سفر پرماجرا از آنجایی که پیامبر عزیزمان فرمودند: اطلبوا العلم ولو بالصین امروز به همراه خانم‌ها حبیب‌اللهی‌یان و رمضان‌قاسم که یکی دکترای تفسير، دیگری دکترای کلام اسلامی خوانده‌‌اند؛ به نشستی علمی در حومه‌ی اصفهان رفتیم؛ از قضا هنگام صرف ناهار در کنار خانمی که در حال تحصیل رشته‌ی تفسیر تطبیقی هستند قرار گرفتیم؛ آن دو تفسیری از خوبی‌های رشته‌ی تفسیر می‌گفتند و خواهر کلامی بنده، از شیرینی کلام و بنده که تلفیقی از تفسیر و کلام هستم گاه از تفسیری‌ها حمایت و گاه آنها را به چالش می‌کشیدم، در این حین کارشناس ارشد تفسیر فامیل بنده را پرسید؛ بنده گفتم حبیب‌اللهی‌ قاسم، ایشان تا دیدند فامیل بنده تلفیقی از حبیب‌اللهی‌یان و رمضان‌قاسم است پرسیدند: شماها خواهر هستید؟ گفتم با یکی خواهر نَسَبی هستم و با دیگری خواهر سببی، بنده خدا هاج و واج ماند و پرسید: نسبی را فهمیدم اما سببی از چه سبب؟ خواهرم گفتند: به سبب علوم دینی. آن بنده‌ی خدا گفت: چه جالب تابحال هر چه احکام خوانده‌ام چنین نسبتی نشنیده بودم، حقا که کلام بر تفسیر مقدم است؛ زیرا فقط یک کلامی می‌تواند چنین پاسخ جالبی بدهد آری به قول خانم دکتر حبیب‌اللهی‌یان: دوست خوب از خویشاوند به انسان نزدیک‌تر است. اما از بحث اصلی دور نشویم، اگر بخواهم رهاورد نشست علمی امروز را در یک جمله تقدیم شما کنم اینکه: با آموزش تکنولوژی و فناوری‌‌های نوین روز، پول‌مان را خرج و عمرمان را ذخیره کنیم. سروده‌‌ی امروزم👇 ‌اول برو به روستا، تا که بشی یه اوستا بعد‌ برو اینستا، تا نَگی واحسرتا 🪶مرضیه رمضان‌قاسم #گردش_علمی #طبیعت_گردی ╔   ☕️🖊๑‌ ╰┈➤Ⓜ️@ramezan_ghasem110

میگما به نظرتون امشب اسرائیل رو می‌زنیم؟

📥فایلPDF 🔑🔓کلیدهای پاسخ به شبهات حجاب🗝 📌مُدرِّســـ🖊ــــ 🔻 استاد جواد حیــــــدرے "زیدعزه" @javadheidari110 ⚡️⚡️⚡️⚡️⚡️⚡️ @ramezan_ghasem110

سلام حا‌لتون‌ چطوره؟ اگه عالیه الحمدلله این متن رو نوشتم واسه دوستانی که مدام خودشون رو سرزنش می‌کنند و با خودشون کلنجار میرن که به‌ درد بخور نیستند گلی، لطفا هر موقع این افکار به ذهنت رسید این پست رو بخون👇

