🍃🌹🍃🌹🍃 🌹🍃🌹🍃 🍃🌹🍃 🌹🍃 🍃 📚رمان پرواز در هوا خیال تو۲ #پارت_صدوهشتادونه با مامان مرجان در طول این یک ساعت سنگ هامون رو وا کنده بودیم و تمام مشکلاتمون حل شده بود… مشغول صحبت با امیرعلی بودم که صدای حامین بلند شد: _خانوما آقایون یه لحظه حواستون رو بدید به من… بعد صداش رو نمایشی صاف کرد وادامه داد: _میخواستم بگم منو داداش حامد تصمیم گرفتیم فردا شب برگردیم شمال… همه قیافه هاشون درهم رفت وحانیه باز زد زیر گریه وپرید بغل حامد و گفت: _چرا انقدر زود میخوایید برید؟!حامد مگه قول ندادی بیشتر پیشمون بمونید؟! حامد برادرانه حانیه رو در آغوش گرفت و گفت: _چرا ولی از شمال زنگ زدن گفتن کارای رستوران ها خیلی عقب مونده باید بهشون رسیدگی بشن بخاطر همین منو حامینم مجبور شدیم زودتر بریم… ولی از طرف خودمو حامین قول میدم که هفته بعد پنجشنبه یه دورهمی توی همین رستوران باهم داشته باشیم خوبه؟! حامد وقتی لبخند حانیه رو دید خیالش راحت شد وبا خوشحالی گفت: _آها حالا شد…تو همیشه بخند آبجی بزرگه…بخدا روزی ببینم گریه میکنی قول میدم خودم مسبب کسی که به گریه انداختت رو تیکه تیکه کنم… وحید این تهدید حامد رو به خودش گرفت وگفت: _من تسلیم…اصلا به من میاد بخوام حانیه رو اذیت کنم؟! ✍به قلم :↻ فاطمه پوریونس ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛ 🍃 🌹🍃 🍃🌹🍃 🌹🍃🌹🍃 🍃🌹🍃🌹🍃

آهنگ رو پلی کنید و همراه با خوندن این پارت گوش کنید🙂🍃

🍃🌹🍃🌹🍃 🌹🍃🌹🍃 🍃🌹🍃 🌹🍃 🍃 📚رمان پرواز در هوا خیال تو۲ #پارت_صدونود #پارت_آخر صدای خنده جمع بلند شد و بالاخره روی تک تک لب خنده نشسته بود وخداروشکر کردم… شوک بعدی عروسی حلما وماهان بود که مهسا گفت هرچه زودتر برگزار بشه و اون ها هم برن سر خونه زندگی شون… خوشحال بودم از همه اتفاقات خوبی که داشت پشت هم رقم میخورد ولبخندای روی لب بچه هام نشونه های خوبی برای قلب زخمی من داشت… همه مشغول حرف زدن بودن و امیرعلی دید حواس بقیه بهمون نیست زیر گوشم گفت: _"ما را به غم عشق، همان عشق علاج است...!" خندیدم و گفتم: +اینجوریاست دیگه آقا امیرعلی؟! امیرعلی لبخندی زد وگفت: _آره اینجوریاست… خندیدم وبا آرامش گفتم: +"عاشقی را چه نیاز است به توجیه و دلیل که تو ای عشق همان پرسش بی زیرایی" امیرعلی زیرلب زمزمه کرد: _"کسی ‌سوال‌ می‌کند به خاطر چه زنده‌ ای؟ و من برای زندگی تو را بهانه می‌کنم" لبخندی زدم ودیگه جوابش رو ندادم… انگار بهش برخورده بود که با اخم رو ازم گرفته وبا حامین مشغول صحبت شده بود… نمیدونست چه سوپرایزی براش دارم واینجوری رو می گرفت… پلی رو زدم واین اولین آهنگی بود که از طرف من براش در فضای کافه پخش میشد وهمه محو آهنگ بودن وتنها امیرعلی متوجه شده بود این آهنگ توسط من در فضای کافه پلی شده: +"چشای خوشگلت برام همیشه خط قرمزه کنار اسمت تو‌ گوشیم یه دونه قلب قرمزه روزایی که میبینمت از عطر تو‌ شبم پره بقیه پوچ و خالین کنار تو چپم پره برو بیایی داری تو قلبم اثر مثبت داری رو قلبم خودم