#امیرالمومنین_مدح
#تبری
ایا گرفته تو اندر سرای جهل، مقام!
تهی ز دانش و غرقه میان بحر ظلام
ایا ز غُمری دائم فسوس گشته‌ی دیو
ز مصطفی به تو بر صدهزار گونه ملام
ایا گسسته ز حبل خدا و دعوت حق!
به کام خود به سرت کرده است دیو، لگام
ایا مخالف اسلام و راه دین هدی!
کشیده گردن از بیعت اولوا الارحام
ره صواب ندانی همی ز راه خطا
ره حلال ندانی همی ز راه حرام
نه مشک بازشناسی همی ز پُِشک سیاه
نه عود و عنبر و کافور را ز سنگ رُخام
نه حق ز ناحق دانی، نه بنده را ز خدای
نه مرد ناقص پرعیب را ز مرد تمام
همی ندانی ای کوردل ز غُمری خویش
که احمد قُرَشی را وصی که بود و کدام
نگر که پای، ابر کتف مصطفی که نهاد
بتان ز کعبه که افکند و پاک کرد مقام
نگر که از پس پیغمبر خدای، بزرگ
کدام بود به علم و به دانش و احکام
نگر که مهتر آل نبی که بود از اصل
نگر که خالق جبّار را که بُد ضرغام
نگر که سرمد، شمشیر خویشتن به که داد
به که سپرد پیمبر پس از فراق، حُسام
نگرکه بن عم و داماد مصطفی که بُد است
نگر که فضل که را کرد از بنی اعمام
نگر که کردش ترویج دین و بودش یار
ولی که بود ابر ذوالجلال و الاکرام
نگر که دستِ که بگرفت مصطفی به غدیر
که را امام هدی خواند فخر و زین انام
یکی فضیلت بُد بیش از این امام تو را
همی دهی به دل خویش اندر این آرام؟
اگر به غار بُد او یار مصطفی یک شب
بدین فضیلت بایدْش، سروری فرجام؟
چهل شبان‌روز ابلیس بُد به نوح نبی
بدان سفینه‌ی پرآب اندرونْش مقام
و گر به پیری کس را رسد امامت خلق
کسی به پیری ابلیس بُد در آن ایّام؟
ایا مُناصب دل‌کور ابله ملعون!
ز کوربختی دائم در اوفتاده به دام
مرا امام هم از جایگاه وحی خداست
ز جایگاه نبی مر تو را امام کدام؟
امامم آن‌که به پیش بتان نکرده نماز
نکرده جز ملک‌العرش را صلوة و صیام
امامم آن‌که خداوند علم و شمع هدی است
امامم آن‌که تقی و نقی و ز اصل کرام
امامم آن‌که به مال کسان نکرده طمع
نخورده مال یتیمان، حلال خورده مدام
امامم آن‌که به زرّ و درم نشد مشغول
از این بعید نبود ار همیشه بودش وام
امامم آن‌که نبی گفت: یا ولیّ الله!
تویی مرا دل و جان و منم تو را اجسام
امامم آن‌که کتاب خدای، جمع او کرد
پس از "محمّد پیغمبر"، اوست شاه و امام
امامم آن‌که فدا کرد تن به جای نبی
ز وقت خفتن تا وقت نور دادن بام
امامم آن‌که بُد اندر رکوع، سائل را
بداد خاتم از بهر خالق علّام
امامم آن‌که بکردی به ضربتی به دو نیم
اگر بر آهن و بر سنگ بر زدی صمصام
امامم آن‌که به روزه بدی سه روز و سه شب
طعام داد به سائل به وقت خوردن شام
امامم آن‌که بر او و بر اهل خانه‌ی او
خدای عرش فرستاد از بهشت، طعام
امامم آن‌که خدای بزرگ، روز غدیر
به فضل کرد به نزدیک مصطفی، پیغام
امامم آن‌که به جز طاعت خدای نکرد
بر او امام پسندی تو عابد اصنام؟
امامم آن‌که ابا مصطفی به روز قضا
بُوَد ابر لب حوض و به دستش اندر جام
امامم آن‌که علی‌رغم این مَناصب را
لوای حمد به دستش بُوَد به روز قیام
امامم آن‌که امید شفاعتم همه اوست
که در محبّت او در شوم به دار سلام
ایا منافق مردود و مرتد بدکیش!