"حدیث نفس" امروز به این مطلب می‌اندشیدم که آیا در پی اثبات خود، خودنمایی و نشان دادن سرانگشتم به دیگران هستم یا به فکر نشان دادن ماه؟ مشکل اکثر ما این است که در کنار رفع حوائج شخصی خود، در پی راضی نمودن دیگرانی همچون خود نیز هستیم؛ تا در سایه‌‌‌سار درختی که از تمجید دیگران به عمل‌‌‌ می‌آوریم بنشینیم، از میوه‌ی آن تناول و به خود افتخار کنیم. از آنجایی که در جامعه فقط از افراد برنده تجلیل می‌‌گردد، اکثر ما به شدت سوق داده می‌شویم به مسابقه، هرگاه پای مسابقه به میان آید، سر و کله‌ی مقایسه نیز پیدا می‌شود؛ آنگاه بجای تمرکز بر بهتر اکنون‌‌ خود و تلاش برای بهترین فردای خود شدن، کمال‌گرایانه خیره می‌‌شویم به ضعف‌‌های‌‌ خود و توانمندی‌های دیگران و مدام عملکرد خودمان را با دیگران می‌سنجیم تا ببینیم برنده‌‌ایم یا بازنده؛ بنابراین فکر و ذکرمان می‌شود افکار، رفتار، گفتار و نگاه مردم در مورد خودمان؛ که آیا آنها ما را قهرمان می‌دانند یا خیر و گاه برای قهرمان شدن مجبور می‌شویم، نقاب‌هایی را بر چهره‌ بزنیم که هیچ ربطی به هویت‌مان ندارد و نقش کسانی را بازی کنیم که نیستیم و حتی دوست‌شان نداریم؛ در نتیجه کم‌کم هویت‌مان را به فراموشی می‌سپاریم، احساس بی‌مصرفی به ما دست می‌دهد، حال‌مان بد می‌شود، به خود می‌پیچیم و نمی‌دانیم چرا حال‌مان خوب نیست؛ غافل از اینکه ناخواسته درگیر نبرد در میدان قیاس مع‌الفارق شده‌ایم و شاید مطلع نباشیم انتخاب برنده‌‌ در دنیا، امری سلیقه‌ای بیش نیست، بدون توجه به اینکه انسان‌ها با یکدیگر متفاوت هستند؛ ولی متاسفانه برخی از ما، سنگ محک ارزش خود و میزان کفایت‌مان را منحصر به انتخاب دیگران نموده‌ایم؛ بنابراین ممکن است در هنگام انتخاب شدن، دچار غرور کاذب و در هنگام انتخاب نشدن خود را بازنده فرض کنیم، سرخورده شویم، درجا بزنیم و یا متوقف گردیم؛ در حالیکه در نگاه دین ارزش انسان‌ها به میزان همت آنهاست؛ خداوند به انسان‌ها به میزان تلاش در حیطه‌ی وُسعی که دارند پاداش می‌دهد؛ نه به میزان برتری آنها نسبت به سایر انسان‌ها و این خوشامد و بدآمدن انسان‌ها نسبت به عملکرد ما، آزمونی از آزمون دنیاست؛ زیرا سنگ ترازوی دنیا این قابلیت را ندارد تا بتواند عیار واقعی همه‌ی انسان‌ها را بطور دقیق بسنجد؛ بنابراین سنجش‌های دنیایی گاه عادلانه و گاه نا‌عادلانه است؛ شاید فلسفه‌ی اینکه در دنیا از برنده‌ها تجلیل و تقدیر به عمل می‌آید این باشد تا نشان داده شود تلاش آنها دیده‌ شده است و هم افراد کم تلاش را وادار به تلاش کنند؛ نه اینکه خدای ناکرده قصد داشته‌باشند افراد پرتلاشِ برگزیده نشده را ناامید و اشخاصِ کم توان را محکم‌تر به زمین بکوبند؛ اما چه می‌شود کرد دنیاست دیگر و همین امر خود می‌تواند دلیل بر وجود معاد باشد؛ اما نقطه‌ی مقابلِ افراد قهرمان و قهرمان‌زده، افرادی هستند که شجاعت دارند؛ افراد شجاع خودشان هستند بدون اینکه نگاه، نظر و قضاوت بجا یا نابجای دیگران آنها را وادار به تلاش و یا از تلاش بازدارد؛ زیرا آنها به میزان توان خود در مسیر سازندگی قدم برمی‌‌دارند، چون پای‌شان را از چهاردیواری نفس، فراتر نهاده‌اند؛ حد و مرز کشورها را نیز شکسته‌اند و نه تنها جهانی بلکه آخرتی می‌اندیشند؛ آنها افراد خَیِّر و خیرخواهی هستند که خیرشان به همه می‌رسد؛ بنابراین بجای اینکه گام بردارند برای جهانی کردن خود، گام برمی‌دارند در جهت محقق شدن حکومت جهانی حضرت ولی عصر -عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- که از اوجب واجبات و اهم ضروریات است. امید که گام برداریم ولو کوتاه‌. 🖊نویسنده: مرضیه رمضان‌قاسم #شجاع #قهرمان #اهل‌الله #اهل‌الناس ╔   ☕️🖊๑‌ ╰┈➤Ⓜ️@ramezan_ghasem110

چطور ذهن حقیرم بگوید از حیدر چگونه ماهی برکه، بنوشد از دریا 🪶مرضیه رمضان‌قاسم #یکشنبه‌های_نجفی

