرون آمدم.مامان داخل آشپزخانه مشغول آماده کردن ناهار بود.به مامان گفتم قصه این عکس چیه؟ _رفتی سر آلبوم؟این عکس روزیه که تو را از بیمارستان آوردیم.ما به روح الله گفته بودیم داداشت این ماشین و برات خریده. برام این کار جالب بود.پرسیدم راستی روز تولا من بابا جبهه بود یا پیش شما؟ ماه آخر از بابا خواستم که تهران بمونه،برای همین زمان تولدت همین جا بود.من اون خونه و خیلی دوست داشتم.روح الله و تو،همونجا به دنیا اومدید. آلبوم را بستم، نگاهی به مامان کردم، گفتم بابا که دائم جبهه بود ،بزرگ کردن ما سخت نبود؟ _اوایل ازدواج خونه دوست بابا که اسمش فکر کنم آقای عرب لو بود،مستاجر بودیم.بعد به خانه سازمانی کیان شهر رفتیم.وقتی بابا نبود همه کارها را خودم انجام میدادم،از همه سخت تر کپسول های گاز بود که وقتی خالی میشد باید چهارطبقه می‌آوردم پایین.وقتی هم پر میشد چهارطبقه می‌بردم بالا.خدارو شکر شما بچه های خوبی بودید. _خرید،دکتر و کارهای بیرون از خونه و چه طور انجام می دادید؟ مامان گفت:کیان شهر پنجشنبه بازار داشت.تمام وسایلی که نیاز داشتم را از این بازارچه میخریدم. با خنده گفت:کنار این بازارچه چرخ و فلکی بود یک پول اضافی هم به صاحبش میدادم سفارش میکردم چند دور اضافه تر بچه های من را بچرخان.این طوری هم به شما خوش می‌گذشت، هم من خرید میکردم😍 🌟رفیق مثل رسول 🌟۲۵ شهید مدافع حرم محمد حسن خلیلی نویسنده:شهلا پناهی لادانی انتشارات شهید کاظمی 🌸 بین تعریف های مامان یادم افتاد،وقتی چهار یا پنج سالم بود.دوچرخه کوچکی داشتم که از طبقه چهارم به زور باخودم میکشیدم، آلبوم را برداشتم آمدم به اتاقم،یک نگاه دیگر به عکس ها انداختم،لباس سرهمی خلبانی که مامان تعریف کرد برای روح الله دوخته بود را درچندتا از عکس ها دیدم .درست چندصفحه بعد همان لباس با یک اختلاف زمانی تن من بود.اولین عکس آلبوم را از همه بیشتر دوست داشتم.عکس را از داخل آلبوم بیرون آوردم .پشت عکس را نگاه کردم برام جالب بود .روح الله پشت این عکس متن کوتاهی نوشته بود،اما تاریخ امضا مربوط می‌شد به همین یکی دوسال پیش.یک جمله کوتاه بود که خیلی به دلم نشست. روز تولدت را دوست دارم ،نه به خاطر ماشینی که مامان و بابا گفتند :تو برام خریدی.دلیل دوست داشتن آن روز،آمدن یه داداش کوچولو با چشم های براق و سیاه بود.برق چشمانت از همه چیز قشنگ تر بود و من از همان روز شدم برادر بزرگ تر تو و این حس را دوست دارم.رسول برای همیشه دوستت دارم😍 یک دنیا حس خوب در این نوشته روح الله بود.بارها پشت این عکس را خواندم و با هربار خواندنش بیشتر دل تنگ شدم😔