ز جهل، سُخته و در راه دین احمد، خام
تو خویشتن را "سنّی" و نیک می‌دانی؟
تو زآن گروهی کایزد شناخت "کالانعام"
تو هیچ چیز نمی‌دانی از مسلمانی
به جز "سلام علیک" و دگر "علیک سلام"
اگر تو خواهی مؤمن شوی بیا بشنو
ز قول شاعر #سوزن‌گر این درست کلام
که شعر او دل هر پاک را چو نقره و زر
کند به دعوت و بیرون برد ز سر، سرسام
#سوزنی_سمرقندی
پُِشک: پشگل.
رُخام: سنگ مرمر، سنگ سفید و نرم.
غُمری: ناآزمودگی، ناشیگری.
مُناصب: بدی آشکار کننده.
مَناصب: رتبه‌ها، منصب‌ها.
@raziolhossein
#امیرالمومنین_مدح
#تبری
ایا گرفته تو اندر سرای جهل، مقام!
تهی ز دانش و غرقه میان بحر ظلام
ایا ز غُمری دائم فسوس گشته‌ی دیو
ز مصطفی به تو بر صدهزار گونه ملام
ایا گسسته ز حبل خدا و دعوت حق!
به کام خود به سرت کرده است دیو، لگام
ایا مخالف اسلام و راه دین هدی!
کشیده گردن از بیعت اولوا الارحام
ره صواب ندانی همی ز راه خطا
ره حلال ندانی همی ز راه حرام
نه مشک بازشناسی همی ز پُِشک سیاه
نه عود و عنبر و کافور را ز سنگ رُخام
نه حق ز ناحق دانی، نه بنده را ز خدای
نه مرد ناقص پرعیب را ز مرد تمام
همی ندانی ای کوردل ز غُمری خویش
که احمد قُرَشی را وصی که بود و کدام
نگر که پای، ابر کتف مصطفی که نهاد
بتان ز کعبه که افکند و پاک کرد مقام
نگر که از پس پیغمبر خدای، بزرگ
کدام بود به علم و به دانش و احکام
نگر که مهتر آل نبی که بود از اصل
نگر که خالق جبّار را که بُد ضرغام
نگر که سرمد، شمشیر خویشتن به که داد
به که سپرد پیمبر پس از فراق، حُسام
نگرکه بن عم و داماد مصطفی که بُد است
نگر که فضل که را کرد از بنی اعمام
نگر که کردش ترویج دین و بودش یار
ولی که بود ابر ذوالجلال و الاکرام
نگر که دستِ که بگرفت مصطفی به غدیر
که را امام هدی خواند فخر و زین انام
یکی فضیلت بُد بیش از این امام تو را
همی دهی به دل خویش اندر این آرام؟
اگر به غار بُد او یار مصطفی یک شب
بدین فضیلت بایدْش، سروری فرجام؟
چهل شبان‌روز ابلیس بُد به نوح نبی
بدان سفینه‌ی پرآب اندرونْش مقام
و گر به پیری کس را رسد امامت خلق
کسی به پیری ابلیس بُد در آن ایّام؟
ایا مُناصب دل‌کور ابله ملعون!
ز کوربختی دائم در اوفتاده به دام
مرا امام هم از جایگاه وحی خداست
ز جایگاه نبی مر تو را امام کدام؟
امامم آن‌که به پیش بتان نکرده نماز
نکرده جز ملک‌العرش را صلوة و صیام
امامم آن‌که خداوند علم و شمع هدی است
امامم آن‌که تقی و نقی و ز اصل کرام
امامم آن‌که به مال کسان نکرده طمع
نخورده مال یتیمان، حلال خورده مدام
امامم آن‌که به زرّ و درم نشد مشغول
از این بعید نبود ار همیشه بودش وام
امامم آن‌که نبی گفت: یا ولیّ الله!
