انسان هایی تنها در عصر تکنولوژی دوید رایزمن ارتباطات را در سه دوران تاریخ اجتماعی قرار می دهد: *دوران اول دورانی که در خلال آن سنت‌ها حاکم بر رفتار و روابط انسانی به حساب می آیند. او این دوران را موجد پیدایی انسانی می داند که در اصطلاح خود، ((انسان سنت راهبر)) می خواند. در این دوران سنت‌ها به عنوان شیوه‌هایی آزموده تقدس یافته موجبات ایجاد تسلسل بین نسل های تاریخی را فراهم می سازند. هر نسل پیوند خود را با نسل های پیشین از طریق اشتراک سُنَن باز می یابد و همین موجب می گردد وحدت و هویت اقوان انسانی تامین شود. در چنین جامعه ای راه های آینده نیز روشن است. چه، همان راه هایی که نیاکان جامعه در طی قرن ها پیموده اند و حال نیز فرزندان این نسل در پیش دارند. از همین جاست که "مارگریت مید" می گوید: 《آرامش،هستی در جامعه سنتی در مقایسه با تحرک بی حد و حصر جامعه جدید حیرت انگیز است》. *دوران دوم نظر رایزن این دوران با کاهش اهمیت سنت‌ها مواجه است. این کاهش، موجب می شود که همگنی در رفتار و عمل انسانی کاستی یابد، چه همه از الگوهای یکسانی تبعیت نمی‌کنند. لذا تاریخ بشری شاهد پیدا شدن انسان‌هایی خاص لست که وی ((درون راهبر)) می خواند. دورانی است مساعد برای تبلور "فردگرایی" ، هرکس باید خود راه خویشتن را بیابد، دورانی است که انسان باید سنگینی بار مسئولیت و عمل را دقیقا به دوش کشد. آینده نامعلوم است و انسان تنها در برابر آن قرار دارد، در هر قدم مسئولیت بار سرنوشت بر دوش اوست و در صورت شکست در هر تصمیم و تحمل عوارض آن، سرزنش خویشتن می تواند دنیایی سخت آشفته پدید آورد. *دوران سوم رایزمن این دوران را موجب پیدایی انسان ((دگر راهبر)) می داند. دوران ظهور وسایل ارتباط جمعی است و پدیده هایی چون هدایت از راه دور، "بتواره پرستی" ، "شی سروری" و همراه با آنان "از خودبیگانگی". در این دوران عده ای با استفاده از قدرت جادویی این ابزار موفق می شوند، توده ها را تحت تاثیر قرار دهند، از تنوع حیات انسانی بکاهند و الگوی خاص فکری و مصرفی پدید آورند. عصر "مصرف گرایی" ، پیدایی "مصرف تظاهری" و "امحای حریم زندگی" تولد یافته است. رایزمن، دوران سوم ارتباطی را دورانی می داند که در جریان آن، ((انبوه هایی تنها)) در درون شهرهای بزرگ پدید می آیند. #عصر_تکنولوژی #تنهایی #محصور_درفناوری #سواد_رسانه