🌟رفیق مثل رسول 🌟۲۶ رابطه بین ما خیلی عاطفی نیست،شاید این گاهی خیلی بد بوده و هست که احساسم را به برادرم نگفتم. اما این بزرگ تر بودن برای خود من خاص و دوست داشتنی بود.همیشه سعی می‌کردم به حرف ها و نصیحت ها گوش کنم،گاهی که از شیطنت های من سردر می‌آورد، باهمان لحن بزرگ تری به من تذکر میداد.😍داشتم بقیه عکس ها را نگاه میکردم که صدای زنگ درخانه آمد. سریع وسایلی که کف اتاق ریخته بودم را جمع کردم.برای استقبال از خانواده خاله حشمت به سمت حیاط رفتم.خاله حشمت مثل همیشه پراز انرژی بود.یک جعبه شیرینی دستم داد. _رسول جون،نماز ،روزه ها قبول باشه. بعدازناهار بزرگ ترها مشغول نقل و بحث شدند.من و صابر آمدیم داخل اتاق خودم.به قول خاله حشمت:من و صابر همیشه کلی حرف برای تعریف کردن داریم ‌.همیشه صابر در کنار تعریف از فعالیت‌های مدرسه و بسیج، از دوستان خوبی که داشت تعریف میکرد.میدانست که من برای رفاقت ارزش زیادی قائل هستم. درسالهایی که آمدیم باغستان،من نیز دوستان خوبی پیدا کردم.من صبح ها قرآن سرصف را می‌خواندم.هرروز که تمام میشد،وقتی می آمدم داخل صف،سیامک کلی ذوق می کرد،میگفت:محمدحسن خیلی خوب خوندی. گفتم تو خونه منو رسول صدا می‌کنند دوست داری رسول صدام کن. یادم می‌آید یک بار سیامک از من دلخور شد، گفت:محمدحسن من کلی تعریف تورا پیش مادرم کردم.خیلی تو خونه ازت حرف زدم. _خب. _پس چرا تو خیابون دیدمت سریع سلام کردی و رفتی،حتی به مامانم سلام هم نکردی.خندیدم گفتم ببخشید. دیدم هنوز ناراحت است گفتم سیامک بیا ی کاری کنیم. قرار بذاریم مراقب دوتا چیز توی دوستی باشیم. _مراقب چی؟؟ _یکی نماز، بخصوص نماز صبح،یکی هم نگاه به نامحرم.بعدش هم مجدد به خاطر سلام نکردن به مادرش ازش معذرت خواهی کردم. من و سیامک بعدازاین قول و قرار بهترین دوست برای هم شدیم.باهم کلی سفر رفتیم دل چسب ترینش سفرقم و راهیان نور بود. دوستان من هم مثل دوستان صابر دریک چیز مشترک بودند،نقطه اشتراک همه ما شغل پدر یا برادرهایمان است و این وجه اشتراک باعث شده روحیات نزدیک به هم داشته باشیم. ماه مبارک با تمام شیرینی هایش تمام شد. بزرگترین آرزویم را از خدا خواسته بودم،جایی برای خودم این آرزو را نوشتم: (ای کاش لباس تک سایزی که شهید آوینی بهش اشاره دارند،اندازه من بشه) اما می‌دانستم برای رسیدن به این آرزو باید خیلی تلاش میکردم😔 🌟رفیق مثل رسول🌟۲۷ شنبه با اینکه روز اول هفته است،اما من همیشه دوست دارم یکی دو روز دیرتر شنبه شود،جمعه مثل یک قطره سرب داغ که بیفتد وسط یک ظرف پراز یخ زود دست و پای خودش را جمع می‌کند و تمام می‌شود.اما وای از شنبه،مثل آدامسی که چسبیده کف کفش،کش می‌آید. کلا من شنبه ها از سر صبح خسته هستم. به موقع رسیدم مدرسه.روز شلوغی بود ،معلم ها تا یکی دوروز پیش به خاطر ماه رمضان رعایت حال بچه ها را میکردند،امروز کلی درس دادند.برنامه امتحانات راهم مشخص کردند.چشمم به ساعت بود تا زنگ آخر بخورد .با فرید قرار گذاشته بودیم. مدرسه که تعطیل شد، از فلافل فروشی معراج دو تا ساندویچ فلافل خریدم. فرید زودتر از من رسیده بود. با اینکه با شال گردن حسابی صورت خودش را پوشانده بود اما نوک بینی و گونه هایش حسابی قرمز شده بود. گفت:رسول، میشه یک بار سروقت بیایی؟یخ زدم. جدی نگاهش کردم و گفتم:بذار یکم فکر کنم. باخنده گفتم ؛فکرهامو کردم ،نه نمیشه😁 فرید یک گلوله برف زد بهم گفت:باشه. فرید آدرس یک مغازه را گرفته بود که وسایل و مواد اولیه آزمایش های خاصمان را بخریم. باژست شاگردهای ممتاز وارد مغازه شدیم،پیرمرد فروشنده نگاهی به ما کرد و گفت؛چه می‌خواهید.؟ لیست وسایلی که لازم داشتیم را به او دادیم.اینارو براچی میخواید؟ _برای درس آزمایشگاه مدرسه. پیرمرد از پشت پیشخوان مغازه اش بلند شد. پرسید:مدرسه شما مگه میدون جنگه؟ بعدش در مغازه و باز کرد و بااحترام گفت: بیاید برید بیرون،یک دوز کوچیک اگه اینا رو اشتباهی باهم قاتی کنید،امکان داره یه انفجار اتفاق بیفته. من و فرید سریع از مغازه بیرون آمدیم.به محض فاصله گرفتن از مغازه زدیم زیر خنده. تا جلوی در خانه اتابک خندیدیم.بعداز اینکه درب باز شد،رفتیم سمت زیرزمین.البته زیرزمین که نه باید گفت:آزمایشگاه من و فرید.جزوه ها را گذاشتیم وسط،شروع کردیم به خواندن مطالب و چک کردن عکس ها. سر کلاس کار با سلاح وقتی من و فرید سریع و درست به همه سوالها جواب دادیم توانستیم در کمترین زمان سلاح را باز و بسته کنیم.تحسین آقا مرتضی بهترین و شیرین ترین نتیجه ای بود که از کارو تلاشمان گرفته بودیم. شب بعداز مسجد که رسیدم خانه،نشستم انشاء خودم را با موضوع (شرح حال یا زندگی نامه) نوشتم.