میخواستم‌ که زندگیم شی اجازه داری همیشگیم شی برو بیایی داری تو قلبم اثر مثبت داری رو قلبم خودم میخواستم‌ که زندگیم شی اجازه داری همیشگیم شی من نشونی چشاتو با چشای بسته حفظم دوست دارم صدام کنیو‌ میم بذاری ته اسمم خودتم خبر نداری اون نگات چقدر مریضه دوست دارم پیشم که هستی خنده از لبت بریزه برو بیایی داری تو قلبم اثر مثبت داری رو قلبم خودم میخواستم‌ که زندگیم شی اجازه داری همیشگیم شی برو بیایی داری تو قلبم اثر مثبت داری رو قلبم خودم میخواستم‌ که زندگیم شی اجازه داری همیشگیم شی" بعد از پایان آهنگ به سمت امیرعلی رفتم وکنارش نشستم که با صدای فوقالعاده جذاب وآروم کنار گوشم پچ زد: +حسنام!حسنا بانوی امیرعلی!ممنون که اجازه دادی زندگیت بشم… "پایان" "داستان زندگی ما مثل یک کتاب رمان است. ما رمان را تند ورق میزنیم تا به پایان قصه و پایان ماجرای کاراکترهای داستان برسیم اما دریغ از اینکه داستان و قصه در پایانِ آن نیست بلکه در تک تک ورق های این کتاب است روزهای زندگی را هم تند تند ورق می زنیم و فکر می کنیم چیزی آن سوی روزها پنهان شده، درحالیکه همین روزها آن چیزیست که باید دریابیم و درکش کنیم و چقدر دیر می فهمیم که بیشتر غصه‌هایی که خوردیم، نه خوردنی بود نه پوشیدنی، فقط دور ریختنی بود. زندگی، همین روزهاییست که منتظر گذشتنش هستیم." #فاطمه_پوریونس پایان: 1402/9/30 ساعت: 23:55 ✍به قلم :↻ فاطمه پوریونس ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛ 🍃 🌹🍃 🍃🌹🍃 🌹🍃🌹🍃 🍃🌹🍃🌹🍃

🌿🌺🌿🌺🌿 🌺🌿🌺🌿 🌿🌺🌿 🌺🌿 🌿 #سخن_آخر بسم‌‌ربّ‌الخالق‌دل‌ها رمان پرواز در هوای خیال دو تقریبا بعد یک سال نگارش به پایان رسید و خداروشکر می کنم که توفیق نوشتن رو بهم داد. اگر قلم بنده ضعیف بود بزارید به پای تازه کار بودم. برای پیشرفت باید از یک جایی شروع کرد. از تمام همراهان گرامی کمال تشکر رو دارم که رمان بنده رو خوندند. به بحث حسنا وامیرعلی در فصل دوم میخوام بپردازم و هدفم از نوشتن فصل دوم چی بود: هدفمون از این فصل رمان این بود که بحث کینه رو مطرح کنیم وبگیم اصلا خوب نیست کینه به دل بگیریم اگر حسنا نمیبخشید و اتفاقات گذشته رو زیر و رو می کرد مثل آتیش زیر خاکستر بود. هدف بعدیمون بخشش بود. ببخشش یه واژه ای هست که باید روش عمیق فکر کرد. ما تو زندگی هامون باید گذشت رو یاد بگیریم که تنها با بخششه که دلامونم آروم میگیره. در رمان یه بُعد کلی از بخشش رو بیان کردم که مخاطب در ناخوداگاه ذهنش ثبت بشه و بتونه در زندگیش عمل کنه. تو زندگی مشکلاتی هست که ممکنه انسان رو از پا بندازه ویک جا کم بیاره یا شکست بخوره این بستگی به خودمون داره که بعد اون شکست دوباره پاشیم یا نه،اگر کسی که اون مشکل رو برامون ایجاد کرد هیچ وقت فراموشش نکنیم باعث میشه دوباره بلند نشیم،ما اونجایی پیروز میشیم که این شکست رو فراموش کنیم واین فراموشی باعث موفقیت های آیندمون میشه. حسنا هم دقیقا همین کار رو کرد،وقتی از طرف امیرعلی بهش یه