❇️شنیدن گزینشی و دیکتاتوری عکس‌ها 💠شنیدن گزینشی به‌طور خلاصه یعنی تو حرفت را بزن، من خودم بلدم چطور بشنوم. دو جمله‌ی اول حرفت را که شنیدم خودم با هوش خودم تا تهش را حدس می‌زنم. بعد هم نظرم را درجا بیرون می‌ریزم. 💠البته از روزی که بشر زبان را اختراع کرد با این قضیه درگیر است، ولی گسترش شبکه‌های اجتماعی، به‌ویژه اینستاگرام‌، به‌طرز اعجاب‌آوری به این موضوع دامن زده است. سیستمی که ساخته شده برای عکس‌های فوری از لب‌های غنچه‌شده و نمایش اندام و غذاهای خوش‌رنگ‌ولعاب و سیستمی که حرف‌های جدی را بدون مجازات باقی نمی‌گذارد. 💠این سیستم مبتنی بر "#لایک" است نه "#درک". یعنی دیدن یک عکس و چند خط متن فانتزی، بعد هم فشردن آن قلب قرمز، که یعنی: دوست داشتم، حال کردم. این پروسه‌ قرار است در کسری از ثانیه اتفاق بیفتد، پس مجال چندانی برای #درنگ از سر #فهم باقی نمی‌گذارد. 💠وقتی در این فضای بی‌دروپیکر با متن روبه‌رو می‌شویم کار سخت می‌شود. چون اینستاگرام جای "#نظر_کردن" نیست، جای "#دیدن" است. جای "#گوش_دادن" نیست، جای "#شنیدن" است، آن‌هم شنیدن گزینشی. 💠اینستاگرام یعنی جایی که حال تایپ کردن دویست و هشتاد کاراکتر هم نداری. یعنی همه چیز عکس است، یعنی مرگ مکث، یعنی مبادا وقتت را برای چیزی جر وقت تلف کردن، تلف کنی. یعنی زود باش، حرف نزن، عکس‌ها به جای تو حرف خواهند زد. یعنی دیکتاتوری عکس‌ها. 💠البته ویژگی ذاتی رسانه‌های عکس محور، همین کارکرد است اما شاید بتوان گفت عکس‌محورها معمولا قربانگاه زمان هستند و به افزایش تعداد #پرسه‌زن‌های_مجازی کمک می‌کنند. asrehooshmandi https://eitaa.com/resane_ravanshenasi

🔻 مقالات ارایه شده در #انجمن_اخفاپژوهان_ایران #اخفا (اخلاق فناوری اطلاعات) نگارش دوم: #زندگی_تزئینی ✅ موضوع : زندگی تزئینی (ویرایش شده)در فضای مجازی #معصومه_نصیری ـ مدرس و پژوهشگر سواد رسانه‌ای ــ هر یک از ما کم یا زیاد، بخشی از زندگی خود را در فضای مجازی در معرض دید دیگران قرار می‌دهیم و بخشی را نه. این کار از نظر اخلاقی درست است یا نه؟ چرا؟ چه تبعاتی دارد؟ در شرایطی که دچار بحران نمایشی شدن زندگی روزمره از طریق شبکه‌های اجتماعی هستیم و از شام‌خوردن تا سفر رفتن و هدیه گرفتن‌هایمان را در شبکه‌های اجتماعی به نمایش می‌گذاریم، باید نگران حاد شدن مسئله «نمایشی شدن زندگی» باشیم و از خود سوال کنیم هدف از نمایش حوزه‌های مختلف خصوصی و عمومی‌ در شبکه‌های اجتماعی چیست؟ این نمایش تا کجا مجاز، معقول و طبیعی است؟ نمایشی شدن زندگی روزمره چه آسیبی دارد؟ چرا علاقه‌مند به انعکاس زندگی خود در شبکه‌های اجتماعی هستیم؟ جدای از مباحث مربوط به حفظ حریم خصوصی در شبکه‌های اجتماعی و مخدوش نمودن این مرز توسط خود کاربران، در بعد اخلاقی بودن یا نبودن آن باید یادآور شد وقتی کاربران برای به نمایش گذاشتن زندگی خود در فضای باز شبکه‌های اجتماعی کنشگری می‌کنند، گاهی مجبورند نقش بازی کنند و به گونه‌ای متفاوت از آن‌چه هستند، خودشان را نشان دهند. این بعد موجب ترویج تظاهر، ریاکاری و گاها خودنمایی و ترویج خودپسندی می‌شود که هر یک از این خصوصیت‌ها در آموزه‌های اخلاقی، محل اشکال هستند. به رخ کشیدن چند برش کوچک از زندگی در فضای مجازی موجب ایجاد رقابت برای سوق پیدا کردن به سمت مصرف‌گرایی و حتی در پاره‌ای موارد سطحی‌نگری میان کاربران می‌شود. جمله معروفی هست که می‌گوید زندگیِ کراپ‌شده‌ی دیگران را با زندگیِ کراپ‌نشده‌ی خودن مقایسه نکنید.