🌟رفیق مثل رسول 🌟۲۸ فصل سوم(رشد) از سر صبح بچه ها کلاس را به شوخی گرفته بودند.هرکار ریزو درشت هم کلاسی ها دلیلی برای شیطنت و خنده میشد.من،حسین پارسا و عباس آهنگر روی یک نیمکت نشسته بودیم. مناسبت های خاص مثل ایام دهه فجر ،هفته دفاع مقدس، گاهی هم سالگرد بعضی از عملیات ،پدرحسین پارسا به عنوان راوی به مدرسه می آمد.از تجربه های روزهای حضورش درجنگ.یک رنگی و محبت بین رزمنده‌ها .اسارت و شهادت خیلی از دوستانش را خیلی روان و مسلط تعریف می‌کرد.صدای معلم ریاضی که بلندشد،کلاس ساکت شد.بچه ها فهمیدن برعکس شوروحالی که آن ها داشتند ،معلم خیلی باحوصله نیست. تمام تخته سیاه از اعداد و علامت هایی که روی آن نوشته می شد،روسفید شده بود.دفترهای ریاضی ماهم خط به خط با توضیحات معلم در حال سیاه شدن بود. اعداد ریاضی با نشستن یک علامت کنارشان از آمدن عدد بعدی یاخوشحال می شدند و باهم جمع می‌شدند یا از دیدن هم دلگیر می‌شدند و از هم فاصله می‌گرفتند. من مثل بقیه بچه ها سرم پایین بود و تند مینوشتم،یک دفعه صدای شوخی یکی از بچه ها کل کلاس را به هم ریخت.دیدم ناصر دست گل به آب داده و با یک شوخی بی جا حرف های معلم را نیمه کاره گذاشته است. معلم با عصبانیت گفت:ساکت.کاملا معلوم بود که خیلی عصبانی شده. کتاب ریاضی را نیمه بازگذاشت و گفت:این حرف رو کدوم شما زد؟ صدای معلم دفعه دوم با تلخی بیشتری درکلاس پیچید.هیچ کس جرأت نداشت سرش را بالا بیاورد.نگاهی به ناصرکردم،دیدم از خجالت سرخ شده.اخم کردم و آهسته گفتم :چرا این طوری میکنی؟ دیدم سرش را پایین انداخت.معلم دوباره با عصبانیت پرسید؛کدوم شما این حرف رازد؟ نگاهی به ناصر کردم ،دستم را آرام بالا آوردم. باصدای بلند گفتم:آقا ببخشید من بودم. معلم نگاهی به من کرد، سرش را تکان دادو گفت:خلیلی ازتو انتظار نداشتم، بلندشدم صدایم را صاف کردم و گفتم :آقا ببخشید حواسمون نبود. معلم دفتر حضور و غیاب را باز کرد،باخودکار قرمز یک علامت وسط صفحه زد.سری تکان داد و گفت :بشین. کلاس که تمام شد،طوری که نگاهم به ناصر نیفتد از کلاس بیرون امدم،گوشه حیاط جای دنجی پیدا کردم نشستم. شب بعداز نماز برای فرید تعریف کردم چه شده.(مدرسه من و فرید از هم جدابود) فریدگفت:آخه تو چرا این کار و کردی؟حالا نمره آخر سالت را کم میکنه گفتم:آره بابا ،توی دفتر علامت قرمز زد،سر امتحانات باید ریاضی را خوب بخونم که با یه نمره خوب این ناراحتی را از دلش دربیارم.

