✍️#رسول_محمدزاده: ماجرای یک دو بیتی خاطره انگیز سال ۹۶ یا ۹۷ بود که بدلیل تازه تاسیس بودن مدرسه آیات، حدود ۲ سال بود خانواده را به مسافرت نبرده بودم. بندگان خدا چقدر دلشان لک زده بود برای یه مسافرت. تا این که بالاخره ناپرهیزی کردم و بخاطر فرار از زلزله و آلودگی و... که اون سال کم هم نداشتیم، وسط زمستان دست زن و بچه را گرفتم و بردم #خمینی_شهر (شهر پدری مان) اما دلم مدام پیش مدرسه بود. از بس سالهای اول بحران های پیش بینی نشده داشتیم، هر شب فوبیای فردا را داشتم. حدودای ساعت ۱۲ شب بود که همین جوری گوشی را روشن کردم تا دوربین های مدرسه را از اونجا چک کنم. خدای من چقدر برف😍 دوربین های کوچه و حیاط اولین بار بود که برفی به این زیبایی را داشتند ضبط می کردند. خدایا چی از این بهتر هم هوا تمییز میشه و هم احتمالا مدارس تعطیل میشه و خودبخود نگرانیم برای مدرسه منتفی می شه. همون جوری که گوشی دستم بود شروع کردم این شعر را گفتن: حالمان بد شده بود از تِمِ تعطیلی ها زلزله، دود، نفس، مرگ، عزا، خاک، هوا تو ببار ای سبب کِیف دبستانی ها❄️ تا که تعطیل شود دکّه ی اخبار عزا☃️ شعر را بدون ویرایش گذاشتم توی کانال تلگرام ۴۰۰_۵۰۰ نفره ام و گرفتم خوابیدم. صبح که پا شدم، بعد از نماز اومدم یه نگاهی به گوشی بندازم، دیدم بیش از ۳۰_۴۰ پیامک و نزدیک صد پیام توی تلگرامم گذاشته بودند. اولش ترسیدم گفتم شاید اتفاقی افتاده باشه ولی بعد دیدم همه نسبت به اون شعر عکس العمل نشون داده اند. فکر کنم همه کانال های خبری، اون دو بیت را گذاشته بودند توی کانال های تلگرامشون. از #فارس و #تسنیم تا #شرق و #گیزمیز و متاسفانه بدون نام!!! هر چی هم بعداً پیام دادم بهشون، هیچی به هیچی بعضی ها هم توی پیام هاشون بهم گفته بودند این شعر را توی کانال های دیگه دیده ایم. چرا شعر را بنام خودت نوشتی😂 الان توی گوگل سرچ کنید، این شعر همه جا هست. فقط شاعر را یا مرحوم #حسین_پناهی نوشته اند یا #دکتر_شریعتی یا #کوروش_کبیر 😂😂😂