🔺🔻🔺🔻🔺🔻🔺🔻🔺 🔻 🔺 🔻 ⁉️ آیا بهشتیان از اینکه تا ابد در بهشت هستند خسته، ملول و دلزده‌ نمی‌شوند؟ 1⃣ کمال، مطلوب بالذات انسان‌‌ است؛ بنابراین وقتی انسان به کمال مطلق برسد دیگر جایی برای دلزدگی، خستگی و ملالت برایش باقی نمی‌ماند. 2⃣ عالم دنیا با عالم آخرت کاملا متفاوت است؛ دنیا چون مکان رشد، حرکت، ترقی و تکامل است، خستگی ملالت و... در آن طبیعی‌ست اما آخرت چون محل وصال به کمال مطلق و مطلوبی‌ست که انسان در دنیا دغدغه‌‌اش رسیدن به آن بوده است؛ بنابراین هنگامی که به مطلوب حقیقی خود نائل می‌آید دلزدگی معنایی ندارد. 3⃣ خستگی حاصل عدم تنوع لذت است؛ بنابراین اگر در لذت‌ تنوع نباشد، بعد از مدتی نه تنها عادی و تکراری می‌شود؛ بلکه دلزدگی نیز ایجاد می‌کند. لذت‌ حسی و عقلی داریم؛ خداوند نعمات بهشت را متناسب با درک انسان‌ها، از لذت بیان کرده است و از آنجایی که اکثر انسان‌ها لذت غالب‌شون لذت حسی است بیشتر در قرآن از نعمت‌های حسی نظیر حور، قصور سخن گفته شده است، البته در بهشت به دلیل شدت تنوع نعمت، حتی نعمت‌های حسی نیز دلزدگی ایجاد نمی‌کند چه رسد به لذت عقلی. آری تنوع و فراوانی نعمت‌های مادی و معنوی بهشت، به هیچ عنوان قابل قیاس با نعمت‌های دنیا نیست و بهشتیان طبق آیه ۳۱ نحل هر چه بخواهند برای‌‌شان مهیاست «جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ لَهُمْ فِيهَا مَا يَشَاءُونَ ۚ كَذَٰلِكَ يَجْزِي اللَّهُ الْمُتَّقِينَ»،«باغهایی از بهشت جاویدان است که همگی وارد آن می‌شوند؛ نهرها از زیر درختانش می‌گذرد؛ هر چه بخواهند در آنجا هست؛ خداوند پرهیزگاران را چنین پاداش می‌دهد.» بعلاوه اینکه، در بهشت علاوه بر نعمت‌های مادی، نعمت‌های معنوی نیز وجود دارد همانند حضور آل‌‌الله علیهم صلوات‌الله و همچنین نعمت‌های فوق تصور انسان، نظیر لقاء پروردگار وجود دارد؛ با این اوصاف، بهشت نه تنها خستگی‌ناپذیر و ملالت‌بار نیست؛ بلکه لذتی سیری‌ناپذیر، مسرت‌ آفرین و فرح‌بخش است. 4⃣ خستگی حاصل نابود شدن نعمت و یا ترس از نابودی نعمت است؛ اما طبق آیه ۸۲ سوره‌‌ی مبارکه‌ی بقره، بهشتیان در بهشتی جاودان قرار دارند که نعمت‌های آن نیز زوال‌ناپذیر است ﴿وَ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِکَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فيها خالِدُونَ﴾ بنابراین بودن در چنین مکانی خستگی را نشاید. 🔰نتیحه اینکه: رسیدن با کمال مطلق، آرامش عمیقی در پی‌دارد؛ همانگونه که رود خروشان پس از وصل شدن به دریا آرام می‌‌‌گیرد؛ انسان‌ها نیز به محض وصال به بهشت به آسایش و آرامش مطلق می‌رسند؛ بنابراین طبق آیه‌ی ۱۰۸ کهف انسان در سرای جاودان و ابدی، هیچ‌گاه از خدای سبحان درخواست انتقال از بهشت را نمی‌کند. «خالِدِينَ فِيها لا يَبْغُونَ عَنْها حِوَلًا» آن‌ها جاودانه در (بهشت) خواهند ماند؛ و هرگز خواهان نقل مكان از آنجا نيستند. 🪶مرضیه رمضان‌قاسم #معاد #بهشت #دلزدگی #خستگی ╔   ☕️🖊๑‌ ╰┈➤Ⓜ️@ramezan_ghasem110