♨️گناهان خانمان سوز 👌 #سخنرانی بسیار شنیدنی 🎙حجت الاسلام #رفیعی #پیشنهاددانلود ┄┅┅❅❁❅┅┅♥️ @rafiq_shahidam96 ❁═══┅┄ 《 کانال شهید ابراهیم هادی رفیق شهیدم ♥️👆》

‧⊰🔗‧🌤⊱‧ ــــ ـ بـھ وقـت قـرار..! تلاوت دعاے فرج به نیابت از برادر شہیدمون ، ابراهیم هادی به نیت سلامتے و تعجیل در فرج آخرین خورشید ولایت ، فرزند خانم فاطمه الزهرا سلام الله علیہا 🌱 . . هر شب، ساعتِ21:00 ⏰✨ + یک دقیقه بیشتر وقتت رو نمیگیره رفیق😉 ! ‹ اللّٰھُمَ‌عجلْ‌لِّوَلیڪَ‌الفࢪَج › @rafiq_shahidam

🔸 #سلام_آقا هر روز را با سلام بر تو آغاز می‌کنیم! سلام بر تو... که صاحب‌اختیار مایی! السَّلاَم‌ عَلَى الْحَقِّ‌الْجَدِيدِ وَ الْعَالِمِ الَّذِي عِلْمُهُ لاَيَبِيدُ سلام بر امام تجدیدکننده حق و عالمی با دانش بی‌پایان...

🍃 آفت قدرت 🍀 وَ قَالَ عليه‌السلام مَنْ نَالَ اِسْتَطَالَ 🌺و درود خدا بر او، فرمود: كسى كه به نوايى رسيد تجاوزكار شد. 📙نهج البلاغه#حکمت_216 ⤵️⤵️⤵️⤵️ https://eitaa.com/joinchat/3309109376Cec5ab8b2a9

وقتی حرکت به سمت مشهد باشد ... وصف حال دل ما 😢 #میلاد_ثامن_الحجج ⤵️⤵️⤵️⤵️ https://eitaa.com/joinchat/3309109376Cec5ab8b2a9

⤵️⤵️⤵️⤵️ https://eitaa.com/joinchat/3309109376Cec5ab8b2a9

✍صدای شهید حاج قاسم سلیمانی درباره ی شهید علی اکبر موسی پور 🇮🇷🇮🇷🌷🌷🇮🇷🇮🇷 ┄┅┅❅❁❅┅┅♥️ @rafiq_shahidam96 ❁═══┅┄ 《 کانال شهید ابراهیم هادی رفیق شهیدم ♥️👆》

🎬 #ببینید 🎁اسم هدیه تولد که میاد چه حسی بهتون دست میده؟ 💐پیشاپیش ولادت باسعادت امام رضا علیه السلام مبارک باد💐

😢 دلت برا امام رضا تنگ شده؟!💔 #امام_رضا سر به‌ سر گذاشتن‌ با پیرمرد روستایی😊

｟ ازخــدآ‌خواستہ‌ام‌ همیشہ‌جیبـم‌پـرپول‌باشد تاگــرھ‌‌ازمشڪلـاتِ‌مـردم بگشــایــم. ｠😍😊 #شهید_ابراهیم_هادی داداش ابراهیم کربلایم کن🤲 ┄┅┅❅❁❅┅┅♥️ @rafiq_shahidam96 ❁═══┅┄ 《 کانال شهید ابراهیم هادی رفیق شهیدم ♥️👆》