ضربه ای وارد شد جا نزد و به مسیر موفقیتش ادامه داد تا به اونجایی که میخواست رسید. حسنا ناراحت شد وچند سال هم این ناراحتیش ادامه داشت ولی این باعث عدم پیشرفتش نشد. حسنا از صفر شروع کرد دقیقا همون کاریه که ما باید بعد از شکست های زندگیمون انجام بدیم. حسنا با تموم سختی هایی که در طول زندگیش داشت باز نا امید نشد و تونست موفق بشه هدف اصلی رمان دقیقا همین بود"موقعیت در دلِ شکست هاست" و سخن آخر: "با پذیرش شکست ها انسان رشد میکند" فاطمه پوریونس تاریخ:1402/10/4 🌿 🌺🌿 🌿🌺🌿 🌺🌿🌺🌿 🌿🌺🌿🌺🌿

خوشحال میشم نظراتتون راجب رمان پرواز در هوای خیال تو رو با ما به اشتراک بزارید. جواب ها رو خوده نویسنده میدن. لینک ناشناس: https://abzarek.ir/service-p/msg/1550477 کانال جواب ناشناس ها: @nashenas12

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷با نعره‌ی "یاحسین" جان میگیریم.. 🌷ما حامی دین و دشمن تکفیریم 🌷سوگند به بانوی دوعالم، زینب 🌷در حال حفاظت از حرم میمیریم 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 🌷رمان جذاب، ویژه #نوجوانان، عاشقانه، و شهدایی #نمره‌ی_قبولی 🌷قسمت ۲۱ و ۲۲ همراه آقای محمدی به حسینیه شهید همت رفتیم.اقای محمدی با چند نفر صحبت میکرد. خواهرا سمت راست و ما سمت چپ نشستیم. همه یا با رفیقشون حرف می‌زدند یا اطراف رو نگاه می‌کردند. با یه پسر تقریبا همسن خودم آشنا شدم به اسم «جواد». پسر خوبی بنظر میرسید. بعد کمی صحبت، سرش با گوشی گرم شد منم دیوارهای حسینیه رو نگاه میکردم. همینجوری که با چشم کل حسینیه رو میگشتم چشمم خورد به دوتا خانم که گوشه‌ای نشسته بودن و برعکس بقیه خانوما آروم و ساکت بودن. بقیه بلند بلند میخندیدن و یکی دو نفر گاهی میرقصیدن و کاملا معلوم بود که ظاهرا مذهبین یا بخاطر این سفر ظاهرشون رو مذهبی کردن..... همینجور که غرق افکارم بودم سنگینیه نگاهم رو حس کرد که سرش رو بلند کرد و چشم تو چشم شدیم ولی من سریع سرم رو پایین انداختم و خودم رو با تسبیح سرگرم کردم... وای من چم شد‌ یه دفعه؟ من تا حالا به نامحرم نگاه طولانی نکردم. حس #خجالت و #شرمندگی داشتم دیگه سرمو بالا نکردم. فقط با ذکر خودمو اروم میکردم.حس کردم یه وزنه ۱۰۰ کیلویی گذاشتن روی چفیه بابا، که روی دوشم بود. بغضمو قورت دادم. شروع کردم دوباره ذکر گفتن. یه لحظه حس کردم صدای جواد میاد محمد :_ جانم داداش ؟ +چیه محمد خیلی تو فکری؟ چیشده؟ _چیزی نیست فهمید نمیخوام حرف بزنم اصرار نکرد، لبخندی زد و برگشت به ادامه صحبتش با «مجید»، رفیقش، که کنارش نشسته بود. با صدای آقای محمدی از فکر بیرون آمدم _ خواهرا ، برادرا لطفا آروم پشت سر من بیایید برای وضو، بعد نماز، و شام، میرید تو اتاقایی که میگم... یه آقایی که تقریبا میخورد طلبه باشه در گوش آقای محمدی چیزی زمزمه کرد،چند دقیقه بعد آقای محمدی گفت _ هر کی وضو داره بیاد اینجا بایسته، هرکی نداره، بره برای وضو من ، جواد ، مجید و اون دوتا خانم و ۲ نفر