، حسرت نخورید و در چاله یخی این فضا گرفتار نشوید که چرا دیگری اینگونه است و من نیستم. از تبعات این نمایش روزمرگی، اول از همه نقض حریم‌خصوصی خودمان به دست خودمان است آنهم بدون اینکه حواسمان باشد. دوم اینکه افراد در رقابتی عبث بر سر روالی خواهند افتاد که جز هدر رفت انرژی و افسردگی نتیجه ای دربر ندارد. این اثرات منفی در پلتفورم‌هایی همچون اینستاگرام که مبتنی بر تصویر هستند بیشتر بروز و ظهور دارد و شاید برای همین بوده که فیس‌بوک پروژه آزمایشی حذف لایک از پلتفرم این شبکه اجتماعی را در استرالیا نیز اجرایی کرد و مدتی پیش نیز شایعهٔ سربسته‌ای پراکنده شد که می‌گفت توییتر می‌خواهد لایک را کنار بگذارد. کاربران اعتراض کردند. "شان پارکر" نخستین مدیر فیسبوک، این شبکهٔ اجتماعی را «#حلقه_بازخورد_تأیید_اجتماعی» نامیده است که برای «بهره‌برداری از ضعفی در روان انسان» طراحی شده است و این است واقعیت شبکه های اجتماعی و طراحی‌شان؛ بهره‌برداری از ضعف‌های درونی کاربران برای کسب درآمد. تلاش دیوانه‌وار کاربران برای قرار گرفتن در قالب کلیشه ساخته شده از بدن و زیبایی نیز تا جایی پیش رفت که اینستاگرام اعلام کرد محدودیت بیشتری را در انتشار مطالب مربوط به رژیم‌های غذایی، لاغری و جراحی‌های زیبایی اعمال می‌کند. این محدودیت‌ها شامل حال فیسبوک، مالک اینستاگرام هم خواهند شد. البته ویژگی ذاتی رسانه‌های عکس محور، همین کارکرد است اما شاید بتوان گفت از دیگر آسیب‌های این نمایشی شدن این است که عکس‌محورها معمولا قربانگاه زمان هستند و به افزایش تعداد #پرسه‌زن‌های_مجازی کمک می‌کنند. تلاش‌ و رقابتی دیوانه‌وار برای دیده شدن، لایک شدن، متفاوت به نظر رسیدن و نمایش آنچه دوست داریم باشیم و فاصله با آنچه هستیم در اینستاگرام در جریان است. این تلاش را به آب و آتش زدن خود برای ارضای حس کنجکاوی دیگران و کمک به آنها برای سرک کشیدن در زندگی خود باید دانست. کار تا جایی پیش رفته است که مدونا خواننده آمریکایی پاپ در مصاحبه با نشریه Sun گفته بود شبکه‌های اجتماعی به ویژه اینستاگرام به وجود آمده‌اند که فقط به کاربران حس بد بدهند. شبکه‌های اجتماعی می‌توانند جنبه‌های منفی را برجسته کنند، حس ناخشنودی از بدن را القا کنند. شما گرفتار مقایسه خودتان با دیگران می‌شوید. به اعتقاد من اینستاگرام موجب می‌شود که درباره خودتان حس ناخوشایندی داشته باشید. سلنا گومز نیز با 152 میلیون فالور گفته که اپلیکیشن اینستاگرام را از روی گوشیش پاک کرده چون این برنامه به سلامت روحیش آسیب می‌زند و باعث افسردگیش شده است. شبکه های اجتماعی جذاب اما ویرانگر هستند البته اگر حواسمان نباشد.