🌟رفیق مثل رسول 🌟۲۹ با فرید رفتیم پایگاه بسیج. تمام مدت جلسه بسیج منتظر بودم زودتر تمام شود و من فرصت کنم اتفاقی که افتاده بود را برای آقامرتضی تعریف کنم،هرچند که خودش متوجه شده بود که حرفی برای زدن دارم. قبل از تمام‌ شدن جلسه سرش را نزدیک گوش من آورد،گفت:آقا رسول چی شده؟اینجا نیستی. مثل هرشب من و فرید باآقا مرتضی از مسجد راه افتادیم،تمام مسیر آقا مرتضی به من فرصت داد حرفم رابزنم.وقتی که تمام شد ،نگاهی کرد و گفت:رسول ،معلمت فهمیده تو نبودی،برای همین از دستت ناراحت نیست.از این بابت خیالت راحت باشه، اما امروز یه تمرین بزرگی را انجام دادی. نگاهی به آقا مرتضی کردم و با تعجب گفتم:من آقا؟.بله،برو به این حرفم فکرکن.من فقط یه راهنمایی میکنم‌. آخر شب تمام اتفاق های روز و حرف هایی که ردوبدل شده بود را مرور کردم،مثل همه لحظات زندگی ام این جریان راهم در بسته توکل به خدا پیچیدم و به دست آسمان سپردم. 🌟روزها مثل صابون آب خورده لیز میخوردند.محاسنی که حالا هرروز ردیف بیشتری را روی صورتم پر میکرد،این طی شدن روزها را به رخم می‌کشید. مدرسه اعلام کرد تعطیلات نوروز اولین گروه دانش آموزی را به اردوی راهیان نور می‌فرستند.نتوانستم با بچه ها راهی شوم.دوربین زنیت جدیدم را به یکی از بچه ها دادم تابرایم کلی عکس یادگاری به عنوان سوغات بیاورد. حالا نشستم سرساک،دارم لباس هایم را تا می‌کنم،چون قرار شده به همراه مامان و بابا به این سفر بروم. خدارو شکر میکنم که بالاخره قرعه به اسم من دیوانه زدند. قرار شد با کاروانی از دوستان بابا به این سفر برویم. اتوبوس که راه افتاد ،خیالم راحت شد که شهدا دعوتم کردند، هر پیچی که رد می‌شدیم باخیال راحت تری به صندلی ام لم میدادم.خیلی حال و حوصله حرف زدن با کسی و نداشتم.دلم میخواست الان فرید،حسین یا پوریا بودند تا می توانستم کمی کل کل کنم. باید اعتراف کنم برای شروع یک رابطه سخت میگیرم،ولی وقتی دوستی را انتخاب کردم ،پای این دوستی و رفاقت هستم،به قول یکی از بچه ها که میگفت:اول آشنایی وقتی دیدم نه اهل فوتبال و بازی های گروهی هستی،نه اهل شیطنت و شوخی ،به حسین گفتم:این چقدر خشک و عصا قورت داده است،اما حالا این رفاقتی که بین ما هست رو خیلی دوست دارم. 🌟رفیق مثل رسول 🌟۳۰ کمی سردم شد،خودم را محکم بغل کردم و چشم هایم را روی هم گذاشتم. برای یک لحظه خواب دیدم.وقتی بیدار شدم،متوجه شدم کمتر از پنج دقیقه خوابم برده بود،اما تصویر این بود،بالای یک تپه که چندتا درخت کوتاه بود،یک دفعه صدای انفجار آمد و یک سیب سرخ از آن بالا غلت خورد به سمت پایین.به جاده نگاه کردم.تصور میکردم زمان جنگ،چند شهید درست از همین مسیر به جبهه اعزام می شدند.نگاهی به هم سفرها کردم،یا خواب بودند یا مشغول حرف زدن. جیب پیراهنم را چک کردم.یک تکه کاغذ پیدا کردم. از مادرم خودکار گرفتم و بالای کاغذ نوشتم:یکی از برنامه هایم بعداز برگشت ازسفر،مطالعه زندگی شهید دین شعاری باید باشد.باخودم گفتم:حتما لحظه ای که خوابش را می‌بینم، لحظه شهادت این شهیده. مامان صدا کرد و یک مشت پسته و تخمه کف دستم ریخت.وقتی نگاه به صورت مامان کردم،تو ذهنم آمد،اگر روزی شهادت قسمت من بشود،برای یکی از چیزهایی که حتی در بهشت نیز دل تنگش میشوم،نگاه صورت خانواده ام است. خنده ام گرفت و گفتم:حتما جو راهیان منو گرفته،جنگ کجا،من کجا،شهادت کجا. چندروزی که جنوب بودیم راویان مختلفی می آمدند و برای ما از شرایط و وضعیت آن زمان، تعریف می‌کردند، ایثار،شجاعت،صداقت،.... هرخاطره یک دنیا حرف در دل خود داشت،دنیایی که اگر خوب به آن نگاه نکنیم،شاید سال‌های آینده کم رنگ شوند و بین ما،دفاع و فرهنگ شهادت فاصله بیفتد. خون شهدا قداستی به ذره ذره این خاک بخشیده بود که برای پا گذاشتن روی آن خیلی جاها تابلو زده بودند که با وضو وارد شوید،اینجا فقط به خاطر خاک نبود که باید وضو میگرفتیم،برای عشقی که جا خوش کرده بود باید تطهیر می‌شدیم.. شهدا در یک چیز مشترک بودند و آن عشق واقعی بود.یک جنسی از عشق که قابل گفتن نیست.فقط باید برای رسیدن به آن تلاش کرد و حتما چاشنی دیگر لازم داشت:مثل حجب و حیا،رعایت لقمه،گذشت.. دو رکعت نماز خواندم و به سجده رفتم ،مطمئن شدم خاکی که این همه عاشق را در دل خودش به امانت نگه داشته قابلیت سجاده شدن را دارد. بعد از سفر راهیان سعی کردم بیشتر روی خودم کار کنم .بیشتر مراقب اخلاق و رفتارم بودم،برای خودم یک سرمشق نوشتم که چند بند خاص داشت؛مثل این حرف شهید حسین خرازی(گاهی یک نگاه حرام شهادت را برای کسی که لیاقت شهادت دارد،سال ها عقب می‌اندازد ). 🌟رفیق مثل رسول 🌟۳۱ درسم را پیگیر بودم،راستش برای برنامه های بسیج و تحقیقی که در مورد مباحث نظامی داشتم،بیشتر وقت میگذاشتم و همین گاهی نمره های من را مثل سیگنال های صوت بالا و پایین می‌برد.یک روز جمعه پایگاه بسیج برنامه کوه پیمایی داشتیم.از پنجشنبه که رسیدم خانه تمام کاره