تویی مرا دل و جان و منم تو را اجسام
امامم آن‌که کتاب خدای، جمع او کرد
پس از "محمّد پیغمبر"، اوست شاه و امام
امامم آن‌که فدا کرد تن به جای نبی
ز وقت خفتن تا وقت نور دادن بام
امامم آن‌که بُد اندر رکوع، سائل را
بداد خاتم از بهر خالق علّام
امامم آن‌که بکردی به ضربتی به دو نیم
اگر بر آهن و بر سنگ بر زدی صمصام
امامم آن‌که به روزه بدی سه روز و سه شب
طعام داد به سائل به وقت خوردن شام
امامم آن‌که بر او و بر اهل خانه‌ی او
خدای عرش فرستاد از بهشت، طعام
امامم آن‌که خدای بزرگ، روز غدیر
به فضل کرد به نزدیک مصطفی، پیغام
امامم آن‌که به جز طاعت خدای نکرد
بر او امام پسندی تو عابد اصنام؟
امامم آن‌که ابا مصطفی به روز قضا
بُوَد ابر لب حوض و به دستش اندر جام
امامم آن‌که علی‌رغم این مَناصب را
لوای حمد به دستش بُوَد به روز قیام
امامم آن‌که امید شفاعتم همه اوست
که در محبّت او در شوم به دار سلام
ایا منافق مردود و مرتد بدکیش!
ز جهل، سُخته و در راه دین احمد، خام
تو خویشتن را "سنّی" و نیک می‌دانی؟
تو زآن گروهی کایزد شناخت "کالانعام"
تو هیچ چیز نمی‌دانی از مسلمانی
به جز "سلام علیک" و دگر "علیک سلام"
اگر تو خواهی مؤمن شوی بیا بشنو
ز قول شاعر #سوزن‌گر این درست کلام
که شعر او دل هر پاک را چو نقره و زر
کند به دعوت و بیرون برد ز سر، سرسام
#سوزنی_سمرقندی
پُِشک: پشگل.
رُخام: سنگ مرمر، سنگ سفید و نرم.
غُمری: ناآزمودگی، ناشیگری.
مُناصب: بدی آشکار کننده.
مَناصب: رتبه‌ها، منصب‌ها.
@raziolhossein
#امیرالمومنین_مدح
#تبری
ایا گرفته تو اندر سرای جهل، مقام!
تهی ز دانش و غرقه میان بحر ظلام
ایا ز غُمری دائم فسوس گشته‌ی دیو
ز مصطفی به تو بر صدهزار گونه ملام
ایا گسسته ز حبل خدا و دعوت حق!
به کام خود به سرت کرده است دیو، لگام
ایا مخالف اسلام و راه دین هدی!
کشیده گردن از بیعت اولوا الارحام
ره صواب ندانی همی ز راه خطا
ره حلال ندانی همی ز راه حرام
نه مشک بازشناسی همی ز پُِشک سیاه
نه عود و عنبر و کافور را ز سنگ رُخام
نه حق ز ناحق دانی، نه بنده را ز خدای
نه مرد ناقص پرعیب را ز مرد تمام
همی ندانی ای کوردل ز غُمری خویش
که احمد قُرَشی را وصی که بود و کدام
نگر که پای، ابر کتف مصطفی که نهاد
بتان ز کعبه که افکند و پاک کرد مقام
نگر که از پس پیغمبر خدای، بزرگ
کدام بود به علم و به دانش و احکام
نگر که مهتر آل نبی که بود از اصل
نگر که خالق جبّار را که بُد ضرغام
نگر که سرمد، شمشیر خویشتن به که داد
به که سپرد پیمبر پس از فراق، حُسام
نگرکه بن عم و داماد مصطفی که بُد است
نگر که فضل که را کرد از بنی اعمام
نگر که کردش ترویج دین و بودش یار
ولی که بود ابر ذوالجلال و الاکرام
نگر که دستِ که بگرفت مصطفی به غدیر
که را امام هدی خواند فخر و زین انام
یکی فضیلت بُد بیش از این امام تو را
همی دهی به دل خویش اندر این آرام؟
اگر به غار بُد او یار مصطفی یک شب
بدین فضیلت بایدْش، سروری فرجام؟
چهل شبان‌روز ابلیس بُد به نوح نبی
بدان سفینه‌ی پرآب اندرونْش مقام
و گر به پیری کس را رسد امامت خلق
کسی به پیری ابلیس بُد در آن ایّام؟
ایا مُناصب دل‌کور ابله ملعون!