دیگه از بین اون جمع وضو داشتیم و رفتیم پیش اقای محمدی. بقیه هم رفتن بیرون برای وضو آقای محمدی رو به ما چند نفر، گفت: _تا اذان بگه و اونا وضو بگیرن شماها برید کمک «خانم محمدی» دری رو نشون داد، اینو گفت و بدون اینکه منتظر جوابی از کسی باشه، رفت. یکی از همون خانم‌ها آمد سمت جواد رو پنجه پاش ایستاد و در گوش جواد چیزی گفت، جواد اول ی خنده‌ی ریزی کرد و بعد موبایلش رو داد به اون خانمه. بعدم رفتیم سمت دری که آقای محمدی گفته بود، انگار که همه منتظر بودیم که جواد حرفش با اون خانم تموم بشه بعد باهم بریم. _ جواد + بله دو دل بودم که بپرسم یا نه ، که خود جواد جواب سوالم رو داد + اون خانم خواهرمه سرم رو به نشونه تایید تکون دادم، اگه اون خانم خواهرشه پس حتما میدونه فامیلی اون یکی خانم چیه دیگه؟؟؟ولی الان موقع خوبی نیست وقتی رفتیم اتاق بهش میگم در رو زدیم و رفتیم داخل ، شروع کردیم به کمک کردن تا اذان گفتند، همه دوباره رفتیم داخل حسینیه ، خانم محمدی رو به همه ما گفت: _بعد نماز هرکی دوست داشت دوباره بیاد نماز رو همگی با هم به صورت انفرادی خوندیم و بعد با تعداد بیشتری از بچه‌ها رفتیم کمک، خانم محمدی که فهمیدم همسر آقای محمدیه که جای مادرمون رو داشت، خیلی مهربان، راهنماییمون میکرد. تقریبا ۳ بار به اون خانم(دوست خواهر جواد) نگاه کردم چقدر حرفه‌ای و تند، کار میکرد ولی برای اینکه دوباره شرمنده خدا نشم زود سرم رو گرم کردم. اعصابم خورد شد. از اینکه نتونستم نگاهم رو کنترل کنم. خیلی ناراحت رفتم بیرون. چند باری جواد و مجید که حالا باهم رفیق شده بودیم صدام زدند، ولی جوابی نداشتم که بدم یه وضو گرفتم، ذکر گفتم، آروم که شدم برگشتم پیش بقیه. بالاخره کارها تموم شد و نوبت پخش کردن شده بود جلو در هر اتاق دو پرس غذا گذاشتیم اون آقای طلبه که فهمیدم

اون آقای طلبه که فهمیدم فامیلیش «معتمدی»ه ما رو به سمت اتاق هامون برد خوشبختانه من و جواد هم اتاق بودیم و این یعنی میتونستم ازش بپرسم تا تکلیفم مشخص شه. جواد خودش رو پخش زمین کرد و آخ بلندی گفت، الان موقع خوبی بود واسه پرسیدن _ جواد + بله _ نمیدونی فامیلی دوست خواهرت چیه؟؟ نگاه شیطنت واری بهم کرد و گفت + خانم معتمدی ای وای پس حتما فامیل اون طلبه هست _ اون آقای معتمدی، همسرشه ؟ زد زیر خنده و گفت + داداششه، ی چیزیم من از تو میپرسم، خانم معتمدی رو دوست داری نه ؟؟ _ کی من ؟ نه بابا نامحرمه ، منو چه به این کارا نگاهی دلسوزانه بهم کرد، از زمین بلند شد، دستش رو شونه ام گذاشت + اگه مطمئنی برو شماره باباشو بگیر، اگرم نتونستی من برات میگیرم از رفتارهای عجیبت خیلی تابلویی داداشم چیزی نگفتم. چون هنوز مطمئن نبودم، نه از خودم، نه از هیچ چیز دیگه. نشستیم تا شام بخوریم و بعد من زودتر از جواد خوابم برد... 🌷ادامه دارد... ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷با نعره‌ی "یاحسین" جان میگیریم.. 