ای درسی ام را انجام دادم.خاص بودن آن روز برای من بیشتر ازهمه بود،چون روح الله به خانه آمده بود.وقتی که خبردار شد قرار کوه پیمایی و راپل داریم،گفت:همراه ما می آید. سابقه ورود روح الله به بسیج و ارتباطش با مسئولین و مربی ها خیلی بیشتر از من بود و از همه مهمتر آقا مرتضی با روح الله خیلی صمیمی تر از من بود. تا نمازصبح یک ساعتی وقت داشتیم که روح الله من را بیدار کرد. روح الله کاملا برعکس من بود ،خیلی مرتب و سعی میکرد هرکاری راسر ساعت خودش انجام دهد.همیشه هم به من تذکر میداد که (رسول یکم مرتب باش). منم همیشه با خنده میگفتم:باشه، باشه. قبل از اینکه از خانه بیرون بیاییم ،نگاهی به من کرد و گفت :مگه امروز راپل کار نمی‌کنیم؟سرم را برای تایید حرفش تکان دادم. از داخل کوله اش یک بسته بیرون آورد به من داد،گفت :بیا اینو برای تو خریدم. بسته را باز کردم، یک جفت دستکش برزنتی مخصوص راپل برای فرود بود،سریع دستم کردم.خیلی شیک و خوش فرم بود. فرید با برادر بزرگترش فرزاد سرکوچه منتظر ما بودند،به فرید گفتم روح الله برایم دستکش خریده است.فرید گفت:مبارکه.این جوری موقع فرود،کف دستت اذیت نمیشه. گرم حرف زدن با فرید بودم که روح الله صدایم کرد .دوتا کیسه کوچک به ما دادوگفت:با فرید وسایل کوله ها را مرتب کنید.وسایل راپل را داخل این کیسه های کوچک بریزید،وقتی رسیدید پای کار معطل نشید.کوله ها را خالی کردیم .به فرید گفتم بیا چک کنیم .من میگم،تو ببین هست؟ _طناب چه _هست ..... _یومار و دستکش. _بله قربان همه چیز هست نگاهی به فرید کردم،از حرفش خنده ام گرفته بود،خیلی جدی گفت:چیه تو قربانی دیگه. من مطمئنم که یک روزی تو آدم نظامی موفقی در یک رده خاصی میشی که نیروهای تحت امرت بهت بله قربان میگن. باخنده گفتم:من یک روز قربانی میشم،آن هم فقط برای حضرت زهرا س اسم حضرت زهرا س که آمد، انگار به دل هردومان چنگی زده باشند،فرید گفت:انشالله دوتایی..😔تو دلم گفتم :من زودتر.