ز کوربختی دائم در اوفتاده به دام
مرا امام هم از جایگاه وحی خداست
ز جایگاه نبی مر تو را امام کدام؟
امامم آن‌که به پیش بتان نکرده نماز
نکرده جز ملک‌العرش را صلوة و صیام
امامم آن‌که خداوند علم و شمع هدی است
امامم آن‌که تقی و نقی و ز اصل کرام
امامم آن‌که به مال کسان نکرده طمع
نخورده مال یتیمان، حلال خورده مدام
امامم آن‌که به زرّ و درم نشد مشغول
از این بعید نبود ار همیشه بودش وام
امامم آن‌که نبی گفت: یا ولیّ الله!
تویی مرا دل و جان و منم تو را اجسام
امامم آن‌که کتاب خدای، جمع او کرد
پس از "محمّد پیغمبر"، اوست شاه و امام
امامم آن‌که فدا کرد تن به جای نبی
ز وقت خفتن تا وقت نور دادن بام
امامم آن‌که بُد اندر رکوع، سائل را
بداد خاتم از بهر خالق علّام
امامم آن‌که بکردی به ضربتی به دو نیم
اگر بر آهن و بر سنگ بر زدی صمصام
امامم آن‌که به روزه بدی سه روز و سه شب
طعام داد به سائل به وقت خوردن شام
امامم آن‌که بر او و بر اهل خانه‌ی او
خدای عرش فرستاد از بهشت، طعام
امامم آن‌که خدای بزرگ، روز غدیر
به فضل کرد به نزدیک مصطفی، پیغام
امامم آن‌که به جز طاعت خدای نکرد
بر او امام پسندی تو عابد اصنام؟
امامم آن‌که ابا مصطفی به روز قضا
بُوَد ابر لب حوض و به دستش اندر جام
امامم آن‌که علی‌رغم این مَناصب را
لوای حمد به دستش بُوَد به روز قیام
امامم آن‌که امید شفاعتم همه اوست
که در محبّت او در شوم به دار سلام
ایا منافق مردود و مرتد بدکیش!
ز جهل، سُخته و در راه دین احمد، خام
تو خویشتن را "سنّی" و نیک می‌دانی؟
تو زآن گروهی کایزد شناخت "کالانعام"
تو هیچ چیز نمی‌دانی از مسلمانی
به جز "سلام علیک" و دگر "علیک سلام"
اگر تو خواهی مؤمن شوی بیا بشنو
ز قول شاعر #سوزن‌گر این درست کلام
که شعر او دل هر پاک را چو نقره و زر
کند به دعوت و بیرون برد ز سر، سرسام
#سوزنی_سمرقندی
پُِشک: پشگل.
رُخام: سنگ مرمر، سنگ سفید و نرم.
غُمری: ناآزمودگی، ناشیگری.
مُناصب: بدی آشکار کننده.
مَناصب: رتبه‌ها، منصب‌ها.
@raziolhossein
#امیرالمومنین_مدح
#تبری
ایا گرفته تو اندر سرای جهل، مقام!
تهی ز دانش و غرقه میان بحر ظلام
ایا ز غُمری دائم فسوس گشته‌ی دیو
ز مصطفی به تو بر صدهزار گونه ملام
ایا گسسته ز حبل خدا و دعوت حق!
به کام خود به سرت کرده است دیو، لگام
ایا مخالف اسلام و راه دین هدی!