🌷ما حامی دین و دشمن تکفیریم 🌷سوگند به بانوی دوعالم، زینب 🌷در حال حفاظت از حرم میمیریم 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 🌷رمان جذاب، ویژه #نوجوانان، عاشقانه، و شهدایی #نمره‌ی_قبولی 🌷قسمت ۲۳ و ۲۴ 💤عجب بیابانی بود...... من بودم ، جواد و مجید بودن، نگاهی به لباس توی تنم کردم، لباس نظامی. تن بقیه هم لباس نظامی بود ... بخاطر خاکی که بلند شده بود ، تشخیص چهره کار آسونی نبود ، دست همه تفنگ بود حتی دست من.... همه چی خیلی واضح بود انگار نه انگار یه خوابه با تعجب به اطراف نگاه میکردم که صدای جواد رو شنیدم که بلند داد زد 'مجییییید' ... سرم رو برگردوندم مجید رو دیدم که کف زمین افتاده و غرق در خون بود و جواد بالاسرش اشک میریخت و چفیه‌اش رو روی زخم مجید گذاشته بود و فشار میداد با تمام سرعت دویدم سمتشون مجید دیگه آخرین نفس هاش رو میکشید که به جواد جای وصیت نامه اش رو گفت و چشماش رو بست. همون لحظه اطرافم پر از آدم شد. بچه‌های دور ما یک صدا صلوات بلندی میفرستادن و جواد که مجید رو در آغوش گرفته بود یک آن ناله ی بلندی سر داد تیر تفنگ کلاشینکوف خورده بود دقیقا تو قلبش. جواد، مجید رو رها کرد و روی زمین افتاد.... همه این صحنه ها رو میدیدم ولی هرچه میدویدم که برسم نمیشد. یک لحظه خودم رو بالای سر جواد دیدم هرچه صداش میزدم جوابم رو نمیداد. جواد چشمش رو باز کرد، دستم رو گرفت و محکم فشار داد اشک پشت چشمانم جمع شده بود لحظه به لحظه فشار دستش کم میشد و دستم رو ول کرد. و برای همیشه چشمش رو باز گذاشت و رفت.... جواد رو رها کردم. که یک دفعه صدای صلوات شنیدم. لحظه به لحظه صدای صلوات بچه‌ها بلند میشد. این بار دونفر همزمان روی زمین افتاده بودند. یکی، دو پا نداشت، و یکی، سر نداشت. هرکسی که شهید میشد یه صلوات واسه شادی روحش میفرستادن. گوشه ای ایستادم و زل زدم به جواد که لبخندی بر لب داشت، و به آسمان خیره شده بود همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد ، اصلا مامان چجوری گذاشت من بیام ؟؟؟ نکنه رفتم قسمت مین ها؟؟؟ من کجام اصلا ؟تو افکار خودم غرق بودم که احساس سوزشی در پشت سرم حس کردم و بعد احساس کردن یقه لباسم خیس شد تا بفهمم چی شد گردنم هم سوخت، تیر به گردن و سرم خورده بود. روی زمین افتادم و بچه‌هایی که دورم حلقه زده بودن رو میدیدم، کم‌کم چشمانم بسته شد. و صدای صلوات بچه ها و‌‌‌‌‌‌.... هرچه منتظر شدم هیچ خبری از صدای دلنشین و آسمانی صلوات نبود. انگار هیچی نمی‌شنیدم.... چشمانم رو باز کردم همه جا تاریک بود و من رو به سمت نور سفید و خاکستری در حال دویدن بودم. از نور گذشتم ، مجید و جواد و بچه‌هایی که تا دقایقی قبل با ما میجنگیدن همه اونجا بودن، هاله‌ای از نور داشتن. اما من مثل آدم عادی بودم. جواد با دست زد رو شونم و گفت: " خوش آمدی " با بقیه به سمت در رفتیم ، همه از در عبور کردن نوبت به من رسید #شک داشتم برم یا نه. قدم برداشتم به سمت در ورودی ولی در بسته شد. ندایی را شنیدم که گفت _تو شلمچه باید فکر اینجارو میکردی.... منظورش رو فهمیدم منظورش خانم معتمدی بود.... دوباره تصویر سیاه شد و من اینبار به پا میدویدم به سمت نور ولی بهش نمیرسیدم ، یکدفعه زیر پایم خالی شد و سقوط کردم ... سقوط جوری بود که انگار با عصبانیت منو پرتاب کردن، پریشان از خواب پریدم. پیرهنم خیس عرق شده دنبال آب گشتم که دستی با لیوان آب جلوم ظاهر میشه سرم رو برمیگردونم و جواد رو میبینم که با چشمان قرمز به من زل زده. آب رو میگیرم و کمی میخورم و لیوان رو گوشه ای میگذارم و سر جایم میشینم جواد انگار دو دل بود بپرسه یا نه که خودم توضیح میدم _ رفته بودیم جبهه. تو بودی مجید بود شهید شدیم، اما شما واقعا شهید شدین ولی من نه، داشتیم از یه در رد میشدیم ولی منو راه ندادن، میدونم بخاطر خانم معتمدی بوده، بخاطر #نگاهی که کردم عین دیوانه ها گفتم : _نباید امروز تو اتاق خانم محمدی نگاه میکردم جواد لبخندی زد و گفت + این خواب از رو فکر و خیال زیاده داداش، ممکنه ادم نگاه کنه ولی مهم اینه که #نگاه_حرام_نباشه، زود چشمش رو جای دیگه منحرف کنه. خیلی خوبه که اینقدر #حواست هست. ولی تو‌ نیتت #خیره منظور بدی نداری بلند شد و از ساکم پیرهنی درآورد و داد دستم + بپوش الان باید بریم نماز وقتی پیرهن رو پوشیدم، با جواد راهی حسینیه شدیم. نماز صبح خوندیم و تا نماز ظهر حسینیه رو تمیز میکردیم و خواهرا کمک خانم محمدی ناهار درست میکردن ... بعد نماز ظهر آقای محمدی اجازه داد یک ساعت هرجا میخواییم بریم و بعد یک ساعت توی حسینیه جمع بشیم.جواد با آرنج بهم ضربه زد. منظورش رو‌ فهمیدم، با خوندن یه آیت‌الکرسی تو دلم، سر به زیر، پشت سر خانم معتمدی، با فاصله زیاد راه افتادم

به سمت ی سر پایینی میرفت دقیقا لبه ایستاد. انگاری میخواست به پایین تپه بره که صداش زدم _ خانم معتمدی برگشت به سمت من که پشت سرش بودم، پاش لیز خورد و روی دست راستش فرود آمد و آخ آرومی گفت نزدیک تر اومدم و سعی کردم پایین تپه را ببینم که سنگ های ریز زیر کتونیم رفتن تعادلم بهم خورد و پرت شدم پایین و رو دست چپم با فاصله ۲ متری از خانم معتمدی روی زمین خاکی و پر از شیشه خورده فرود اومدم هم از دست و پا چلفتی بودنم، و هم از درد بدی که تو دستم پیچید، اخم هایم به شدت تو هم بود. صدای آروم و بی جانی به گوشم خورد + آقای هاشمی ، شما اینجا چیکار میکردید؟؟ تعجب کردم که فامیلیم رو از کجا میدونست ولی نذاشتم این تعجب حالت چهره ام رو تغییر بده سعی کردم صدام رو عادی نگه دارم و گفتم + معذرت میخوام....نمیخواستم بترسونمتون تموم سعی‌ام رو کردم رُک باشم: _و اینکه آمده بودم شماره پدرتون رو بگیرم اینو گفتم و چشمام رو که به آسمون خیره شده بود بستم، سعی کردم بلند شم ولی درد بد دستم مانعم شد و مجبور شدم تا پیدا شدن جواد یا مجید همینجوری بمونم . حدس میزدم چشماش الان از تعجب از حدقه بیرون زده باشه.... 🌷ادامه دارد... ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