🌟رفیق مثل رسول 🌟۳۲ بعداز نماز صبح راه افتادیم،اطراف باغستان پر بود از ارتفاعات کوتاه و بلند که با بچه های بسیج رفته بودیم. بین راه فرید با مجید شروع کردند به خاطره گفتن؛آن قدر پیاز داغ یک بار کوه رفتنمان را زیاد کردند که من خنده ام گرفته بود.خاطره ای که مجید و فرید تعریف میکردند،مربوط می‌شد به روستای سرهه که شمال کرج قرار گرفته بود.ما وسایلی مثل چادر،کیسه خواب و تجهیزات مورد نیاز را همراه با نصف نقشه راه داشتیم، نصف دیگر راهم باید صبر میکردیم آقا مرتضی به ما می‌داد که تصمیم گرفتیم خودمان برویم. مجید گفت:من یک اعتراف بکنم؟بااینکه من و احسان شاید یک سال کوچک تر یا بزرگ تر از شما دونفر بودیم اما آن یکی دو روز واقعا حرف شما برایم حجت بود.پیش خودم میگفتم ببین چقدر برنامه ریزیشون درست و دقیقه.در واقع من و رسول داشتیم فکر می‌کردیم حالا چی کار کنیم؟ شب اول را داخل چادر خوابیدیم ،من خودم تاصبح با اینکه داخل کیسه خواب بودم،،لرزیدم.مجید گفت؛رسول جان اضافه کن،زیرانداز،آب ،غذای کافی و دارو هم نداشتیم.صدای خنده مان در صف پیاده روی پیچید.آقا مرتضی که سر ستون بود،آمد کنار ما و هم قدم با ماشد،فرید قدمهایش را تندتر کرد،وقتی کتار ما رسید،گفت؛آقا ما با حداقل تجهیزات راه افتادیم،شب اول رسیدیم دوران شام خوردیم و توی چادر خوابیدیم ،صبح که شد از آقایی به اسم حاج عباس آدرس پرسیدیم ،بنده خدا گفت:،همین مسیر خاکی رو مستقیم برید،یکی دوساعت بعد می‌رسید به روستای سرهه.... 🌟رفیق مثل رسول 🌟۳۳ ما بعدازظهر راه افتادیم ،فکر کردیم تا شب میرسیم،اما حدود ساعت دو یا سه نصف شب رسیدیم.فرید گفت:وقتی رسیدیم بالا،دیدیم به جای دوراهی که حاج عباس گفته بود ما رسیدیم به یه سه راهی.برای انتخاب راه، من و رسول باهم مشورت کردیم،رسول خیلی قرص و محکم گفت:از این راه میریم،آخه میدونید، آقا شما نباشی فرمانده ما رسوله. سرخ شدم و گفتم؛فرمانده چیه؟آقا راستش هوا داشت تاریک میشد حسابی ترسیده بودیم،اما نمی‌خواستیم مجید و احسان بفهمند. مثلا ما سرگروه بودیم. فرید قمقمه آب را بیرون اورد،آب خورو و گفت:نیمه های شب قرار شد یکجا بخوابیم،درختی نبود که بخوایم چادر و بهش ببندیم برای همین شب دوم زیرانداز داشتیم چادر نداشتیم. فکر کنید بالای ارتفاع، رسول گفت:مجید و احسان بین ما بخوابند که مراقبشون باشیم.اون شب از رطوبت و سرما به سختی تونستیم بخوابیم ،موقع نمازصبح رسول باتمام انرژی بیدار شده بود ،عکس ها هم هست.واقعا ما دلمون میخواست بخوابیم ولی بااجبار رسول بیدار شدیم.واقعا بهشت به اجبار بود دیگه.