کشیده گردن از بیعت اولوا الارحام
ره صواب ندانی همی ز راه خطا
ره حلال ندانی همی ز راه حرام
نه مشک بازشناسی همی ز پُِشک سیاه
نه عود و عنبر و کافور را ز سنگ رُخام
نه حق ز ناحق دانی، نه بنده را ز خدای
نه مرد ناقص پرعیب را ز مرد تمام
همی ندانی ای کوردل ز غُمری خویش
که احمد قُرَشی را وصی که بود و کدام
نگر که پای، ابر کتف مصطفی که نهاد
بتان ز کعبه که افکند و پاک کرد مقام
نگر که از پس پیغمبر خدای، بزرگ
کدام بود به علم و به دانش و احکام
نگر که مهتر آل نبی که بود از اصل
نگر که خالق جبّار را که بُد ضرغام
نگر که سرمد، شمشیر خویشتن به که داد
به که سپرد پیمبر پس از فراق، حُسام
نگرکه بن عم و داماد مصطفی که بُد است
نگر که فضل که را کرد از بنی اعمام
نگر که کردش ترویج دین و بودش یار
ولی که بود ابر ذوالجلال و الاکرام
نگر که دستِ که بگرفت مصطفی به غدیر
که را امام هدی خواند فخر و زین انام
یکی فضیلت بُد بیش از این امام تو را
همی دهی به دل خویش اندر این آرام؟
اگر به غار بُد او یار مصطفی یک شب
بدین فضیلت بایدْش، سروری فرجام؟
چهل شبان‌روز ابلیس بُد به نوح نبی
بدان سفینه‌ی پرآب اندرونْش مقام
و گر به پیری کس را رسد امامت خلق
کسی به پیری ابلیس بُد در آن ایّام؟
ایا مُناصب دل‌کور ابله ملعون!
ز کوربختی دائم در اوفتاده به دام
مرا امام هم از جایگاه وحی خداست
ز جایگاه نبی مر تو را امام کدام؟
امامم آن‌که به پیش بتان نکرده نماز
نکرده جز ملک‌العرش را صلوة و صیام
امامم آن‌که خداوند علم و شمع هدی است
امامم آن‌که تقی و نقی و ز اصل کرام
امامم آن‌که به مال کسان نکرده طمع
نخورده مال یتیمان، حلال خورده مدام
امامم آن‌که به زرّ و درم نشد مشغول
از این بعید نبود ار همیشه بودش وام
امامم آن‌که نبی گفت: یا ولیّ الله!
تویی مرا دل و جان و منم تو را اجسام
امامم آن‌که کتاب خدای، جمع او کرد
پس از "محمّد پیغمبر"، اوست شاه و امام
امامم آن‌که فدا کرد تن به جای نبی
ز وقت خفتن تا وقت نور دادن بام
امامم آن‌که بُد اندر رکوع، سائل را
بداد خاتم از بهر خالق علّام
امامم آن‌که بکردی به ضربتی به دو نیم
اگر بر آهن و بر سنگ بر زدی صمصام
امامم آن‌که به روزه بدی سه روز و سه شب
طعام داد به سائل به وقت خوردن شام
امامم آن‌که بر او و بر اهل خانه‌ی او
خدای عرش فرستاد از بهشت، طعام
امامم آن‌که خدای بزرگ، روز غدیر
به فضل کرد به نزدیک مصطفی، پیغام
امامم آن‌که به جز طاعت خدای نکرد
بر او امام پسندی تو عابد اصنام؟
امامم آن‌که ابا مصطفی به روز قضا
بُوَد ابر لب حوض و به دستش اندر جام
امامم آن‌که علی‌رغم این مَناصب را
لوای حمد به دستش بُوَد به روز قیام
امامم آن‌که امید شفاعتم همه اوست
که در محبّت او در شوم به دار سلام
ایا منافق مردود و مرتد بدکیش!
ز جهل، سُخته و در راه دین احمد، خام
تو خویشتن را "سنّی" و نیک می‌دانی؟
تو زآن گروهی کایزد شناخت "کالانعام"
تو هیچ چیز نمی‌دانی از مسلمانی
به جز "سلام علیک" و دگر "علیک سلام"
اگر تو خواهی مؤمن شوی بیا بشنو
ز قول شاعر #سوزن‌گر این درست کلام
که شعر او دل هر پاک را چو نقره و زر
کند به دعوت و بیرون برد ز سر، سرسام
#سوزنی_سمرقندی
پُِشک: پشگل.
رُخام: سنگ مرمر، سنگ سفید و نرم.
غُمری: ناآزمودگی، ناشیگری.
مُناصب: بدی آشکار کننده.
مَناصب: رتبه‌ها، منصب‌ها.
@raziolhossein