❇️شنیدن گزینشی و دیکتاتوری عکس‌ها 💠شنیدن گزینشی به‌طور خلاصه یعنی تو حرفت را بزن، من خودم بلدم چطور بشنوم. دو جمله‌ی اول حرفت را که شنیدم خودم با هوش خودم تا تهش را حدس می‌زنم. بعد هم نظرم را درجا بیرون می‌ریزم. 💠البته از روزی که بشر زبان را اختراع کرد با این قضیه درگیر است، ولی گسترش شبکه‌های اجتماعی، به‌ویژه اینستاگرام‌، به‌طرز اعجاب‌آوری به این موضوع دامن زده است. سیستمی که ساخته شده برای عکس‌های فوری از لب‌های غنچه‌شده و نمایش اندام و غذاهای خوش‌رنگ‌ولعاب و سیستمی که حرف‌های جدی را بدون مجازات باقی نمی‌گذارد. 💠این سیستم مبتنی بر "#لایک" است نه "#درک". یعنی دیدن یک عکس و چند خط متن فانتزی، بعد هم فشردن آن قلب قرمز، که یعنی: دوست داشتم، حال کردم. این پروسه‌ قرار است در کسری از ثانیه اتفاق بیفتد، پس مجال چندانی برای #درنگ از سر #فهم باقی نمی‌گذارد. 💠وقتی در این فضای بی‌دروپیکر با متن روبه‌رو می‌شویم کار سخت می‌شود. چون اینستاگرام جای "#نظر_کردن" نیست، جای "#دیدن" است. جای "#گوش_دادن" نیست، جای "#شنیدن" است، آن‌هم شنیدن گزینشی. 💠اینستاگرام یعنی جایی که حال تایپ کردن دویست و هشتاد کاراکتر هم نداری. یعنی همه چیز عکس است، یعنی مرگ مکث، یعنی مبادا وقتت را برای چیزی جر وقت تلف کردن، تلف کنی. یعنی زود باش، حرف نزن، عکس‌ها به جای تو حرف خواهند زد. یعنی دیکتاتوری عکس‌ها. 💠البته ویژگی ذاتی رسانه‌های عکس محور، همین کارکرد است اما شاید بتوان گفت عکس‌محورها معمولا قربانگاه زمان هستند و به افزایش تعداد #پرسه‌زن‌های_مجازی کمک می‌کنند. asrehooshmandi https://eitaa.com/resane_ravanshenasi