اون موقع صبح رسول سرحال ایستاده بود و از همه چیز عکس می‌گرفت. آقا مرتضی تشویقمان کرد و به همه ی ما گفت:اینکه تو شرایط سخت باهم متحد باشید،اطاعت کنید، همراه باشید،خیلی مهمه،اینطوری به قواعد کار گروهی عادت میکنید.اقای ساسانی از وسط های ستون شروع کرد به مداحی،شعری که می‌خواند درمورد حرم امام رضا ع بود.دقیقا ساعت هشت صبح بود.تقارن ساعت هشت و مداحی برای امام رضا ع از خوش سلیقگی آقای ساسانی بود.چشم هایم را بستم .یک درد و دل خودمانی با آقاجانم داشتم،قبل آن فرج حضرت صاحب الامر عج را خواستم تل دعای من بیشتر به استجابت نزدیک شود. 🌟رفیق مثل رسول 🌟۳۴ حدود ساعت نه رسیدیم به نقطه ای که مشخص شده بود.آقای فلاحيان برای ما چند دقیقه ای صحبت کردند و بعد هم صبحانه و استراحت.بعد صبحانه ذوق و شوق ما بیشتر بود.وقتی رسیدیم آقا مرتضی همه چیز راکامل چک کرد ،مثل همیشه کلی هم توصیه کرد.گاهی با روح الله که حرف می زدیم ،بهم میگفت :برای راپل خیالم راحته،چون مربی خوبی بالای سرت بوده. نوبت من شد.وقتی آماده شدم،دستکش های جدیدم را با ذوق دستم کردم.قبل از پریدن نگاهی به روح الله کردم و برایش دست تکان دادم. طناب هایم را تنظیم کردم.خودم را به سمت پایین پرت کردم.یاد حرف آقا مرتضی افتادم که زیباترین حالت در این لحظه، حالت فرشته است.حالتی مثل وارونه شدن گرفتم. پاهایم را به سمت بالای طناب کشیدم،دور طناب پاهایم را محکم قفل کردم و سرم به سمت پایین بود.دو تا دستم را دوطرف خودم باز کردم.در آن لحظه اصلا حس فرود نداشتم،بیشتر حس میکردم دارم پرواز میکنم،درست مثل یک فرشته. تصویر لبخند ناصر را دیدم ،فهمیدم این همان اتفاق خوبی بود که من باید به آن می‌رسیدم و گاهی برای اوج گرفتن،باید پایین آمد، کمک کرد،دستی را گرفت،آبرویی را خرید و دلی را شاد کرد و این یکی از درس های رشد بود که ما کنار مربی مان یاد گرفتیم. آن روز برایم خیلی شیرین بود. مطمئن تر از قبل شدم که خدا در تمام لحظات به من،از هرکس و هرچیزی نزدیک تر است. بعداز ظهر بچه ها گروه گروه کنار هم نشسته بودند و گپ میزدند.نگاه کردم دیدم دوروبر آقا مرتضی خلوت شده،دستی به موهایم کشیدم و رفتم کنارش نشستم. باهم حرف زدیم،در مورد خیلی از چیزهایی که می‌توانست به رشد اخلاقی آدم ها کمک کند،حرف زدیم،اما هی

چ کدامش مثل ایثار به این رشد سرعت نمی‌داد.(ایمان به خدا و اهل بیت علیهم السلام مهم هست،اما تکمیل کننده این مسیر از خود گذشتن و ایثار است که باید یاد میگرفتم و تمرین میکردم.اینکه جایی بتوانیم با همه علاقه و نیازی که داریم،انتخاب کنیم،بگذریم و نه بگوییم،خیلی نقش مهمی دارد.

#حضرت دلبر میلادت مبارک ❤️ #خوش آمدی رضاجان